Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil, misschien gewoon eens horen of het 'normaal' is wat wij zien bij onze oudste. Hij is heel vaak verdrietig. Dit speelt al heel lang en is dus niet iets van einde schooljaar / vakantieritme. Hoewel veranderingen van ritme de problemen wel wat verergeren. Hij moet gewoon heel vaak huilen. Meestal meerdere keren per dag. Soms hebben we een goede dag of een oaar goede dagen dat hij niet huilt of maar 1 keer per dag. Vaak begint het huilen met iets wat wij als iets 'kleins' zouden benoemen. (Niet voorop lopen op de trap, sokken niet goed aankrijgen o.i.d.) Daarna praat onze zoon zichzelf steeds verder de put in. Niks is dan goed, overal wordt een negatieve draai aan gegeven. Als ik vraag waarom hij huilt of waarom hij verdrietig is, krijg ik dan steeds een andere reden. Soms zegt hij ook wel: "Ik weet het ook niet, ik ben gewoon altijd verdrietig." Eigenlijk denk ik dat dat nog het dichtste bij de waarheid ligt. Het komt niet door vervelende sokken of een boterham die op de verkeerde manier is dubbelgevouwen. Maar wat het dan wel is, weet hij volgens mij eigenlijk ook niet. Laatst zei hij dat hij het gevoel heeft dat niemand hem nodig heeft. Dit speelt trouwens eigenlijk alleen thuis. Op school gaat het goed. Hij heeft vriendjes waar hij zich prima mee vermaakt. Het enige waar hij soms last van heeft, is dat hij niet zo heel snel / handig is en daardoor altijd snel afgetikt wordt. Hij wil -zoals bijna elke keuterjongen, denk ik- graag de beste, stoerste, snelste, sterkste, dapperste zijn. En dat is hij totaal niet. Maar ik weet niet of dat dan precies de reden is voor zijn verdriet. De meeste andere kinderen zijn ook niet de beste, stoerste, snelste en sterkste. Dat kan er maar één zijn, tenslotte. Huilen die andere kinderen ook zo vaak en zo intens verdrietig?
Ik denk dat je kindje idd wel erg vaak huilt. Ik herken het van mijn (hooggevoelige) dochter (7 jr) als ze niet zo lekker in haar vel zit. Dan kan ze ook huilen om de kleinste dingen en hoor ik ook vaak 'ik weet het niet'. Ze is dan eigenlijk een beetje (psychisch) overbelast. Dingen kosten haar meer energie dan gemiddeld kind, denkt/piekert ook meer, en ze krijgt prikkels intenser binnen. Rust, reinheid en regelmaat zijn dan erg belangrijk. Op school doet ze het overigens prima, ze kan zich heel aangepast gedragen (en dat is eigenlijk soms het probleem... , ze bewaart alles voor thuis). Als ik zelf aan het eind van mijn latijn ben, word ik ook huilerig . Ligt er misschien toch te veel op zijn bordje, te weinig rust? Of legt hij de lat te hoog (dat doet mijn dochter ook, ze verwacht veel te veel van zichzelf , perfectionistisch...), waardoor hij teleurgesteld wordt in zichzelf (en dus verdrietig)? Ik zou het in die hoek zoeken. Misschien kun je hier ook een hulpverlener voor raadplegen (wij zijn naar RIAGG gegaan, onze dochter vond dat een goed idee, want ze vond het helemaal niet leuk om zo verdrietig te zijn). Haar brein bleek uit testen duidelijk anders te werken dan een 'gemiddeld' kind (beelddenken, meerbegaafd, e.d.), zodanig dat wij advies kregen om met IB-er op school er mee aan de slag te gaan, want ze had veel meer maatwerk nodig. Veel sterkte in ieder geval. Het is niet fijn om je kind verdrietig te zien...
