Hoi, De titel zegt het eigenlijk al, mijn dochter van 2 doet sinds een week of 2 moeilijk bij het naar bed gaan. Dit heeft ze eigenlijk nooit gedaan dus ik vraag me af wat dit zou kunnen zijn. Ze doet het alleen 's avonds, het avondritueeltje e.d. is heel gezellig. Het begint als ze eenmaal in bed ligt en ik ga voorlezen. Ze weet dat ik na het verhaaltje een liedje zing en dan wegga, dus ze wil denk ik dat moment zo lang mogelijk rekken. Ze gaat dan in bed staan, heel paniekerig "mama" roepen en soms ook huilen omdat ik haar er niet uitpak. Ik probeer weleens verder te lezen in de hoop dat ze dan rustig wordt maar dat lukt eigenlijk niet meer. Als ik wegloop is het helemaal brullen. Ze is dan echt overstuur en huilt met dikke tranen. Ik laat haar dus niet huilen maar ga naast haar bed zitten. Dan duurt het nog een half uurtje en dan valt ze in slaap. Al met al zijn we nu 1,5 uur met het 'avondritueel' bezig. Toch wel lang... is er nog een andere aanpak die ik zou kunnen proberen? Ze gaat naar de creche en komt heel moe thuis. We eten vrij vroeg en daarna spelen we, dan is ze altijd gezellig. Ze gaat rond 19 uur/1930 uur naar bed.
Hier hebben we ook zo'n fase gehad, gaat net weer goed eigenlijk. Maar ik ben er niet voor langere tijd bij gebleven. Ze brulde ook idd, maar ging dan eerst na 1 min terug (ongeveer), dan na 5 min en zo langzaam afbouwen. En dan alleen een knuffel en zeggen: ga maar lekker liggen, mama gaat even de was doen en is dus in de buurt (ofzo iets). Dan legde ik haar weer terug in bed. Ik denk dat het een soort verlatingsangst is die opspeelt. Ik zou er dus niet super veel aandacht aan schenken.
Hier ben ik er juist wel bijgebleven. Eerste paar keer duurde het inderdaad een half uur, maar dat werd steeds korter. Na een paar weken hoefde het helemaal niet meer.
Heel herkenbaar het is de leeftijd. En als het verlatingsangst is dan moet je dat niet negeren vind ik want het is een schreeuw om bevestiging. Het gaat vanzelf weer over!
Naast verlatingsangst misdchien ook ineens bang voor het donker? Onze zoon moest ineens zomaar van de een op de andere dag een lampje aan als hij naar bed ging en ik naar beneden ging. Ik ging ook steeds even weg maar kwam terug (ik liet hem niet huilen hoor) maar ik rommelde dan ergens en ging dan weer terug en bouwde dit uit. eerste stap was dan bijv: ik ga het raam op mijn slaapkamer openzstten en kom dan terug (kwestie van halve minuut en ging dan terug) Dan de badkamer opruimen waarbij ik "per ongeluk" de la dicht gooi en met de waskom tegen de wastafel stoot. Dan bijv naar zolder om even de was te pakken en toen dat ok was ging ik boven vouwen. Ik liep dan boven wat harder door soort van te stampen en ik praatte in meself. ik zei steeds wat ik ging doen en ging meteen terug en vroeg aan hem of hij nog lekker lag en ik gaf hem een kus en ging weer wat doen. Elke keer was ik net even wat langer weg en als laatste ging ik dan naar beneden en ging met de kamerdeur open de vaatwasser inruimen en opruimen en dan met wat extra geluid
Hier hetzelfde verhaal momenteel. Zodra we de deur dichtdoen is het schreeuwen geblazen. Hij wil 'uit'. We zijn gewoon heel resoluut dat dat niet gaat gebeuren en laten hem huilen. We gaan er om de 10 min even kort heen, aai over zijn bolletje en dan gaan we weer. Op een gegeven moment valt hij in slaap. Er zijn dagen dat het minder is maar duurt nu al een paar weken. In mijn ogen is het testgedrag, hij wil lekker bij ons beneden zijn en spelen, logisch. We besteden er dus niet teveel aandacht aan, gaan zeker niet bij hem zitten want dat vindt ie veel te fijn en voor we het weten zitten we er over een paar maanden nog . Ik snap dat iedereen hier een andere visie op heeft maar ons kereltje is veel te gehaaid dus bij teveel aandacht gaat ie daar zeker gebruik van maken. Nu lopen we er dus een paar keer heen en valt ie in slaap, werkt prima en we houden onszelf voor dat het gewoon een fase is..
Onze dame is net twee en deed dit ook eventjes. Ben er bij gebleven, maar ze valt dan niet in slaap...Dus gaan rommelen op de gang en dit benoemd naar haar. Dat was oke. Oh ja, en het lampje van de babyfoon aangelaten. Gaat vanzelf weer over. Nu slaapt ze in een groot bed en komt ze er 10x uit... Weer een ander dilemma...
Mijn zoontje heeft dit rond die leeftijd ook gehad. Bij hem hielp het heel erg om een nachtlampje te kopen.
Grappig Nescio, onze kids lopen volgens mij vrij gelijk in de ontwikkeling. Hugo heeft het ook sinds een maandje ofzo, echt peuterpubergedrag met slapen, maar wij gaan er ook gewoon bij zitten als hij echt niet in slaap kan valllen. Soms wil hij dat we bij hem blijven zitten en dat doe ik dan ook wel. De enige voorwaarde die ik stel is dat hij blijft liggen in zijn bedje. Gaat hij staan of zijn slaapzak uittrekken, dan ga ik even weg. Is niet iedere avond, maar wisselt.
Mijn dochter heeft ook zo'n fase gehad en wat bij ons dé oplossing bleek was haar beloven dat ik over 20 minuutjes weer even bij haar zou komen om haar nog even over haar rugje te aaien (doe ik altijd voor het slapen gaan). Bij onze dochter had het duidelijk te maken met verlatingsangst en het idee dat ze me de hele nacht niet meer zou zien. Sinds ik dit beloof (en ook doe uiteraard) gaat het allerlaatste moment van naar bed brengen weer veel relaxter.