Onze dochter is net twee geworden en de peuterpuberteit is toegeslagen...Van een schattig meegaand dropje is ze verandert in een klein monstertje, compleet met driftaanvallen als ze haar zin niet krijgt, ruzie zoeken (zelfs met de hond!) en slapeloze nachten. (madame weigert in haar eigen bed re slapen, na twee jaar doorslapen zonder gedoe). Af en toe lijkt ze zichzelf in de weg te zitten maar toch eil ze haar zinnetje doordrijven, dus erg gezellig is het de laatste dagen.niet. Alles wat ik wil, wil zij pertinent niet (dus niet eten, slapen, jasje aan buiten enz). Nou heeft ze toch vette pech want ik laat haar echt niet bepalen wat er gebeurd in huis....met de nodige drama's tot gevolg. Eten maak ik geen drama's van, ze gaat vanzelf wel weer eten. Ik bied haar de maaltijden aan en elke hap is mooi meegenomen en als ik probeer te pushen gaat ze helemaal weigeren. Slapen, de afgelopen week lag ze tussen ons in vanaf een uur of twaalf omdat ze aangaf dat ze au-oortjes had (kno verleden en buisjes enz dus daar trapten wij in) maar vandaag bij de huisarta geweest en haar oortjes zien er prima uit en de buisjes zitten nog goed. Vanaf vannacht laat ik haar (na een melding bij de buren ) dus huilen.... Driftbuien. Ik probeer zoveel mogelijk negatief gedrag te negeren en positief te belonen, als ze haar zin niet kan krijgen omdat het bijv onveilig is/onverantwoord heeft ze dikke pech, en als ik denk dat iets haar zelfstandigheid bevordert mag ze het van mij proberen (bijv zelf klimmen in de speeltuin). Maar man, wat is deze fase vermoeiend...en waar is mijn schattige meegaande prinsesje gebleven???? Herkenbaar bij andere verse peutermama's?
Ja herken ik wel... Ik denk dat je al veel goed doet, kan er weinig aan toevoegen. Niet te lang laten huilen hè? Twee dingetjes: Zouden er misschien kiezen kunnen doorkomen? Wat ik doe om driftbuien te voorkomen, is haar de keuze geven uit 2 dingen, bijv met naar bed gaan. Als ze dan niet wilt, vraag ik "Wil je zelf naar boven lopen of zal mama je even tillen?" En dan kiest ze meestal 1 vd 2 en gaan we gewoon naar boven. Zo ook met broodbeleg en andere dingen. Ze wil graag meer dingen zelf doen en meer controle hebben. Door hierop in te spelen, kun je wellicht de driftbuien verminderen.
Wheh... Ik voel 'm hier ook al aankomen, dus lees stiekem mee. Vanavond was man met dochter naar de speeltuin (wat ze welnietwelnietwheeeehhhhwelnietneeneeeneeeweljaaahwel wilde), ik was even in de tuin en hoorde zo'n irritant geschreeuw en gegil ineens... Ik dacht echt: he, welk kind heeft daar zo'n mega driftbui? Kijk ik over de schutting, zie ik man helemaal in z'n sas (hihi ) met een enorm driftige en vooral ónze dreumes staan, ze was zelfs helemaal rood aangelopen. Wow. Ik hou m'n hart vast.
wat hier goed werkt als ze niet meewerkt: twee keuzes geven en dan tot vijf tellen, waarna ze moet kiezen en die keus moet dan ook worden uitgevoerd. Voorbeeldje: de jas moet aan omdat we naar buiten gaan. Twee keuzes: ze mag zelf haar jas aandoen, of mama gaat het doen (maakt niet uit hoe hard je huilt of schreeuwt enz, dan doet mama gewoon de jas aan). Ik tel tot vijf en dan zien we wel wat haar keuze is.. Dit kan ik met alles doen, schoenen, uit bad gaan enz (ik dan wel al van tevoren gezegd van: over 5minuten gaan we je jas aan doen, want die van mij moet altijd weten waar ze aan toe is ). En ik moet zeggen, hier werkt het super. Ze weet nu gewoon hoe het gaat en ze weet ook dat ik daadwerkelijk uitvoer wat ik zeg. mega-consequent zijn. Nu werkt ze veel beter mee en als ze dan toch dwars ligt doe ik dus bovenstaande met 5 tellen en 9 van de 10 keer kiest ze dan toch eieren voor haar geld.. om het zo maar te zeggen
Herkenbaar hoor cvm! Ik ben en blijf streng en consequent, en dat werkt hier echt t beste. Al is een huilend krijsend kind negeren best moeilijk! Bij Jes is alles ook elke keer: mama nog 1 keer! Pfff
mama meer.. mama zelf doen.. NEEEEEE.. huilen.. schoppen.. tieren.. allemaal aan de orde hier!! helaas ik ben best streng, maart de oma's helaas niet een vriend heeft ook moeite met laten huilen.. ik hoop dat het snel over is!!
