Hoi mede mama's! Ik heb een probleem. Ik heb niet zo'n goede band met mijn jongste zoon. Ik denk dat we elkaar niet zo liggen ofzo. Met de oudste had ik meteen een erg hechte band. Hij was ook echt op mij gesteld en wilde de hele tijd bij me zijn. Nu is die band nog steeds erg hecht. Maar met de jongste ( Owen ) is het heel anders. Onze band is meer op een afstand zeg maar. Zo wil hij nooit door mij getroost worden ( erg frustrerend ), in de kinderwagen zit hij naar me toe maar hij maakt amper oogcontact. Ook niet als ik tegen hem praat of voor hem zing. Als papa of opa en oma met hem lopen dan maakt ie wel contact. Hun kunnen hem ook troosten...... Net als daarstraks. De oudste is naar school, Owen kruipt wat rond. Ik probeer met hem te spelen maar dat houd ie 5 minuten vol en dan vind ie mama wel weer welletjes en gaat ervandoor. Zo speelt ie uren alleen en hoor of zie ik hem niet. Alleen als ie honger heeft of moe is dan laat ie zich horen. Als opa en oma er zijn of zijn papa is thuis dan trekt ie erg naar hun toe en wil dingen met ze doen en speelt dan uren met ze. Wil ook op hun schoot zitten. Bij mij nooit. Misschien is het omdat hun sterker zijn. Owen vind het namelijk schitterend als je met hem danst in je armen en wilde spelletjes met hem doet enzo. Maar helaas is mijn kleine man niet de kleinste. Met zijn 13 kilo is ie echt een beertje. En helaas heb ik reuma en mis ik de kracht om hem vaak op te tillen. Hem naar boven brengen naar bedje is al een hele opgave voor me Doordat hij zo weinig van me wil weten, merk ik dat ik ook steeds minder mijn best doe om iets leuks met hem te ondernemen. En voelt het soms net of ik op iemand anders zijn kind aan het passen ben Is er een manier om toch een betere band met hem te krijgen? Of moet ik het maar accepteren dat mijn jongste zoon niet zo veel van me wil weten? Of is het een kwestie van geduld en zal het beter worden als ie ouder is? Groetjes van toch best wel een beetje een verdrietige moeder....
Hoi mamzie, Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil je even laten weten dat ik erg mee leef. Lijkt me vreselijk mee te moeten maken. Ik hoop dat iemand gauw een goede tip voor je heeft, zodat je gauw een betere band met Owen kunt creeeren. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je machteloos voelt en hier erg verdrietig over bent. Heb je met hem hetzelfde contact gehad in je buik als met de eerste? Las dat dat er ook weleens mee te maken zou kunnen hebben. Succes! Liefs Miriam
Hoi mamzie, Ook ik heb er geen ervaring mee, maar wilde je even laten weten dat ik het erg rot voor je vind. Ik denk wel dat je door moet blijven gaan met leuke dingen met hem doen en toch steeds maar proberen contact met hem te maken en met hem te spelen. Ik denk dat Owen zich anders steeds meer van je zal verwijderen en dat is nou juist wat je niet wilt. Misschien weet iemand op het cb raad, of je ha? Was dit vanaf Owen's geboorte al zo of is er misschien iets gebeurd waardoor hij zich niet goed aan jou heeft kunnen hechten? Misschien jaloezie op zijn oudere broertje omdat je daar wel een goede band mee hebt? Ik weet het ook niet hoor, probeer met je mee te denken. Hopelijk krijg je snel goede tips, sterkte ermee meid!! Komt vast wel weer goed.
Wat moeilijk voor je. Helaas herken ik deels wat je schrijft. Bij mijn oudste dochter was ik opslag verliefd, er was meteen een band. Ik herken veel van haar in mezelf. Bij Eefje, onze jongste, was dit niet zo. Maar zij hangt juist enorm aan mij en dat werd me af en toe teveel. Ik heb hiermee geworsteld, en langzamerhand wordt het beter. Ik wil hier niet teveel over uitwijden, als je meer wilt weten mag je me een pb sturen. Ik denk dat het voor jullie goed is om samen een activiteit te doen waarbij lichaamscontacteen rol speelt. Door lichaamscontact ervaar je nabijheid en raak je vertrouwd met elkaar. - Babyzwemmen - Muziek op schoot (Echt een aanrader!) - 's Avonds voor het slapengaan een moment samen. Flesje melk en daarna nog boekje lezen en een liedje zingen. Ook kan je dit ter sprake brengen op het cb. Misschien hebben zij praktische tips waarmee je verder komt. Ik kan me voorstellen dat op dit moment het contact tussen je zoon en jou soms gespannen verloopt. Je voelt je afgewezen en maakt je zorgen, piekert over waarom de band zo verschilt met je oudste. Probeer hierin te ontspannen en te bedenken dat het met geforceerd je best doen niet beter wordt. Een kindje voelt spanning ook aan. Veel sterkte en succes!
