Ik begrijp je heel goed Suus! Zelf was ik zoveel mogelijk bij mijn dochter in het ziekenhuis en heb ik ook zoveel mogelijk voedingen zelf gegeven. Maar toch elke keer als je naar huis gaat dan ga je kapot van dat gevoel. Je laat je kind daar achter, ook al weet je dat het goed is en dat ze goed voor haar zorgen, ze hoort gewoon met je mee naar huis te gaan. En dan kun je je afvragen waarom ben je daar dan niet blijven slapen en ben je naar huis gegaan? Omdat ik nog een kind heb, hoe denk je dat het voor hem is als zijn moeder ineens 2 weken lang 24/7 van huis is? Er is al een enorme verandering in zijn leven doordat er ineens een baby geboren is, en dan zou ook zijn moeder ineens zo weinig thuis zijn. Dat kon ik hem niet aan doen. Maar het is heel moeilijk omdat je het gevoel krijgt dat je moet kiezen tussen je 2 kinderen. En welke keuze je ook maakt, het is nooit goed want je laat er altijd eentje achter. En X11, jouw reactie maakt me boos eerlijk gezegd. Natuurlijk is het niet goed om een kind van zijn ouders te scheiden, maar soms kun je niet anders. En dat is niet alleen in de uiterste gevallen die jij beschrijft. Denk je dat het een makkelijke keuze was? Het was vreselijk kan ik je vertellen. Je wilt niet weten hoe vaak ik huilend vanuit het ziekenhuis naar huis ging. En de momenten dat ik niet in het ziekenhuis was heb ik heel vaak gebeld hoe het met mijn eigen dochter ging. Maar ik zag dat ze ontzettend goed voor haar zorgden, en dat mijn dochter zich op haar gemak voelde want ze lachte breeduit naar elke zuster die haar op dat moment vasthield. Op die manier probeer je er vertrouwen in te krijgen dat het goed is en dat je kind er niet veel schade van mee krijgt. Uiteindelijk waren het twee slopende weken en heb ik mezelf er redelijk doorheen kunnen slepen. Maar zo'n bericht van jou bereikt vooral dat ik een enorm schuldgevoel krijg alsnog, en dat ik toch weer aan mezelf ga twijfelen of ik geen slechte moeder ben door mijn dochter daar twee weken te laten. Maar nee, het was het beste voor haar. Ze hebben haar geholpen en ze is eindelijk van die vreselijke pijn af. En dan kun je zeggen dat observeren ook thuis kan, maar zelfs in het ziekenhuis wisten ze niet waar haar pijn en slechte groei vandaan kwam. Dus nee, thuis observeren was geen optie aangezien je niet 24/7 een kinderarts of verpleegkundige thuis over de vloer hebt.
Hier mee eens. Een opname zou voor mij alleen een optie geweest zijn als ik er naast mocht blijven slapen. Anders niet.
Je kunt natuurlijk doen alsof alles wat een ander schrijft over jouw situatie gaat en je dan vreselijk aangevallen voelen. Mijns inziens is het feit dat je nog een kind thuis hebt dat zorg nodig heeft, een uiterste situatie waarin je weinig andere keuze hebt. Niet nodig dus om zo aangebrand te doen. En als je door mijn verhaal gaat twijfelen dat je misschien een slechte moeder bent, dan sta je weinig stevig in je schoenen. Sorry hoor, maar schuif mij niet in de schoenen wat je gewoon jezelf loopt aan te praten.
naar TS: pas je op dit moment alle leefregels mbt reflux toe? (iemand vroeg het al maar volgens mij heb ik antwoord nog niet gezien?) WIj hadden ook een baby (de 2de) die heel veel last hiervan had en heel veel huilde. Rond de leeftijd van 4-6 wkn kon hij tijdje bijna alleen nog maar rechtop slapen ( in draagzak dus) 24/7. Heel vermoeiend maar op die manier had hij de minste pijn en huilde hij het minste. Is dit iets wat je naast testen van pepti nog kan proberen? succes!!
Maar dit is toch alleen bij opname volgens het huilbaby protocol? En zelfs dan kun je er volgens mij bezwaar tegen maken. Volgens alle andere protocollen mogen de ouders er gewoon 24/7 bij zijn hoor. Mijn jongste is met 3 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis. Wij zaten toen ook met een emotioneel aangeslagen grote zus en hebben toen besloten om beiden om en om in het ziekenhuis en dan weer thuis te slapen. Op die manier hadden wij het gevoel dat we onze aandacht eerlijk verdeelden over onze meisjes en was er altijd één van ons bij hen. Sterkte voor TS!!
