Ik heb naast mijn twee eigen kleine kinderen ook nog twee hele lieve bonuskinderen. Ze komen 1 keer in de 2 weken een weekend en de vakanties of met bijzondere dagen vaker of langer. Ik had al een goede band met ze voordat onze kinderen geboren werden en het klikt ook super goed met alle kinderen bij elkaar. Nou merk ik wel dat wij totaal anders zijn en opvoeden dan bij hun biologische moeder waar ze ook de meeste tijd zijn. Ik merk dat ik dit soms best lastig vind en af en toe de kriebels krijg van dingen die ik hoor of merk van de opvoeding die ze daar krijgen. Ik heb niet de intentie om ze te corrigeren of te ondermijnen en ik weet ook dat de kinderen het verschil tussen daar en hier goed genoeg weten. Ik merk gewoon dat ze mijn irritatie soms voelen als ik het niet met de opvoeding van thuis eens ben... Er zijn hier vast meer mensen met ervaring hiermee.
Geen ervaring maar hoe denk je man/vriend daar over? Staat hij er wel achter of zijn jullie meer op 1 vlak. Sommige dingen kun je denk ik niet "veranderen" maar het moet geen ongewenst gedrag zijn of met gevloek waar je 2 andere kindjes het over gaan nemen. Is het gedrag/opvatting zo erg als je kindjes het overnemen. Is het antwoord nee dan moet je denk ik er over heen zetten en kun je wel zeggen ik denk daaranders over. Is het antwoord ja dan zou ik gaan praten met je man/vriend om te kijken hoe jullie daar mee om kunnen gaan. De relatie is nu nog goed en zou zonde zijn als dat zou veranderen. Kinderen merken snel wanneer je het niet mee eens bent.
Dank je voor je reactie Owly het gaat gelukkig niet om slaan of schelden maar wel omgangsvormen en andere dingen die ik zelf totaal anders zou doen. Bij mogen de kinderen bijvoorbeeld niet onbeperkt op de tablet en maken we gewoon meer afspraken met ze. Ook vragen we ze mee te helpen met kleine klusjes en proberen we ze wat verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen. Thuis krijgen ze bijna nooit een nee te horen, hoeven ze nooit mee te helpen en worden ze verwend. Als moeder ze komt halen begroeten ze haar niet maar vragen meteen of ze op de tablet mogen. Mijn vriend en ik zitten daarover prima op één lijn en ik hij stoort zich aan de opvoeding van zijn ex. Ik vind het gewoon vervelend dat het verschil zo groot is en ik weet dat de kinderen mijn irritatie soms merken. Ik heb ze ook al wel uitgelegd dat het bij ons gewoon anders gaat en zij snappen het best. Ik krijg gewoon echt regelmatig de kriebels van zijn ex en hoe ze omgaat met de kinderen maar misschien moet ik me daar gewoon niet te druk om maken....en me er idd bij neerleggen.
Ik vrees dat je ook niet meer kan doen dan je er bij neerleggen... Maar ik snap wel dat je je daar soms over opwindt. Hier ook een bonusdochter (wat een mooie benaming, ik zeg altijd stiefdochter maar dit klinkt wel veel beter ) en hoewel VL en ik op één lijn zitten, gaat het er bij de mama vrij anders aan toe. Wij hebben hierin het 'geluk' dat bonusdochter het merendeel van de tijd bij ons woont en mama alleen af en toe ziet, dus moeten we ons niet zo vaak ergeren Wel goed toch dat de kinderen weten waaraan en waaraf? Dat ze goed het verschil kunnen maken tussen jullie thuis en mama thuis. En dat het klikt met jou en de andere kinderen? Ik zou me op het positieve focussen, want al die dingen zijn niet altijd evident bij gescheiden ouders hé.
Hoe oud zijn je bonuskids? Hier zijn ze beide 9 jaar en ook een heel groot verschil in opvoeding. Bijvoorbeeld, bij ons mogen ze geen boeren laten met mond open, ze moeten aan tafel blijven zitten tot iedereen klaar is met eten en zowel savonds als smorgens tanden poetsen. Dit zijn slechts een paar voorbeelden van dingen die bij ons normaal zijn maar bij hun moeder niet. Ze zijn wel 7 van de 14 dagen bij ons maar helaas niet aaneengesloten. Waardoor ze vaak wisselen van huis. Omdat ze nu de leeftijd hebben bereikt dat ze echt wel dingen heel goed snappen hebben we gewoon gezegt als je hier bent pas je jezelf aan aan onze regels. Meestal moeten ze even een halve dag wennen maar dan gaat het best wel goed! Zou dat een idee zijn?
Mijn bonuskinderen zijn 8 en 10 jaar en nog eens erg slim (waarschijnlijk hoogbegaafd net als hun vader) dus uitleggen en het verschil snappen gaat eigenlijk erg goed. Misschien is het omdat ik gewoon ik zoveel van ze ben gaan houden dat het me steekt dat ze de verkeerde dingen mee krijgen. Ze leren niet doorzetten en hoeven nergens moeite voor te doen. Ze krijgen geen belangrijke vaardigheden aangeleerd die ze juist zo hard nodig hebben. Omdat veel dingen ze al makkelijk af gaan wordt dat op school straks alleen maar lastiger. Ook moeilijke situaties leren ze niet mee om gaan, moeder beschermt ze veel te veel. Zo is de jongste bijvoorbeeld ook hoogsensitief en heeft veel moeite om kleren te dragen, alles kriebelt of zit vervelend. Hun eigen moeder geeft ze daarin bij alles haar zin, ze mag al haar kleren zelf uitzoeken en mee gaan kopen en als het dan toch niet lekker zit hoeft ze het niet te dragen. Ik probeer haar te leren dat ze in het begin de kriebels heel erg voelt maar dat dit afneemt als ze afleiding heeft en ze er ook aan kan wennen. Nu stoort ze zich echt aan alles en maakt ze er een groot drama van. Ik geloof wel dat ze hoogsensitief is maar ik denk ook dat ze inmiddels precies weet hoe ze haar zin kan krijgen bij moeder...als ze maar genoeg drama maakt mag ze alles. Dat vind ik dus erg moeilijk om te zien, het vormt de kinderen zo.... Maar inderdaad ik zou het veel erger kunnen treffen met veel ruzie en strijd onderling en dat is er niet.
Het is heel vervelend dat je eigenlijk situaties wil voorkomen, de wereld draait niet om hun en als ze nu al zo worden tegen gehouden (teveel bescherming) krijgen ze het alleen maar moeilijker. Misschien kun je dat soort dingetjes toch over brengen in situaties die bij jullie gebeuren. Bijvoorbeeld het doorzetten en niet opgeven bij een spel of activiteit waar het niet lukt. Samen achter komen dat als je door zet of hulp vraagt en samen doet het ook lukt. Anders toch eens dingen proberen niet wat moeilijker zijn en samen achter komen. Je mag rustig je eigen mening laten horen hoe je over dingen denkt als je de moeder maar niet bij betrekt. Ze lopen voor schrijf je zijn ze ook gevoelig anders pikken ze het negatieve ontzettend snel op en denken ze er teveel over na. Je doet ontzettend je best en wil graag het beste voor allemaal en ik denk dat al je kindjes geluk hebben