Onze dochter is altijd een hele makkelijke slaper geweest. Vlak voor ze 2 jaar werd kreeg ze een peuterbedje. Ze was zo trots als een pauw!! De overgang ging prima, ze sliep meteen prima, zowel overdag als 's nachts en kwam er niet uit. Sinds 2 weken is het drama hier in huis.. Aan het slaapritueel is niets veranderd.. Bekertje melk, tanden poetsen, verhaaltje lezen en in bed. Nu komt ze er meteen weer uit! Ze gaat niet eens liggen of ze klimt er al weer uit. Dan gaat ze bij het traphekje hartverscheurend te huilen. We hebben ALLES geprobeerd!!! Haar iedere 5 minuten terug in bed gaan leggen zonder tegen haar te praten (hielp niet) Sinds een paar dagen hebben we haar maar laten huilen, met als resultaat dat ze op de grond, voor het traphekje in slaap valt. (Na ongeveer 2 uur ) Dan leggen we haar terug in bed en slaapt ze verder.. Sinds gisteren huilt ze niet meer maar pakt ze haar knuffeltje en gaat ze voor het traphekje zitten, zo zielig. Ze is ook zo moe, zit gewoon te slapen, maar als ik haar terug leg komt ze er meteen weer uit!! Ik ben ten einde raad... Overdag wil ze niet meer slapen, dan is het hetzelfde drama. Ze is dus continu oververmoeid... We hebben geprobeerd om haar een half uurtje later op bed te leggen maar helaas.. het mag niet baten. Ook laten we al een lampje branden omdat ze het eng vind in het donker.. Ik denk er over om haar ledikantje weer terug te zetten, zodat ze er in ieder geval niet meer uit kan.. mijn man vind dat we moeten doorzetten maar ik heb er een hard hoofd in.. ze huilt immers niet eens meer maar gaat gewoon heel zielig bij het traphekje zitten om op de grond in slaap te vallen Is dit herkenbaar?? Is het de leeftijd?? En wat zouden jullie doen? Alle tips zijn welkom!! Ik ben net weer zwanger en doodop Zoiets komt nooit op het goede moment natuurlijk maar dit is wel een erg ongelukkige periode
Oh, ik lees mee voor de gouden tip! Ik ben al anderhalf jaar elke avond een uur in gevecht om Dylan in bed te krijgen.
Ow wat zielig ik zie al zo'n klein ukkie voor het traphekje op de grond liggen slapen. Mist ze mss de geborgenheid van een ledikantje? Heb je een campingbedje? Anders probeer je dat eens uit? Ik weet helaas hoe het is om een slecht slapertje te hebben. Hier is het peuterbedje juist de uitkomst geweest, maar mss is je meisje er nog niet aan toe?!
Hoort ook wel bij de leeftijd hoor, hier hebben we het net gehad en Quinn slaapt dan nog gewoon in de ledikant. Brullen en schreeuwen was het en dat kon hij lang volhouden Ik denk dat het even doorzetten is , en dus een fase is. Iedere 5 min naar je kindje toe, op bed leggen, en zeggen dat het tijd is om te slapen. Bij de 2de keer niks meer zeggen, kost even flink wat moeite, maar denk dat het wel werkt. Hier heeft het ongeveer 4 weken geduurd :S maar nu gaat hij weer super lief slapen
Zelf herken ik dit niet. Onze Jesse is juist dol op z'n bedje en gaat altijd heerlijk in z'n hoekje liggen. Dus geen ervaring... Helpt het ook niet als je lekker even bij haar in bed gaat liggen en samen wat liedjes zingen, tot ze in slaap valt? Misschien vind ze dat wel gezellig en went ze daardoor langzamerhand aan haar eigen plekje. Jullie hebben vast ook al wel haar favoriete knuffels enzo mee in bed. Of een leuk dekbed met een afbeelding waar ze helemaal lijp van is? Lijkt me echt moeilijk zeg... En als het helemaal niet lukt, zou ik ook maar neigen naar het ledikantje weer even terugzetten, en dan over twee maandjes ofzo nog es weer proberen. Heel veel sterkte ermee.