Moeilijk hoor! Ik dacht nog, hij houdt van wilde/drukke spelletjes en dat kun jij niet doen. Dat maakt het lastig om hem iets aan te bieden wat hij echt heel leuk vindt. Hij is op een leeftijd dat het misschien leuker wordt om bijvoorbeeld naar de speeltuin/glijbaan te gaan? Of de kinderboerderij, wat klimmen en klauteren? Dan kan hij lekker fysiek wat doen met jou, zonder dat je zelf veel kracht nodig hebt. Idee? Loopt hij trouwens al? Want dat zal hem wel helpen om zelf wat meer fysiek bezig te zijn, zonder dat je hem op hoeft te tillen. Bijvoorbeeld zo'n klein glijbaantje in de tuin. Ik zou een activiteit die hij heel leuk vindt een beetje aan jezelf toeëigenen, dus even met je man/ouders/etc. overleggen dat jij dat alleen met hem doet?
Bedankt voor de snelle reacties Ik zal het allemaal wat toelichten. Misschien dat het dan wat duidelijker is. De zwangerschap van de oudste en de jongste zijn compleet anders verlopen. Bij de oudste had ik giga veel pijn! Hij was ook heel druk in mn buik en daar had ik eigenlijk nog meer pijn van. ook de bevalling ( 10 dagen overtijd en ingeleid ) was niet zo fijn aangezien ik in het ziekenhuis echt aan mn lot werd overgelaten. Toen ie was geboren werd ie eigenlijk meteen bij me weggehaald omdat ie koorts had en ik ook. Preventief kreeg ie antibiotica omdat ik draagster ben van het streptokocken bacterie. 3 dagen heeft ie aan het infuus gelegen en toen mochten we naar huis. Het was een erg onzekere tijd. Ik gaf borstvoeding en kreeg telkens andere adviezen. Ook wilde Erik niet alleen slapen maar alleen maar aan de borst. Dit heb ik 2 en half jaar gegeven omdat Erik het wilde. 2 jaar lang heeft ie ook bij me in bed geslapen. In zijn eerste jaar is er veel intensieve en verdrietige dingen gebeurd in ons leven. Die tijd was vreselijk moeilijk! Bij de jongste ging het totaal anders. De zwangerschap was een eitje! Geen pijn, niks. De bevalling werd wel ingeleid in week 38 omdat ze hem best groot hadden geschat. De bevalling was een droom, waar ik nu nog met veel plezier aan terug denk Ik besloot Owen geen borstvoeding te geven. Ten eerste omdat ik ( nu ik ook een peuter had rondlopen ) echt wel veel pijnstillers nodig had maar ook omdat ik bang was dat Owen ook continue bij me wilde zijn om de borstvoeding. Met Owen was ik vanaf het begin een stuk relaxter. Maar Owen was ook een makkelijke baby. Sliep van voeding tot voeding. De eerste 6 weken was een droom! En toen begon het gehuil........ plotseling uit het niets! We kregen hem niet getroost. Naar het ziekenhuis. Ze wisten het niet. Paar dagen opgenomen. Maar hoe plotseling het gehuil ook was gekomen, zo plotseling hield het op. Hij had verborgen reflux en kreeg medicijnen. Ging goed. Maar daar kwam het huilen niet vandaan. Elke keer was het : aantal dagen goed, dan weer aantal dagen ontroostbaar huilen. koemeilkallergie? Nee dat was het ook niet. Dat werd uigesloten. Naar de fysio geweest, osteophaat, homeophaat. niks hielp. Hij is aantal maanden nog 'n keer opgenomen geweest. Maar