Nou ja, bovenstaande dus. Hoeft geen die hard UP te zijn, maar ik heb het graag even over wat dingen met iemand die daar ervaring mee heeft, er in ieder geval open tegenaan kijkt.
Unconditional Parenting. In nederlands onvoorwaardelijk ouderschap. Niet een opvoedmethode die ik hanteer, maar ik heb weleens op forum dingen erover gelezen waarvan ik denk dat ze op dit moment van pas komen.
Ik denk dat ik wel een up' er ben. Maar ik heb een hele gevoelige, zelfstandige en geinteresseerde dochter. Ze kan wel eens klieren, maar ze is altijd mee te krijgen als er iets nieuws te leren of beleven valt, dus is vrij makkelijk.
Hier doen we ook aan UP. Ik deed dat al uit mezelf en ben me er deze zomer meer in gaan verdiepen. Het werkt wel voor ons (mama is minder gestresst dus ZL ook), dus je mag gerust pb-en!
Even op google kijken en miss ook zoeken op Alfie Kohn. Ik ben er niet 100% van, bv dat geen complimenten geven is niet waar ik voor sta. Maar ik ben dan ook niet van 1 specifieke opvoedmethode. Ik lees over vanalles en doe wat bij mijn dochter past. Wat soms heeeel anders is dan hoe ik het voor me zag toen ik nog zwanger was, haha.
@Zjowies en @Uuz ik heb katenhond pb gestuurd, is een erg lang bericht geworden. Ik krijg het op mn tablet niet voor elkaar om te copy pasten. Ik heb geen zin het verhaal nog 2x te typen Ik kijk morgen of ik tijd heb om achter de pc te gaan zitten, anders donderdag even op werk. Dan stuur ik het evt nog door. Wel lief dat jullie je aanboden.
Ben gelijk op google gaan zoeken en ik denk niet dat het bij ons past. Wij zijn juist wel van duidelijkheid (regels als je het kort door de bocht wil noemen) en complimenten laat iemand groeien. Dat het uit zich zelf moet komen ben ik het niet mee eens. Tuurlijk moet een kind bijvoorbeeld met zindelijkheid ook willen en valt er niks af te dwingen maar wij zijn van mening dat een kind moet willen maar dat complimenten ondersteunend is. Maar zoals jij schrijft wij hebben ook verschillende opvoedmethodes. Je moet je tenslotte ook aanpassen aan je kind. Aangezien we een eigenwijze, slimme, grens zoekende, weinig slaap nodige 3 jarige hebben zijn we nog zoekende hehehe
Dat heeft Dafne idd ook nodig, duidelijkheid en consequent zijn. Maar het is niet zo dat ze dat bij up niet hebben. Het zou voor mij teveel 'nep' aanvoelen om zo op te voeden, hoewel ik er aan de andere kant ook dingen uit gebruik. Geloof dat mijn 2-jarige dan wel op jouw 3-jarige lijkt
Haha dan heb je heel wat met haar te stellen als ze 3 is hehehe. Zo opvoeden kun je thuis wel doen maar de rest van de wereld is niet zo. Gebruik wat je kan gebruiken staar je niet blind op 1 ding
Whahaha, kan het nog erger dan? Nee staar me zeker niet blind op.1 ding hoor. Mijn vraag in de pb gaat over 1 specifieke situatie waarbij ik denk dat een beetje up-denken me/ons kan helpen.
Wacht maar tot ze vier zijn....het gedrag van een dreumes met de intensieve trainingsjaren van een kleuter
En ik maar denken dat mijn 3 jarige vast de enige zou zijn... Fijn om te horen dat meer ouders dit kennen. Wat betreft het opvoeden denk dat betrokken zijn, goed observeren en aansluiten al heel veel doet zonder echt volgens een bepaalde methode op te voeden. En nemen we ook niet allemaal onze eigen opvoeding voor een deel mee? Ik herken regelmatig mijn eigen moeder terug zoals ik met mijn kinderen omga (gelukkig ben ik dan ook wel tevreden over de opvoeding die ik zelf gehad heb). En al doende leer je ook enorm veel vind ik.