Ik zou t te ver vinden gaan om haar 2u te laten huilen. Zou dus of de 5 minuten regel blijven toepassen, of bij haar gaan zitten en kijken of je dat kan afbouwen. Zou haar niet meer terug doen naar t ledikant, ze moet er toch aan wennen...
Hier ook een dochter waar we al ruim een jaar slaap problemen mee hebben. Ergens begint het te wennen dat zeheel de avond loopt te spoken en te huilen. Hier van alles geprobeerd.Nu ze sinds december in een groot bed slaapt komt ze van haar kamer af en gaat bij het traphekje staan huilen en roepen en smijt al haar knuffels op de trap. Ik weet dat mijn dochter een volhouder is en ik geef niet op,hoop dat ze ooit snapt dat ze gewoon kan gaan slapen zonder al die drama erom heen. Wij laten haar niet langer dan 15 min huilen en leggen haar terug zonder iets te zeggen. Hebben ook geprobeerd te laten huilen maar naar een uur was ze zo over de rooie dat het echt zielig was.
Wij hebben het op die leeftijd ook gehad. Een paar weken gebruld als hij naar bed moest. Toen we naar ons idee alles hadden uitgesloten waarvoor wij boven moesten zijn (ziekte, angst etc) hebben we hem laten brullen. En dan elke 20 minuten weer instoppen, zonder extra aandacht te geven. Ik geloof dat het van begin tot eind zo'n maand geduurd heeft. En daarna was het weer prima. Hij loopt nu op eigen initiatief naar zijn bedje, en slaapt overdag opeens ook weer 2,5 uur. Dus: waarschijnlijk gewoon een fase..
Oh dat klinkt superbekend hier Eerste 2 weken in het nieuwe bed.. geen probleem. Daarna gillen, huilen, schreeuwen.. en ook inderdaad ongeveer rond 25 maanden dus. (bedje kreeg ze voor haar 2e verjaardag) Spelen in bed was geweldig.. hartstikke leuk.. maar oh wee als er geslapen moesten worden! Ik was ook doodop op een zeker moment.. en het ging natuurlijk van kwaad tot erger.. het begon met niet naar bed willen.. en uiteindelijk werd ze 2x per nacht hardgillend wakker en was met geen mogelijkheid in bed te krijgen. Ja bij ons in bed.. maar gezien ze snachts op staat en op je hoofd gaat zitten meppen (zonder het zelf door te hebben overigens) of in ieder geval minimaal onwijs gaat liggen draaien vonden wij dat geen optie. Op een dag echter.. stond ik op de overloop de was op te hangen terwijl anne met al dr knuffels lekker op bed aan het spelen was... Alle knuffeltjes in bed, dekbedje er over... "niet bang zijn bibi, het is niet eng, niet bang zijn" en dat was bij ons redelijk de trigger naar de oplossing uiteindelijk Hebben voor bibi (de grote knuffelbeer) een nachtlampje gekocht. En een voorleesboekje over Huppel die snachts niet naar bed durfde... (en dus ging huilen, op de overloop ging slapen of bij zijn kleine zusje... ) Enige nadeel.. (maar wellicht wel onze redding) was dat Kleine Huppel de eerste nacht dat hij het eng vond in bed.. dus zelf het licht aan deed. Gevolg: anne deed elke avond zelf het grote slaapkamerlicht aan. (en wij weer uit als we naar bed gingen dus) Maar ze sliep denk een week nadat we het nachtlampje en het voorleesboek hadden in ieder geval wel weer redelijk Inmiddels hebben we nog gehad dat er een krokodil onder de commode slaapt.. en poezen die stiekum de kamer inkomen om het speelgoed op te eten. Maar... de poezen slapen op hun eigen kamer inmiddels (deden ze al.. maarja.. peuterhoofd he) en de krokodil sturen we naar de tuin als hij