Precies, zo doe ok het ook met de kinderen op mijn werk, samen zoeken naar de mogelijkheden en helpen groeien op een veilige manier....
Hopelijk komen jullie er uit op school. Ik zou dit vroeger ook nooit gedaan hebben.. en in plaats van dat het door 'dwang' beter gaat - heb ik alleen maar geleerd hoe ik beter onder dit soort dingen uit kon komen of ze minder erg kon maken (bv 1 op 1 of juist in een groepje met andere 'zieken' etc etc)... Dat kon natuurlijk niet altijd- maar béter ben ik zéker niet geworden door die dingen soms toch gedwongen te doen. Uiteindelijk ben ik er overheen gegroeid - pas op mijn 26ste ofzo - door mijn werk en later werd het mogelijk ook makkelijker door de anti depressiva (die ook van die angst de scherpe randjes af haalde) .
O wat erg...solo zingen? Heel eerlijk...ik vind dit een lastige. Iedereen moet het doen. Maar solo zingen vind ik persoonlijk heel erg vreemd om een kind te laten doen voor een cijfer. Je kunt zingen of je kunt het niet. En daarbij kijkt iedereen naar je als je zingt en het niet kan. Vreselijk...horror zou dat voor mij zijn. Als mijn dochter iets niet durft dan doet ze het gewoon niet. Kan de juf hoog of laag springen maar dan negeert ze je compleet. Ook niet goed natuurlijk...maar ze gaat nooit over haar grenzen. Hiermee snijdt ze zichzelf ook weleens in de vingers natuurlijk. Maar dat zal ze wel in gaan zien als ze ouder wordt.
Ik snap sowieso de bedoeling van verplicht alleen zingen voor een klas niet. Boekbesprekingen en spreekbeurten snap ik. Maar dat is iets heel anders. Van verplicht solozingen voor de klas zie ik echt het grotere plan van een leerkracht niet. En ik ben zelf juf. Expressieve vakken horen toch veiligheid te bieden? Want pas als je je veilig voelt, ga je je expressief uiten. Als je je veilig voelt, kan je leren. En ja, soms moet je iets doen wat je niet fijn vindt. Maar ik zou toch wel goed beredeneerd willen horen waarom dan. Soms moet je nou eenmaal je grenzen over durven gaan zonder mama die je redt. (Niet rot bedoeld he) Wat wel is: als jouw dochter de enige is die het niet hoeft te doen plaats je haar wel in een uitzonderingspositie. Kinderen, en vooral deze leeftijd, zijn hier gevoelig voor. En nee, niet toegeven aan groepsdruk. Maar ze moet ook niet bekend komen staan als ‘mama’s kindje’. Ik hoop dat de juf hier goed mee omgaat!
Nou ik denk dat dat heel persoonlijk is. Maar hier wordt het woord comfortzone gebruikt, als excuus om het te doen en dat is hier niet op zijn plaats vind ik, omdat het duidelijk een grens over gaat. Zodra je buiten je comfortzone gaat, ga je eigenlijk al een grens over.
Ik bedoel met uit je comfortzone, dat je iets doet (wat iedereen moet doen) dat je eng vindt en wellicht erg spannend, maar omdat iedereen het moet doen, dan kan het wel een band scheppen. Hierboven is ook zoiets gezegd over uitzonderingspositie en dat is wat ik bedoel.
Goed dat je dochter het eerst zelf tegen de juf gaat zeggen. En komt ze er niet uit, dan kun je zelf ook nog met de juf gaan praten. Misschien mag ze apart voor de juf zingen (deden ze ook bij ons met leesbeurten met kinderen die erg hakkelden en/of dingen verkeerd uitspraken) en inderdaad, niet zo out of the blue haar solo laten zingen, maar dit opbouwen. Bijv. eerst samen met nog twee klasgenootjes ofzo laten zingen enz.
Absoluut dus niet dwingen en zeggen hup niet aanstellen, gewoon doen... Dat werkt echt averechts en Wss zal ze dan in huilen Uitbarsten voor de hele klas.... Hoe dan wel, geen idee... in ieder geval niey alleen voor de klas
Wat heeft het ermee te maken dat ze 10 is? Ik was ook 4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14 toen ik alles eng vond en regelmatig ben gedwongen... met daarbij een niet aanstellen! Je bent groot genoeg! Ik kan je vertellen... daar word je echt niet beter van en heb hier na jaaaaaaaren nog steeds last van... Dat gevoel wat je fan krijgt is niet te beschrijven en gaat veeeeel verder dan het spannend vinden of een beetje eng... Dus misschien als je kind iets doodeng vind, maar dan dus echt zoals ts haar kind in dit geval moet je je eens verplaatsen in het kind ipv het kind te dwingen iets te doen... Want heel simpel gezegd, verneuk je je kind gewoon als je dat te vaak doet
Hier projecteer je dus iets wat je zelf meegemaakt hebt op het kind van TO. Het kind van TO is een kind wat weet wat ze wil en doet haar eigen zin (niet negatief bedoelt) zonder dat iemand zich daar wat van aantrekt (dit beschrijft ze zelf). De eerste stap is dat het kind gaat praten met de juf en samen tot een afspraak komt, dat is niet dwingen maar juist communiceren waardoor het kind sowieso een succes momentje ervaart. Ze praat over wat ze eng vindt of niet wilt.
Nja volgens mij gaf je in je eerste post aan dat ze het maar gewoon moest doen toch? Omdat iedereen het moet doen...
Nou ik herken dat niet. Dat iedereen het doet zou het voor mij niet anders maken. Bovendien vind ik het een kul argument.
Ik had geschreven dat ze eerst met de juf moest praten en als dat niets oplevert gewoon moet doen wat iedereen in de klas moet doen.
Ik heb je eerste post nog even 3x over gelezen maar kan echt nergens vinden waar je daarin hebt gezegd dat ze eerst met de juf moet praten.... En gewoon maar doen wat iedereen moet doen als praten niets oplevert...? Dat heb ik je net helemaal uitgelegd dat dat dus soms niey werkt en je dat juist soms NIET moet doen
Ik vind het sowieso bijzonder... want als je kind steelt oid en hij zegt ‘maar iedereen doet het’ dan zeg je pok niet oké, dan is het prima.... Maar als er dan dingen zijn die wel in je straatje passen dan kan je wel teven je kind zeggen, ‘je moet het doen want iedereen doet het’
Mijn eerste post: Ze is groep 7 en ik zou haar eerst naar de juf sturen om dit gesprek aan te gaan, samen een oplossing te zoeken. Lezen is ook een kunst
Waarom? Ik snap in principe dat je moet doen wat de juf zegt. Maar als dat zo tegen een kinds grenzen ingaat en het doel onduidelijk is (want zingen vind ik iets heel anders dan een spreekbeurt), dan vind ik het doen met als reden dat juf het zegt niet ok.