Hoi allemaal, Ik heb een heerlijke zoon van 7, hij is van een donor daar ik besloot graag (bewust alleenstaande) moeder te worden. Daarnaast heb ik sinds 3 jaar een geweldig lieve partner (geen kinderen ). We hebben besloten te latten, dat vindt hij prettig en ik vooral omdat ik het alleenstaand moederschap bewust zo wil houden. We zien elkaar daardoor vaak in het weekend en soms een avond doordeweeks. De laatste tijd heb ik een aantal keer van mijn partner gehoord dat hij last kan hebben van het gedrag van mijn zoon, en hij hem daarbij regelmatig onrespectvol vindt. Uiteraard sta ik open voor feedback, ik doe het ook maar alleen maar ik herken zijn opmerkingen totaal niet. Mijn zoon is lief, slim, empathisch en grappig en uiteraard ook wel eens brutaal of opstandig (zoals ieder kind.) Ook vanuit mijn omgeving hoor ik alleen maar goeds over hem; de juffen zijn dol op hem en is bij alle klasgenootjes een welkome gast. Ik merk dat zijn kritiek me erg raakt en weet niet goed hoe hier mee om te gaan. Mijn zoon is mijn alles en ik heb natuurlijk de neiging hem te verdedigen. Tegelijkertijd probeer ik er rekening mee te houden dat mijn partner geen kinderen gewend is, en daarbij is hij ook wat ouder. Ik wil de relatie uiteraard niet beëindigen maar dit begint voor mij wel een beetje een dealbreaker te worden. Wat vinden jullie?
Heeft hij concrete voorbeelden? Ik zou je zoon wel op het hart drukken om beleefd te zijn en dat ook je vriend laten weten. Maar ik zou je vriend óók zeggen dat de meeste kinderen nou eenmaal hondsbrutaal zijn, zeker in een huiselijke omgeving. Het is toch ook vooral aan hem om daaraan te wennen vrees ik (mits je zoon dus daadwerkelijk niet echt buiten de perken gaat hè).
Kan je partner concrete voorbeelden geven? Dan kun jij misschien beter beoordelen of dit ander gedrag is dan jij van je zoon gewend bent of dat het aan de insteek van je partner ligt.
Ik zou, zoals hierboven al genoemd, om concrete voorbeelden vragen. Wat vindt hij brutaal? En herinner ik het me goed van eerder gelezen topics dat je partner ook zijn eigen problemen heeft. Kan dat wellicht van invloed zijn hierop? Verder zijn kinderen gewoon weleens brutaal, tenminste, de mijne wel. Naast dat ze lief en grappig zijn, hoort dat er nu eenmaal bij.
Uiteraard vind ik beleefdheid heel belangrijk. We hebben eerder ook besproken wat we doen met bijvoorbeeld aanspreken. Als mijn zoon brutaal doet tegen hem mag hij er gerust iets van zeggen, als hij brutaal doet tegen mij ben ik degene die corrigeert. Ik twijfel vooral aan hoe dit met hem te bespreken, we hebben verder een fijne relatie maar ik zit ook niet lekker als ik weet dat hij zo over mijn zoon denkt.
Klopt, hij heeft ADD en is ook wel op leeftijd dus ik begrijp heel goed dat het ook pittig kan zijn voor hem. Daarom wil ik daar ook wel rekening mee houden. Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat ik besloot een huisje te boeken om tijdens kerst lekker een weekje weg te zijn. Het was echt een heerlijke vakantie en we hebben ontzettend genoten. Gister was de laatste avond en ik vroeg hem hoe hij de vakantie vond. Hij benoemde eigenlijk direct wel moeite te hebben gehad met gedrag van mijn zoon, dat viel me nogal koud op mijn dak. Hij had zijn momentjes maar niks heftigs (imo) en ik heb hem ook niet ontzettend veel straf hoeven geven ofzo. Meer dingen als even boos zijn omdat hij geen snoepje mocht ofzo.
