Mijn zoon (7 jaar) is recentelijk gediagnosticeerd met ADHD-H (hyperactieve variant) en symptomen van autisme. Voornamelijk bij sociale vaardigheden kan hij wel extra ondersteuning gebruiken. Verder werken we tegenwoordig veel met pictogrammen/lijstjes en deze structuur heeft hem al heel erg veel geholpen. Veel lastige dingen gaan nu al automatischer. Ook voor zijn motorische problemen hebben we hulp van een kinderfysio en daarmee is hij enorm gegroeid! Qua sociale problemen valt vooral het volgende op: - Constant door mensen heen praten. Ook als ze in gesprek zijn met iemand anders of aan het telefoneren zijn. Begrenzen/erop wijzen 'je bent nog niet aan de beurt, even stil zijn' werkt dus niet. - Hele grote fantasie en vaak realiteit daardoor niet zien (wat wil je later worden? Andere kinderen zeggen kapster, brandweerman, etc. Mijn zoon wil ninja worden en draaft daar compleet in door. Hij ziet niet in dat dit fantasie is). - Als hij iets te vertellen heeft moet ie-der-een het weten, of ze het nu interessant vinden of niet. Hij kan de sociale reacties ook niet 'lezen' en weet dus niet van ophouden. Als een ander kindje het niet interessant vindt blijft hij toch doorgaan. Ook ieder kindje in de klas moet zijn verhaal horen, anders kan hij niet rustig worden. - Vaak begrijpt hij grapjes niet helemaal. De grapjes die hij zelf leuk vindt zijn soms heel raar en andere kinderen begrijpen dat dus weer niet. - Hij kan snel overstuur raken als iets niet lukt. Hij wil alles perfect doen en heeft snel faalangst. Hij is ook snel bang voor monsters etc. DIe angst zit dan extreem hoog en het is lastig om hem daar weer in te kalmeren. Nu zit het in de aard van het beestje, maar met andere dingen die hij lastig vindt hebben we dus met behulp van redelijk simpele dingen goede resultaten kunnen boeken. Hopelijk herkennen andere moeders deze omschrijvingen en hebben jullie nog tips om hem te helpen zijn sociale vaardigheden te vergroten zodat hij ook wat steviger in zijn schoenen staat. Inzichten worden enorm gewaardeerd!!
Overigens kan hij zich soms juist weer teveel inleven in anderen en daar teveel rekening mee houden. Hij blaast dan emoties van anderen ook erg op. Wat voor mijn gevoel niet helemaal rijmt met autisme (maar ik ben nog een lerende leek). Als ik bijvoorbeeld geïrriteerd ben omdat hij zijn avondeten niet op eet omdat hij het vies vindt, kan hij daarna helemaal van slag zijn omdat hij het zo enorm zielig vindt voor mij dat hij me verdrietig maakt. Hij geeft dan zichzelf enorm op zijn kop voor mijn 'verdriet'/ 'boosheid'. (en dat raakt mij uiteraard echt enorm, dat hij zo bezig is met mijn 'welzijn' over zoiets kleins).
Mijn oudste heeft ass en je eerste bericht is heel herkenbaar. Kan niet uitgebreid reageren nu maar kom terug. Voor het in de rede vallen: op je beurt moeten wachten is niet concreet genoeg. Zeg duidelijk "stop!" Hef je hand op. Leg kort uit waarom hij nu niet mag praten en wanneer wel. Met name dat laatste. Koop het boek "geef me de vijf" Over dingen praten die voor anderen niet interessant zijn: dat is ook lastig. Wij leren onze zoon om 1 zin erover te zeggen en dan te stoppen. Evt vragen aan de ander of hij verder mag praten. Dat werkt, maar zijn hele omgeving weet dan ook van zijn ass. We vertellen ook wanneer hij tegen ons kan vertellen. Doe je dit niey dan blijft hij aan de gang. Ik kom binnenkort even terug met uitgebreidere reactie.
Kijk eens naar een PMT training. Een goede therapie/ training voor (auti)ADHD-ers om op een fysieke manier te werken aan zelfregulering en omgaan met emoties. Vindt doorgaans (grotendeels) plaats in een gymzaal o.i.d.