lastig is. Laatst zat de krokodil op de trap volgens anne.. en hij huilde omdat niemand hem lief vond en omdat hij altijd buiten moest als het bedtijd was. Sinds die tijd zijn we vriendjes met de krokodil want hij is toch wel heel zieligjes zo alleen Al mag hij nog steeds nie tin de slaapkamer hoor.. want tja.. jullie kennen allemaal het liedje van de krokodil die in je bil bijt wel Maar ze springt inmiddels weer vrijwillig in bed en slaapt heerlijk. Met een nachtlampje.. maar wel zonder het grote licht dus. Want dat grote licht.. is stiekum 4x25W en dat is toch wel en beetje erg veel van het goede
@ Saskia, sinds vandaag heb ik inderdaad het gevoel dat ze ergens bang voor is. Helaas kan ze nog niet zo goed praten dus ik kom er maar niet achter waarvoor. Ze mocht vanmiddag een knuffel uitzoeken in de winkel die ze mee naar bed kan nemen (ze heeft er al 1 maar ik probeer alles) De knuffel is inderdaad mee naar bed gegaan. Helaas ging het weer niet goed. Het hele ritueel ging vlekkeloos, tot het moment dat ik weg loop. Dan begint het huilen.. Het huilen duurt wel steeds korten, net stond ze al na 10 minuten tegen het traphekje te slapen (zo zielig). Maar zodra ik haar terug in bed leg begint ze weer.. @deepfreeze, dit bericht geeft een mens hoop @ vlindertje, wat vreselijk! Al ruim een jaar dit soort taferelen.. ik moet er eerlijk gezegt niet aan denken.. sterkte! @femke, we gaan steeds naar haar toe hoor, leggen haar terug in bed (zonder iets te zeggen) maar ze komt er meteen weer uit en stopt niet met huilen.. @ de rest, bedankt voor jullie bemoedigende woorden.. hopelijk duurt het niet te lang meer!! Morgen gaat ze een nachtje bij oma slapen omdat ik nachtdienst heb en mijn man er heeeeel vroeg weer uit moet. Kunnen we even bijkomen. Zaterdag gaan we proberen haar bedje op een andere plaats in de kamer te zetten, misschien dat dat helpt.
Hier ook een probleemloze overgang naar groot bed. In de tussentijd is er een broertje geboren en is Mirre ziek geweest. Tot een paar weken geleden kwam ze nooit zelf uit bed. Geen idee waarom (ze kroop er wel zelf in en uit als we erbij waren). En iets later kon ze 'op eens' bij de deurkruk en dus zelf de deuren open doen. Ongeveer 1-2 weken geleden begonm ook hier het uitbedkonenbrullendrama. We hebben vanalles geprobeerd: er naast zitten (valt ze niet in slaap), liedjes zingen etc. Uiteindelijk overgestapt op de 'teruglegmethode'. Eerste keer uit bed/kamer = streng toespreken, knuffeltje, instoppen en kusje. De keren daarna iedere keer zonder pardon en iets te zeggen terug in dr bed doen. Heeft een paar avonden vrij lang geduurd (begon met 2 uur haar een tig keer weer in bed doen, werd steeds minder). Eergisteren kwam ze er 1x uit. Gisteren ook. Vandaag 0x ... Het kost onwijs veel energie, vreet geduld, maar werkt dus wel. In het begin hebben we elkaar afgewisseld. Dat werkte niet ... Dus de persoon die haar naar bed brengt = de l*l. Bij Mirre was het maar een heel klein beetje 'angst/eenzaamheid', was vooral uittesten wat onze grenzen zijn. Die hebben we (gelukkig) heel duidelijk gesteld ...
Mja hier was het uiteindelijk denk ik voor een deel verlatingsangst en deels ook gewoon bang in het donker. Wat ik ook vergat.. We zeggen nooit meer dat we weggaan maar vertellen wat we gaan doen.. Over het algemeen gewoon koffie drinken dus.