Mijn dochter is in januari 4 jaar geworden. Zij blij, mama blij want ze mocht naar school! Na een moeilijke eerste week heeft ze het nu super naar haar zin. Ze is dol op andere kinderen en speelt nu ook regelmatig bij een ander kindje of een kindje speelt hier. Wat ze al vanaf baby af aan heeft; ze wil/kan zich niet alleen vermaken. Ik had steeds de hoop dat dat beter zou gaan worden als ze ouder werd maar nee.. Ook had ik de hoop dat als ze naar school zou gaan, veel afleiding zou hebben en met andere kindjes zou spelen ze de tijd thuis met ons/mij, beter door zou komen. Dat wil zeggen; ook af en toe even alleen iets kan doen zonder te zeuren en drammen bij mij. Maar nee, het zit er niet in. En ik vind het zoooo moeilijk en vooral erg vermoeiend. Zoals vandaag. Ze is vanochtend naar school geweest. Uit school gaan we broodje eten en dan gaat de jongste naar bed. Dan knutsel ik even met haar en ga dan wat anders doen zodat zij zichzelf even moet vermaken. Gevolg: een klierende, drammende kleuter om mijn benen die als ze geen aandacht krijgt negatieve aandacht gaat vragen.. Lees: lawaai maken zodat haar broertje wakker wordt, nephuilen omdat ze zich 'zeer' gedaan heeft etc. Het was vanmiddag heerlijk weer dus wij lekker de tuin in toen broertje ook wakker was. En ook dan vermaakt ze zich niet. We hebben een trampoline, fietsjes, een step, glijbaan, zand, steentjes etc. Maar bij alles moet ik meedoen of is het 'mama, kijk es!.. mama..! MAMA! MAMMAAA!!! KIJK ES!!!!' Nouja, dat gaat de hele dag door. Ze wil alles bepalen, gaat echt over ALLES in discussie. Als ik haar na een paar keer waarschuwen op de gang zet nadat ze constant een grote mond heeft, loopt ze van de gang weg en sluit zich op in de badkamer. Vanmiddag was ik er zo klaar mee.. Ze gooide steentjes over de schutting. Dus ik: 'L. geen steentjes gooien, niet weer doen'. En mevrouw gooit nog even snel een handje stenen over de schutting. Dus ik heb haar bij de arm gepakt en in huis gezet, deur op slot. Ze was WOEST. Tegen de deur schoppen, gillen, noem maar op. Ik voel dan alleen maar onmacht, ik kan echt wel janken. Komt ook omdat de jongste (net anderhalf) zich ook nog niet redt, alles in zijn mond stopt, op ontdekking gaat en gevaarlijke dingen doet dus ik ook daar ook de hele dag achteraan zit. Ik ben echt kapot. De nachten zijn ook nog steeds drama. Dochter wordt elke nacht wel een keer wakker, zoontje ook en die is om half 6 weer fris en fruitig. Ik lig elke avond voor 21u in bed, anders trek ik het niet. Ik merk ook gewoon dat ik mijn dochter vaak gewoon niet leuk vind, ik kan er niks aan doen. Constant die strijd, de discussies, het claimen, drammen, klieren.. Bah Ik durf het bijna niet te zeggen maar er zijn dagen dat ik serieus denk 'waarom zijn we in godsnaam aan kinderen begonnen.. als ik dit had geweten..' Het valt anderen ook wel op dat ze een pittig en geen makkelijk karakter heeft maar die zeggen dan zoiets als 'tja, opvoeden is nou eenmaal niet makkelijk' of andere dooddoeners Ik ga ook heel erg aan mezelf twijfelen, dat ik het helemaal verkeerd aanpak. Wat ik dan vervolgens weer heel irritant vind want ik werk in de jeugdhulpverlening en adviseer ouders over opvoeding ed. en zet hulpverlening in bij gezinnen met opvoedproblemen. Fijn. Eigenlijk weet ik niet eens wat ik wil met dit verhaal. Misschien herkenning? Alleen dat zou al fijn zijn denk ik. Tips uiteraard ook. Komt u maar In elk geval bedankt voor het lezen