Je kind hoort voor alles te gaan. Heel simpel lijkt mij. Als hij dat niet kan accepteren is het klaar. Deze partner is niet de vader en heeft geen idee wat het is om kinderen te hebben. Dat kan je ook niet van hem verwachten. Je zoon moet in zijn eigen huis gewoon zichzelf kunnen zijn.
Klinkt niet als iets wat niet herkenbaar is bij een doorsnee 7 jarige. Hardstikke normaal, tenzij ze aan t hof van Engeland opgroeien allicht. Ik bedoel vanuit deze kant heeft G net zo veel buien als onze "2 is nee en niks is goed" R. Het enige verschil is dat de ene fysiek op de grond en brullend de boel op stelten zet (de zeester nog niet gezien, wel de stervende zwaan). De ander gebruikt veel meer woorden en gaat stampend de trap op. Deuren smijten hebben we hier ook gehad, maar dat durft ze na wat uitleg en dingen meekijken niet meer.
Als ik het goed begrijp is het niet de bedoeling om uiteindelijk een gezin te vormen, met een vaderrol voor je partner. Is het een optie om je partner minder vaak te zien, maar als je hem ziet dan zonder zoon? Of in elk geval minder/geen gezinsactiviteiten te ondernemen? Daarmee wil ik niet zeggen dat je partner gelijk heeft, ik lees niks geks in je zoons gedrag. Maar ik kan me ergens wel voorstellen dat het voor hem heftig is om een week met elkaar in een huisje te zitten. Ik snap dat het makkelijk gezegd is hoor, oppas moet je ook maar net hebben, en ik bedoel ook niet dat je je zoon dan maar weg moet stoppen. Maar ik denk wel dat je een manier moet vinden die voor jullie beiden werkt als je de relatie in stand wil houden.
Als er niks heftigs is gebeurd en hij vind zijn gedrag niet oké zou ik eerder je partner aanspreken ipv kijken naar je kind
Wanneer ik aan het gedrag van mijn kind niets anders merk dan gewoon kind zijn. Wanneer ik achter mijn opvoeding sta, en dan wil ik gerust m'n eigen keuzes onder de loep nemen. En wanneer partner niet openstaat voor mijn manier van opvoeden en zelfs bekritiseert. Dan zou ik de conclusie moeten trekken dat onze relatie in ieder geval niet als gezin gecombineerd kan worden. Dan zou ik vrij weinig meer gezamelijk ondernemen. Dat zal uiteraard invloed hebben op de (soort) relatie. Maar ik geloof nooit dat je hier in dat geval uit gaat komen.
To wat hier misschien ook nog van belang is dat jij alleenstaande ouder bent. Je hebt bewust voor hem gekozen. En jouw zoon heeft buiten jou geen andere ouder. Dat maakt dat alleen jij er voor hem kunt zijn. Je bent nu 3 jaar verder met deze man. Is die kritiek er altijd geweest? Want hij is nog maar 7. Het zal alleen maar heftiger worden qua gedrag (puber leeftijd). Als het nu al teveel is hoe moet dat dan straks? Wat je kunt doen is de relatie verder beperken tot momenten dat je zoon er niet is. Maar wellicht is dat geen optie als je geen oppas of andere ouder hebt. Dan zou ik serieus verder gaan kijken. Er zijn ook mannen die wel ervaring hebben met kinderen of ze wel volledig accepteren zoals ze zijn. Hoe langer je blijft hoe meer je zoon zich hecht maar ook last van hem heeft. Jij bent nog op de leeftijd om verder te kijken.
