Mijn dochter vindt ineens alles eng, terwijl ze daar voorheen geen last van leek te hebben. Ze schrikt snel en roept dan 'eng' en komt naar mij toegerend, zelfs als iemand (onverwachts) een deur open doet. Buiten loopt ze bijna voortdurend met haar armen omhoog langs haar hoofd en houdt haar handen dan boven haar hoofd vast. Ze is dan duidelijk gespannen. Heel apart... en opvallend. Ze is ook ineens bang voor schaduwen en raakt dan volledig in paniek. Heeft jullie dreumes ook zo'n periode doorgemaakt? Hoe gingen (of gaan) jullie daarmee om?
Ik zet hem ook wel even bij Peuter en Kleuter, misschien daar wel wat meer herkenning. Ze zit qua leeftijd en gedrag nu echt op zo'n grens namelijk...
kinderen worden zich naar mate ze ouder worden steeds meer bewust van hun omgeving (zag bijv. eerst de schaduw niet). Dit kan angsten met zich meebrengen en veel kinderen maken een dergelijke fase door. Geen drama van maken en er gewoon mee omgaan alsof het erbij hoort (haar uitleggen dat dat een schaduw is en wat een schaduw is en dat ze daar niet bang voor hoeft te zijn, mama is bijv. ook niet bang) dit zal heus niet meteen werken, maar op een gegeven moment zijn ze er doorheen! Succes!
Mijn dochter heeft het de laatste tijd ook wat meer. Ze zegt dan ook: Eng! Ik doe er vaak luchtig over en laat haar zien dat het niet eng is. Bijvoorbeeld gisteren een spinnetje in de tuin. Die pak ik dan op en laat haar zien. Ze schrikt ook wat meer van dingen. Ik neem haar wel altijd serieus maar ga er niet te lang op door.