elke keer in het ziekenhuis was Owen het voorbeeldige beebje. Wat het nu is geweest weten we nog steeds niet. Maanden lang was het : paar dagen een blije baby, dan weer een paar dagen een baby die hele dagen huilde. Nu een jaar later is hij een dreumes die min of meer nog steeds hetzelfde gedrag vertoont. Er zijn dagen dat ie totaal niet wil slapen en dagen dat ie voorbeeldig zijn slaapjes heeft. Maar nu is het niet zo erg meer want op de dagen dat ie niet wil slapen vermaakt ie zich wel. Hij is wel een kereltje dat snel boos word. Maar dat is de oudste ook wel. Hoe verlegen de oudste is, zo open is Owen. Wat me ook wel zeer doet is dat hij bij iedereen zo blij is en vrolijk. Behalve bij mij. Als opa en oma oppassen of de buren dan zeggen ze : je hebt geen kind aan hem, je kunt zo leuk met hem spelen en knuffelen en hij lacht de hele tijd!! Dat doet pijn, want zo is ie dus totaal niet bij mij. Hij speelt goed alleen maar niet met mij, van knuffelen is al helemaal geen sprake en lachen? De lachjes per dag kan ik op 1 hand tellen, terwijl zodra we buiten zijn en mensen praten tegen hem het een en al lachen en brabbelen is. zijn de mensen weg dan zit ie weer doelloos voor zich uit te kijken en houdt zn mond. Dit doet vreselijk veel zeer.!!!!!!!!!! Mijn hele gedachten zijn zo anders over hem geworden. Zo dolgelukkig ik de eerste weken was met hem, hoe vreselijk dat naderhand veranderde. Na maanden van huilen/niet huilen liep ik ( als ie sliep ) op mn tenen. Als Owen maar sliep! Als ie dan ging huilen dacht ik meteen : nee he! En : is dit gewoon huilen? Of stopt ie nou niet meer? Bij de oudste was het simpel. Als ie huilde kon ik hem laten stoppen met knuffelen of zingen. Als niks hielp, dan hielp de borst altijd! Bij Owen was/ben ik machteloos. Dat gevoel moet hij natuurlijk ook voelen van mij. We hebben ook wel goede momenten hoor. Maar die zijn er zo vreselijk weinig! Ik hoop gewoon dat als Owen wat ouder is en kan praten en lopen dat ik dan beter contact met hem kan maken. Zo, vreselijk lang verhaal. Sorry hiervoor. zit me schijnbaar best hoog hihi.....
Een band krijg je alleen maar als je juist dingen doet met hem, hem verzorgt, hem voorleest etc. Misschien kun je elke dag lekker een half uurtje met hem in bed gaan liggen en hem voorlezen en spelletjes doen met knuffels etc. Babyzwemmen klinkt ook als een goeie, maar doe vooral dingen met hem. Misschien ook een idee om te vragen of anderen nu wat meer op afstand blijven bij hem, vooral als jij er bij bent. Benader hem positief en benader jullie band positief. Hij is nog maar 1, vergeet dat niet, hij is niet bewust bezig om jou te negeren oid. Ik denk dat je ook nog genoeg tijd en mogelijkheden hebt om wel een band met hem te vormen. Wat hierin kan helpen is om voor jezelf elke dag de positieve dingen in jouw relatie met hem op te schrijven, dat kun je ook teruglezen als je het moeilijk hebt en het geeft je misschien een beeld van wat hij leuk vindt in jullie omgang met elkaar. sterkte meid! Het komt echt weer goed!