Ja, hier ook een hoogbegaafd en hooggevoelig kind, ik herken het helemaal. Erkenning is niet genoeg om haar eruit te halen, dat heb ik heel lang geprobeerd, maar het lijkt wel erger te worden, langer en intenser. Laatst had mijn man het idee (ik was er eigenlijk geen voorstander van, maar hij is vaak extern gemotiveerd, en dat blijkt onze dochter ook te hebben) om haar te belonen als ze per dag niet meer dan vier keer huilde (pijn uitgesloten). Dus inderdaad huilen om eten waar ze geen trek in had, sokken die kriebelden, noem het maar op. Dat hebben we vier weken gedaan, waarin ze opvallend veel minder ging huilen. De vier weken zijn afgelopen en de automatische reflex lijkt er een beetje uit te zijn. Heel verrassend, wat mij betreft. In die tijd zijn we natuurlijk gewoon doorgegaan met strategieën aanbieden (zoals we eerder ook al deden, maar die kwamen gewoon niet aan): je mag zeggen dat je ergens van baalt en dat je het liever anders had gezien, je mag oplossingen aandragen, om hulp vragen, even trampoline gaan springen, even weglopen om op jezelf te zijn etc. Die strategieën hadden nu dus wel de ruimte om te landen, en er heeft echt een kleine gedragsverandering plaatsgevonden, waar ze uitvoerig om geprezen wordt (om de inspanning dus, niet om het resultaat, want ze huilt echt af en toe nog best om in onze ogen futiele dingen). Ze zegt dan ook echt: 'Goed heb ik dat opgelost, hè?' Ik ben al veel bezig met de fixed en growth mindset van Carol Dweck, jou waarschijnlijk ook niet onbekend (ook voor mezelf). Verder inderdaad lavendel in het badwater, masseren, proberen met je buik adem te halen en met het verslag van de orthopedagoge in de hand hopelijk volgend jaar voldoende compacten en verrijken. En dan zit ze niet meer bij de kleuters, maar in de middenbouw met in totaal 24 kinderen tot 9 jaar. Ik zie het met haar vriendinnetjes van dezelfde leeftijd of jonger inderdaad regelmatig fout gaan: er is iets afgesproken en die ander verandert ineens van gedachten, lacht ergens om wat helemaal niet om te lachen is etc. Dat moet haar op school dus ook bakken met energie kosten (helemaal omdat er nu heel veel net vierjarigen bij zijn gekomen). Zo af en toe een speel- of knutselmiddag met ontwikkelingsgelijken is ook erg lekker, daar inderdaad geen conflicten of 'oneerlijk' gedrag. Klein voorbeeldje: gisteravond gingen we met zijn allen en met een vriendinnetje van haar pannenkoeken eten. Ze moesten na het uitstappen bij de auto blijven staan, want haar jongere zusje moest nog uit het stoeltje worden gehaald. Haar vriendinnetje ziet een stokje met van die slierten dat je in je ijsje krijgt op de grond liggen en rent dus een paar meter weg om dat te pakken. Onze dochter helemaal in tranen en mijn man vond het maar overdreven. Maar toen ik benoemde dat het niet eerlijk was dat zij wel geluisterd had en geen versiersel had, en haar vriendinnetje én niet geluisterd had én daardoor nog eens iets moois had, bleek dat de tranen te laten opdrogen. En dat na een lang, warm, inspannend weekend met het spannende afzwemmen voor A. Dus én het conditioneren én het blijven benoemen lijkt hier vooralsnog wel te helpen (naast het feit dat het nu vakantie is en ze dus niet meer overprikkeld wordt door 35 (!!) andere kleuters). Edit: ik zie dat mijn ticker is verlopen, onze oudste is van oktober 2010.
Herkenbaar inderdaad Gitta. Hier inmiddels 8 jaar en het wordt wel beter maar om nou te zeggen dat het over is... Na de vakantie nieuwe school met wel 10 kinderen MINDER in de klas. Ik ben echt zo onwijs benieuwd hoe het gaat...
