Zat net huilend op de bank, starend naar de klok hopende dat het snel 19:00 uur en mijn dochtertje naar bed kan... Schaam me om dit te zeggen, maar na wekenlang corrigeren en gebroken nachten, ben ik het opeens echt zat...ik kan niet meer! Ik heb een hele fijne partner, we zijn naar mijn idee een goed team. Wel werkt hij in de avonduren (hij heeft een restaurant) en ik werk 30 uur p.w. op kantoor. Dit betekent dat de meeste zorg op mij uitkomt, wat op zich oke is, mijn partner doet ook een hoop. We zijn het eerste jaar ontzettend verwend met ons dochtertje, hoe makkelijk ze toen was, hoe lastig ze nu lijkt te worden/zijn... Ik heb het idee dat ik constant aan het corrigeren ben, relativeren en lees veel over hoe je de opvoeding het best kan aanpakken. Ik voel me de laatste tijd zo beperkt, eenzaam zelfs op sommige momenten. Daarnaast heb ik het gevoel alleen maar te zorgen, het huis schoon te maken en te werken. Er zijn ook wel leuke uitjes waar ik naar uit kan kijken, maar omdat wij weinig afzet hebben qua oppas, zijn deze gering... Ik ben heel BLIJ en gezegend met een kindje, absoluut, maar vannacht schrok ik van mezelf bij weer een gebroken nacht (en nu voel ik me rot daardoor) toen ik even verlangde naar de vrijheid die ik hiervoor had....erg he om zoiets te voelen/denken? Sorry, maar weet het allemaal even niet meer... Probeer mijn dochtertje niets anders dan blij te maken, maar niets lijkt goed (na 5 minuten is ze verveeld of als ze haar zin niet krijgt krijst ze het uit). Alleen het blokje om lopen samen was al doodvermoeiend vanmiddag...ze wil dan alles wat niet mag lijkt wel. Ook net was ze me aan het testen lijkt wel, ik heb een kastje waar ze niet in mag (vanaf het begin maken we dit haar duidelijk). Ik heb haar 10x in de hoek gezet en gecorrigeerd (aanvankelijk op een rustige manier)...en ze loopt gewoon lachend terug om het opnieuw te doen!! :x Toen 'crackte' ik...heb haar in de box gezet en ben flink een potje gaan huilen op de gang... Sorry voor dit lange verhaal....bedankt dat ik het even mocht delen... Heeft net T-Mobile een storing deze dag, dus kan het ook niet even kwijt bij mijn partner
Klinkt heel begrijpelijk!! Prima dat je je hart even lekker uit stort! Ik heb ook wel es gehad hoor dat ik echt even weg ben gelopen om even op adem te komen en ff te huilen!! Stop haar zo lekker op bed en kruip lekker op de bank!!! Sterkte!
Oh, meid, wat herkenbaar! Een paar weken terug hier exact hetzelfde! Ik dacht echt letterlijk dat ik gek werd..... Zo vermoeiend als je kind zo moeilijk is! Gelukkig kan ik nu achteraf zeggen dat het waarschijnlijk 'gewoon' de 17-mnd-sprong was - schijnt vrij standaard te zijn dat kindjes rond die periode onuitstaanbaar zijn, hoe lief/leuk ze ervoor ook altijd zijn geweest. Nou, hier klopte dat als een bus. Inmiddels is het weer wat rustiger, maar het uitproberen, stampvoeten en zeuren (=bleren als ie z'n zin niet krijgt) zijn er nog. Alleen gelukkig wel in mindere mate en hij is veel beter te corrigeren. Ik hoop voor je dat het bij jouw meisje ook op relatief korte termijn achter de rug is. Het wordt echt weer beter! Beloofd Sterkte!
Fijn jullie woorden, super bedankt! Heb haar flink geknuffeld en in bed gelegd...hoop nu even te kunnen ontspannend...pff. Had nooit verwacht mezelf zo tegen te komen als vandaag...mijn engelengeduld is echt op de proef gesteld zeg de afgelopen periode...toch niet zo 'engelen' als ik dacht
Aah wat naar! Helemaal niet erg. Is ook niet de makkelijkste periode/leeftijd van je kindje. Misschien eens een nachtje uit logeren doen om bij te tanken. Is helemaal niet erg!!
Ik zit precies in hetzelfde schuitje en dus zeer herkenbaar. Man heeft ook een eigen restaurant, ik werk 3 dagen bij mn eigen werkgever, werk soms in het restaurant en doe de administratie van de zaak. Daarnaast nog een kleine spruit van 6 mnd en het is soms heel zwaar. Ik vind het soms erg moeilijk dat je echt voor alles wat je wilt doen of oppas moet vinden of met je kindje moet slepen. (bijv kapper, supermarkt etc). Kortom logisch dat je er af en toe even door heen zit. Sterkte!
Toch fijn om die herkenning te lezen. Tja, best lastig een partner in de horeca Nonja. Natuurlijk weet je waar je aan begint (wij zijn al 12 jaar samen), maar toch blijft het lastig soms en lijkt het bij mij nog steeds niet voor 100% te wennen. Ik heb een keer in de zoveel weken een mini dipje en denk dan 'was hij maar lekker thuis 's avonds en in het weekend!'. Vaak relativeer ik het wel weer weg. Dat slepen met je kindje herken ik zo, gaf me best veel onrust ook. Nu probeer ik bepaalde verplichtingen (boodschappen, tandarts e.d.) nog net even te doen voordat hij gaat werken (meestal begint hij rond 13:00), dan probeer ik op de dag zelf lekker naar de kinderboerderij of het bos te gaan met de kleine.... Ja, best een geplan zo.... Een voordeel: we genieten wel altijd INTENS als we een dag samen zijn! haha misschien houdt dat de relatie wel zo fijn bij ons hihi
Hai Meryl! Tja ik denk dat het nooit 100% gaat wennen, er blijven nl altijd momenten dat je denkt: was hij maar lekker even thuis. Ik heb dat soms ook, ook al weet je dat hij zn droom najaagt en het doet voor zn gezin. Wij zijn ook al 8 jaar samen en idd de momenten dat je samen bent dan heb je geen tijd voor ruzie of ongein, je geniet van elkaar en dat maakt het speciaal. Ik denk dat je juist extra naar elkaar uit kan kijken, daarentegen zou ik ook niet iedere avond met hem op de bank kunnen zitten, ik ben ook wel weer gewend om op mn zelf te zijn en mn eigen plannen te trekken. Net zoals jij probeer ik ook vaak wat dingen 's ochtends te plannen en ik moet je eerlijk zeggen dat ik daar vaak wel van op knap. Gewoon even een uurtje alleen in de stad. Maar soms is het lucht het wel op om even lekker erover te "zeuren" (je mag mij altijd pb-en ), dan kan je er weer tegenaan he! Liefs