hallo meiden, onze dochter is altijd een prima slaper geweest, op bed leggen en vertrokken. echter de laatste 6 weken is het een drama. bijna iedere avond is het raak en huilt ze.(lees KRIJSEN) na 10/15 minuten ga ik even kijken (poepluier?) en troost haar en ga weer weg. ik hoef nog niet de deur uit te gaan en het begint weer. zo gaat het een zo uur door. vaak ga ik 2 (maximaal 3) keer kijken, afleiden , troosten. hoe gaan/gingen jullie hier mee om? het kan misschien een sprongetje zijn, maar ze zit ook in de kiezen doorkomen fase, alhoewel ik nu niks voel in d'r mond ik ben erg benieuwd, of jullie vaak gaan kijken of juist niet, ik wil ook niet dat deze fase te lang duurt, dus is het misschien beter om toch gewoon lang te laten huilen? over 3 weken gaan we naar zuid frankrijk in een stacaravan, zou het ook enorm vervelend vinden voor onze buren als dochterlief uren krijst... maar ja, dat heb je met kids, dat weet ik wel ,maar toch.... bedankt voor advies! Groetjes Lisa
Verlatingsangst denk ik, dat is rond anderhalf jaar bij veel kids het sterkst. Wij gaven er aan toe en bleven bij haar tot ze sliep. Nu is dat nog maar een paar keer per week nodig, daarvoor elke avond. Niet leuk, maar haar huilend in slaap te vallen druist tegen ons gevoel in. En daarnaast wil ik dat ze erop vertrouwt dat wij er zijn.
Mijn zoontje heeft ook van die fases. Ze komen en gaan al zn hele leventje. Maar ik heb m nooit zo lang laten huilen. Maximaal 5 minuten en dan ga ik naar m toe en troost hem. Waarschijnlijk doe jij dat niet omdat je denkt dat je m dan verwend. Nou mijn buurvrouw die heeft precies hetzelfde aan de hand gehad (kindje van 14 maanden dat opeens weer begon te huilen met inslapen) en die laat ook maar gerust een half uur huilen. En daar duurt het al weeeeeeeeeeeken. Hier niet. Zodra de kleine man weer vertrouwen heeft dat hij het zonder mij ook echt wel kan, kan ik m gerust wakker wegleggen. Ik vind persoonlijk een kwartier of nog langer huilen not done. En zo zullen er mensen zijn die daar anders over denken. Zoveel mensen, zoveel meningen.
Hier hetzelfde van de week.. Het was eerst een tijdje stil dus ik dacht dat ze al sliep en toen ineens krijsen... Gebeurt eigenlijk nooit dus ik ga er dan wel heen, ze was niet te troosten, dus maar even mee naar beneden (doe ik eigenlijk nooit). Beneden zat ze echt nog na te snikken dus het was geen toneel.. Na een minuut of tien werd ze rustiger en toen ik vroeg of ze op bed ging wees ze zelf naar de deur. En toen ging ze dus wel slapen.. Mijn moeder had na een paar weken vakantie voor heteerst weer opgepast die dag dus misschien wa ze wakker geworden en ineens bang dat ik er niet was ofzo.. 'S middags was ze ook al wat van slag want toen ik thuis kwam werd ze net wakker dus ik haalde haar zelf uit bed. Net of ze even schrok dat ik er weer was omdat ze misschien oma bij haar bedje had verwacht.. Weer even wennen aan het niet-vakantieritme denk ik.. Maar hier ook kiezen die zitten te duwen volgens mij... En na zes weken vakantie (werk in het onderwijs) is ze een beetje mamagek geworden...dus ie verlatingsangst zal hier ook wel een beetje een rol spelen. Vanavond is ze weer gewoon lief en rustig gaan slapen iig..
tja, het is inderdaad enorm lastig. ik vind het gewoon vervelend, want als ik bij d'r ben is het wel weer oke en gezellig en wijst ze naar haar voorleesboekje. ze is al een pittige tante, en ik wil er daarom niet teveel aan toegeven misschien. en inderdaad, iedereen denkt er ook anders over. lastig hoor, dat opvoeden gr lisa
Als wij zo'n fase hebben ga ik er om de 5 minuten naartoe en na 30-45 minuten laten huilen (met steeds om de 5 minuten gaan kijken) gaat ze vaak toch eventjes mee naar beneden. We weten inmiddels dat ze anders toch niet stopt met huilen. Beneden laten we haar helemaal tot rust komen en dan gaat ze meestal makkelijk weer naar bed. Soms begint het riedeltje dan weer opnieuw, maar ik laat haar niet huilen, daar kan ik absoluut niet tegen.
Lees het boek: dreumes in dromenland van Stephanie Lampe (schrijfster van Baby in een droomritme). Ik lees het nu en het spreekt me erg aan.
Verlatingsangst ( op zn heftigst rond 1,5 jaar) heeft echt niks met opvoeden te maken maar met een ontwikkelingssprong en een deuk in de basisveiligheid van het kind. Ik zou me daar eerst over inlezen eerlijk gezegd, zodat je in ieder geval weet waar het kind in deze fase doorheen gaat.