Tja, ik heb (nog) geen kind van 13. Wel ben ik zelf 13 geweest en die periode kan ik me nog vrij goed herinneren. Ik vind het niet zo gek dat je een kind van 13 inlicht als je zwanger bent, ook al is de kans aanwezig dat het mis gaat. Iemand van 13 is daar oud genoeg voor en waardeert dat waarschijnlijk op zich ook, onafhankelijk van de reactie op de inhoud van het nieuws. Het is een teken dat je haar serieus neemt als mens. Je hebt kans dat ze gewoon bang is voor alles wat er gaat veranderen. Als er dan te lang leuk wordt gekletst over alles wat anders gaat worden, dan kan de reactie angst zijn. En angst kan zich maskeren als boosheid en/of onbehouwen gedrag. Ik zeg niet dat het zo is, maar de kans zit er wel in. Ik denk dat objectief luisteren naar wat ze nou precies zegt en doet (informatie verzamelen zeg maar), zonder te proberen direct haar mening te veranderen, een goede stap is. Zo af en toe tussen neus en lippen door over de baby praten zonder er meteen een Onderwerp van te maken, is voor haar misschien precies de juiste dosis "babypraat". Misschien ook een idee om het niet te zwaar op te vatten. Ze is 13, dat is een heel dramatische leeftijd. Een luchtige reactie neemt haar wellicht wat wind uit de zeilen. Bij oma en opa wonen? Ok, dat zou ik wel heel jammer vinden. Het Ding? OK, ik moet nu even naar de vk, ik ben benieuwd hoe het met Het Ding gaat. Je wilt er niet over praten? Prima, praten we over iets anders... Misschien gaat ze op den duur wel praten over waarom ze het precies niet leuk vindt dat er nog een kindje komt. En dan kun je gaan praten over oplossingen. Huilende baby tijdens huiswerk? Oordoppen! Maakt ze zich zorgen dat ze minder tijd kan doorbrengen alleen met haar ouders? Tja, daar heeft ze een punt, er zal wat minder tijd zijn. Spreek een vaste dag af waar ze bijvoorbeeld een paar uurtjes alleen met haar moeder de stad in gaat, of alleen met haar vader naar de film. Tegenzin om de oppas uit te moeten hangen? Verplicht haar niet. Of misschien vindt ze het wel leuk samen met een vriendin die helemaal weg is van baby's. Het is pittig. Succes!
Je dochter is 13, dat lijkt al heel wat, maar in een puberhoofd gaat heel veel om, dat is echt een fase die ze door moeten gaan. Alles is erger, slechter, moeilijker enz enz. Maar, jij bent ook 'slechts' 15 weken zwanger. Het duurt nog zo lang, ook al heeft zij meer tijdsbesef, het kan zijn dat het te vroeg is. Daarbij, misschien betrek je haar er wel te veel bij. Goed bedoeld, maar is dat verstandig voor een meisje van 13? Een meisje in de puberteit, die het zelf al moeilijk genoeg heeft met zoveel veranderingen in en aan haar lijf. Daar heeft zij haar moeder ook bij nodig! Voor haar is de wereld van zwanger zijn, nog zo ver weg, zo ongrijpbaar. En dan wordt zij er nu al zo bij betrokken. Het is niet tastbaar. Onduidelijk, dus kont tegen de krib. Wellicht teveel informatie en teveel woorden, die op een gegeven moment niet meer in haar hoofd passen, dus reageert ze boos, want er komt teveel op haar af wat ze niet kan bolwerken. Jij bent zwanger, niet zij. Hoe goed bedoeld ook, ik zou haar er even niet teveel meer bij betrekken. De situatie zoals het nu is, af laten koelen. Desnoods pas over langere tijd eens voorzichtig proberen om te kijken of ze mee wil shoppen, en dan niet alleen voor de kleine, ook voor haar. Je hebt nog lang genoeg, laat haar met rust, laat haar gaan en maak er niet teveel een issue van. Want als het nu al zo is, dat het constant over de zwangerschap en de baby gaat, hoe gaat dat dan als de baby er daadwerkelijk is? Bedenk je dat zij dit zelf wellicht ook kan bedenken Succes!
