Onze dochter van net twee huilt werkelijk om alles! Echt enorm hard, enorm snikkend, tot het punt dat je de denkt: ze gaat toch niet overgeven he?! Het gaat werkelijk nergens over. Haar mate van huilen past totaal niet bij wat er gebeurt. Praten helpt niet. Ze gaat er alleen maar harder van huilen en door het volume daarvan denk ik ook niet dat ze me verstaat. Groot deel moet toneel zijn, want als ze opeens ergens iets interessants ziet, dan is ze abrupt stil en is er echt geen enkel snikje meer te bekennen. In haar huilen doet ze altijd een poging om me te claimen. Ze wil dan opgetild en gedragen worden. Tuurlijk wil ik troosten als er iets is en natuurlijk ook wel eens zonder dat ik direct zie wat er loos is. Maar als het aan haar ligt is dat dus de hele dag. Wie herkent dit en heeft goede tips? Ik word knots-gek van dat gejank de hele dag (nu al heel wat weken).
Dit klinkt heel erg als een soort van driftbui die tweejarige nogal vaak hebben. Bij driftbuien werkt het overhet algemeen het beste om het compleet te negeren. Dan hebben ze door dat het niet werkt en dan is het zo weer over. Die driftbuien zijn ook gewoon omte kijen of ze met dat gedrag iets bereiken. Toch wel een snoepje in de supermarkt bijvoorbeeld. Of in jou geval waarschijnlijk: toch opgetilt worden door mama.
De peuterpuberteit is begonnen! Hier was hij 1 week 2 jaar en toen werd hij ook boos om alles, woedeaanvallen. Duurde gelukkig maar een week of 2
Heeft mijn dochter ook ern handje van hoor en zij gaat niet alleen keihard 'huilen', maar ook roepen dat ze pijn heeft. Bloedvervelend.
Als je zeker weet dat er geen redelijke reden is, lijkt negeren me ook absoluut de beste strategie. Ik zou een aai over haar bolletje geven en verder gaan met waar je mee bezig was. Wanneer ze dan weer gestopt is met huilen, zou ik haar juist lekker oppakken en aangeven dat het zo toch veel gezelliger is of dergelijke. Zo leert ze vanzelf dat huilen geen goede manier is om aandacht te krijgen. Uiteraard is het heel anders als er wél echt iets is.
Irritant he haha. Het is gewoon puur om aandacht te krijgen of als ze haar zin niet krijgt. Vaak werkt het om oogcontact te maken en dan duidelijk te vertellen dat het gedrag niet oke is en waarom iets wel of niet kan. Dan stopt ze en zegt ze : Ja oke, mama. ( en dan mn gezicht in de plooi zien te houden haha) Ze probeert me gewoon uit, zal ws nog wel erger worden. Ben er wel achter dat boos reageren (stemverheffen, sorry ben ook maar een mens ) het alleen maar erger maakt, dus meestal bijt ik op mn tong.
Haha toevallig, hier indd ook precies hetzelfde! Zd heeft het hier vooral als ze iets wilt en wij zeggen nee, of dat iets haar niet lukt wat ze wilt doen.
Wel herkenbaar hoor. Hier werkte het om maar te blijven zeggen (ook al gilde hij er bovenuit) dat ik hem niet versta zo. En dat ik ook niet van plan ben om te luisteren.