Wat vervelend voor je, dat je het zo ervaart... Ik heb alleen de beginpost gelezen en enkele stukjes uit de tweede post gepikt, dus vergeef me als ik iets raar zeg. Ik merk ook een bepaalde afstand met mijn zoon. Hij gedraagt zich ten opzichte van mijn ouders en mijn man, anders, dan ten opzichte van mij. Ik zoek de oorzaak in het feit dat hij zich bij mij toch wel een beetje aan regeltjes moet houden en ik ben natuurlijk het gros van de tijd bij hem, dus zo interessant is mama niet meer. Verder heeft hij een heel sterk eigen willetje. Ik geef hier niet aan toe, maar de rest van de omgeving wel, dus hij vind hun misschien wel wat liever en leuker, omdat hij zich bij hun niet aan grenzen hoeft te houden. Wat hij wil, dat krijgt hij van ze. Wil hij opgetild worden, dan wordt hij de hele dag rond gesjouwd, wil hij niet eten en wel zoete zooi, dan krijgt hij dat van ze. Natuurlijk vind hij ze dan lief. Ik houd me voor ogen dat ik in de eerste plaats zijn moeder ben en niet zijn vriendin. Dat hij me daardoor misschien minder lief vind dan andere mensen, dat is maar zo. Ik wil wel al voorzichtig wat grenzen aangeven, omdat het anders misschien straks een onhandelbaar jongetje wordt. Uiteindelijk vinden kinderen het alleen maar fijn om te weten waar ze aan toe zijn. Mijn man begint gelukkig ook steeds meer mijn methode op te pikken, waardoor ik nu toch langzaam aan merk dat hij ook weleens aan mij gaat hangen. 9 van de 10x roept hij nog papa hoor, maar nu zoekt hij bij mij ook af en toe steun. Wat ik verder nog wilde vragen, ik suggereer niets, maar het is puur een vraag uit interesse. Maar zou het zo kunnen zijn dat de oudste toch wel erg veel naar jou toetrekt en erg veel aandacht vraagt, waardoor de jongste zich bezwaard zou kunnen voelen, of denkt, ik ga die aandacht niet meer vragen? Probeert je oudste er weleens tussen te komen als je met de jongste bezig bent en geef je hier aan toe? Misschien is het een tip om anders eens wat dingetjes alleen met de jongste te ondernemen?
Deels herkenbaar. Ik was er zo op gefocust dat mijn zoontje niets te kort zou komen na de snel volgende tweede dat ik relatief weinig energie investeerde in mijn dochtertje. Uiteraard was ik er wel voor haar, maar met een ander gevoel en meer als soort plicht (lastig uit te leggen). Op een gegeven moment werd ze lastiger en jengeliger. Ik wist dat ik uit moest gaan zoeken waar dat nou toch vandaan kwam. Toen kwam ik er al snel achter dat ik haar niet de juiste aandacht gegeven had. Ze was toen om en nabij een jaar oud. Het heeft even een maand of twee geduurd voordat ik daadwerkelijk haar vertrouwen terug gewonnen had. Blijkbaar pikte ze feilloos op dat ik daarvoor de 'liefde' een beetje op de automatische piloot gaf. Begrijp me niet verkeerd, ik hield wel van haar, maar dat kwam een beetje op de verkeerde manier tot uiting zeg maar. Nou, toen ik daarachter was, en er ook achter was dat mijn dochtertje meer begrijpt dan goed voor haar is (kon al heel snel verbanden leggen en riep met negen maanden al nat! als er ergens water lag) begrijpen we elkaar volkomen. We zijn stapel op elkaar en terwijl ik haar rond die periode als 'lastige dreumes' betitelde, denk ik nu echt dat ik twee waanzinnig makkelijke kinderen heb. Ik heb met beiden nu een geweldige band.
Even heel kort. Heel vervelend voor je dat het zo loopt, of juist niet loopt. Misschien is het een kwestie van loslaten. En daar bedoel ik mee, de wil de drang dicht naar elkaar te groeien. Mijn oudste zoon had ik ook het gevoel geen band mee te kunnen krijgen. Aankijken deed hij niet. Hij huilde veel. Hij kreunde de hele dag door en was moeilijk tevreden te krijgen. Inmiddels is hij 2 jaar en 4 maanden oud. Meneer kan niet zonder mama pfff, soms ook weer moeilijk, maar ook dat komt wel goed. Ik hoop dat je de rust vinden kunt/ creëren kunt, zodat er wél een opening ontstaat. ALleen heel anders dan bij je oudste zoon. Blijf wel leuke dingen met hem doen. Neem de tijd voor elkaar, maar laat/ probeer de spanning van 'een band willen hebben' varen. Misschien laat deze ontspanning dan meer toe. Heel veel sterkte en succes meis.
Wat ontzettend naar dat het zo gaat en vooral dat je je zo voelt. Ik zou ook denken: doe zoveel mogelijk met hem aan verzorging en dergelijke. En misschien kun je met hem gaan babyzwemmen of als je thuis een bad hebt met hem samen in bad gaan. Niet te veel verwachten, maar gewoon bij elkaar zijn. En als je er echt niet uitkomt of verbetering gaat zien, dan zou ik eens kijken of iemand je kan helpen. Als je een prettige huisarts hebt, ga daar eens heen met je verhaal. Neem de kleine desnoods (een keer) mee. Veel succes...!
