Hoe kan ik mijn zoontje zelfzekerder maken? Het is een hele lieve rustige jongen maar naar mijn idee te rustig. Hij krijgt fysiotherapie om zijn ontwikkeling op te volgen en met de grove motoriek is hij iets langzamer. Dit komt volgens mij omdat hij onzeker is. Normaal kwam vandaag de fysiotherpeute maar ze heeft afgebeld omdat ze ziek is en komt nu pas de 18de. Anders had ik het aan haar gevraagd. Wanneer ons zoontje kan gaan lopen of whatever maakt me niks uit. Al doet hij het nooit. Maar hij is echt onzeker en dit wil ik niet. Als hij iets nieuws kan is hij heel trots maar er gaan soms weken overheen neerdat hij het een beetje zelfzekerder doet. Je ziet altijd die voorzichtigheid in zijn oogjes, die twijfel. Maar toch doet hij het en als het lukt is hij wel trots Met zich optrekken bijvoorbeeld heeft hij meer dan 2 weken op 1 plaats gedaan, de voor hem veiligste plaats. Daarna heel voorzichtig op andere plaatsen en nu na 2 maanden bijna overal. Bij de tv mag hij niet staan dus daar halen we hem weg maar het is dan ook weer zielig omdat je toch trots bent dat hij het daar ook durft. En dat is het moeilijke bij de opvoeding. Je wil hem niet teveel ontzeggen omdat hij niet zo veel durft maar je wil hem ook leren dat het niet overal mag/kan. Dus langs de ene kant heb ik angst dat ik te soft ben maar langs de andere kant moet hij ook leren wat wel en niet mag. Dus wat moet je dan? En moet ik hem juist extra veel belonen met complimenten als hij iets doet of moet ik dat juist niet teveel doen? We gaan nu ook regelmatig naar speeltuinen maar ook daar is hij heel rustig. Ik zet hem in de zandbak, hij bekijkt zich alles en dan gaat hij spelen maar ook heeeeeeel rustig. Neemt het zand in zijn rechterhandje, geeft het door aan zijn linkerhandje en dan legt hij het zand neer op een houten bankje wat om de zandbak is. Glijbaan en schommel vind hij ook leuk en bij de glijbaan is het schaterlachen, dat is ook wat wilder dus daar ben ik blij om. Ook kijkt hij soms heel verliefd naar andere kindjes en dan wil hij er naarheen kruipen maar dan zijn die kindjes al weg. Dan breekt mijn hart Hebben jullie tips om hem zelfzekerder te maken? 22 april gaan we zijn ogen laten nakijken, hij kijkt zo scheel als het maar kan maar ook om te kijken of zijn dieptezicht wel goed is. Misschien dat hij daarom zo onzeker is maar mijn gevoel zegt dat zijn dieptezicht goed is en hij alleen een lui oogje heeft
Mijn dochter is ook heel voorzichtig. Ze is gaan lopen met 15 maanden, rolde pas om met 6 maanden en optrekken e.d. deed ze ongeveer met 12 maanden. Ook vrij laat dus, maar zij was sociaal gezien weer voorlijk, en begon ook snel te praten. Dus, het voorzichtig zijn is volgens mij niet erg, en ik denk niet dat je dit moet interpreteren als niet zelfzeker. De kindjes die zonder angst op een bank klimmen en helemaal geen gevaar zien doen dat als zij heel vroeg beginnen met dit soort dingen. Lichamelijk zijn ze er al aan toe, maar geestelijk kunnen ze nog niet overzien dat het een gevaar is. Mijn dochter was omdat ze later begon hiermee al wel bewust hiervan en is echt voorzichtig met afstappen van de stoep, kijkt uit waar ze loopt, etc. Hoe is hij sociaal gezien? Maakt hij contact met andere mensen/kindjes? Hoe reageert hij dan als ze iets terugzeggen? Mijn dochter is altijd een clowntje geweest, op straat wildvreemde mensen gedag zeggen en zwaaien, maar ze heeft ook een korte periode gehad dat ze niets van vreemden wilde weten.
Hij is wel sociaal. Met praten enkele woordjes. Mama, tata is papa, oema is oma, oemba is bumba en soms zegt hij een woord, ook best wel goed maar dat zegt hij 1 of 2 keer en dan nooit meer Hij zwaait graag naar andere mensen en dan pffttt-ten met zijn tong Bij kindjes is hij te langzaam, hij lacht ernaar, wacht tot het kindje terug lacht of hem aankijkt, dan twijfelt hij 5 seconden en dan wil hij er naartoe kruipen maar dan zijn die kindjes al 30 meter verder en dan neemt hij een beetje teleurgesteld een zandkorreltje vast om mee te gooien Maar de kindjes op de speeltuinen zijn wel bijna allemaal ouder en kunnen al lopen. Zou leuk zijn als er meerdere kleintjes waren. Rollen kon hij ook met 6 maanden maar alleen al het echt moest dus met fysiooefeningen. Met 11 maanden zag hij het nut ervan in en begon hij het pas "echt" te doen, toen begon hij ook te tijgeren, rond zijn verjaardag kruipen, hij trekt zich nu ook een tijdje recht en begint kleine stapjes te zetten langs de tafel. Hij gebruikt wel 1 voet/beentje helemaal verkeerd maar daar kunnen ze pas meer over zeggen als hij echt stapjes gaat zetten
Ik noem het een "kat uit de boom kijk type". Zoontje is op de psz ook erg van het observeren en als hij in bijvoorbeeld het winkelcentrum de clown uithangt kan ie als er iemand tegen 'm begint te praten of er een kindje op 'm af komt rennen dichtklappen en op de glijbaan laat ie iedereen voor gaan en met dingen als van de waterkant in het zwembad springen is ie heel voorzichtig...om wat te noemen. Soms denk ik ook wel eens "kom op" maar eigenlijk is het zo gek nog niet want zowel m'n man als ik zijn ook geen haantjes de voorsten en ook van het "kat uit de boom kijken". Hij liep overigens "pas" met 18 maanden maar wel gelijk stabiel en hele stukken...