Dit is erg lastig idd,ik zou bijna zeggen dat je haar teveel aandacht geeft/hebt gegeven waardoor ze zich nu niet alleen kan amuseren. Ze zal het denk ik opnieuw moeten leren om alleen te spelen. Als ze bv 10 min gespeeld heeft dat je haar dan ook beloond met bv een knuffel of zeggen als ze even alleen speelt dat jullie daarna iets samen doen? Succes iig
Wat ontzettend vervelend...en dat je zelf 'prof' bent, maakt natuurlijk helemaal niet uit...want je eigen kind is toch anders, vind ik dan tenminste. En dat vind ik ook alleen maar goed. (Ik werk zelf ook in de jeugdhulpverlening. ) Ik herken het helaas niet zo...maar misschien heb je iets aan de volgende dingen... Al zul je het meeste/alles wel kennen vanuit je werk, maar wie weet zit er toch nog iets tussen waarvan je denkt 'ja, dat kan ik nog wel eens proberen'. Misschien werkt het om een tijd (om zelf te spelen) af te spreken met haar en die zichtbaar te maken dmv bv. een kookwekker? En dan ook af te spreken wat ze in die tijd gaat doen? Beginnen met vijf of tien minuten ofzo en als dat goed gaat de tijd uitbreiden? En belonen (met aandacht, een knuffel, een complimentje, iets samen doen, ...) als het gelukt is. Hoe gaat dat trouwens op school? Kan ze zich daar wel vermaken? Hoe pakt de juf dat aan? Misschien kun je daar ook nog ideeën uithalen. Voor sommige kinderen werkt het ook om het aanbod te beperken. Die kunnen niet kiezen als er te veel is (dus en een trampoline, en fietsjes, en een step, en een glijbaan, en zand, en steentjes etc. ). Verder standaard, maar heel consequent zijn. Eén of twee keer zeggen dat iets niet mag en wat de consequentie is als ze het toch doet, maar ook een alternatief bieden (dus bv. niet met de steentjes gooien, maar ze sorteren of weet ik het wat). Doet ze dan toch wat niet mag, dan direct de consequentie 'toepassen'. En verder misschien leuke dingen met haar inplannen? De jongste desnoods even ergens anders onderbrengen of zijn vader (als die er is) op hem laten letten en zelf iets leuks doen met je dochter. En dan proberen echt van haar te genieten. En 's avonds even 5 minuutjes nemen om op te schrijven wat er goed ging en wat er leuk was (of het tussendoor op schrijven als je het later niet meer terug kunt halen!). Kan ook samen met je dochter. Hoe staat je dochter trouwens in het geheel? Heeft zij er ook last van? Waar heeft ze dan last van? Wat zou ze graag anders zien? En als het je zelf niet lukt om de vicieuze cirkel te doorbreken (wat geen schande is, want dat is gewoon enorm lastig!), dan zou ik hulp zoeken. Want het lijkt me vreselijk als je niet kunt genieten van je eigen kind en zo aan jezelf gaat twijfelen.
Ik herken het helemaal. Ook wij hebben een "pittig" meisje die zich niet zelf kan vermaken. Ze is ook in januari 4 geworden... Hebben we niet hetzelfde kind Hier uit het zich vooral in haar kleine zusje pijn doen. Heel erg en ik krijg het ook niet doorbroken. Ik geef haar ontzettend veel 1 op 1 aandacht, wordt zelf moe van alle complimentjes die ik maak enz. Ook ik zit regelmatig met mijn handen in het haar. Ze kan zo ontzettend boos worden en gaat dan helemaal door het lint. Ik heb ook al eens gedacht om er hulp bij te zoeken. Want volgens mij is dit geen gewoon kleutergedrag meer. Ik lees graag even mee en stuur je morgen ff een pb.
