dochter altijd boos, ik weet het niet meer

Sorry dat ik het zeg maar waarom laat jij het toe dat ze zich zo naar jou gedraagt? Jij bent toch geen voetveeg? En daarnaast is ze ook nog eens heel vervelend (wellicht zelfs onveilig met haar ontploffingen en buien) naar broer en zus. Dit is ook hun huis waar ze zichzelf moeten kunnen zijn. Er gaat (heel begrijpelijk) wellicht al minder tijd en aandacht naar hun toe.

Voor de psychische problemen en klachten heb je (heel goed) hulp gezocht. En je bent in gesprek met school.

Maar een diagnose is geen excuus voor al het gedrag. En mag geen reden zijn om niet in te grijpen of grenzen te stellen. Want hier zit ook veel gewoon (pre)puber gedrag in. Dat door jou aangepakt moet worden. De wereld draait namelijk niet om haar. En als ze niet met zichzelf en haar gedrag en problemen om leert gaan komt ze daar waarschijnlijk op een harde en vervelende manier achter.

Ik zou dus kijken waarin je haar tegemoet kunt komen. Wellicht kleedgeld zodat ze zelf geschikte spullen kan uitzoeken. Als alles stom is wat jii (in overleg met haar!) haalt doet ze maar oude of te kleine kleding aan.

Eten en drinken kan ze prima zelf pakken. En kleding buiten de wasmand gaat niet mee in de machine. Schelden zou ik absoluut op blijven aanspreken. Geef duidelijk aan dat jullie zo niet tegen elkaar praten. Maar beter nog wees het voor en laat haar tot zichzelf komen op haar kamer (niet als straf dus). Ga ook niet uitgebreid over alles in discussie. Antwoorden als "het is zoals het is" volstaan ook. Natuurlijk leg je haar uit waarom iets zo is. En (binnen grenzen) laat je haar meebeslissen. Dat is wat anders dan haar alles laten beslissen. Jij bent en blijft de ouder. Kunt zaken wel overzien en gaat bijvoorbeeld over het geld.

Dat voorbeeld van de kapotte handen is heel duidelijk. Jullie zeggen X (om haar te helpen met uitleg waarom). Als zij toch Y wil doen is het haar keuze. Geen medelijden mee hebben of verder aandacht aan geven. Ze kiest hier zelf voor dus ook voor de gevolgen.

Wees niet bang om in te grijpen vanwege je eigen achtergrond. Als je dit nu niet aanpakt zal het alleen naar erger worden tegen de tijd dat ze nog ouder is. En terwijl je haar probeert te helpen hou ook oog voor de andere kinderen.

 

Je hebt al veel tips gekregen. Ik heb nog 2 aanvullingen.

Een planbord samen maken en samen invullen. Je kan verschillende borden maken, per maand, per week en per dag.

Ik heb een paar maanden geleden alle dingen opgeschreven die er in en om het huis moeten gebeuren. Dit waren behoorlijk veel kantjes. Q (en M gedeeltelijk) hebben alles gelezen en vooral Q schrok er behoorlijk van wat er allemaal gedaan moet worden. Door haar reactie hebben we gevraagd of ze 2 dingen van de lijst wilde kiezen waar zij verantwoordelijk voor wilde zijn. Dat heeft ze gedaan. We hebben daarbij afgesproken dat verantwoordelijk zijn niet betekent dat ze die dingen ook moet doen, maar ook zeker om hulp kan vragen. Daarnaast heb ik vorige week op een wisbord een aantal grotere taken gezet. Q vroeg of ze hier een van mocht doen.
Ze is een echte puber, maar door inzichtelijk te maken wat er allemaal gedaan wordt, zonder te zeggen dat ze iets moet doen of een oordeel te geven (dus niet, kijk eens wat wij allemaal doen) is ze zelf iets meer gaan doen.