Welkom bij de club! Ik hou onze dochter erg kort, omdat ze anders over ons heen walst. We waarschuwen 1 keer (met bijvoorbeeld naar bed gaan of jas aandoen.) en daarna wordt ze getild of geholpen. Meestal is het waarschuwen voldoende. Ze is continue de grenzen aan het opzoeken. Erg vermoeiend en frustrerend, maar soms ook hilarisch. Laatst wierp ze zichzelf op de grond en riep heel dramatisch: mijn vader is zooooooooo gemeen!! Toen we in de lach schoten riep ze: nou! Niet lachen! En werd nog bozer
Als ik hier ga zeg "mama telt tot drie"...gaat ze lachen!!! Dan tel ik 1,2...en dan zegt ze hard lachend 3! en rent weg..(hylarisch eigenlijk maar op dat moment zie ik dat anders). Na het tellen doe ik dus wel wat ik zeg maar dan word mevrouw dus boos. Zelf laten kiezen probeer ik ook maar alles is nee...Jas trekt ze net zo hard weer uit als ik hem aandoe, vanmiddag jas dus andersom aangedaan met rits op de rug maar ze heeft gehuild tot we weer binnen waren en jas uit mocht. Als ik haar laat kiezen wat ze op brood wil is alles nee. Dus "wil je kaas of jam!" Nee!!! Ze kiest dus niet want ze wil niets. Als ik vervolgens jam geed is het bleren want ze wilde kaas enz enz. Manlief werkt ook niet mee, die zegt dat "we" strenger moeten zijn maar het kleine popje wind papa altijd om dr vingertje en hij trapt er met open ogen in... Vind het overigens wel prachtig om te zien dat ze nu echt een persoontje aan het worden is maar die buien....Overigens, na een driftbui komt ze wel altijd naar me toe om het weer goed te maken. Zegt ze met haar liefste stemmetje "Mama lizje lekker knuffel?" en als ik haar dan optil "mama ik hou van jou!" Maakt een hoop goed
Herkenbaar! Onze oudste werd een paar weken na zijn tweede verjaardag ook gruwelijk vervelend. Zo uit het niets was onze lieve dreumes verdwenen! Maar.....het ging over na 2-3 weken! Daarna nog een keer een paar weken gehad. Weer zo uit het niets, maar zo plotseling als het kwam was het ook weer verdwenen. En nu laatst (hij is nu ruim 3) weer zo ineens, maar nu waren we zelf veel rustiger eronder omdat we wisten dat het wel weer over zou gaan...en zo geschiedde.. Kortom het is gruwelijk irritant...maar HET GAAT OVER!!!
Er zijn hele leuke scorekaarten te koop bij de Action....werkt vaak goed! Wat ook helpt is om haar, middels een spelletje, ergens bij te betrekken. Boodschappen halen bijv...dan heeft ze haar eigen mini lijstje. Een boterham tekenen en die verdelen in 4 stukjes...bij elk opgegeten stukje krijgt ze een sticker....probeer vooral het negatieve om te draaien in iets positiefs.... Ik hoop dat je er wat aan hebt...
Hier ook af en aan een draakje van een zoon, wat hier helpt (tip heb ik hier op het forum gelezen) is op zo'n moment vragen of mama een verhaaltje moet vertellen, dat is meestal ja en als het nee is is het binnen 2 tellen toch ja. En elke keer verzin ik weer een nieuw verhaaltje, dan weer over het weer en dan weer over hem, wat er maar in mij opkomt en in de tussentijd kan ik alles doen wat ik wil. Tandenpoetsen wordt weer gezellig en ook het aankleden, heerlijk gewoon!
