Mijn dochter van bijna 4 vraagt erg snel om hulp zodra iets niet onmiddellijk lukt. Het gaat om veel kleine dingetjes op een dag die ze prima zelf kan. Bijvoorbeeld schoenen aan doen, iets van duplo op elkaar doen, het laatste hapje eten op haar bord bij elkaar schrapen, etc. Ze kan het allemaal wel en op goede momenten doet ze het ook, maar door de dag heen hoor ik zo vaak "het lukt niet! Wil je helpen?". En naast netjes vragen hebben we ook de versie waar ze direct gaat huilen/jengelen Ze heeft een broertje van 4 maanden en al vanaf het begin van de zwangerschap heb ik er bewust op gelet dat ik haar zelfstandigheid wil vergroten en haar aangemoedigd om dingen zelf te doen of het ten minste te proberen. Ik zie bij haar een vorm van faalangst in combinatie met perfectionisme die ik ook wel herken bij mijn man en in mindere mate bij mezelf als kind. Voorbeeldje: ze is sinds een aantal weken zindelijk (vrij laat, ook te maken met faalangst volgens ons) en als ze naar de wc is geweest (wat ze dan wel keurig zelf doet) wil ze 9 van de 10 keer dat ik help met haar onderbroek ophijsen. Dan zeg ik: probeer het zelf eens, geef soms aanwijzingen, maar vaak staat ze dan enorm gefrustreerd aan die onderbroek te plukken en alleen maar te roepen 'het lukt niet!'. Uiteindelijk heeft ze hem dan omhoog, dus ik prijs haar: 'goed zo, zie je dat je het wel kan!' maar dan zit het randje nog omgevouwen en roept ze zelf: 'nee! Hij zit niet goed!! Jij moet het doen!!'. En dat allemaal op jengel-stand en tig keer per dag... Ik word er zo moe van! En vind het soms zo moeilijk om op een positieve manier te blijven reageren en bekrachtigen. De verleiding is enorm om even snel te helpen, en op spits-momenten doe ik dat ook hoor. En ik weet dat ik haar alleen zelfstandiger maak door het haar zelf te laten doen, maar pffff…. Iemand nog tips? Herkenning?
Heul herkenbaar! Onze jongste is ook zo lekker makkelijk. Vooral met kleding en schoenen. Ik heb het al een keer zelf gedaan zegt hij dan. Tja je moet het altijd zelf kunnen zeg ik dan. Ik moet ook mijn schoenen zelf aan trekken. Niemand die mij helpt hoor. Meestal helpen zulke dingen wel. Maar als we snel moeten help ik ook wel hoor. Ik weet dat hij het zelf wel kan en zich dus op school ook prima redt. Dat scheelt.
Ik denk dat de stap naar ‘grote zus’ gewoon moeilijk is. Ze kreeg eerst alle aandacht en nu minder, hulp vragen is een manier om aandacht te krijgen. Ik zou de lat dus lager leggen, kies een paar dingetjes uit die zelf moeten, maar help bij andere dingen gewoon - en mopper dan ook niet over dat ze het best zelf kan. Naast dit soort dingen zou ik ook proberen echt wat 1-op-1 tijd met haar te hebben waarin je haar volgt in haar spel, dat is zo fijn voor een kind dat net een broertje/zusje heeft gekregen!
Toen mijn zoontje die leeftijd had, en zijn broertjes nog babys waren deden wij altjd: x samen doen, bijvoorbeeld 1 gesp van sandaal samen vastmaken, en de ander zelf. Dikke high five en complimenten als het lukte. Dit werkte het beste voor hem. Hij had nou eenmaal opeens 2 hele kleine totaal afhankelijke broertjes, dus het ging ook niet anders.
Ik zou er niet te veel ingewikkelde analyses op loslaten eerlijk gezegd over waar het gedrag vandaan komt . Het is voor haar nu onduidelijk bij welke dingen je wel wil helpen en bij welke niet. Ik zou dus met haar een lijstje gaan maken over welke dingen ze voortaan zelf gaat doen. Je zou dan op een blaadje, dat je ergens ophangt, wat plaatjes kunnen printen van wat ze zelf gaat doen, bijvoorbeeld naar de wc gaan. Met ruimte er achter om stickers te plakken elke keer dat het goed gaat. Het is denk ik wel belangrijk dat je consequent gaat blijven over wat ze zelf moet doen en wat niet. Succes!
Heel herkenbaar. Wat hier werkt is aangeven je bent al 4,5 en dit kan jij wel, je bent een grote jongen. Probeer het maar de vorige lukte het ook. En het is niet erg dat je een paar keer moet proberen. Oefening baart kunst! En dan een high five als het gelukt is. Bij iets nieuws zeg ik, zullen we het eens proberen? Jij bent nu al zo’n grote vent ik denk dat jij dat wel kan. Zullen we samen oefenen? Maar ook als ik zie dat hij zonder te vragen wat goed doet dan geef ik hem een knuffel en prijs hem in de beginperiode even de hemel in. En dat ik zo trots ben dat hij al zo goed zelf schoenen aan kan trekken, oid
Dankjewel allemaal voor de reacties! Het klopt ook wel dat het momenteel allemaal een beetje veel is voor haar. Naast dat ze 4 maanden geleden een broertje heeft gekregen, zijn we ook 2 maanden geleden verhuisd. Iedereen loopt hier wel een beetje op zn tandvlees... Ik heb er de afgelopen dagen op gelet en ze doet het uiteraard vooral als ik met de baby bezig ben. Als we even tijd met zn tweeën hebben (daar waak ik wel voor) gaat dat nagenoeg zonder piepen. Jullie hebben wel gelijk dat ze nu niet weet wat ze wel en niet zelf moet doen. Goede tips om dat voor haar duidelijker te maken! Ik ga inderdaad met haar afspreken welke dingen ze zelf doet en met welke dingen ik zonder mopperen zal helpen. Zal hopelijk veel frustratie schelen van beide kanten!