Ik weet niet goed waar dit topic het beste past. Ik heb een peuter, een kleuter, ook nog eens een jongen en een meisje, wat wil je nog meer?! Maar de twijfels en kriebels blijven, wel of niet een derde? Ik kan 100 tegen argumenten bedenken, maar de kriebels blijven! Wie herkent dit? Welke afwegingen vinden jullie belangrijk?
Wij hadden ook wel twijfels, maar zie onderschrift Als voordeel is het belangrijkst je hart/gevoel te volgen. Want als je het graag wilt, dan zijn alle nadelen ook wel haalbaar, er is dan weinig waardoor het echt onmogelijk zou zijn. Punten die bij ons langskwamen: - huis: wie slaapt waar, vinden we eigen kamers belangrijk, hoe groot is ons huis, waar verwachten we evt nog heen te verhuizen (in ons geval sliepen de meiden al bij elkaar, maar dat hoefde niet per sé in ons huis. dat is groot genoeg) - auto: past het met autostoeltjes, moet er evt een nieuwe auto (in ons geval paste het wel, met wat schuiven en passen met de volgorde in de auto). - geld: vinden we broertjes en zusjes belangrijker dan altijd nieuwe merkkleding en allemaal zonder problemen altijd naar dierentuinen of ver op vakantie kunnen? In ons geval: ja, een fijn leven is voor ons meer dan materiële dingen. Wij hebben liever een groter gezin. Zo maak je een afweging, wat vind je belangrijk, hoe graag wil je het samen?
Die afwegingen hadden wij ook. Huis is groot genoeg, we hebben de zolder uitgebreid. Auto past ook (met 4 moest er een andere auto komen) en financieel zou het ook prima kunnen, ook al kunnen we niet meerdere keren per jaar op vakantie ofzo, maar dat vinden wij niet belangrijk. Dus toegegeven aan de kriebels. (En omdat dit ons 1e kindje samen is).
Herkenbaar. Inmiddels is het zelfs zo dat ik jaloers wordt als mensen een kindje hebben gekregen...hoeveel ik het ze ook gun. Wat er tot nog toe voor zorgt dat het nog niet gebeurd is, is mijn 'fysieke toestand'. Het is voor ons niet duidelijk hoe ik uit nog een zwangerschap en bevalling zou komen (of ik dan nog kan lopen ed) en dat weegt vooral voor mijn man zwaar mee.
Hier daar helemaal niet bij stilgestaan... (Wellicht ook luxe positie, beide redelijk goede baan). Wij zijn uitgegaan van; willen we er nog een kindje bij? (Geen zwangerschap/ baby/ borstvoeding, maar echt een kindje ) Het antwoord was JA! Hopelijk een derde wonder in december... Ik zou het overigens wel anders vinden als ik of man niet helemaal gezond zou zijn... Dan hadden we dat zeker afgewogen of we dat wel of niet moeten willen (of dat we op een andere manier een kindje zouden willen verwelkomen, zoals pleegzorg)...
Tsja.... Wij hebben beide een goede baan, ruimte, plek en liefde genoeg voor een derde...en dat is ook mijn wens. Echter heb ik twee zware zwangerschappen achter de rug, bij de laatste zijn we bijna onze zoon kwijt geraakt voor hij ook maar geboren was, bij de eerste ging het met mij heel erg slecht. Mijn vriend zegt dus einde verhaal, we hebben nu 2 gezonde kinderen en ik ben er nog. Daar moeten we blij mee zijn. De eerste weken was ik het daar nog volledig mee eens...maar blijkbaar verwateren die zaken snel, want sinds 2 weken heb ik eigenlijk zoiets van over een jaar maar eens overleggen. Het eerste jaar na een keizersnee mag het sowieso niet, dus na dat jaar maar eens kijken hoe we ervoor staan. Voor mijn vriend is het gesneden koek...hij wil geen derde met het risico dat die derde het misschien niet overleeft. Daarnaast het risico dat de derde het overleeft, maar ik niet. Zoals hij zegt: wat moet ik met 3 kinderen en geen vrouw/moeder. (als ik zwanger ben ben ik de hele zwangerschap voortdurend misselijk, heb heel snel hele erge BI, bloeddruk stijgt enorm (van 75/125 met medicijnen naar 90+/145+) eiwitten in mijn urine, infecties, en de laatste keer als klap op de vuurpijl zwangerschapssuiker. Zodra de baby eruit is stabiliseert alles....het is dus echt een reactie op de zwangerschap) Ik snap zijn punt, beide bevallingen zijn doodeng voor hem geweest...het is alleen wel mijn wens die naar beneden geknald word. De omgeving zegt ook je hebt een jongen en een meisje, meer soorten zijn er niet hoor. Alsof dat een reden voor de tweede was, maar vooruit. Tegen argumenten zijn dus meer dan duidelijk, helaas dus toch nog steeds die kriebel. We zullen zien over een jaar.