Voor een deel herkenbaar. Onze knul (4) loopt voor in zijn ontwikkeling maar wat je schrijft herken ik ook voor een deel. Zijn verhaal is belangrijk en moet ook altijd afgemaakt worden. Praat dooroor andere heen. Het helpt om echt je hand omhoog te houden als een stop teken. Verder oefenen we thuis met situaties, we zijn duidelijk in wat we wel en niet fijn vinden. We vragen ook waarom denk je dat ik zei nee. Hij moet dan bedenken waarom ik nee zeg en past dan de zin of vraag aan. Bijvoorbeeld is al aan het klimmen op mijn fiets en vraagt ondertussen mag ik op de zadel? Mijn antwoord is nee. Hij stapt van mijn fiets vraagt het nogmaals en ik zeg ja. Ik vraag ook waarom zei ik nee. Zo leert hij ook, ik hoor dat hij het ook toe past op school. Kan nog genoeg oefenen maar alle beetjes helpen.
Mijn dochter zou die hand niet eens zien. Maar kan me goed voorstellen dat het voor anderen wel werkt, zeker als je de boodschap erbij heel concreet maakt, zoals IkbenTess zegt. Sommige dingen zijn lastig te trainen, dingen die je aan moet voelen zoals grapjes (1. welke en 2. het moment waarop). Daar zou ik me dus in eerste instantie niet op richten. Wel inderdaad op een ‘stopteken’, al zal dat lang niet altijd werken, maar het kan wel helpen. En dingen kaderen/benoemen. Als je fantasie en werkelijkheid lastig kunt onderscheiden, dan kan dat zeer beangstigend zijn (monsters lijken dan bv. echt, ik kan me dan wel voorstellen dat je echt doodsbang bent). Situaties oefenen/uitspelen is inderdaad goed. Helaas is de situatie in het ‘echte leven’ vaak weer net anders en treedt transfer niet automatisch op, maar je kunt er dan wel naar verwijzen, wat het wellicht iets makkelijker maakt. Misschien kan hij ook wel een sociale vaardigheidstraining volgen?
Zo duurde iets langer maar nu ben ik terug. Ik zal schrijven vanuit mijn eigen ervaringen. Onze zoon kreeg de diagnose met 5 jaar. Onze jongste kreeg met 5 de voorlopige diagnose adhd, later definitief. Beiden door dezelfde kinderpsychiater. Sociaal gedrag leren wij aan door tekeningetjes. Dat werkt bij ass beter dan rollenspelen. Onze oudste wist bijv niet hoe te reageren bij aanbellende kinderen die met hem buiten wilden spelen, dus getekend met tekstballonnen erbij. En ja, als er dan eens 2 kinderen aan de deur staan moet je opnieuw tekenen.. maar het beklijft wel. Sova training is nog vroeg denk ik. Brainblocks is al wel mogelijk. Dan leert hij dat zijn hersenen iets anders werken en waarom hij bijv andere grapjes leuk vindt. Zorgt voor acceptatie en zelfbewustzijn. Voor de faalangst heeft onze jongste het meeste baat bij speltherapie. In zijn fantasiespel uit hij zijn angsten, en de psychologe buigt dat langzaam om in iets positiefs. Het werkt heel goed en hij vindt het verschrikkelijk leuk. Beiden slikken medicatie, een versie van ritalin. Bij ass helpt het schakelen, beter met lastige situaties omgaan. Als iets niet lukt: opdelen. Zelf aankleden lukte bijv niet tot ik zijn kleren in volgorde neer ging leggen. Nu stapje voor stapje gaat hij zelf kleren pakken, zelf douchen, etc. Allemaal in stapjes die we 1 voor 1 invoeren. Eten gaat beter sinds we de ingrediënten scheiden dmv een vakkenbord. Laat je goed begeleiden. Wij hebben een psychiater, psychologe en ouderbegeleider en die hebben we nodig. Het is bij ass belangrijk een heel sterke basis te leggen op sociaal gebied én zelfredzaamheid voor de puberteit begint. Het is veel werk, maar we zien wel dat er heel veel mogelijk is. Bij adhd is het belangrijk rekening te houden met enorme chaos die iemand kan ervaren in zijn eigen hoofd. Korte instructies, 1 tegelijk. Bij bijv gevoeligheid voor geluid de autoradio niet te hard zetten, geen radio aan tijdens verjaardagen.. ik noem maar wat. De gevoeligheid bij adhd kan ook geweldig zijn: mijn jongste heeft bijv een heel goed muzikaal gehoor en speelt viool. Succes