Mijn zoontje is 20 maanden en echt aan het peuterpuberen, niets bijzonders gewoon zoals elke peuter. Alleen nu krijgt hij hoektanden en is ziek geweest, hierdoor zit hij niet lekker ik zijn vel, moe en pijn. Het "normale" nee, huilen en boos worden is nu helemaal overstuur raken, waarin hij gewoon bijna blijft. Na de speeltuin (expres de deur uitgegaan, thuis was alles huilen) in de auto gezet en hij was helemaal overstuur, was echt zielig met hikken, hoesten etc. alles van dien. Ik heb de auto aan de kant gezet hem bij mij genomen maar huilen bleef, uiteindelijk op schoot op de bestuurstoel filmpje aangezet op mijn telefoon en toen werd hij rustig met nog wat snikjes. Vervolgens weer zonder problemen terug in de autostoel. Thuis begon het helaas weer en ik wil niet elke keer de tv aanzetten. Nu gebeurd dit zelden meestal helpt het als ik rustig tegen hem praat een liedje zing en hem even bij mij neem maar nu hielp niets. Negeren vind ik niet echt een optie omdat hij echt heel verdrietig is maar ik hoor dat, dat soms het beste is? Dit is voor mij nieuw weet dat het pijn en slaap tekort is maar was toch even overmand door het hevige huilen en dat ik hem niet stil kreeg, voelde mij echt even stuurloos als moeder. Mijn vraag is eigenlijk aan de moeders die meer ervaren zijn, hoe gaan jullie hier mee om?
Hier thuis ook een peuterpuber die vooral als hij moe en ziekjes is snel een driftbui heeft. Hij wil dan ook echt NIKS. Geen knuffel, geen speen, niet vastgehouden worden. Het enige wat ik voor hem kan doen is bij hem in de kamer blijven zitten. Niks zeggen maar hem niet negeren. Op een gegeven moment kalmeert hij weer en kan ik hem bij me pakken om hem te troosten. Het is intens zielig om te zien hoe erg hij zichzelf dan in de weg zit. Dus mijn advies is bij hem blijven en afwachten. Sterkte!
Negeren zou ik ook niet doen, maar ik pakte ze wel op schoot en liet haar dan gewoon even. Beetje wiegen, soms een liedje zingen. Uiteindelijk worden ze wel rustig, soms huilen ze gewoon ff en kun je niet zo veel doen..
Misschien praten met je kleine? Benoemen wat je ziet? Ik zie dat je heel erg verdrietig bent... Ik zie dat je heel erg boos bent... Wat is er dan? Proberen om een voorbeeld te geven bijv. Ik zie dat je boos bent, ben je boos omdat je in de autostoel moet? Dus misschien meer het gesprek aangaan? Met bijna 2 lukte dat goed met de oudste hier, de jongste wil dat ook steeds meer en reageert er steeds beter op.... Of de andere optie is te laten kiezen uit 2 dingen ( natuurlijk wel die jou ook goed uitkomen )... Wil je zelf in je stoel klimmen of zal ik je erin zetten? Succes! GRTZ!
Bedankt voor de reacties, bij slaapzak aantrekken (naar bed gaan) en vertellen dat we echt niet nog een verhaaltje gaan lezen morgen weer, was het weer raak inderdaad intens zielig om te zien hoe hij zichzelf in de weg zit. Ben heel rustig gebleven uitgelegd dat er morgen weer een dag is met veel leuke dingen. Vervolgens op een rustige toon verhaaltje gaan vertellen (niet uit een boekje want laatste boekje is laatste boekje) dit hielp iets, heb hem laten huilen en geprobeerd te troosten uiteindelijk werd het minder en hing hij op mijn schouder zo zielig. Bedankt voor de reacties het is toch altijd even zoeken vind het vooral heel zielig en je wil toch het beste doen.