Zou het je lukken om eens afstand te nemen vann de situatie en na te denken welke adviezen jij als professional zou geven aan een ouder die met deze hulpvraag zit? Lastig, weet ik. Maar dan krijgen we misschie neen beter beeld van de dingen die je al hebt geprobeerd en welk resultaat het had. Ik vraag me ook af hoe anderen het gedrag van jouw dochter ervaren. Je zegt dat je werkt. Hoe deed ze het bij de persoon die op haar paste voor ze naar school ging? Hoe gaat het w.b.t. uitgestelde aandacht op school of de bso? Is papa in beeld en hoe gaat het bij hem? Ik vind een bepaalde tijd afspreken dat ze zich zelf met vermaken een heel goed idee. Wel kort beginnen natuurlijk en goed met haar bespreken wat je gaat doen. Er zijn allerlei hulpmiddelen die je kunt gebruiken m het tijdverloop zichtbaar voor haar te maken. Bijvoorbeeld de TimeTimer. Die werkt met eerood vlak dat steeds kleiner wordt naarmate de tijd verstrijkt. Ken je de term 'responsieve benadering'.) Spreek met je dochter af wat volgens haar haalbaar is. Bijvoorbeeld: Mama gaat de TimeTimer op vijf minuten zetten. Zo lang ga jij zelf spelen en je mag mama niet storen. Wat zou jij vijf minuutjes zelf kunnen doen?" En dan natuurlijk na vijf minuutjes kijken of het gelukt is. Dikke knuffel en een compliment natuurlijk als het lukt (stickerkaart erbij ofzo) En dade rest van de dag niks meer doen, volgende dag weer proberen. Als het niet is gelukt ga je natuurlijk ook bespreken hoe dat komt. En vooral; wat gaan we morgen anders doen als we het opnieuw proberen. Ander speelgoed? Kortere tijd? Laat haar zo veel mogelijk zelf met ideetjes komen. Ik snap jouw frustratie heel goed. En ze zal het toch moeten leren. Ik denk dat je dat alleen bereikt door het langzaam op te bouwen. Lange adem dus en je zult nog heel vaak je geduld nodig hebben!
Erg he als je kind zo is. Ik heb een tijdje terug bijna hetzelfde soort topic geschreven, hier ook een dochter die erg pittig is. Je wordt er zo moedeloos van, je hebt het idee dat je heel de dag alleen maar boos loopt te doen. En het is alles behalve gezellig. Ik kan je zo snel geen tips geven, maar wens je wel heel veel sterkte.
Hey meiden, bedankt voor jullie reacties! Fijn! Ik reageer later even uitgebreid, zoontje is ziek dus even geen tijd nu
Herken het ook wel hoor. Maar mijn zoontje heeft nu een periode dat hij heel veel aandacht vraagt. Want hij kan ook goed alleen spelen hoor! Maar omdat hij gewoon toe is aan school en geen uitdaging heeft wilt hij continu aandacht. En ik word er soms zooooooo moe van. Die gedachte van waarom ben ik ooit aan kinderen begonnen heb ik ook regelmatig gehad hoor. Pfffff Een dag met die kleine is soms vermoeiender dan een dag werken. Hij wil gewoon bezig gehouden worden en mama heeft daar niet altijd zin in. En ik raak daar ook geirriteerd van en reageer dan ook weleens boos tegen hem. Zolang we maar wat doen samen dan is het goed maar zodra ik even wil gaan zitten of wat dan ook. Hoor ik alleen maar MAMA KOM IS! En zo gaat het bij mijn schoonmoeder ook, die krijgt de kans niet om haar kont te keren want het is heel de dag OMA, OMA, OMA!! Ik kijk uit naar de dag dat hij naar school gaat en ik mijn vrije dagen lekker zonder hem kan indelen. Want het is nu gewoon de tijd uitzitten want hij is toe aan school maar mama ook
Zo, even iets meer tijd Echt bedankt voor jullie tips en delen van herkenning Als ik jullie tips zo lees dan heb ik eigenlijk alles wel al gedaan. Maar het ligt aan mezelf (of ons natuurlijk, er is ook een papa in beeld) dat ik het dan laat verslappen op een gegeven moment. Ik ben blijkbaar te snel geneigd om te vinden en denken dat ze het nu wel een keer hoort te weten. Blijkbaar is dat niet zo en overschat ik haar een beetje. Wat ik ook merk is dat met bijvoorbeeld het afspreken van een tijd en ze gaat dan alsnog lopen klieren ik op een gegeven moment mijn geduld verlies en het weer eindigt in strijd. Ik heb een heeeele lange adem nodig bij haar en dat is precies het stukje waar het probleem ligt denk ik. We komen in een vicieuze cirkel terecht en die kan alleen ik doorbreken, niet zij maar doordat ik op een gegeven moment geen puf meer heb 'wint' ze toch. Haar broertje pijn doen doet ze idd ook, ze reageert zich af op hem, logisch. Ze is dol op hem maar moet ook onze aandacht met hem delen en dat trekt ze niet zo