bevallings verhaal volgt nog, Leyla is geboren op 16 feb 2009 om 13.27 uur en weegt 3940 gram en is 50cm lang!
Thanks meiden, hier mijn bevallingsverhaal. 16 feb zou ik worden ingeleid, we kwamen om 8.30 uur aan in het ziekenhuis diakonesse utrecht. eerst even 30/45 min aan de ctg om te kijken of er wat rommelde. toen hebben ze mijn bmm gekeken of deze al week was. dat was zo! 9.30 uur hebben ze besloten om dat alles gunstig was mijn vliezen te breken. ivm mijn zwangerschapssuiker hebben ze me aan de infuus gelegd en met weeenopwekkers. eerst begonnen met een dosis van 4 opgelopen naar 12. Om 10.45 uur had ik 4 cm ontsluiting. De weeen kwamen toen om de 3 min. ik dacht echt dat ik dood ging...pijn dat het deed. Heel anders dan bij onze 2 andere kinderen. De pijn was onbeschrijfelijk. Ik gilde het echt uit en riep naar mijn man om de zusters te gaan halen. Om 11 uur kwamen ze nog eens kijken en pufte samen met mij een paar weeen weg. (alsof dat hielp) Ik gilde dat ze eraan kwam, en dat ik wilde persen...de zusters zeiden..nee dat kan niet want een kwartier geleden had je nog maar 4 cm ontsluiting dus het kan niet zo snel. Okay...ik dacht...t zal wel. 11.10 uur gingen ze dus ook weer weg...ik was bang...en ik voelde haar echt al drukken tegen mijn vagina. 11.15 uur.............5 min later...echt nu hield ik het niet meer...weer schreeuwen tegen mijn man....MOOOOOOOOOOOO ze komt eraan...Neej gilde hij dat kan niet schat...Ik zei ..ja echt ze komt...ren de gang op...drukken op dat knopje heeft geen zin! Toch drukte hij op het rode knopje..en vervolgens rende hij naar de deur...maar daar kwamen ze al binnen... Ik pufte nog net even een weeen weg... Ze gingen toucheren en Ja hoor volledige ontsluiting...bij de volgende wee mocht ik gaan persen.. ( dus binnen een half uurtje van 4 cm naar volledige ontsluiting...kan dus wel!) Wow ik mocht dus persen...oe wat deed dat pijn t leek wel of ik van mijn reet tot aan mijn oren was uitgescheurd! zo voelde het. Toen zag ik onze kleine meisje...ineens voelde ik geen pijn meer. Ik was verbaasd om zo onze mooie meisje eindelijk in mijn armen te mogen vasthouden. ik rilde van de kou...ik zat vol emoties.. Omdat zij natuurlijjk gewend was om ook insuline binnen te krijgen, en lekker veel suikers meer bij haar terecht kwam, was haar bloedsuiker ook veelste laag de uren na haar geboorte. Ze heeft veel bloed moeten laten prikken voor wat onderzoeken. Dat deed echt pijn in mijn hart hoe ze bloed bij haar afnamen. Ik moest zowiezo 24 uur na de bevalling in de ziekenhuis blijven. Gelukkig was ging het snel wat beter met haar en mochten dinsdag om 15 uur naar huis! Over 6 weken willen de artsen nog wat onderzoeken bij mij doen om te kijken of ik diabetes aan de zwangerschap heb overgehouden. Zwangerschapssuiker is best een behoorlijke bezigheid, gelukkig zijn ze er vroeg achtergekomen en hebben we een gezonde lekker bolle toet op de wereld gebracht. Ik ben zo trots. 2 dagen na de bevalling heb ik even in een klein dipje gezeten...ik realiseerde me dat ik haar echt mist in mijn buik. dat lege gevoel...als ik haar in mijn armen heb wil ik haar niet loslaten...ik ben zo verliefd op onze kleine meid.