Probeer ook het negatieve te vermijden... Is lastig, maar oefening baart kunst Morgen lezen we weer een boekje, nu ga jij lekker slapen, wil je eerst nog even naar buiten kijken of meteen je bedje in bij je knuffel?! Ohw en nog een toevoeging... Onze kleinste kam ook vreselijk dramatisch doen... Terwijl als ik dan streng tegen d'r zeg dat ze NU moet OPHOUDEN met piepen... Ze ineens stil is... Drama hoort er ook een beetje bij om aandacht te krijgen soms, dus dat moet je wel uitsluiten. Is het echt verdriet (omdat je niet begrepen wordt) of wil je aandacht (en ben je daarom zo aan het brullen)
Op die leeftijd i.d. benoemen wat je ziet gebeuren: Jee wat ben jij boos/ verdrietig hè .. ik zei er ook nog altijd bij; "maar weet je dat gaat straks weer over hoor en dan ben je ook weer gewoon blij" Negeren zou ik niet doen, maar even de ruimte geven om zijn emoties te uitten is iets anders. En daarnaast proberen te voorkomen. Lekker op tijd naar bed, even niet te veel vragen van hem. Kiezen waar je de strijd over aan gaat even alleen voor de echt belangrijke dingen. Kortom even pas op de plaats en rust.. Sterkte !
Ohw en nog een toevoeging... Onze kleinste kam ook vreselijk dramatisch doen... Terwijl als ik dan streng tegen d'r zeg dat ze NU moet OPHOUDEN met piepen... Ze ineens stil is... Drama hoort er ook een beetje bij om aandacht te krijgen soms, dus dat moet je wel uitsluiten. Is het echt verdriet (omdat je niet begrepen wordt) of wil je aandacht (en ben je daarom zo aan het brullen) [/QUOTE] Dit vind ik ook heel lastig, hier nog steeds hetzelfde vanmorgen weer heel hard huilen omdat ik moe was keek ik waarschijnlijk iets bozer dan de bedoeling was en hij was gelijk stil, dan ga ik toch twijfelen pfff wat is dit moeilijk. Positief blijven werkt hier ook heel goed, negatief en boos doen maakt het vaak erger (doet papa vaak ) maar dat is soms wel even lastig.
Ik zou dan niet meer twijfelen hoor... Zo ben ik er ook een keer achter gekomen... Zat ze te drammen voordat ze een broodje kreeg, mw. Had honger... (Maar ik was al aan het smeren voor haar ) Dus ik zeg vrij hard en streng dat ze NU moet ophouden en zij schrikt van me en is meteen stil... Sindsdien test ik af en toe even of het echt is of niet. Ik heb geen zin in gedram en gezeur als ze dan op die manier hun zin willen doordrijven....
Dit heb ik gedaan alleen dit kan ik voor mijn gevoel niet blijven geven. Denk dat het een combinatie is van peuterpuberen, moe zijn door ziek geweest te zijn, hoektanden hierdoor niet lekker in zijn vel zitten. Drammen en driftig doen blijft, gisteren middenin de winkel bschaamde mij dood maar ach aan de andere kant maakt mij andere ook uit. Het is hier duidelijk ook gewoon drammen, zin willen krijgen etc Denk dat alles de algehele malaise over is het wel minder wordt maar denk ook dat gewoon de fase van driftbuien is begonnen en daar moet ik even mijn weg in vinden is geheel nieuw. Adviezen hier hebben wel geholpen. Benoemen heeft tot nu toe weinig zin, heb het idee dat het gewoon niet land. Ga bij hem zitten en blijf rustig geef een knuffel, want hij wil het ene moment bij mama en het andere moment heb ik het weer gedaan blijf ten alle tijden rustig en praat tegen hem waarom ben je zo boos, snap dat je graag nog even wil spelen maar we moeten ..... straks mag je weer spelen .... Het beste helpt eigenlijk stil even laten razen, wachten tot hij iets rustiger is even knuffelen benoemen, meestal gaat het nog even verder en dit gewoon herhalen, maar pff wat ineens een omslag zeg, ons lieve rustige mannetje veranderd nu soms in een draakje
Bij drammen om je zin te krijgen doe ik trouwens nooit lief en troosten... Dat accepteer ik niet en dat doe je dus maar even in een hoek van de kamer... Even streng apart zetten... Vertellen waarom ze daar zitten, even weggaan, doorgaan waarmee je bezig was en vervolgens eruit halen en kind zelf laten vertellen ( evt met hulp) waarom ze daar zaten en weer knuffel en weer verder. Anders krijg je dus liefdevolle aandacht als je een driftbui hebt?