Onze dochter van net 3 is erg aan mij gehecht, zo extreem dat we denken dat we dit toch wel verlatingsangst kunnen noemen. Volgens CB hoort het ook wel bij de leeftijd en kunnen we er verder op dit moment weinig mee. Toch hoor ik graag ervaringen en misschien tips hoe we het voor haar maar ook voor ons wat makkelijker kunnen maken na verloop van tijd. Omdat ik thuisblijfmoeder ben is ze eigenlijk altijd bij mij geweest , als ze naar oppas moest dan was dit altijd mijn moeder en altijd max een paar uurtjes. Ze vond het altijd al ''vervelend'' als ik van huis ging en ze bij papa bleef, dan was het mopperen maar nadat ik 2 minuten van huis was, was het ook goed en had ze ook met papa een leuke dag. Sinds ze naar de peuterspeelzaal geweest is helaas niet meer, als ik nu weg ga is het drama, en ga ik zelfs al alleen douchen huilt ze alles bij elkaar. Ga ik boodschappen doen is ze bijna ontroostbaar. Ze is kort geleden begonnen bij de peuterspeelzaal maar dit is geen succes. Ik word na 5 minuten thuis gebeld of ik haar kan ophalen omdat ze ontroostbaar is. Als ik bij haar ben op de psz is het goed, maar wanneer ik weg ga begint het. Als ik dan terug ben wil ze ook niet meer spelen maar blijft me stevig vasthouden en zeggen dat ze naar huis wil. Ze speelt trouwens wel goed met kinderen in de speeltuin of bijvoorbeeld bij monkeytown , het is echt het weg zijn bij mij. Ze zal vast niet de enige zijn, dus ik hoop op wat tips , of iemand die het herkent. Dat is al fijn, want ik voel me toch wel schuldig tegenover haar. Omdat wij het het beste vonden haar altijd ''thuis te houden'' is het nu een probleem geworden. De psz is ook geen succes maar als ik stop ben ik bang dat ik hetzelfde verhaal krijg straks als ze 4 is.
Ik herken je verhaal helemaal! Onze dochter gaat dan wel al vanaf baby naar de crèche, maar ook bij haar met vlagen verlatingsangst. We zijn er nu net weer even doorheen. Als ik haar dan weg breng is het ook drama. Nu is het weer even oké. Hier hielp het om duidelijkheid te scheppen. Jij gaat spelen ik ga werken en als ik klaar ben kom ik je weer halen. Afscheid kort houden en meteen weg gaan. Hielp hier goed, wel even slikkende maar oké. Ik denk ook dat de psz even Door moet pakken. Even laten huilen en geen aandacht geven en het programma beginnen. Bij Sarah hielp dat, uiteindelijk ging ze er dan toch bij zitten en was het over. Is voor je dochter ook wennen als ze altijd bij je is! Succes!
Ik betwijfel of het komt omdat jij altijd thuis bent met haar... Onze oudste had het terwijl ik 24 uur per week werkte en onze jongste is tot 27 maanden bij mij thuis geweest fulltime en heeft het veel minder... Ze zit nu wel in een fase waarbij het even weer toegenomen is, en ik denk dat het feit dat ik ben gaan werken weer, het wel wat versterkt heeft, maar het hoort dus wel bij de leeftijd. Wat betreft de PSZ: ik zou even doorzetten en haar niet meer ophalen als ze zo huilt: laat de leidsters haar troosten en haal haar op afgesproken tijd op. Weet niet hoe lang de PSZ duurt, maar evt kun je wel korter afspreken, mits je je maar houdt aan die tijd. Ik breng twee dagen per week ons achterbuurjongetje naar de PSZ, en dat was ook zo'n drama: huilen als z'n moeder 'm hier bracht, (wat hij niet doet als hij hier gewoon mag spelen!), huilen als ik hem op de PSZ bracht en de ochtend door ook vaak en veel huilen. Toch doorgezet en inmiddels gaat het goed, maar daar zijn bijna 3 maanden overheen gegaan, voor het op dat punt was.
Is dit altijd zo geweest? Ik zou zelf wat informatie inwinnen bij een pedagoog omdat ik het wel heftig vind dat ze zelfs als je een boodschap doet of naar het toilet gaat, zo verdrietig is. De angst zal dan toch erg diep zitten en ik zou dan voor haar hulp vragen bij iemand die erachter kan komen waarom dit zo speelt. Hoe vaak is ze nu bij de psz geweest? Ik zou het nog proberen met een hele korte tijd die voor haar te overzien is. Misschien starten ze met een kring en haal je haar daarna al weer op? Dan weet ze dat ze alleen de kring meedoet en dat je dan weer terug komt. Zo kun je dat heel langzaam opbouwen. Mocht dat nog niet lukken en is de angst te groot, zou ik stoppen en over een paar maanden weer verder gaan. Ze is er dan nu nog niet aan toe en heeft misschien wat extra begeleiding nodig. Ik zou zelf niet willen dat ze zich zo angstig voelt en haar niet blijven sturen. Ik zou wel in thuissituaties meer gaan oefenen met weggaan. Zeker omdat het alleen bij jou speelt, te jij misschien meer weg zodat zij kan oefenen om met die angst om te gaan. Het is makkelijker thuis dan op een psz lijkt mij. Mijn dochter is ongeveer net zo oud en heeft veel last van vreemdenangst. Ze was erg bang voor mensen en kinderen die ze iet kende. Wennen aan nieuwe mensen en situaties duurde bij haar veel langer dan gemiddeld. Ik volg haar hierin en bouw alles heel langzaam op. Het gaat sinds ee paar weken een stuk beter, het scheelt denk ik dat ze ouder wordt en zich beter kan uitdrukken. Lastig he, die angst. Ik vind het moeilijk omdat ik het niet weg kan nemen. Oefenen met kleine stapjes is denk ik het beste.
Dat het zo extreem is bij boodschappen doen of douchen etc is sinds ze bij de peuterspeelzaal begonnen is een tijdje geleden. Daarvoor was het wel mopperen ; ik wil mee , geen zin om met papa thuis te spelen. Masr als ik weg ging was het na een paar minuten wel prima. Vanmiddag weer naar de psz dus ook even bespreken hoe of wat nu verder
Aha, het heeft dus echt met de psz te maken. Kun je er met haar over praten? Kun je haar vragen op welke manier ze zich rustiger voelt daar? Mijn dochter moest ook erg wennen. Ik had vooraf afgesproken dat ik mee zou gaan tot zij zegt dat ik weg kan. Dat klinkt alsof ze dat dan nooit zal zeggen, maar doordat zij wist dat zij mocht bepalen wanneer ze zich veilig voelde, kwam dat moment eerder dan ik dacht. Ik had dit wel vooraf aangegeven bij de psz. Ik zou heel helder zijn naar haar. Kleine stapjes per keer en heel duidelijk vertellen vanaf welke activiteit tot na een andere je weg bent. Je kunt werken met pictogrammen of plaatjes zodat zij precies kan zien welke activiteiten ze meedoet tot je haar weer haalt. In het begin kan dat gewoon 10 minuten zijn hoor. Naarmate zij merkt dat het veilig is en jij altijd terugkomt, zal het makkelijker gaan. Verder veel boeken lezen over naar school gaan, samen spelen met poppen of iets dergelijks (pop gaat naar school en zij is de moeder en zo kan zij laten zien wat er in haar hoofd omgaat). Ik houd het zelf wel luchtig, het is leuk om naar school te gaan en ik praat niet veel over de angst. Ik laat haar wel de regie houden.