Onze zoon is cognitief inderdaad behoorlijk sterk. Hij dacht (en denkt) op jonge leeftijd al regelmatig door over dingen waar veel peuters en kleuters denk ik minder mee bezig zijn. Hij heeft daardoor ook best een aantal angsten. Sommigen angsten hebben we met veel tijd en geduld wel weten te verminderen / laten verdwijnen. Maar hij durfde bijvoorbeeld vanaf 1,5 tot zeker 3 jaar oud, niet van een glijbaan. Ooit een keer gevallen. Hij heeft een ijzersterk geheugen, dus dat blijft bij hem hangen en dan is hij er klaar mee. Op dit moment is hij 'natuurlijk' bang in het donker. Hoort bij de leeftijd, denk ik. Maar hij is ook bang om mij kwijt te raken. Hij kan soms al half in paniek raken als ik al op de fiets zit en hij nog moet opstappen. Terwijl ik echt niet zonder hem zou wegfietsen. Laatst was hij op de wc ineens in tranen omdat hij eraan dacht om mij kwijt te raken. Verder heeft hij hoogtevrees en is bang voor wolven met dank aan de spannende verhalen van mijn vader. Als iemand maar gromt of huilt als een wolf, zit hij tegen het plafond. Dolfje Weerwolfje kan op die reden niet eens bij ons thuis liggen op een plek waar hij het ziet. Water is ook een tijd een probleem geweest, maar nu met zwemles gaat het beter. Hij is wel langzamer dan andere kinderen, maar ik zie hem vooruitgaan en hij doet nu eigenlijk al meer dingen dan ik een paar weken geleden had durven dromen. Hij is er dus wel in te begeleiden en te helpen. De gevoeligheid herken ik bij hem ook wel. 'Vroegah' geloofde ik niet zo in hoogsensitiviteit. Karma? Nu heb ik er thuis ééntje. Hij is vooral gevoelig voor geluid. Hij kan zelf flink kabaal maken hoor. Maar harde geluiden van zijn broer, de knallen in december, luide muziek: hij staat al gauw huilend en met zijn vingers in de oren. Inmiddels heb ik eigenlijk altijd oordopjes bij me, zodat we daar eventueel op kunnen terugvallen. Ik ben met hem met mindfullness voor kinderen bezig geweest. Maar hij vindt het saai. En is er misschien ook nog wel wat jong voor. Dus ik laat het maar even zitten. Dan pak ik dit liever over een paar jaar weer op, in de hoop dat hij er dan meer aan toe is. Als ik nu doorzet dan wil hij er nooit meer aan, vrees ik. Onze zoon heeft ook een paar kleine dwanghandelingen. Op zoch voor peuters niet gek en bij kleuters kan het geloof ik ook nog wel. Het belemmert hem niet hoor. Maar ik merk wel dat het belangrijk voor hem is. Het helpt hem denk ik toch om een bepaalde orde / houvast te hebben. Fixed / growth mindset is bij mijn man en mij al heel lang bekend. Ik vind het soms frustrerend om te zien dat onze zoon zoon enorme fixed mindset heeft. Terwijl wij ons hier al jaren van bewust zijn en dus eigenlijk altijd complimenten geven op inzet / proces. En zelf ook gewoon laten zien dat we fouten maken en een houding hebben 'van fouten kun je leren'. We doen alles volgens 'het boekje' van Dweck. Maar dat levert dus geen gegarandeerd resultaat op.
Deel wordt minder als ze ouder worden... Maar hier werd het ook een heel stuk beter toen ze meer uitdaging kreeg op school EN niet meer heel de dag tussen de kleuters zat. Ze werd gewoon vreselijk moe en geirriteerd van heel de dag verplicht spelen en werken met kinderen waar ze mentaal niet goed bij paste. Vervolgens dacht ze continu 10 stappen vooruit om vantevoren te bedenken wat al haar acties voor gevolg konden hebben... Ze was gewoon op na 2 jaar kleuteren. En zijzelf... Vond het normaa.. Dacht dat het aan haar lag dat ze daar hoofdpijn van kreeg en moe werd. Want iedereen in de klas vond het zo leuk bij juf M. En juf M zei ook steeds dat het zo leuk was in haar klas. En zij vond het als enige stom.. Dus was ze vast niet goed. Heel ego aan diggelen... Terwijl de echte oorzaak precies tegengesteld was. Vanaf groep 4 ging het steeds beter.. Zowel in 4 als 5 een meester die zag dat ze echt wel wat meer in haar mars had. En ook de gaten in haar kennis goed zagen... Dus daar is hard gewerkt aan zowel inhalen als moeilijker werk... En de juiste vorm van complimenten en met haar praten over dingen waar ze in de klas niet mee weg kon. Dat heeft net zo veel goed gedaan als onze goee complimenten.. (Die natuurlijk OOK verschil hebben gemaakt) Ze zitten zo lang op school... Ook de meester/juf en de klasgenootjes hebben echt heel veel invloed.
