Mijn dochter slaapt nu al een aantal weken heel slecht en komt bijna elke nacht bij ons langs of bij ons slapen omdat ze bang is voor oorlog, de klimaatverandering etc. Eerder keek ze het jeugdjournaal wel eens mee met haar grotere zus, maar daar zijn we mee gestopt. Op school kijken ze het echter ook zegt ze. Wij worden er onderhand wel moedeloos van, het slaapgebrek breekt haar en ons op. Ze is wel echt angstig 's nachts en wij vinden het daarom op zich niet erg dat ze bij ons slaapt, maar we slapen daardoor wel slechter en raken toch vermoeid. Ook vraag ik me af of we zo niet onbedoeld bevestigen dat ze zich niet alleen kan redden 's nachts. Ik heb haar ook wel eens terug naar bed gebracht met wat tips (afleiding zoeken in je hoofd, ontspanningsoefening doen, etc) Wat zou nog kunnen helpen? We hebben wel eens een beloningssysteem geprobeerd voor als ze in haar eigen bed bleef, dat werkt wel goed maar houdt ze niet vast. Ook hebben we een meditatieappje gebruikt en gezorgd voor veel rust en ontspanning voor het slapen gaan. Ook hebben we het over haar zorgen gehad en bekeken waar ze nog wel invloed heeft (bijv. geld overgemaakt naar War Child). Hebben jullie verder nog tips?
In mijn ervaring is de leeftijd geen makkelijke omdat ze een stap in hun (emotionele) ontwikkeling maken en dat maakt ook dat ze steeds meer mee krijgen van de wereld (en laten we nu eerlijk zijn, die heeft veel vervelende aspecten en ellende), maar nog zeker niet de kunst van relativeren ed beheersen. Daarnaast kunnen opspelende angsten (en terugkeer van 'jonger gedrag') ook teken zijn van niet-lekker-in-vel. Wordt ze overvraagd of ondervraagd op school, wordt ze gepest, is er wrijving met klasgenoten, buitengesloten, faalangst, perfectionisme etc? Spelen er andere dingen in haar leven? Mijn middelste dochter heeft een tijdje niet goed in haar vel gezeten (groep 3 en in groep 5), wat echt te merken was aan gedrag thuis (vooral huilen, dwarsliggen, moeite met inslapen, angst). We hebben onder andere kindercoach ingezet en ze heeft ook yogatherapie gehad (combinatie van kinderyoga en cognitieve gedragstherapie), waarbij ze minder in haar hoofd is gaan zitten, zich minder machteloos voelde, zichzelf beter heeft leren kennen en handvaten/oefeningen kreeg om gericht in te zetten op bepaalde specifieke momenten. Ook denk ik dat het bespreken van zorgen met iemand die geen ouder was (een onafhankelijke derde) haar ook echt hielp. Het opende een deur voor haar om dingen uit te spreken die ze om een of andere reden niet bij ons durfde te uiten. Voor mijn dochter was het ook een eye-opener dat ze hooggevoelig (en introvert) was, dat er meer mensen zijn die zich zo voelen en dat het oké is om anders te zijn dan diverse klasgenoten.