Ik word hier een beetje gek van! Vooral nu ik nog ziek (buikgriep) ben en hierdoor dus niet normaal naar buiten kan met haar. Terwijl ik het haar met dit weer wel had gegund. Ze wil alleen maar getild worden. Alleen in de speeltuin loopt ze lekker rond en speelt ze zelfstandig. Maar gewoon buiten lopen wil ze niet. Als ik aangeef dat ik haar niet ga tillen & zij de buggy in moet, is het al meteen drama. Uiteraard gaat ze uiteindelijk de buggy in, maar blijft krijsen, vraagt om dingen om ze vervolgens uit de buggy te smijten en als ik haar negeer, stopt ze beide handen in haar strot en gaat kokhalsen :x Ik haal haar handen eruit en geef heel duidelijk aan dat wat ze doet niet goed is, maar luisteren? Ho maar! Ik ben vandaag halverwege de weg terug gelopen naar huis. Heb ook aangegeven dat als ze niet luistert, we ook niet naar buiten gaan. Ik voel me niet lekker en kan haar echt niet tillen op het moment en dat gekrijs in de buggy en de vuile blikken van mensen word ik ook al zo zat! Thuis luistert ze wel goed en zijn haar driftbuien na een paar minuten weer over. Wat moet ik hiermee?
Dit had mijn dochter ook een tijdje, vreselijk! Het enige wat erop zit Is volhouden: duidelijk zeggen, je mag zelf lopen of in het wagentje. Neeeee, ik wil niet in de wagen. Goed, dan mag je lopen. Na een tijdje klom ze dan na drie stappen alsnog in de buggy. En wat de omstanders betreft: laat ze lekker barsten!
Hier hetzelfde gehad en ik had niet eens buikgriep! Lopen of buggy en als zij niet kiest dan kies ik. Ze mag krijsen tot ze een ons weegt. Het helpt meestal wel om aan te geven wat er gaat gebeuren bjj ons... ik draag je tot aan de weg waar de auto's rijden (is 15 meter) en daarna ga je in de wagen). Succes!
Wij zitten ook in die fase. Onze jongste zoon wordt het liefst getild, maar dat gaan we niet doen. Keuze geven en consequent blijven werkt hier het beste. En wat die omstanders betreft: meestal beeld men zich het in dat die verwijtend naar je kijken, vaak kijken ze omdat het nou eenmaal nogal opvalt, zo'n krijsende baby
Tja vast snoeren en gaan. ik had dat ook en trok mij heel erg aan mensen dachten. op een gegeveb momend wilde ik niet meer weg gaan omdat het elke keer zo'n gedoe is huilen krijsen mensen die naar je keken alsof je haar weet jiet wat deed. Maar toen kwam het besef ik laat me niet dierigeren door een kind. en heb door gezet en echt het was niet leuk maar anders kwam ik nergens. sterkte
Gewoon heel duidelijk (blijven) zijn. Ze heeft geen keuze. Jij bepaald wat ze doet. En als ze niet goed wil of lopen zit ze in de buggy.
Ik zie echt op tegen die fase! Maar het is inderdaad doorzetten, want anders kom je nergens, hoe vervelend ook. En die blikken zullen voor het grootste gedeelte een automatische reactie zijn (als een kind krijst, kijk je zelf ook of er iets is waar je moet helpen toch?) en vervolgens zien veel mensen herkenning. Ik had het laatst nog met een moeder erover waarvan haar zoontje een driftbui had (zelfde leeftijd als mijn dochter) en ze was eigenlijk toch wel blij dat ook andere moeders het herkenden. Blijkbaar wordt er gewoon niet over gesproken en is het een taboe, waardoor je je zo opgelaten voelt. Sterkte en beterschap.
Dit. Mijn 19 maanden oude dreumes heeft meestal een keus tussen buggy en lopen (en soms fietsje). Buiten optillen doe ik zelden. Als ze dus niet wil lopen (of niet wil luisteren tijdens het lopen) gaat ze gewoon in de buggy. Inmiddels weet ze dit ook wel en levert het niet meer zoveel problemen op dan een half jaar geleden.