goed. Maarja, dat is nou eenmaal zo. Eén op één aandacht krijgt ze naar mijn idee voldoende. Zowel mijn man als ik doen geregeld om de beurt iets met hun apart, gaan even op pad bijvoorbeeld. Dochter en ik gaan vaak even samen 'shoppen' (lees: roze spulletjes en kleren bekijken/kopen en ergens samen lunchen). Ook lig ik 's avonds vaak nog even bij haar in bed en knutselen we regelmatig als haar broertje op bed ligt. Ik kan eigenlijk genoeg dingen noemen die we vaak apart doen, dus daar kan het niet aan liggen. Ik heb het gisteren nog even met mijn moeder besproken. Zij ziet ook dat onze beide kids 'pittig' zijn en dan idd met name mijn dochter. Ze herkent niks van vroeger, hoe ik was haha. Behalve het verbale stuk, ik had ook altijd mijn woordje klaar. Nog steeds Mijn schoonmoeder daarentegen herkent juist heel veel. Mijn man was vroeger ook behoorlijk 'lastig' in de zin van: willen bepalen, zijn zin willen krijgen, niet kunnen 'afwijken': situaties anders kunnen bekijken. Ik denk dat er bij onze dochter ook een stuk karakter in zit wat het extra lastig maakt om voor ons goed mee om te leren gaan. En voor haarzelf natuurlijk want ze zit zichzelf soms behoorlijk in de weg. Dat moedeloze gevoel en het gevoel dat je de hele dag boos loopt te doen herken ik ook. Nou lukt het me meestal wel om ook de positieve dingen te zien en te benoemen maar er zijn dagen bij.... Oja, nog even over hoe ze op andere personen reageert: Dat wisselt. Als ze zich ergens thuis voelt dan gedraagt ze zich net als thuis. En dan met name het aandacht opeisen. Als mijn ouders hier zijn met bijvoorbeeld mijn broer dan hoef je niet te verwachten dat je even normaal met elkaar kunt praten. Ze trekt alle aandacht naar zich toe, constant. Op een leuke en anders wel op een niet leuke manier. Bij mijn ouders is net ze als thuis, daar krijgt ze alleen wel volop aandacht en na een dag komen mijn ouders haar weer terugbrengen, helemaal gesloopt Op school laat ze zichzelf nu ook wat meer zien, hoewel ze daar wel beter te 'hanteren' is als thuis hoor. Hier voelt ze zich natuurlijk veilig en moet zich ook kunnen afzetten, vind ik ook normaal. De mate waarin is alleen een beetje lastig Bij papa is ze ook net zo, iets minder denk ik omdat ik zelf ook wat lastiger ben, ik kan minder van haar hebben omdat ik haar ook vaker bij me heb denk ik. Als ik afstand neem van de situatie en mezelf zou adviseren dan zou ik opnieuw een plan gaan maken. Dus idd weer met tijd gaan werken, afspraken, stickers etc. Dat gaan we ook maar weer doen denk ik
Hoi Maja, Hier een jongetje dat eind november 4 geworden is, en heel vergelijkbaar klinkt. Wat ik bij jou vooral herken is de stille hoop, dat het, als-hij-maar-eenmaal-naar-school-zou-gaan, allemaal wat makkelijker zou worden. Ik heb echt de knop weer opnieuw moeten omzetten, opnieuw voor mezelf moeten concluderen dat ik nu eenmaal geen makkelijk kind heb, en dat ie dat misschien ook wel nooit wordt. Hier vroeg hij juist de afgelopen maanden meer aandacht dan vlak voor hij naar school ging. Maar ergens ook wel logisch, op school gaat het (gelukkig!) heel goed, daar is hij het braafste jongetje van de klas, als ik het zo hoor. Begrijpelijk dat hij na een dag keurig in het gareel lopen, thuis weer extra aandacht opeist, extra bevestiging nodig heeft. En ik probeer maar de grote lijn in het geheel te blijven zien. Vergeleken met hoe hij als baby was, is het nu toch allemaal stukken beter. Ja, hij is nog regelmatig 1 of 2 keer per nacht wakker, maar dat is peanuts vergeleken met de 5 of 6 keer die het ooit was. En als ie een goeie dag heeft, speelt hij wel eens 20 minuten rustig zelf, dat is toch maar mooi 10 keer zo lang als toen hij twee was. Etc. Wat hier ook steeds beter begint te werken, is er met hem over praten. Hij is nu wel zo oud dat hij wat kan met argumenten als 'Ik wil graag even dit of dat eerst afmaken, het is vreselijk vermoeiend als ik het steeds moet onderbreken om naar jou te komen kijken of jou te komen helpen. Jij vindt het ook niet leuk als je steeds uit je spel gehaald wordt, toch? Bovendien ben ik sneller klaar als je me nu met rust laat, en kan ik dus zometeen ook sneller 'helemaal' met jou spelen.' Verder ook weinig tips, maar voor mij is het al heel opbeurend om zo af en toe te lezen dat mijn zoontje niet de enige is, hopelijk werkt dat voor jou ook zo...