Zelf heb ik een broertje die geboren werd toen mijn broer en ik pubers waren. Ik vond het in het begin juist geweldig totdat ik merkte dat mijn broertje toch wel erg veel aandacht kreeg. Onze band is pas echt hecht geworden toen ik uit huis ging. Daarvoor vonden mijn broer en ik dat hij voorgetrokken werd. Ik denk dat het belangrijkste is dat je met jouw dochter dezelfde dingen blijft ondernemen als nu en inderdaad haar niet "dwingen" om de baby leuk te vinden.
Mijn zoon zou denk ik direct het huis uit rennen als ik nog een kindje zou krijgen. Die zou compleet boos en verdrietig zijn. Hij is dol op zijn zusje hoor maar ze trekt wel veel aandacht weg en dat laat hij wel eens merken. Dus hij zal er niet op zitten te wachten. Minder over de zwangerschap hebben denk ik? Denk dat ze na de bevalling wel bij trekt. O ja en ze hoeft niet voor de baby te zorgen dat doen papa en mama. Ze mag knuffelen en lief doen en mag oppassen ( moeten moet niet) Denk dat het wel bij trekt.
Jou kleintje is nog niet geboren. Nooit te hard roepen. Wie weet valt het zo tegen als je kindje komt en je twee pubers in huis krijgt die behoorlijk dwars gaan liggen. Dus zeg nooit nooit. Wat is normaal??? Vraag ik mij dan af ze vinden het voor nu leuk. Weet jij wat het is een baby krijgen. Weten zij het. Nee net zo als jij niet.
Nogmaals bedankt voor de reacties. Ik lees elk bericht aandachtig, maar kan niet overal diep op ingaan. Ik wil alleen zeggen dat ik er veel aan heb. De situatie is op dit moment wat rustiger geworden. Ik heb het er alleen over als ze er open voor staat en vraag haar ook of het teveel wordt. Ze geeft wat meer haar grenzen aan en wij tonen begrip. Soms wordt het haar even teveel, vooral als we bij familie zijn geweest en het dan een onderwerp is. Dan zit ze er heel stilletjes tussen en klaagt er achteraf over. Afgelopen week had ze vakantie en had ik toevallig op maandag een afspraak bij de vk. Ik stelde voor dat ze mee zou gaan en dat we dan achteraf met z'n tweetjes gezellig zouden gaan shoppen. Misschien vond ze het leuk om mee bij de vk naar binnen te gaan. Dat vond ze (natuurlijk) niet, maar voor een MC Flurry zou ze het wel doen. Die ochtend was ze niet uit bed uit te krijgen, ze had zich bedacht. OK, dan maar in de wachtkamer wachten. Geen probleem. Na afloop vroeg ik haar of ze het leuk zou vinden om een setje te kiezen voor de kleine om aan te trekken na de geboorte, alleen als ze zou willen. Oh, dat vond ze wel leuk (ik helemaal verrast!!!). Ze vond het wel belangrijk dat het kind er 'fancy' uit ziet. Dus voor je het wist, stonden we in de babyafdeling bij de C&A en wees ze allemaal kleertjes aan die 'het' wel en niet mocht dragen. Dat vond ik lief, maar ik was wel op mijn hoede om er niet teveel op in te gaan. Ik liet haar haar gang gaan en was allang blij dat ze het ook van de leuke kant begon te zien. Het is een begin .
Leuk om te lezen en wat een slimme oplossing baby kleren uit zoeken hihi. Je moet er maar op komen. Gaat vast en zeker goed komen.