Hier ook heel consequent geweest in die periode. En gewoon doorzetten, als ze niet mee loopt...hupakee in de buggy en vastsnoeren. Handen in de mond tot kokhalzen zou ik zeker niet toestaan.
Niet lopen? Dan vast in de buggy. Doen alsof ik doof was en stug doorlopen en negeren tot ze zich weer normaal gedroeg
Hier hetzelfde en ben zwanger dus optillen doet ook gewoon pijn. Zoon is wat ouder maar toen hij door had dat tillen niet meer kon werd het juist een ding. Iedereen zei in het begin duidelijk zijn straks (wat nu is) kan je hem niet meer tillen. Uiteindelijk heb ik juist het tegenover gestelde gedaan af en toe optillen zonder isseu van te maken. Alternatieven of afleiding gegeven, nee mama gaat jou niet tillen zullen we samen huppelen? Daarna was het eigenlijk snel over. Ik heb de buggy bijna nooit meer bij, dus dat is geen optie geweest. Daarnaast wil bijna ieder kind wat bang is of erg moe graag getild worden, dan mag ik dit eventjes.
Op die leeftijd had ik ze eigenlijk altijd gewoon in de buggy. Lopen konden ze thuis of bijv. in de speeltuin. Maar als ik weg moest voor boodschappen oid. gingen ze standaard in de buggy. Ik vond het veel te lang duren als ze lopend meegingen. Dus ik heb dat probleem nooit gehad.
Hier het ongekeerde probleem: zoon wil absoluut niet getild worden, en ook niet in de buggy. En mijn zoon loopt niet maar rent! Een blokje om is dus binnen 1 minuut gepiept Met boodschappen gaat ie wel in de buggy hoor. Dat is vaak 5 sec jammeren en dan klaar. Soms koop ik hem om met een koekje, dat dan weer wel.
Consequent blijven en het drammen negeren. Bij ons is het zo, dat als mama zegt dat hij in de buggy moet, dan gebeurt dat ook. Met lopen idem. Vindt hij het niet leuk? Pech! En wat alle andere mensen van het gekrijs denken, moeten ze zelf maar weten. Natuurlijk word ik er wel chagrijnig van, maar anders houd ik het zelf in stand.
Mijn dochter is nu wel al wat ouder (3 in juli) maar wij maken al geruime tijd vóór we vertrekken afspraken, bvb dat ik haar 1 keer een stukje optil en dat zeg ik dan ook als ze er naar vraagt. en dan is het ook klaar, dan draag ik haar een paar meter, dan zeg ik bvb ook mama draagt je tot aan dat paaltje, en dan is het ook klaar. Krijsen en drama maken daar kan ik heel goed tegen. En als ze zich op de grond gooit stap ik gewoon door, ze volgt meestal heeeeeeeel snel. En wat andere daar van denken interesseert mij niet.
Onze jongste is inmiddels wat ouder, maar wij hebben dit ook wel gehad. Alleen dan niet met de buggy, want die hebben we niet. Maar hij kon kiezen uit zelf lopen, in de drager of met de fiets. En later zelf lopen, fiets of in de bolderkar. Soms viel er niks te kiezen vanwege tijdnood. Dan sprak ik meestal af dat hij 'tot de brievenbus' zelf mocht lopen en daarna in de drager of in de kar moest. Of op de heenweg in de drager of kar en op de terugweg zelf lopen. Als ik niet zo'n concessie-afspraak maakte, huilde hij sowieso. Als ik wel iets afsprak, huilde hij ongeveer in de helft van de gevallen. Het scheelde dus iets. Maar dat je regelmatig met een krijsend kind zit, is een feit. En een rechtstreeks gevolg van een keuze die je een maand of 31 geleden maakte.
Wat fijn te lezen dat meerdere kids zich zo gedragen! Ik zie altijd andere kinderen heel normaal in de buggy zitten en denk bij mezelf wat doe ik fout?? Maar ik heb gemerkt dat onze dochter behoefte heeft aan contact. Als ik haar hand in de buggy vasthoud, is het geen probleem. Zodra ik deze loslaat, is het krijsen geblazen! Met een koekje is zij ook om te kopen, maar of dat ook goed is? Ik zal er sowieso meer aan gaan werken, zodra ik me beter voel. Bedankt voor de reacties meiden