Hmm....weet je echt heel, heel zeker dat je het niet over mijn dochter hebt . Ik herken je verhaal van a tot z (incl de beginletter van haar naam ). Die dame van ons is nog wel iets jonger maar eigenlijk vanaf baby al een enorm pittig ding. Hoewel het iets beter gaat nu ze goed kan praten en zich wat meer kan uiten, is het nog geregeld drama. Tips kan ik je helaas niet geven (kan ze zelf goed gebruiken) dus ik lees mee....
Ik herken het hele verhaal! Gisteren nog met mijn moeder gebeld wat ik er mee moest. Geen idee waar haar boosheid/drang tot discussie vandaan komt. Ik ga het allemaal wat strenger aanpakken. Meer duidelijkheid geven. Hier wordt om alles gediscuseerd, ze komt met een lang gezicht uit school en dan begint het meteen al...... Soms gaat het een poosje beter soms minder zoals nu...... Als ik haar op de gang zet dan mag ik alle deuren wel op slot doen, anders 'ontsnapt ze'. Ik ben er op het moment ook helemaal klaar mee. Mijn tactiek van nu. Consequenties hangen aan niet luisteren. ik heb het idee echt de strijd aan te moeten gaan met mijn 4-jarige....pff. Ben toch blij met jou bericht!( ben ik niet de enige in ieder geval)
Ik herken het deels. Mijn dochter is ook vanaf baby aan een pittig dametje. Eerst met slapen, als dreumes/peuter met niet luisteren, weglopen, dat soort gedrag. Het slapen hebben we destijds kunnen doorbreken door (helaas) veel laten huilen. Ze was/is erg gevoelig voor gewenning en dat merk ik nu nog. Daar houden we dus altijd rekening mee, anders is het snel weer zeurenzeurenzeuren. Ze heeft een lange adem. Ook altijd veel aandacht vragen, niet heel goed zelf kunnen spelen en dan (op een negatieve manier) aandacht vragen. Het heftige peutergedrag heb ik een jaar geleden kunnen doorbreken met tips uit het boek bol.com | Zoekresultaten: als we nu gewoon weer eens gingen opvoeden | Boeken Bij haar werkte het toen m.n. goed om niet té veel regels te hebben. Niet te snel op alles nee roepen, maar eerst nadenken hoe erg het is. Pick your battles. Het is een half jaar erg goed gegaan, maar nu begint het weer. Erg stout, slecht luisteren etc. Ik merk nu wel dat ze het beter begrijpt als ze stout is en straf daarvoor krijgt. Ja, ze rent ook 10x de gang af, maar na een kwartier begrijpt ze het toch. Volhouden dus, en daarna gaat het langzaam beter. Een jaar geleden werkte dat echt niet. Ik merk gelukkig ook dat haar spanningsboog wat betreft zelf spelen langzaam steeds groter wordt (met ups en downs). Maar ik ben ik ook wel redelijk 'streng' hierin. Ze moet van mij af en toe wel even zelf spelen. Ik vind het heel belangrijk dat ze zichzelf ook leert te vermaken. Op de psz of ergens anders dan thuis kan ze dat ook vaak beter. En ook al gaat ze dan in eerste instantie lopen jammeren, ik heb er wel wat trucjes voor, maar soms is toch ff doorzetten en dan gaat ze t uiteindelijk wel doen. Gelukkig is het nu zo'n lekker weer en staan voorjaar/zomer voor de deur. Buiten kan ze zichzelf ook weer beter vermaken.