Bedankt voor jullie reacties! Mijn man heeft diezelfde kriebels, nog een derde kindje er bij, maar ook dezelfde twijfels. We werken allebei en hebben een leuk salaris, dus dat zijn de twijfels op zich niet, maar meer dingen als, we hebben nu 2 gezonde kinderen, dat een kindje gezond is, is niet vanzelfsprekend natuurlijk. Drie is voor ons wel echt het maximale, een vierde zouden we wel heel veel gaan vinden. Maar uiteraard kan het ook een tweeling zijn... dat weegt ook mee. En dan de twijfel of er bij 3 niet altijd één er buiten valt... iemand ervaring mee? Het staat er nu heel negatief, maar we hebben gewoon die kriebels voor een derde en als ik dan goed nadenk komen de afwegingen ook steeds weer voorbij in mijn hoofd.
Ik heb zelf twee zusjes en ik heb niet het idee gehad dat er een echt altijd buiten viel. De ene keer speelde ik met m'n ene zusje, de andere keer met m'n andere zusje en weer een andere keer speelden zij met elkaar. Mijn schoonzus heeft ook drie kinderen, bij haar zijn haar dochters (de jongste twee), aardig close. Maar de oudste is een jongen, dus misschien toch al net wat anders. Ik geloof ook niet dat hij er echt wakker van ligt dat zijn zusjes meer met elkaar doen dan met hem (denk eerder dat hij het wel best vindt zo, heeft hij meer rust ).
Hier ook wel redelijk overwogen; wat als het niet (helemaal) gezond is of het worden er 2... Tsja... Dan zij dat zo, dat accepteren we (hebben we bij de eerste twee ook gedaan..., dus waarom niet voor de derde (en/ of vierde).. Als het er wel 2 zijn, heb je ook niet dat er eentje "buiten" valt
Mijn man heeft getwijfeld over een derde. Voor mij is het altijd een wens geweest. Na onze tweede dochter kreeg ik een postnatale depressie. Mijn wens was er nog steeds, alleen begon ik te twijfelen of ik het psychisch wel aan kon. Na therapie en een jaar lang leren over mezelf, raakte ik zwanger. Super gelukkig met onze derde. Hij is echt een kadootje! Als het bij jullie kriebelt, ga er dan voor. Dan krijg je er geen spijt van. En gezondheid is geen vast staand gegeven. Op elke leeftijd kan je ziek worden of een ongeluk krijgen. Dat is het leven.
Wij wilden al lang 3 kinderen, maar wanneer was het moment? Was het het wel verstandig? Een boel overwegingen idd... Een aantal dingen waren bij ons van belang: - qua huisvesting, financiën, auto, opvang e.d. kon het. Wel een stapje terug, zuiniger leven, maar wel goed te doen. - gezien het feit dat mijn 2 oudsten slechte slapers waren, wilde ik niet nog een baby erbij voordat zij enigszins fatsoenlijk doorsliepen - gezien de problematiek van mijn zoon wilden we pas beginnen aan een kindje als het een beetje rustig/hanteerbaar was en we wilden duidelijkheid hebben over kans op herhaling (erfelijkheid) Eigenlijk was de vraag 'kan ik het aan, 3 kinderen, de drukte, de hoeveelheid zorg, samen met een baan?' de belangrijkste en een tijd is het antwoord 'nee' geweest. De jonge jaren met 2 kleine kids, waarvan dus 1 met diagnose waren heel zwaar. Kinderwens is dus ook een tijd in de ijskast gezet en soms vroeg ik me af of we het ooit zouden aandurven. Ik voelde ook veel weerstand in mijn omgeving, ik wist dat vrijwel niemand het een 'goed' idee zou vinden of positief zou reageren. Maar ja. Natuur greep in, ik werd ongepland zwanger. Dat zette onze wereld op zijn kop, maar binnen een paar dagen waren wij geschakeld, alle beren van de weg gehaald en vol vertrouwen: we komen er wel. Toen het daarna misliep, was het voor ons eigenlijk geen vraag meer. En zijn we bewust voor een derde gegaan.