Morgen is het weer zo ver. Morgen is het weer terug denken aan de dag dat ik moeder werd. 14 jaar geleden. Ons eerste jaar was heftig. Zijn eerste jaar was heftig zijn bevalling was voor mij heftig. Ga niet alles weer vertellen maar laten we er het er op houden dat het een heel bijzonder jaar is geweest. Vandaag 14 jaar geleden hoorde ik dat ik de dag er na zou gaan bevallen via een ks. Was 40+1 zwanger me een zoon die met zijn billen naar beneden lag. Een stuitertje dus. Hem heb ik niet geboren zien worden omdat de ruggenprik niet goed gegaan was. Hij viel te hoog uit waar door ik het gevoel kreeg geen lucht meer te krijgen en te gelijk een paniek aanval kreeg. Door dat ik dacht dat ik stikte. Dus onder algehele narcose is hij geboren. Uur laten lag hij dan toch bij mij op de borst. Drie weken later ben ik met zijn vader getrouwd. Toen hij vier maanden was moest zijn vader terug naar het land van herkomst. Verblijfsvergunning aan vragen. Was zeer heftig ik zat niet goed in mijn vel. Nu weet ik dat ik een postnatale depressie had. Toen wist ik dat nog niet. Heb het nog een aantal weken zelf geprobeerd hangen en wurgen maar toen hij 7 maanden was ben ik op genomen geweest op de Paaz. Ik kon niet meer kon alleen maar huilen en mijn elastiekje was geknapt. Ik wilde z.n goede moeder zijn maar ik wist op dat moment al dat ben ik niet voor hem. Er is natuurlijk meer aan vooraf gegaan maar dan ga ik te ver terug. Hij die mij moeder maakte hij die mij dwong om volwassen te worden. Hij die mij dwong om te veranderen. Hij is een schat van een jongen met gebruiksaanwijzing en heeft het ook niet altijd makkelijk. Kan niet zo goed leren heeft last van dyslexie. Vorig jaar naar het vmbo ging niet zonder slag of stoot. Dit jaar doet hij over en nu als ik naar zijn cijfer lijst kijkt ben ik zo blij dat ik die keuze hebt door gezet hem laten zitten in 1 vmbo. Nu heeft hij wel 8 en 9 voor Nederlands. Zelfs zijn Engels gaat beter een 5.1. Voor hem al zo mooi. Nou ja wat ik wil met dit bericht. Elke moeder zal het wel herkennen en zeker je eerste het is toch het kind dat je moeder gemaakt heeft, En wat ze zeggen is waar kleine kinderen kleine zorgen grote kinderen grote zorgen. En ik geloof ook niet dat je ooit als moeder niet, niet aan je kinderen zal denken denk ook echt moeder zijn ben je niet voor even maar echt voor heel je leven. Iets mooiers bestaat er niet. Tuurlijk mopper ik ook wel eens en natuurlijk denk ik ook wel eens waar is het behang. En toch zou nooit meer zonder mijn kinderen willen zijn of leven. Morgen 14 jaar wauwwww...
Dat blijft he.. het emotionele rond de verjaardag van je kind. Fijne dag morgen! En wat fijn dat je, ondanks wat jullie hebben meegemaakt, alles goed op de rit hebt.
Gefeliciteerd alvast! Het blijft emotioneel, dat heb ik met de jongste na een hele spannende zwangerschap....
Dank je wel dame.s . Ben toch wel een emo mensje haha. Heeft net zijn cadeau gehad koptelefoon om goed te kunnen horen via zijn laptop en ik hoef nu niet meer 20 keer te roepen dat het geluid zachter moet en 30 euro verjaardag.s geld voor om te sparen voor een andere laptop. Hij vind het maar gewoon gewoon 14 mam. hihi.
Gefeliciteerd meid!!! Ik ben ook altijd emotioneel hoor de dag voor zoon's verjaardag. De bevalling was ook gewoon heel heftig. Ik weet gewoon nog hoe het was toen ik zoon voor het eerst zag, dat moment vergeet je gewoon nooit meer: moeder worden.
Een beetje laat, maar alsnog van harte gefeliciteerd met je zoon. Heel herkenbaar, die weemoedige gevoelens rond de verjaardag. Mijn dochter wordt over 2 weken ook 14 en er zijn rond haar geboorte ook veel dingen gebeurd. En nu nog, maar daar heb ik een eigen topic over... In elk geval heb jij je portie wel gehad en ben je er toch redelijk goed uitgekomen he. Je laatste zin vind ik erg mooi... Dikke knuffel meid, Pluisje