Ontzettend lastig en vooral ongezellig voor allebei.. Als tips zou ik willen geven.. Positief gedrag belonen, negatief gedrag negeren ( corrigeren wanneer het te erg is, gevaarlijks is) Planbord? Hierin kun je aangeven hoe de middag gaat verlopen. Ook het " zelf" spelen kun je hiermee stimuleren. Begin eens met 10 minuten. En belonen wanneer dit goed gaat. Bij 10 stickers iets doen wat ze leuk vind, bijv koekjes bakken, samen in bad, naar de eendjes etc. Ondertitelen: Benoem... dochter gaat nu lekker spelen op de trampoline, dan kan mama buiten de was ophangen. Als we klaar zijn gaan we, naar de slager.. Wat kun jij al goed springen, kun je nog hoger? Wat een grote meid ben je al. Hou wel contact met haar. Kinderen van 4 hebben dit nodig. En dit hoeft niet constant. Maar zorg dat je een " lijntje" met je dochter hebt. Succes..
Heeel herkenbaar behalve het niet alleen kunnen spelen want kan hij goed. Maar al vanaf de geboorte is het een pittig kindje. En hoe ouder hij wordt hoe lastiger het lijkt te worden want hij neemt niets meer zomaar van je aan. Altijd drammen.alles is fout en stom,altijd bleren om het minste. Wij proberen meestal maar te roeien met de riemen die we hebben maar het voelt vaak meer als overleven dan als genieten van je kind en daat voel ik me dan weer schuldig over (wat me overigens niet minder consequent maakt) . Et bepaalt toch best een groot deel van ons leven. Zelfs als we iets gaan doen voor hem,wat hij leuk vindt gaat hij nog lopen nee -en en zeuren etc. Heel vermoeiend en soms zien we het niet meer zitten. Maar goed je houdt evengoed zielsveel van je kind en opgeven is geen optie.
Heel herkenbaar wat hier allemaal geschreven is en mijn kind is nog maar 2 jaar oud. Hier uit alles zich nog in huilen. Ik hoop niet dat het nog erger gaat worden dan het nu is. Ze is echt super dominant en drammiger. Aan de andere kant heeft ze ook echt gevoel voor humor...heeft die van jullie dat ook? Verder is mijn kindje vanaf de geboorte een moeilijk kind (lees hier huilbaby). Waren jullie kinderen ook al van jongs af aan moeilijk, dus veel huilen als baby? @ TP: ik heb helaas geen tips voor je. En daarbij denk ik dat je alle adviezen en tips al hebt gekregen. Het enige wat ik kan zeggen dat ik je gevoel herken en je sterkte wil wensen.
@Koekoet, mijn dochter huilde als baby/dreumes ook erg veel idd. Een huilbaby was ze denk ik niet, overdag was ze bv redelijk makkelijk.. Ze ontwikkelt redelijk snel. Kan niet zeggen dat ze een enorme grapjas is, tuurlijk van die peutergrapjes en ze is op zich ook best een vrolijk kind. Overigens vind ik haar sinds het afgelopen jaar echt geen moeilijk kind meer hoor. Bij haar merk ik dat het echt wel makkelijker wordt (ook om met het gedrag om te gaan), omdat ze steeds meer begrijpt. Vind het momenteel ook ´gewoon´ peutergedrag, even een fase weer (hoop ik ).
sjezus wat pittig... mijn dochter is een stuk jonger maar ik voorzie dat ze hetzelfde gaat zijn als jou dochter... wat doe je als ze zich opgesloten heeft in de wc bijvoorbeeld? Ik denk dat ik dat gewoon zou negeren... wc is niet een spannende plek om uren te zitten toch?(en anders kan ze zich daar tenminste vermaken ) En dan wanneer ze eraf komt alsnog op de gang... weet ze ook gelijk dat het geen nut heeft...