Ik vind dit een echt verhelderend stuk. Het schetst ook hoe jij je voelt, en daar kan misschien een groot stuk van het ´probleem´ liggen. - Heb jij veel fysiek contact met je zoontje? Je hoeft echt geen borstvoeding te geven om huid-op-huid contact te hebben met je baby. Hij is nog zo klein, hou hem veel bij je, ga lekker samen in bad, of samen zwemmen. - Laat de wilde spelletjes over aan anderen, maar probeer altijd zelf naar voren te treden als je zoontje tederheid nodig heeft. Als ie het moeilijk heeft snachts, tandjes krijgt of wat dan ook, ga maar zelf troosten. JIJ bent zijn moeder, dat weet hij, en blijf bij hem totdat ie rustig wordt en zich veilig voelt. Hij moet leren om zich veilig bij jou te voelen. Misschien weet hij dat wel, maar JIJ MOET GEVOEL OOK KRIJGEN. Corrigeer me als ik me vergis maar uit je verhaal proef ik ook iets anders. Je hebt je eerste zoon heel andere ´treatment´ gegeven dan de tweede. Misschien dat je bij de jongste zelf met de handen in de haren zat omdat je niet wist hoe je hem moest troosten? Omdat je dat niet kon met de borst? En dat je daardoor onbewust afstand bent gaan creèren? Jij bent net zoveel zijn moeder en hebt dezelfde intieme band als met je oudste zoon. Je kunt je kleintje ook tegen je blote borst houden en liedjes zingen e.d. Hij kan jouw warmte voelen en naar je hartslag luisteren. Neem hem ook in je bed als die huilt.
Ter geruststelling, het feit dat hij vrolijk en lief is bij anderen betekent meestal een goede hechting. Alleen als kinderen zich in de kern veilig voelen durven ze naar anderen te gaan. Daarnaast is het ook positief dat hij zichzelf goed kan vermaken. Ik denk ook dat het het prettigst voor jullie beiden is om een activiteit te zoeken die jullie beiden leuk vinden en die speciaal voor jullie is. Dat kan heel klein zijn. Een boekje met een liedje kan soms al genoeg zijn om elke dag even een momentje samen te hebben. Daarnaast zou ik jullie als gezin aanraden om dingen samen te doen, maar ook met ieder apart. Je oudste heeft namelijk ook recht op exclusieve mama-tijd. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar het inrichten van tijd helemaal speciaal voor ieder van je kinderen is een laagdrempelig manier om leuk contact op te bouwen. Ik denk dan weer redelijk kleinschalig, een wandelingetje na het eten, naar de eendjes in de buurt. Gewoon even samentijd, maar zonder dat het gedwongen voelt. Als beide kinderen weten dat ze ieder een apart moment hebben waarin ze even met mama en daarna/daarvoor met papa dan opent dat mogelijkheden om gemakkelijk contact te hebben. Als je je er echt ongemakkelijk bij voelt zou je een verwijzing van je huisarts kunnen vragen voor een kinderpsycholoog. Vaak klaart het al veel op als iemand anders aangeeft dat je het helemaal niet slecht of verkeerd doet. Daarnaast kunnen ze vaak simpele laagdrempelige tips geven om je band te versterken.
Ik lees uit je verhaal dat jij je misschien onbewust afgewezen voelt door je zoon. Kan het zijn dat hij jouw reactie daarop wel heeft gevoeld en dat dat een negatieve spiraal heeft ingezet? Ik denk namelijk niet dat het op deze leeftijd bestaat 'dat je elkaar gewoon minder ligt'. Ik denk echt dat je zoon voelt dat jij dingen voelt, en daarop reageert. Dus zien dat bij jezelf die knop omgaat, stoppen met zijn gedrag als afwijzing interpreteren en idd leuke dingen met hem gaan doen. Dat is even heel kort en gemakkelijk gezegd, en ik begrijp dat dat een heel proces is, maar dit is volgens mij wel de basis waar het op neer komt...