Zoals meerdere moeders al aangeven, is een ziekenhuisopname bij het vermoeden van koemelkallergie zeker niet nodig. Ook ik spreek uit ervaring met een kindje met koemelkallergie. Standaard is dat de voeding wordt aangepast, immers, dat is het probleem. Dat kan door andere kunstvoeding te geven, of door als borstvoedende moeder op dieet te gaan. In beide gevallen kan dat trapsgewijs gaan. Bij kunstvoeding is de 1e stap pepti, werkt dat niet, dan kan naar andere type kunstvoeding worden gekeken. Er zijn namelijk nog genoeg kindjes die reageren op Pepti, aangezien de eiwitten daar slechts verknipt zijn, maar nog altijd aanwezig. Bij borstvoeding is dat eerst stoppen met alle koemelkproducten zelf eten, en als dat niet voldoende blijkt ook andere stoffen zoals soja en ei. Dat kan best een zoektocht zijn, maar een ziekenhuisopname helpt daar niet bij en voegt niets toe. Het heeft gewoon tijd nodig. Je moet overstappen op dieetvoeding en dan kijken of er verbetering zichtbaar is. Zo niet, dan de volgende stap. Dat is thuis niet anders dan in het ziekenhuis. Ik zie dan ook geen enkele reden waarom de huisarts het advies geeft voor een ziekenhuisopname? Dat maakt het onnodig zwaar, emotioneel voor jou en je baby. In dit geval zou ik vragen om een doorverwijzing naar een kinderarts met ervaring met koemelkallergie, en daar een stappenplan overleggen voor de dieetvoeding. Bij mij in het ziekenhuis is bijvoorbeeld een kinderarts gespecialiseerd in allergieën, en dat is een verademing. Oja, misschien een geruststelling. Ik had ook een hele zielige baby de eerste weken. Duidelijk veel pijn, en eigenlijk de hele dag door huilen. Op een gegeven moment wilde hij zelf niet meer drinken van de pijn. Toen ik op dieet ben gegaan (ik gaf borstvoeding) ging het iedere dag iets beter. Na ongeveer 2 weken was het een heel groot verschil. Natuurlijk huilde hij nog wel eens, maar niet meer uren achter elkaar krijsen van de pijn. Als het inderdaad koemelkallergie is, is het met dieetvoeding goed onder controle te krijgen. Sterkte!
Wat rot voor jullie. Veel sterkte toegewenst. Ik weet hoe je je voelt. Mijn dochter huilde even veel als jouw kindje. Vreselijk. Bij ons werd ook een opname voorgesteld en dat wilde ik graag. Maar ik wilde er wel bij blijven. En dat mocht niet. Ze zou dan opgenomen worden volgens huilbabyprotocol en dan moest ik weg. Want ik hield het gedrag in stand. Mijn mening: onzin. Ik wist dat ze ergens last van had en inderdaad..ze had chronische oorontsteking. Wat ben ik blij dat ik dit nooit gedaan heb. Ik ben dus voor opname maar tegen scheiden van moeder/vader en kind. Sterkte met alles.
Eerder gaf ik aan dat je in mijn ogen 2 soorten opnames hebt mbt een huilbaby, dus niet bij een operatie oid. 1. Je mag er bij blijven en er wordt naar de ouder geluisterd en men zoekt naar de oplossing. Waar de oorzaak dan ook ligt. 2. Je mag er niet bij blijven en men gaat direct ervanuit dat de oorzaak bij de ouders ligt. En dus vast ritme en cry it out methode. Jij noemt optie 2 nu huilbaby protocol. Ik geef die naam er niet aan, meer door eigen gevoel. Mijn oudste mocht ook onder huilbaby protocol, zo noemde die ka het, opgenomen worden, maar dan als optie 1. Dus als je huilbaby protocol zegt denk ik aan 1 en jij aan 2, waardoor het gesprek heel vreemd kan lopen
Als je kindje borstvoeding krijgt kan je elkaar moeilijk aflossen en dan snap ik wel dat je je baby dan af en toe alleen laat, anders ga je er zelf aan onderdoor. Wij hadden het 'geluk' dat ze sondevoeding kreeg, hoe erg ik het ook vind klinken, ik vond het heerlijk af en toe even uit het ziekenhuis te zijn! Ik was zo helemaal op!
Voor ts, als ze kma verwachten is de eerste stap de juiste voeding en dan zou ik je kindje nog niet laten opnemen. Pas als andere voeding niet helpt zou ik dat doen.
Toen mijn zoontje in het ziekenhuis lag gaf ik borstvoeding. Hij kon de eerste periode niet zelf drinken omdat dat te veel energie kostte. Dus moest ik kolven. Daardoor wisselden mijn man en ik elkaar wel af. Om en om een nacht in het ziekenhuis zodat er altijd iemand bij hem was. De laatste dagen kon hij weer live drinken, maar toen kon hij bijna naar huis. Overigens hebben we toen ook de nachten verdeeld en kolfde ik thuis op de vaste tijden door.
Ja wij hier net zo. Dochter was gestopt met drinken en op een gegeven hebben we het opgegeven dat ze nog aan de borst ging drinken, dus ik ben alles gaan kolven. Helaas werd de oudste de eerste nacht dat ik weer thuis sliep ziek, 3 keer overgeven en bleek ze de waterpokken te hebben en mocht ze niet meer naar de kinderafdeling... dus we losten elkaar af bij de ingang . In het ziekenhuis lag onze dochter aan de saturatiemonitor en die ging om de haverklap af terwijl er niets aan de hand was, heel irritant. Verder deed de verpleging de voedingen 's en medicijnen 's nachts dus dat scheelde wel iets.
Als het moet dan moet het. En het is toch echt fijner als je er bij kunt en mag blijven. Wat nodig is. Dat moet gebeuren. Maar alleen je kindje alleen achterlaten als het niet anders kan.