Even flink invullen: je partner is kinderloos? (bewust?) En van een zekere leeftijd? Dan "heeft hij misschien gewoon niet zoveel met kinderen"? Kinderloze volwassenen kunnen vrij uitgesproken ideeën hebben over hoe kinderen zouden moeten zijn, zeker als ze zelf streng zijn opgevoed, maar newsflash: zo zijn ze niet in het echt. Elk kind zeurt, dreint, luistert slecht, geeft een grote mond. (En heeft eeuwige ruzies met een broertje/zusje waar,van toepassing). En deels is dat ook zelfs belangrijk: ze moeten leren hun mannetje te staan in de grote wereld en hun eigen keuzes te maken, en logisch dat ze daarbij soms tegen de door ons opgelegde grenzen aanlopen. Dat is het leerproces. Dus als bovenstaande van toepassing is, moet je partner dit gaan omarmen als part of the deal. Je zoon heeft ADD schrijf je: dat is geen excuus, wel een verklaring voor een stukje drukte, slecht luisteren, chaos, hebben van een uitgesproken perspectief dat met verve verdedigd moet worden. Laat je partner zich verdiepen in AD(H)D, dat kan een hoop frustratie beide kanten op schelen. Daarnaast is het belangrijk dat jullie het eens zijn over de rol van je partner in het leven van je zoon. Komen ze elkaar alleen toevallig tegen als je partner bij jou is, of is hij mede opvoeder zodra hij weer over de drempel stapt (en waar nodig daarbuiten)? Is hij (op termijn) bereid de eretitel "papa" te dragen, ben jij bereid hem die te gunnen? Als het idee wel is om een drie-eenheid te vormen, laat ze dan ook investeren in elkaar, samen erop uit trekken, schuif je partner naar voren als er iets besproken of opgelost moet worden. Dit betekent trouwens óók dat jij bereid moet zijn om dingen van je partner aan te nemen mbt je zoon. Een ander perspectief is soms zo gek nog niet. Jij en je zoon zijn een package deal, het is aan jullie of dat een hinder of een verrijking is.
Toevallig is dit inderdaad iets waar ik ook over nadacht dus fijn dat je het zo benoemt! Gisteravond heb ik het er met hem over gehad en ik heb duidelijk benoemd dat ik vind dat mijn zoon niks te verwijten valt. Ik heb aangegeven dat ik daarentegen heel goed begrijp dat het voor hem soms gewoon teveel kan zijn dus dat hij moet kijken hoe hìj daarop kan anticiperen. Daarbij heb ik dus inderdaad geopperd dat het misschien beter is om het weer even rustiger aan te gaan doen en dat ook zulke lange vakanties misschien niet handig zijn. Los van dit heb ik een ontzettend leuke partner aan hem maar mijn zoon komt uiteraard altijd op de eerste plaats. Dus als dit op den duur niet gaat werken, houdt het ook gewoon op.
De eerste alinea zeg je goed! Dat heb ik ook naar mijn partner geprobeerd uit te leggen. Ik ben me er bewust van dat het voor kinderloze mensen van buitenaf allemaal lastiger te snappen is en ik leg daar graag meer over uit. We hebben eerst een jaar gedateted voordat ik ze aan elkaar voorstelde. Toen heb ik ook duidelijk besproken hoe ik het voor me zag. Mijn gezin is het gezin met mijn zoon en ik zoek ook zeker geen vaderfiguur voor hem, hij heeft namelijk al een vader die hij tzt kan ontmoeten als hij dat wil. Mijn partner zou meer de plek innemen van een soort huisvriend. Ik doe de opvoeding maar uiteraard mag hij corrigeren als zoon naar hem onheus reageert. Dat gebeurt echter bijna nooit, mijn partner heeft vooral moeite met hoe zoon af en toe op mij reageert. Daarom heb ik ook heel duidelijk gezegd dat dat iets van mij is en hij zich daar niet in hoeft te mengen. Nu dit meer speelt is het misschien juist wel goed om alles even te her-evalueren en misschien wat pas op de plaats te maken.
Nog een kleine correctie: mijn partner heeft ADD, niet mijn zoon. Ik denk dat het daarom voor mijn partner juist soms even teveel kan zijn. Maar ik vind ook dat hìj daar zelf op moet anticiperen, zoals bijvoorbeeld benoemen dat hij liever thuis blijft omdat hij even wat rust nodig heeft.