Verder, hoe moeilijk ook, probeer van moment tot moment te leven. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik helemaal klaar was met het gedrag van Q. Veel loslaten en alleen positief gedrag benoemen heeft uiteindelijk erg geholpen. Dit kost wel erg veel moeite, vooral in het begin. Maar inmiddels gaat het hier echt goed. Voorbeeld van positief gedrag benoemen en niks zeggen over het onwenselijke; ik had gezien dat je de shampoofles terug op zijn plaats had gezet, fijn! En dan niks zeggen over de kleding die op haar kamer is uit gedaan en niet in de was is gedaan, dat de handdoek beneden op de bank ligt, etc.

 

Das zeker ook een handig ding! Onthou m ff voor als zoontje dezelfde kuren krijgt.

 

Ik roep sinds de geboorte al: "mama kan niet heksen, ik rij in een auto of op een fiets maar zeker niet op een bezemsteeeeeeel!"

Inmiddels weet ze mijn taakjes. Ooit een keer een lijst gemaakt en hoeveel tijd dat kostte. Hoeveel tijd ik dan nog overhield in "werktijd" modus (ik reken tot haar bedtijd, uiteraard doe ik ook dingen in de avond dus marge zat). Dat was niet veel en schrok ze wel van want wat overbleef was de tijd om met haar leuke dingen te doen...oei!

Maar wees dan ook voorbereid dat je vragen krijgt, waarom je dat allemaal doet. Dat werd in 3-4 jarigen uitleg dat je anders stinkkleren zou hebben, of kriebelneuzen, jeuk, mieren die bij ons kwamen wonen, we alles niet meer konden vinden, de poes die er niet tegen kan etc. Dus ja het was wel nodig om te doen.

Tijdje met zo'n lijstje erbij gewerkt en haar af laten strepen als t klaar was. "Mama het duurt zoooo laaaaaang".

Kreeg gaandeweg steeds meer vragen wat zij kon doen, want dit was echt niet leuk de lijst was nog lang niet klaar!

Gaandeweg en spelenderwijs is ze mee gaan helpen met stofzuigen, stoffen, dr kleren in de kast (planken waren gemarkeerd), dr bed opmaken (werd een picto), dr speelgoed opruimen (werd een picto) even opruimen als ze zelf had geknoeid.

Maar zij ziet dat als "helpen" en dat vindt ze ook leuk (nog). Maar na hard werken doen we dan wel ff een bakkie thee met een koekje erbij en een high five en is t "samen tijd" tot aan moment x. Dat kan een pauze tussendoor wezen of eind van de dag nog een extra speeltuin ronde ofzo.

 

Hahaha je hebt een leuke insteek zonder dat je zelf staat te " zeuren"

Heel veel doen we ook. Vanaf dat hij klein is zeggen we al hoe lang iets duurt en wat de opties zijn. Hij wil graag veel autonomie en binnen de grenzen kan dat wel.

Het is alleen heel vermoeiend als hij constant over de grenzen gaat. Erg vermoeiend als iemand constant je grenzen zoekt terwijl die al jaren het zelfde zijn. Het zijn van die periodes en meestal is dat wanneer het niet loopt op school.

Wanneer hij zo recalcitrant is dan kost dat veel moeite en dat is een aandachts punt voor mij. Meer geduld

 

Wij hebben sinds deze week een manier gevonden om der even uit der woede uitbarsting te halen.
Ze gaat dan altijd heel hard schreeuwen en word heel kattig.
Ik heb gezegd dat ze heel gemeen word en net een valse kat is op dat moment.
Dus als ze boos wordt moet ze eerst de boze kat in der hoofd terug stoppen in zijn hok en dan opnieuw beginnen met praten.
en het werkt.
Ze begint te schreeuwen en ik zeg dan heel rustig, C je kat is ontsnapt.
dan zie je der heel even nadenken en ineens praat ze verder op een normale stem en volume.

misschien kan jouw dochter als ze zoiets ook heeft tot 10 tellen oid?