Onze dochter loopt al wel een tijdje en is niet echt onzeker. Ze vond altijd iedereen leuk, maar komt nu een beetje in de éénkennigheidsfase geloof ik. Doet nu meer verlegen. Naar kindjes staat ze altijd te kijken en vindt ze echt interessant. Laatst waren we op de doop bij mijn nichtje en al die kindjes speelden met elkaar. Onze dochter hing er een beetje bij, maar ze ging ook echt haar eigen weg. Ze kon ook nog niet goed genoeg lopen om mee te kunnen. Het brak mijn hart toch wel een beetje, ik denk omdat ik zelf altijd een buitenbeentje was.
Ja daar heb ik een beetje angst voor. Ik werd niet gepest op school maar hoorde wel nergens bij. Er was wel een pester in de klas zoals in elke klas wel eentje zit met wat aanhangers maar die had andere slachtoffers. Ik kwam dan een beetje voor de slachttoffers op maar toch hoorde ik ook niet bij hun Vriend is ook heel rustig en heeft eigenlijk een afkeer voor mensen omdat hij in een winkel werkt en de hele dag volk ziet. En dit wil ik NIET voor mijn zoontje. Zodra hij oud genoeg is gaat hij op sport (als zijn beentje het gaat toelaten) maakt niet uit wat. Als hij maar iets gaat doen in groepsverband. Ik heb jaren lang gesport en heb er hele leuke herinneringen aan, was een geweldige groep en vind het jammer dat ik in mijn puberteit zo dom was geweest om er mee te stoppen. En nu ben ik ook verhuisd dus teruggaan naar die sportclub is moeilijk. Maar ik heb nu al angst dat hij zich teveel gaat laten doen, over zich heen gaat laten lopen, alles maar goed vind en in zijn hartje er ongelukkig van word
Is hij echt onzeker of kijkt hij wat meer de kat uit de boom? Mijn zoontje is 16 maand, bijna 17 maand en kijkt enormde kat uitr de boom. Alle andere mensen dan papa of mama en mijn broer zijn "eng", zeg maar niks tegen hem, want hij zit enorm in de verlegenhiedsfase. Andere kindjes, neefjes en nichtjes, allemaal leuk om naar te kijken, maar verder niet. Hij is de jongste telkens, dat scheelt ook. Op de babygym (ook de jongste) vind hij veel leuk, maar speelt net zo lief met de bal. Alles is goed als ik bij hem in de buurt ben of hem help. En dan stiekem toch enorm lachen als de juf hem helpt met de koprol ipv ik. Ik was met een vriendin en haar dochtertje naar de kinderboerderij. Haar dochtertje doet alles en vind alles leuk, mijn zoontje zit eerst een half uur bij mij op schoot. ook hier is hij weer de jongste. Ik geef hem rustig de tijd, het zal vanzelf wel goed komen. Komt vast bij jullie ook wel goed!
Hij kon een tijdje goed staan en ook weer gaan zitten. Ineens lukte het niet meer en was hij bang als hij rechtstond, hij durfde niet meer te zitten. Trillen op de beentjes, beetje huilen, echt om hulp vragen en echt bang terwijl hij het een week goed had gedaan en nog nooit was gevallen op die manier. Nu kan hij ook in zijn zeteltje klimmen, de ene dag lukt het goed en de dag erna wil hij maar durft hij het ineens niet
Volgens mij is dat ook wel een beetje kind eigen, de ene dag iets wel kunnen en de andere dag weer "vergeten"zijn hoe het ook al weer moest (ik werk in het onderwijs en ik zie dat wel vaker). Vaak moeten kinderen het vaker herhalen en weer doen voor iets beklijft, met vallen en opstaan, en de ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Echt leuk samen spelen komt ook pas rond 4 jaar. Ze kunnen kunnen op jongere leeftijd wel leuk naast elkaar spelen en wat contact maken, maar echt samen spelen is pas rond 4 jaar. Aan de andere kant snap ik dat je je zorgen maakt, ook gezien de start van jouw manneke (ik lees je reacties wel vaker, op de een of andere manier blijf je bij mij in het geheugen zitten ofzo, waarschijnlijk ook omdat we kindjes hebben met bijna dezelfde leeftijd). Ik zou als ik jou was mijn zorgen eens uiten bij de fysio, die weten vaak best veel. Ik heb hier ook fysio aan huis gehad, die kon me vaak wel weer geruststellen. Ik hoop dat ik je echt een hart onder de riem kan steken door te vertellen dat mijn zoontje ook echt niet haantje de voorste is, maar dat is nu 1 keer zo. Ik ben zelf ook niet zo, ik ben ook geen haantje de voorste. Onzeker is hij niet, op het moment is hij wel enorm in de eenkennigheidsfase. Me and my shadow... Waar woon je (wrschlijk in hetr zuiden) anders konden we eens afspreken en onze kindjes samne laten spelen.
Haha ja een beetje te ver, anders was het leuk geweest Ik ga het volgende keer ook zeker met de fysiotherapeute bespreken en de 22e testen ze zijn zicht dus dan weten we ook meer. Heel erg bedankt voor je info, dat het samen spelen later komt wist ik maar noet precies wanneer. Maar als hij naar kindjes kijkt zie je hem wel denken van "heeee die lijken meer op mij" maar dan is hij al te laat. Ik ben nu door, boodschappen doen en de lege flessen uit het wasmachine plukken