Je hebt ook lieve 3 en 4 jarige hoor, makkelijke jongens en meisjes met af en toe een driftbui. Onze uk hoort daar niet bij en heeft daar nooit bij gepast. Doorslapen ging hier pas rond de 2de verjaardag en dan ook niet elke nacht. Sprongen waren hier een nachtmerrie van overdag niks is goed dus brullen , snachts niks goed en uren wakker dus brullen, smorgens heel vroeg wakker (rond 5) vervolgens brullen omdat hij moe was. We hebben het heel lang moeten doen met 5 uur per nacht. Een vriendin kijkt me dan aan en weet echt niet wat ze hoort. Sprong heeft ze nooit zo gemerkt, haar dochters slapen al heel lang door netjes van 7 tot 7 en de jongste ook 3 sliep nog lang rustig 2.5 uur. Die van ons ergens rond de 10/ 11 per dag. Allemaal anders, ben er nog niet uit of dat dan gewoon "saai" is of dat ik heel jaloers moet zijn hahaha We hebben in ieder geval geen saaie stuiterbal hehehe altijd iets te beleven en nooit stil. Mag ik vragen waarom je de situatie niet hier wil schetsen, misschien dat up past maar mensen nog meer ideeen hebben in andere stijlen. (Hmmm bedenk dat ik dat ook wel eens kan doen, misschien heeft iemand de gebruiksaanwijzing van onze uk wel en kunnen we ruilen... de gebruiksaanwijzing niet het kind hehehehe)
Whahaha, zo herkenbaar! Dan denk ik aan de ene kant: o, ik wil ook zo'n makkelijk kind met af en toe een driftbui. Maar dan denk ik ook meteen: is ook wel saai, ik hou wel van mijn stuiterbal, haha. Ik hou me dan maar vast aan het feit dat 'kindjes zoals de onze' het ver schoppen in het leven. Ik heb wel geluk met een makkelijk slapend kind, hoewel ze niet veel slaapt. Wel nog overdag een uurtje tot max 1,5 en nachten zo'n 10,5 uur. Dagen dat ze niet slaapt is ze niet later wakker, dus die hoop heb ik dan maar opgegeven, haha. Ik kopiëer wel even de PB die ik naar @Katenhond heb gestuurd. Ik weet niet waarom ik dat niet meteen hier neer heb gezet, het voelt voor mij kwetsbaar ofzo, echt stom hoor. Heb altijd zo'n grote bek, maar ondertussen Dus volgende bericht van mij is de PB die ik had gestuurd. Vooral het vele gillen en krijsen breekt me op, de eeuwige strijd. Ik snap dat het ook bij een 2-jarige hoort, maar ik vind het wel erg vermoeiend. En dan zijn er ineens een paar goede dagen met alleen gezelligheid, en hoppa, paar dagen later weer veel irritatie. Ik heb altijd gezegd: de meeste kinderen hebben fases van chagrijnigheid en spronggedrag, de mijne heeft fases van gezelligheid. En toch, wat hou ik toch van d'r!
Hoi, fijn dat ik je een pb mag sturen! Het gaat om onze dochter Dafne van bijna 2,5. Een meisje wat met van alles voorloopt en zoals elke 2-jarige een sterk eigen willetje heeft, haha. Ze is een heel extravert kind die graag buiten is en vooral omgaat met kindjes die ouder zijn. Heeft heeeeel veel energie en we zijn dan ook dagelijks een paar uur buiten. Vanaf dat ze een jaar is, was het zwaar. Veel huilen, jengelen, erg ontevreden zijn. Ze ontwikkelde vanaf 18 maanden als een gek. Met 19 maanden 4-woordzinnetjes, kende toen ook alle kleuren, met 20 maanden al een goede pengreep, met 2 jaar tellen tot 10, inmiddels 20, ook in het engels. Is nu bezig met letters. Motorisch ook vlot. Maar deze ontwikkeling kwam met de bijbehorende struggles in ons geval dus qua ontevreden zijn. Alles was strijd. Als ze wat wilde was het gillen. We hebben nog bijna een jaar daarmee aangetobd, maar het was echt niet te doen. Uiteindelijk ben je elke dag bang wat de dag nu weer gaat brengen, dat voelt je kind natuurlijk ook wel aan, en we reageerden erg slecht op elkaar inmiddels. Uiteindelijk naar een orthopedagoog geweest. Soort van stappenplan gemaakt. Eerste stap was proberen het gegil voor te zijn, er een grapje bij maken, en vooral meteen vertellen wat ze beter kon doen/vragen. Zoals: dan vraag je even of ik wil helpen. Ipv dus keihard helpen schreeuwen of gewoon gaan huilen. Als dat niet helpt, negeren. En als dat ook niet helpt, waarschuwing. Houdt ze dan niet op, dan op de mat. Zgn strafplekje dus. Compromis was in dit geval dat die in de woonkamer is, dus niet in dr eentje op de trap ofzo met de deur dicht. Want die laatste stap is niet helemaal hoe ik het voor ogen heb/had. Ik denk dat een kind daar weinig van leert. Verder zijn we erg consequent. Niet streng, maar wel consequent. Heb gemerkt dat dat gewoon echt goed helpt bij haar. Ze mag wel veel, ik ga niet overal de strijd over aan. Zoals geen jas aan willen, prima dan niet. Komt ze vanzelf achter als het koud is. Ik zeg niet snel dat iets niet mag, echt de pick your battles en ik vind dat er vrij weinig is om strijd over te voeren. Daarbij krijgt ze van mij ook veel keuzes, binnen mijn grenzen. Wil je kaas of worst, jurk of broek. Je snapt m wel. Nou, nu al lang verhaal, maar wilde de achtergrond even vertellen, haha. Waar ik nu tegenaan loop is dat matje. Niet mn ding dus. Ze staat er vooral op bij gooien met spullen, slaan en niet luisteren. Vooral rond bedtijd is het hommeles en die mat heeft gewoon geen nut vind ik. Maar hoe leid ik dat anders in goede banen? Ik snap dat spelen leuker is. Maar ja, het is wel bedtijd. Ik verzand al snel in wel erkennen van haar gevoel (ja schat, spelen is ook veel leuker.) Maar dan komt er altijd weer een maar achteraan van mijn kant, zoals: maar het is nu wel bedtijd. Ik weet niet goed hoe ik haar de emoties bij moet brengen, ondanks dat ik snap dat ze soms gefrustreerd is, of niet naar bed wil. En daar zou ik graag een beetje up/ap mee om willen gaan. Dus vandaar dat ik vraag naar tips. Alvast bedankt voor het lezen! Groetjes Angeliek