Beste allemaal, Mijn dochter van drie is sinds een paar dagen erg bang als ze moet slapen. Ze huilt en schreeuwt vanuit haar bed, dat ze honger heeft, terwijl ik haar altijd in bed stop na het eten. dit geef ik dan ook aan als ze dat zegt. Vervolgens vertel ik haar dat ze moet slapen, dan zegt ze dat ze gepoept heeft, dit is dan ook niet het geval want haar luier is schoon. Daarna geeft ze aan dat ze bang is, en wilt ze binnen zitten bij ons. Als ik het niet accepteer dan schreeuwt en huilt ze de boel bij elkaar. Vind het nu best moeilijk, ik lees her en der dat ze op deze leeftijd bang kunnen zijn voor bepaalde dingen maar is dit dan nu het geval bij mijn dochter? Hoe moet ik hiermee om? Nog iets, als ze iets wilt en ze krijgt nee te horen, dan begint ze met huilen, heel normaal natuurlijk bij een kind, als ik dan consequent blijf en er niet meer op in ga zegt ze opeens dat ze ergens pijn heeft, bijvoorbeeld haar vinger. Het lijkt erop dat ze aandacht vraagt, maar waarom op zo'n manier? Doe ik iets verkeerd? Ik kom er niet uit. Vind het best moeilijk.
Ik denk niet dat je iets verkeerd doet. Volgens mij zoekt je dochter op hoe ze dingen voor elkaar kan krijgen bij jou en hoe ver ze kan gaan en dat is heel normaal. Wat betreft het bang zijn, daar zou ik wel voorzichtig mee zijn. Jij kent haar het best en kunt waarschijnlijk wel inschatten of ze echt bang is. Als ze eerst met andere dingen komt en dan pas zegt dat ze bang is dan ben ik niet gelijk overtuigd dat ze echt bang is. Maar zou het ook niet negeren want ze moet zich ook niet onveilig gaan voelen. Misschien kun je vragen waarom ze bang is? En als ze inderdaad bang is dan samen met haar een nachtlampje of knuffel uitkiezen die haar helpt/beschermd? Als ze bang zijn als een smoes gebruikt dan zou ik er wel snel klaar mee zijn. Maar ik weet niet zo goed hoe je dat het beste kunt aanpakken.
Waarschijnlijk wil ze aandacht van je. Wat gebeurd er als ze boos is omdat ze iets niet mag en je probeert haar af te leiden met iets anders? Qua slapen, ik laat mijn dochter nooit huilen, dat kost soms even tijd, maar dat is dan maar zo. Laten huilen kan echt schadelijk zijn. Er zijn er genoeg die er anders over denken.... maar dit is mijn mening.
Veel kinderen huilen of zoeken "smoesjes" als ze naar bed moeten. Maar eigenlijk is het niet het slapen zelf dat ze niet willen, maar het afscheid van mama/papa. 3 jaar is nog zo klein. Mijn mening is dat ze aangeeft dat ze geborgenheid nodig heeft. Ik zou er even bij gaan liggen tot ze slaapt. Met liefde kun je een kind niet verwennen
Oh ons zoontje is vandaag 3 geworden en doet exact hetzelfde. Hij gaat bijv ook ineens heel overdreven hoesten als hij z'n zin niet krijgt en zegt dan ik heb pijn... ik denk dat het de leeftijd is!
Pijn aan je vinger betekent natuurlijk niet dat je dan wel je zin moet krijgen Ze proberen op een gegeven moment vanalles. Alleen bij het slapen gaan is het natuurlijk lastig omdat je ze niet alleen wilt laten met 'pijn'. Ik zou dan even kort er aandacht aan schenken maar ook vertellen dat je er verder niks aan kunt doen en dat slapen het beste helpt...
Heeft mijn zoontje ook een tijdje gedaan. Nu draagt hij geen luier meer maar zegt dat hij moet plassen. Vervolgens komt er dan niks. Ik laat hem plassen voordat hij naar bed gaat. Als hij echt bang Is merk ik het aan hem. Hij wil nu zijn deur wijd open. Dan blijf ik in de buurt wat opruimen enzo zodat hij mij hoort. Dat is al goed.
Bij mijn dochter was het een beetje aandacht trekken en een beetje echt. Als ik nog eventjes bij haar bleef zitten zag ik haar echt rustig worden en dan ging ik weg. Wat bij haar wel belangrijk was, was om niet iets te zeggen als welterusten of slaap lekker want dan kon ik opnieuw beginnen want ze kon niet slapen etc. Ik liep weg met de woorden ik kom straks nog even bij je kijken, als er iets iets mag je roepen. Meestal deed ze dat dan ook een keer voor iets futiels, als ik dan inderdaad kwam was ze kennelijk gerustgesteld en ging slapen. Pijntjes op momenten dat er iets moet waar ze geen zin in heeft herken ik ook. Daarvan wist ik zeker dat het aanstelleritis was. Daar heb ik een eind aan kunnen maken door quasi bezorgd te zeggen dat we toch maar eens naar de dokter moesten als ze steeds last had. Ze haat de dokter. Daarna heb er niks meer over gehoord.