 

Ik herken een hoop van mijn oudste kwa gevoeligheid. (ADHD) Kleding is een drama maar er was een tijd waarop ze alleen regenlaarzen zonder sokken en een joggingbroek aan kon…
Nu kan ze nog steeds geen sokken aan, maar wel gewone schoenen. Ik vind het ook nog vaak jammer dat ze geen spijkerbroeken ed kan verdragen maar ik moet het loslaten. Ze draagt nu altijd flaired- of joggingbroeken. En godzijdank wordt het warmer en kan ze ook weer van die leuke dunne broeken en korte broeken aan. En sandalen, sowieso gaat het hier in het voorjaar/zomer zoveel beter kwa kleding.
Si therapie heeft hier geholpen maar hou er wel rekening mee dat het kan zijn dat de gevoeligheid altijd zal blijven en ook erger kan worden in stressvolle/drukke periodes.

Ik moet soms zo op mijn tenen lopen, aanvoelen hoe de bui is, hoe ik moet reageren, sussen, sussen en nog eens sussen. Dit laatste vooral tussen broer en zus, ze kan zijn geluiden af en toe niet verdragen.

En dat betekent niet dat we alles toelaten, maar ik weet wel dat ik veel meer bereik als ik rustig blijf, uitleg waarom iets niet mag of kan en vooral niet heel boos ga doen. Het is heel zwaar, vooral omdat ik zelf ook adhd heb, maar daardoor weet ik ook hoe verschrikkelijk overprikkeling is. Ik vind dat ook echt het allerergste symptoom van adhd…

 

Allicht iets wat je allang geprobeerd hebt: sokken binnenste buiten aan? Dan heb je dat naadje niet over je tenen.

Dr schijnen ook naadloze sokken te wezen maar dan is t wel fijn als je weet dat t aan t naadje ligt, zijn niet goedkoop wat ik zag. Of die gekke sokken voor elke teen apart verpakt (waar ik dan echt niet aan moet denken).

 

De gevoeligheid zal inderdaad altijd blijven, als het geen acuut probleem is. Maar vanuit de SI therapie kan je ook handvaten meenemen die helpen om een bubbel op te trekken rondom het kind. Met de leeftijd hoor je meer vrijheid te geven. Maar wat ik tot nu toe leer is dat het handig in om een structuur aan te houden en opties te beperken. Er zijn wel keuzes. En dmv praten kunnen we de keuzes veranderen. Maar te veel opties hebben om uit te kiezen helpt niet, in ieder geval bij ons niet. Ik vind het soms wel een puzzel om en autonomie te geven en dat dusdanig af te bakenen dat het niet voor onrust gaat zorgen.

Waar we nu bijvoorbeeld mee bezig zijn als huiswerk van SI is een massage om te helpen ontspannen. Ik ben de naam even kwijt, maar ik kende het als een baby massage. Dit is iets wat we toe kunnen passen voor het slapen. Ipv langere gesprekken of boekjes waar weer veel over na gedacht wordt. En overdag doe ik in de grote pauze een opdracht met mijn zoon waarbij hij een beetje in elkaar gekropen zit, ik een bubbelrand vorm en hij een simpele puzzel maakt.

Ik ben na aan het denken over een plekje waar hij in weg kan duiken. Iets wat die bubbel om hem heen trekt. Om standaard even te zitten op een dag. Maar ook om naar toe te gaan als het even teveel wordt. Ik zit te twijfelen over een gordijn om het bed of een hangende stoel met veel stof. De kamer is ook vrij groot en open. Iets wat meer lijkt op een bedstee zou meer geborgenheid geven, ook om te slapen.

Wat betreft samen zitten aan tafel. Als er verder genoeg contact is is dat niet iets waar ik moeilijk over doe. Ze mogen van tafel (woonkamer of keuken) zodra ze klaar zijn met eten. Er mag aan de keuken tafel gegeten worden waar maximaal 2 personen kunnen zitten (half gesloten keuken). Ik eet zelf niet altijd aan tafel omdat ik al veel bezig ben met de kinderen en op dat moment ook even een beetje ontprikkeling nodig heb. Ik zit er regelmatig alsnog bij. Maar wat mij betreft gaat het erom dat ze vrij zijn om de rust op te zoeken als ze daar behoefte aan hebben. Als een kind zich teveel zou afsluiten dan zou het natuurlijk een ander verhaal worden. Maar we zijn veel met zijn vieren bij elkaar. Ook daarin moet een rustmoment gevonden worden.