Onze zoon gaat volgend jaar naar groep 3. Maar hij heeft geen hekel aan kleuteren. Althans, misschien wordt volgend jaar het tegendeel bewezen hoor. Maar hij vindt het heerlijk om in de hoek aan te rommelen en te bouwen en buiten rond te sjouwen. De verplichte werkjes (slimme spellen, puzzelen e.d.) vind hij niks. Qua 'tafelactiviteiten' vindt hij alleen kleien wel aardig. Hij is ook nogal van het vermijden / gauw opgeven. Zijn vorige juf had daar geen oog voor. Ze zag het wel, maar zag niet echt de noodzaak om dat aan te pakken. "Nou ja, wel een beetje natuurlijk. Maar hij moet óók gewoon kleuter kunnen zijn." Zucht, mens: wat mij betreft laat je hem de godganse dag op de mat of in de hoek. Dàt kan me niet schelen. Maar ALS je hem dan een werkje geeft, dan MOET het ook gewoon en moet je hem niet weg laten komen met onderduikgedrag. Dat ziet zijn huidige juf al wel wat meer. Ze legt op zich niet veel werk verplicht op, volgens mij. Maar hij moet soms wel de andere dag nog iets afmaken waar hij de dag ervoor bij heeft zitten treuzelen en lanterfanteren. Volgend jaar is er gewoon veel meer dat moet. Ik ben benieuwd hoe hij daar mee omgaat. Hij is op zich wel vrij braaf. Maar hij kan ook l#llen als Brugman en is echt een expert in verzinnen waarom hij iets niet kan of hoeft te doen. Gelukkig kan zijn juf daar innerlijk om lachen terwijl ze hem met een stalen gezich aankijkt. Dus ik reken erop dat hij in ieder geval het normale werk wel braaf gaat doen. Ik weet alleen niet of hij gaat laten zien dat hij ook wel iets meer kan. We wachten af. Op zich vind ik dat ook niet belangrijk, dat hij zich gewoon goed voelt is het enige dat telt. Maar ik denk wel dat juiste niveau van uitdaging en welbevinden hand in hand gaat. En hij moet gewoon leren doorzetten, daar mankeert het ook nogal aan. Daar is natuurlijk ook werk op niveau voor nodig. Eerst maar eens kijken hoe de zomervakantie uitpakt en de eerste weken in groep 3 aankijken. Maar op dit moment verwacht ik er geen wonderen van. Dus ik denk dat we na de zomervakantie wel stappen moeten gaan zetten. Ik weet alleen nog niet zo goed welke 'route' we het beste kunnen gaan volgen.
Mja.. Beginnen aan groep 3 en dan vinger aam de pols.. Ook voor de juf. Misschien valt het allemaal wel mee Dan werkt heel de klas tenslotte... En allicht is het interessanter ook.
Nouja.. Eerst maar vooruitdenken wat jullie voor leuks gaan doen deze vakantie Maar ken het hoor.. Hier volgende schooljaar op een nieuwe school... Gaat geen dag voorbij zonder dat ik mezelf afvraag hoe het zou gaan en hoe ze het zal vinden.. (En wanneer ik voor het eerst bij de juf moet komen.. Op verzoek van juf OF dochter... Afgelopen schooljaar duurde dat namelijk maar 2 weken )
Ook een verdrietige/boos-verdrietige bijna 6 jarige. Hij vindt de werkjes op school wel leuk, heeft een lieve juf en ook vriendjes en vriendinnetjes. Maar hij kan helemaal in de put zitten als iemand om hem lacht/ het gevoel heeft dat iemand hem uitlacht. Die iemand kunnen wij ouders en zus zijn, vriendje of vriendinnetje of een kind uit een hele andere klas. Maakt niet uit. Voorbeeldje: vriendinnetje lachte om zijn kapsel toen hij zijn muts afzette van de winter dus. Zoon helemaal over de emmer. Aan de ene kant klinkt het faalangstig, aan de andere kant zoekt hij aandacht en doet hij voor aandacht hele rare dingen en vindt het dan wel leuk als ze om hem lachen. Dat vind ik weer niet bij faalangst passen. Hij doet ook soms rare uitspraken: Niemand vindt mij aardig of niemand mist mij als ik weg loop. Op school plagen oudere kinderen hem weleens, maar dan gaat hij niet naar de juf, hij is dan een paar dagen later onhandelbaar en dan komt er geheid 's avonds een huilbui met het verhaal. Is echt plagen en geen pesten, negeren zou de oplossing zijn. Juf geeft ook aan dat hij het moet vertellen tegen de juf. Zus houdt het ook in de gaten, maar is er natuurlijk ook niet altijd bij.
