Hey hallo, Ondertussen is onze kleine dame al niet meer zo klein en wordt het al een hele tante met haar twee tandjes... Eigenlijk gaat alles lekker, ze eet goed, drinkt goed, beweegt goed, slaapt goed...althans... Overdag is het een hele tevreden dame die graag naar bed gaat om even een uiltje te knappen. Maar 's avonds ! Nu ik dit schrijf ligt madam alweer een 15min hartverscheurend te huilen en 'mama' te roepen... Verschrikkelijk vind ik het. Ik loop omhoog, aai haar over de bol en als het huilen alleen maar erger wordt pak ik haar op. Loop even met haar door haar kamertje tot ze weer op adem is en ontspant maar zodra ik haar in haar bedje leg, instop en de kamer verlaat begint het drama weer... Iemand, alsjeblieft, zegt het me: WAT DOE IK VERKEERD?! Er zijn genoeg mensen die zeggen: "Ach joh, een beetje huilen kan geen kwaad". Nee, dat ben ik met ze eens. Maar madam blijft huilen, een half uur of langer tot ze helemaal uit haar huisje is en gaat overgeven van de stress en ademhaling die alle kanten op gaat... Ik heb ook al geprobeerd bij haar op het kamertje te gaan zitten en haar zo te troosten ( ook liedjes zingen heel zachtjes) tot ze in slaap valt. Nee, hier neemt onze dame geen genoegen mee. Die armpjes gaan de lucht en men bleert uit volle borst:"MAAAAAMMMAAAAAA!" Dus... iemand een gouden tip?
Het kan dat ze eenkennig wordt ? Wil ze niet op het grote bed met jou dan kan je haar eventueel overtillen als ze slaapt . Of gewoon bij jou in bed laten slapen . Tenzij ze snachts goed slaapt als je haar overtilt . Huilen tot kotsen aan toe is wel heftig hoor . Zou verder gewoon zoveel mogelijk avond met haar dicht bij je slijten , de fase gaat vanzelf wel weer over ookal is het lastig . Off topic . Woow dat is toch heel snel , al volmondig mama roepen ? Mijn zoontje is 7 maanden en doet dat nog niet hoor . Wanneer begon dat bij jou dochtertje ?
even laten huilen mag best bij ons.. het is ook een stukje verwerken, dan heb ik het over 5 minuutjes. maar echt overstuur en overgeven gaat echt veel te ver, dan zou ik toch naar je kindje gaan en gerust stellen. desnoods er maar weer uithalen, en later nog eens proberen. ik denk dat het een fase is, als je 2 weken verder bent is het vast weer over.
Ja, de eerste keer dat ze dit deed begon ik zelf te huilen toen ik boven kwam en haar bedje ondergespuugd zag. Arme mop... Ja, éénkennig is ze zeker nu...pfff, als ik al met mn gezicht van haar af draai begint ze al mama te roepen... en op de dagen dat ik ben gaan werken is het helemaal een ramp. Dan wil bijv de gang nog effe stofzuigen (en verdwijn ik dus even uit beeld). Pffff, nou dan is onze lieve vrolijke meid ineens niet meer zo vrolijk... Ik heb haar al een sin de buggy gezet en achter me aangerold met stofzuigen...erg hoor Ik doe al spelletjes met haar om het 'weg gaan van mama' al wat voor te bereiden zeg maar. Door piepekoek te spelen achter de muur van de gang, of via de spiegel die daar hangt. Ook in haar bedje door mijn gezicht achter haar lakentje te laten verdwijnen en weer terug te toveren. Dat is dan altijd even ons spelletje voor het slapen gaan. Als ik uitgespeeld en geknuffeld ben met haar wrijft ze zich in haar oogjes en dan weet ik dat ze moe is en klaar is om te slapen. Ze krijgt een kus op haar bol, ik stop haar lekker in en fluister nog eens hoeveel papa en mama van haar houden. Negen van de tien keer is het dan ook even stil. Maar vaak begint het ineens uit het niets en dan huilt ze en roept ze om mama (ja, dat kan ze indd al vroeg, vanaf 6,5 maand zegt ze papa en mama...en ze kijkt ons dan ook echt aan of steekt haar handjes uit...) Ja, als ik haar tegen me aan houdt is ze stil. Maar zodra ze in haar bedje ligt bouwt ze spanning op. En wanneer ik dan weg loop begint het gehuil. Ik heb nu een paar avonden heel goed opgelet met huilen. Wanneer het hysterisch begon te worden omhoog gegaan, uit bedje, rondlopen door kamertje, daarna weer terug in bedje en opnieuw proberen. Soms moest ik dan tot drie vier keer omhoog... Ik wil haar liever niet bij ons in bed. Ze slaapt overdag ook echt graag in haar eigen bedje. Dus ik wil niet helemaal mee in haar verhaal. Ik zoek een middenweg in haar troosten en het gevoel geven dat ze veilig is. Maar zonder haar in een ander bed te leggen of haar constant bij me te houden... Nu merk ik dat ze volgens mij iets minder lang begint te huilen... Kwestie van even volhouden zo?...
Dat is verlatingsangst. Zoek even uit wat voor jullie werkt. Misschien helpt het haar wat langer te wiegen voor ze in bed gaat, of (tijdelijk) naast haar te liggen tot ze slaapt. Hier werkte het steeds gaan kijken echt niet. Ik liet haar ook niet huilen en naast haar gaan liggen hielp ook niet. Wat wel hielp was de deur openlaten en steeds hetzelfde slaapliedje zingen. Na 4 onrustige inslaapavonden zijn we er denk ik doorheen
ooh, super.. hoop voor jullie dat het hier bij blijft dan indd! Ja, durf het bijna niet te zeggen omdat het pas net een paar minuten stil is... Maar volgens mij gaat ze echt steeds korter huilen nu... zatenwe vorige week nog op 2 uur in totaal (!) Nu heeft ze een half uurtje gehuild en mama geroepen... ik ben blijven vasthouden aan ons bed of slaapritueel en probeer ook zo ontspannen mogelijk weg te lopen ( want je loopt op een gegeven moment al met een ingehouden adem de kamer uit en dat voelen die bengels natuurlijk ook aan hun water). ik zit met de babyfoon in de hand onder en luister goed naar haar ademhaling. Zolang die enigzins ritmisch blijft ga ik niet omhoog... maar vorige week was ze me toch boos! Goed... ik hoop dat dit hier ook in een stijgende lijn blijft verbeteren...
Ik zou ze tegen jou aan,in,slaap laten vallen. Verlatingsangst is echt heel eng voor de kids en,overdag mag je daar best een beetje meeoefenen door kiekeboe spelletjes te spelen, maar voor de nacht zou ik er even lekker aan toe geven.
ja, het hele fenomeen is me bekend vanuit de ontwikkelingspsychologie... Baby's hebben cognitief nog niet het vermogen te snappen dat iets wat ze niet meer zien toch nog kan bestaan. Dat leren ze in deze fase van hun leven... Plus de hechting lijkt nog eens een keertje opnieuw ingeprent te worden.. hiephiephoeraa... haha... Maar goed, mevrouwtje heeft vanavond een kwartier mama geroepen.. ( niet gehuild )... dus ik hoop echt dat het nu de goede kant op blijft gaan... Bedankt voor jullie medeleven en tips!