Hier precies hetzelfde aan de gang. Gelukkig zijn het momenten en niet de hele dag door. zo kan ze de ééne keer heel moeilijk doen met jas en schoenen aandoen en de andere keer maakt ze er helemaal geen punt van. Naar bed gaan is ook geen probleem, we brengen haar samen naar bed.....mama geeft een kusje en verlaat de kamer en met papa zingt ze nog 3 liedjes en dan gaat papa de kamer uit en gaat ze gelijk slapen. Maar als we haar niet begrijpen dan begint ze te gillen, op de grond te liggen met spullen te gooien en soms slaat ze mij zelfs. Ook als ze haar zin niet krijgt zoal een paasei willen om 9 uur s´morgens, sorry buren voor het gegil maar ze krijgt het echt niet. Ach ook dit is weer een periode.
Ja hier ook herkenbaar hoor, alleen is het bij Robin nog een milde vorm als ik het hier zo lees. Hij heeft af en toe zn driftmomentje, maar is ook snel weer over. Tot nu toe nog niet gehad buiten de deur, maar ik ben benieuwd hoe ik er mee om zal/kan gaan als hij in de supermarkt driftig wordt bijvoorbeeld....thuis kan ik hem makkelijk negeren, en dan is het ook zo weer over. Wel is het bij Robin sinds kort de hele tijd: 'Niet doen!' . Tegen papa, tegen mama (iets minder) en ook tegen de poezen. Best grappig eigenlijk Hij mag ons wel plagen, maar andersom niet (als je hem kietelt bv) dan is het gelijk: niet doen! Eten doet hij alleen als hij zin heeft, en dat laat ik ook zo. Hij heeft wel vaker periodes gehad dat hij minder at, en komt ook wel weer goed. Pushen heeft dan toch geen zin inderdaad. Wat wel een drama was en nog steeds is, is het tanden poetsen. Ik heb nog steeds niet uitgevonden hoe ik dat goed voor elkaar krijg. Ik ben tegenwoordig al blij als hij iets van tandpasta binnen krijgt. Alles beter dan niets, en wel elke avond bij het slapen gaan blijven proberen, zodat hij weet dat het er bij hoort.
Ik hoor trouwens wel vaak dat meisjes erger zijn dan jongens daarin. Dus ik ben benieuwd wat ons nog te wachten staat over ruim 2 jaar..... hopelijk is Robin tegen die tijd uitgepuberd...
Hihi ja indd!! Al gedraagd Jes zich nu al vaak als een meisje, zo dramatisch! Haha als hij gaat gillen of nep huilen zeg ik ook wel is; bah je bent toch geen meisje!! Bij ons is het t ergst als hij bij de oma's is geweest! Maakt niet uit welke vd 3 (1stiefoma) Dan is het de grootste drama al met in de auto stappen. Eenmaal thuis nòg erger!! Dan denk ik echt; grrrr wat doet hij daar? Mag hij daar gewoon alles? Probeert hij mij uit? Ben blij dat mn zwangerschapsverlof nu al in is gegaan (eerst nu nog 3 wkn ziektewet) want werd er gek van! Nu ook stuk minder...
Ja hoor, veel herkenning! En het wordt nog erger kan ik je vertellen Fijn dit topic, wilde er ook net een openen Dit werkt hier allang niet meer. Nou ja, wel zolang ze rustig is/gewoon buiten een driftbui om. Maar ze heeft nu buien waarbij ze echt buiten zichzelf is en niet eens meer weet waarom Kiezen is niet meer aan de orde, alles is niet goed. Tja. Dan laat ik haar even uitblazen, probeer zelf rustig te blijven en zeg dat als ze zo boos is, ik haar niet kan verstaan of helpen en dat ik wel terugkom als ze rustiger is geworden. Het is wel pittig hoor! Ze heeft het nu "warm" in bed maar wil per se de deken over zich heen (en dan dus weer niet). Toen ze gekalmeerd was en ik haar even getroost had bood ik haar wat water aan om nog wat af te koelen, werd het water weer een drama! (ik spijt ) Succes allemaal!
Weet zeker dat je dit je zoon zo wil meegeven? Al is het een "grapje"? Of dat denk ik doordat je er een smiley bij hebt gezet.