Heel herkenbaar. Bij het stukje trap en sokken was het alsof je het over mijn zoon had. Op school gaat het nu beter, maar ik heb het gevoel dat zijn emoties thuis, verdrietig/boos nu dubbel zo erg zijn. Alsof hij ergens anders sociaal wenselijk gedrag laat zien en thuis veiligheid heeft en de bom explodeert. Het ene moment gaat het super goed en het andere moment niet. Daarnaast merk ik ook hoe wij (als ouders) in ons vel zitten. We zijn nu via de schoolarts in kaart aan het brengen of het inderdaad hooggevoeligheid is. Ik merk dat ik zijn boze emoties erg lastig vind. Ik wil wel consequent blijven als moeder, maar weet ook dat hij het lastig vindt om met emoties om te gaan.
Hier ook een hooggevoelig kindje wat veel huilt. Voor haar is het echt duidelijk een manier om te ontladen, de prikkels moeten er dan worden uitgehuild. Wij zijn allemaal hooggevoelig, dus ik weet niet anders, dat scheelt een hoop. Maar misschien heb je iets aan de boekjes van kabouter langmuts? Het hielp voor mijn kinderen in ieder geval om hun gevoelens beter te kunnen verwoorden en te begrijpen. (Ook zeker goed voor zelfbeeld en uitspraken als 'niemand vind mij lief' etc, omdat de focus echt ligt op de positieve kanten benaderen)
Bedankt coor de Langmuts-tip. Ik zie dat die uitgever meer intressante boeken heeft! Ik ga eens op mijn gemak kijken wat er allemaal bij zit. Wij hebben trouwens het boek 'tijger tijger is het waar'. Dat gaat over een tijger die intens verdrietig is omdat hij denkt dat niemand hem leuk vindt. Alleen vind ik het einde van het boek voor onze zoon nog best lastig. Het 'landt' nog niet echt helemaal bij hem. Dus het zou wel fijn zijn om wat meer van dit soort boeken te hebben.
Het eerste waar ik ook aan dacht s hooggevoelig. Onze uk is net 2 en herken dingen. Als ik naar de wc ga of even uit beeld moet ik dat zeggen anders is hij overstuur. Wanneer hij huilt komt dat ook echt uit zijn tenen.vanaf baby af aan is hij wel heel snel te troosten ook als hij veel pijn heeft. Andere nemen hem dan minder serieus. Je kan hem ook snel opvrolijken maar andere zeggen dan jantje lacht jantje huilt,wat mij weer irriteert.( zeiden ze vroeger ook over mij, was na verhuizing als kleuter intens verdrietig en kon zo op komen maar konden ze me snel weer troosten). Uk raakt gefrustreerd als dingen niet gaan zoals hij dat had bedacht. Als baby oefende hij overdag en snachts met rollen op buik en rug tot hij het kon. Oktober gaat hij naar de peuterspeelgroep dus ben benieuwd hoe dat gaat.
"Als dingen niet gaan zoals hij bedacht" ✔️ Dit is even een lastig dagje voor hem. Om te beginnen was ik vanochtend vroeg wakker en al naar de wc ongeveer 5 minuten voordat de kinderwekkers zouden aangeven dat ze naar ons bed mogen komen. Ik had geen zin om weer naar beneden te moeten (wij slapen op zolder) om de jongste op te halen, dus ik nam ze meteen mee. "Maar normaal doen we dat toch anders??" Ook heb ik net de tuin opgeruimd em zijn fiets die 's winters in het speeltuin staat, onder het afdak gezet. Gaat ie ook niet leuk vinden straks. En om het af te maken moeten de ouders vanmiddag hun kinderen in de klas ophalen, in plaats van op het plein. Dus hij wordt wel flink geprikkeld vandaag, wat dat betreft. Z'n skippybal is ook nog lek, maar daar houd ik mijn mond over en die gooi ik volgende week wel weg Vaak probeer ik hem wel voor te bereiden of het te vermijden. Maar soms is het niet anders en dat moet hij ook wel leren. Jongere broertje heeft trouwens totaal geen last van dit soort dingen. En dat begint grote zoon ook steeds meer op te merken en dat zit hem dan weer dwars: dat zijn broertje eigenlijk meer durft, vaker vrolijk is etc.
Ik vind dat heel moeilijk, man ook. Weet ook niet wat ik ermee moet, ik zeg meestal dat ik hem wel heel erg zou missen of dat ik hem wel super knap vind. Soms wordt hij nog bozer, soms vindt mij dan nog stommer. Maar na een tijdje is hij weer gekalmeerd en knuffelen we nog even. Of hij is er meteen al blij mee en komt bij me zitten.