Als je het eens probeert los te laten. Die vijf min dat hij wel met je speelt als het moment zien voor de rest even geen aandacht aan besteden en kijk of hij zo wat meer naar je toe komt. Het eten en drinken moment ook aan grijpen om wat extra contact te maken. Niet elk kind is het zelfde. En jou ziet hij de hele dag opa/oma papa die ziet hij waarschijnlijk niet de hele dag en is het weer even leuk. Zo te zien is het een rustig kereltje dat lekker alleen speelt en zich juist veilig voelt bij jou. En pas echt naar je toekomt als hij dat wil dan is het moment daar om voor jou gelijk een knuffel contact moment te maken. Hoop dat je een beetje snap wat ik bedoel Sterkte er mee in elk geval. En wedden dat hij juist echt gek op zijn moeder is
Ik moet je toch even corrigeren. Kinderen die te makkelijk lief zijn bij anderen kunnen wel degelijk een hechtingsstoornis hebben. Het is gezond wanneer een kind van deze leeftijd in eerste instantie de centrale hechtingsfiguur opzoeken en van daaruit voorzichtig onderzoekt wie veilig is en wie niet. Ook het zichzelf goed kunnen vermaken hoeft geen signaal van goede hechting te zijn, en juist niet wanneer een kind de indruk zou geven de volwassene helemaal niet nodig te hebben. Ik wil het hier niet hebben over hechting, maar je stukje bevat foute informatie vandaar dat ik het even aanhaal.
Maar TS heeft het niet over 'vreemde mensen', maar over papa en oma en zo. Het kan toch best zijn dat de kleine ook goed gehecht is aan zijn vader en groot ouders, dat hoeft ie niet elke keer opnieuw 'schuw' voor te zijn?
Ohnee zeker niet! Dat bedoel ik ook helemaal niet, het is meer dat de stelling van femkes gewoon niet klopt. Tekenen van een goede hechting zijn onder andere één centrale hechtingsfiguur hebben, daarnaast steeds meer hechting krijgen met papa en bijvoorbeeld oma, pas veel later komt het vertrouwen in andere mensen. Het voert te ver om er in zo'n kort stukje diep op in te gaan, maar de tekenen die Femkes noemt als zijnde goede hechting kunnen net zo goed tekenen zijn van een verstoorde hechting. Gezien de eerdere posts van de ts is er zeker werk aan de winkel wat betreft de band, en zo'n goedbedoelde positieve post kan dan best averechts werken.
idd is het maar net hoe de situatie is en hoe het karakter van het kind is wil je kunnen spreken van een goede hechting of slechte hechting. Ik denk dat sommigen van jullie wel gelijk hebben en ik misschien bewust/onbewust meer afstand heb genomen van Owen eerder in zn leven. idd dus werk aan de winkel! maar ik ga het ook niet forceren ( zoals iemand al zei dat ik dat niet moest doen ) De oudste zit nu net 2 weken op de basisschool. Als we wat meer ons ritme erin krijgen met halen en brengen enzo, denk ik dat ik zo ook wat meer tijd alleen heb met Owen om leuke dingen te doen. Zo zagen we vanmorgen op de terugweg van school een vuilniswagen. Owen vond die best interessant en we hebben samen een poosje ernaar staan kijken. Ik ondertussen vertellend wat ie zag. Dat vond ie wel leuk volgens mij En vanmorgen heb ik zelfs even met hem kiekeboe gespeeld. Iets wat onmogelijk is als de oudste erbij is want die wil dan meteen meedoen. Ookal duurde het kiekeboe spelletje niet echt lang, toch had ie er mega grote pret in ( en ik ook ) Alleen ik ben zo snel zo moe. Vooral nu nog in het begin met dat halen en brengen van de oudste. Pffff Ik hoop dat ik daar snel aan gewend raak en dan niet meer zo moe zal zijn ( en veel pijn zal hebben ) Dan word het samen spelen met Owen ook wat leuker en spontaner
Wat leuk dat jullie dit vanmorgen samen hebben gedaan Idd ondek zijn intresses en speel er op in Soms zijn wegen lang om bij elkaar te komen maar uit eindelijk komen ze waar we ze willen hebben. Had dit met mijn oudste zoon, En nu jaren later weet ik wat ik gemist heb. Dacht ook geen band met hem te hebben maar na jaren nu dus, Er is er maar een op deze wereld waar hij alles tegen verteld en dat ben ik juist zijn moeder. Hoop dat je dit wat kracht geeft.