Wat fijn en leik dat ze zo reageerde !! Is echt al een begin en ik denk dat het wel goed komt Mijn stiefdochter is pas 8 , bijna 9. Maar wilden wel een zusje maar absoluut geen broertje !! Ze zit dan ook in een jongens zijn stom fase, wel dus iets anders als bij jou . Tot we wisten wat het werd , was alles goed. Daarna was het een hel. Ik heb me soms doogeschaamd , als mensen vroegen hoe vind je het dat je een broertje krijgt ? Ze reageerden dan echt zo heftig , was echt niet leuk. Ze wilden niet op de foto , wilden geen fles geven , niet vast houden wilden helemaal helemaal niks. En echt een hele grote mond ik zal je de woorden besparen , geloof me voor een 8 jarige sta je met je oren te klappen ik wist niet eens dat ze die woorden kon !! Nou toen was het zover einde van de dag weeen , avond in het ziekenhuis. In de ochtend heeft vriend zijn ex gebeld en verteld dat ik aan het bevallen was, zodat ze er rekening mee kon houden en haar op kan halen. Vanaf het moment dat ze de coufuse (schrijf je dat zo?)afdeling op liep en hem zag , was ze helemaal om. Echt vol trots. Ze wilden graag vast houden & fles geven maar dat kon niet. Toen we 5 dagen later naar huis mochten was ze al een paar dagen bij mijn vriend dus veel in het ziekenhuis. De ochtend dat we Nasr huis waren had ze er wekkertje zelf gezet en ging ze alles versieren. Ook ging xe met papa nog even boodschappen doen en heeft ze zelf hapjes gemaakt. Mijn kleintje is donderdag 10 weken en die twee zijn stapel op elkaar !! Tuurlijk is dit een andere leeftijd als 13 ,maar ik denk dat het begin gemaakt is bij jullie. Niks pushen laat haar zelf maar komen. Succes !!
Ik kwam even kijken hoe het gaat, en zit echt met een grote grijns op mijn gezicht dit bericht te lezen! Wat fijn dat ze haar grenzen aangeeft, dat je die ook respecteert en dat ze je af en toe positief weet te verrassen. Ik ben het met haar eens: De nieuwe spruit moet er natuurlijk wel fancy uitzien!
Ik heb het over het hier en nu. Want daar gaat het om. En nu reageren die twee allebei heel normaal, gezellig en lief.
heb niet alle reacties gelezen, wel reacties van ts zelf. lijkt meer dat ze niet weet hoe ze ermee om moet gaan. dit is de leeftijd dat ze op school meer te maken krijgen over het hele intieme gebeuren tussen man en vrouw. het is voor een 13jarige onwijs moeilijk om hiermee geconfronteerd te worden. je voelt je nog lekker kind en krijgt informatie waar je totaal niet op zit te wachten. voorlichten bijvoorbeeld. ook het feit dat je je moeder verdrietig heb gezien 2x omdat ze haar kindje verloren is. denk dat ze het fijn vond dat ze alles mee heeft gekregen over het hele gebeuren maar dat het voor haar meteen misschien ook wat teveel is geweest. ze word 'meegetrokken' in een volwassen wereld waar ze misschien nog niet helemaal klaar voor was. niet aanvallend aan jou(ts) bedoeld hoor! juist goed dat je open en eerlijk bent geweest en nog steeds bent. haar buitensluiten zou helemaal een ramp geworden zijn gok ik. maar voor haar persoonlijk was ze er misschien nog niet helemaal klaar voor met deze volwassen problemen. ze leeft met je mee, de puberale hormonen zijn voor haar al een hele berg om te verwerken en daarbij het verlies van een babytje. dat doet een volwassen al heel veel maar voor een puber al helemaal. het begrip 'waarom' een miskraam ontstaat is voor vele volwassenen al onbegrip, waarom gebeurt zoiets. misschien voor een 13jarige helemaal niet te begrijpen dat zoiets kan gebeuren, en waarom. ze zit ook op een leeftijd dat je niet met je vrienden kan praten over dit soort dingen thuis. ze kan haar gevoelens hierover niet kwijt en zit zichzelf ermee in de weg. thuis weet ze misschien niet hoe ze hierover moet praten, bang jou te kwetsen, bang dat het alleen maar over de baby nog gaat. misschien ook uit zelfbescherming om niet te hechten aan dit kindje totdat het daadwerkelijk geboren is. bang om het weer te verliezen en weer een emotionele achtbaan zal ontstaan in jullie leven kan zijn dat ik er ook volledig naast zit hoor, maar dit is wat er in mij op kwam wat het eventueel zou kunnen zijn