Ja! Dit klopt echt niet! Jeetje ik word er een beetje boos van! WIj zijn jaren bezig geweest eer we toestemming hadden om een kindje te adopteren. ALs je deze stappen niet doorloopt (dat kan versnelt uiteraard als er een kindje is waarvan de ouders zelf zeggen dat ze iemand gevonden hebben waarvan zij willen dat die hun kind adopteerd) kan je gewoonweg niet adopteren. Ik heb dat hierboven ergens uitgelegd. DIt verhaal klopt gewoon niet. De Raad moet eerst gaan uitzoeken hoe je zelf bent, of je werk hebt, hoe je eigen jeugd was, hoe je band met je eigen ouders was, hoe je in het leven met tegenslag bent omgegaan, of je med gebruikt, of je een stabiele relatie hebt, of je een goed sociaal netwerkt hebt. Dan moet je zelf je levensloop uitgebreid opschrijven op papier zetten, wat zij weer gaan lezen en uitpluizen. Dan gaat dat dossier naar het Ministerie van Justitie die bekijken of ze accoord gaan met het advies van de raad..... En ik zweer het je, dat gaat niet in 3 dagen tijd!! Daar gaan minimaal wel 5 a 6 maanden overheen. Gaat wel veel sneller dan een reguliere adoptieprocedure omdat er al een kind is, geen wachtlijst, ouder die de nieuwe adoptieouder aanwijst. Wij hebben er 4,5 jaar over gedaan. Eer we eindelijk op de wachtlijst stonden van de vergunninghouder (die matched) waren er 3 jaren verstreken.
Klopt ook niks van. In zin 1 van openingspost gaat het al mis. Ik snap niet dat je zulke onzin durft te schrijven.
Pardon? Onzin? Hoe durf jij te zeggen dat het onzin.is? Dit kindje is.haar vader kwijt! Mn vriendin is 2 kinderen verloren en jij denkt dat ik hier doodleuk een verhaal verzin? Waar is jou respect?! Adoptieprocedure word gestart zodra vader zijn handtekening zet onder de papieren dat hij.uit ouderlijke macht gezet word. (dit is wat ons verteld word en mn vriendin is niet iemand die verhalen.uit dr duim zuigt) ik kan echt kwaad worden dat ik als leugenaar weg gecijfert word hier! Iemand vroeg paar posts terug of vader wat goed te maken had,.hij heeft haar verlaten toen haar zoontje.opgegeven werd, op het moeilijkste moment. Mischien is dat zijn reden achter die vraag.
Ik heb het niet over de persoonlijke zaken, maar over de procedures van Jeugdzorg en de Kinderbescherming waar jij het over hebt. Al blijft het wel bizar dat het meisje wiens ouders haar heel jong kregen geen moeder en ook geen opa's en oma's (4) en overgrootvaders en -moeders (8) meer heeft. En ook geen verdere familie. Jouw vriendin is geen eerste keus als pleegouder/voogd. En ze heeft zichzelf niet aangemeld, 'ze' belden haar? Wie zijn 'ze'? Zoals jij de gang van zaken omschrijft, klopt deze iig niet. Er bestaat zoiets als netwerkpleegzorg, maar voordat je daadwerkelijk pleegouder wordt, gaan daar minimaal weken overheen, maar reken maar op maanden. Dit soort screeningsprocedures kosten gewoon heel veel tijd. Er moeten tal van formulieren ingevuld worden, er worden huisbezoeken afgelegd, er volgen medische keuringen, er moeten cursussen/infoavonden bijgewoond worden etc. Overigens is op dit moment de Raad van de Kinderbescherming en het adoptiegebeuren nog helemaal niet Im Frage. Bovendien kost die procedure nog eens 2x zoveel tijd. Dus ja, ik heb mijn gerede twijfel.
Als het gezin al onder toezicht staat van bureau jeugdzorg en een voogd is toegewezen, kunnen beslissingen sneller worden gemaakt. Een zaak kan zelfs binnen een paar dagen voor de rechter komen in dat geval. Maar ik heb niet het idee dat het hier direct om een adoptie gaat, maar om een crisisplaatsing. In geval van crisisplaatsing binnen het netwerk vind er geen screening plaats. BJZ is dan allang blij dat het kind uit de onveilige situatie is en bij een bekende kan worden ondergebracht. Dit laatste heeft dus in eerste instantie niets te maken met adoptie of pleegzorg. Ik weet niet hoe het zit als uiteindelijk blijkt dat het kindje voor langere periode of altijd bij de vriendin blijft.
Dus de adoptieprocedure moet nog gestart worden, dat betekent dus niet dat ze al toestemming heeft om het kind te adopteren. Dat wordt dan toch in de procedure bekeken? Ik denk dat het in eerste instantie nu dus ook om crisisplaatsing gaat.
Als de omstandigheden/verleden en heden van je vriendin inderdaad zo zijn zoals jij ze schetst TS, zal de rechter dit meisje NOOIT aan je vriendin toewijzen. Dan kan de adoptieprocedure wel opgestart zijn, maar dat zegt nog helemaal niets natuurlijk.
Ik denk dat juist omdat die vriendin kindjes heeft verloren zij zeker dit kindje niet zal opgeven verder weet ik niet hoe de rechter de situatie bekijken maar denk dat ze een goede kans maakt en dat kindje kent haar dat is ook een veilig gevoel toch Ik bedoel te zeggen ik zou liever als kind bij iemand terecht komen die ik ken dan iemand die ik niet ken heel veel sterkte ik hoop dat het kind een mooie plek krijgt bij een lieve mama die voor het kindje gaat dat is het enige wat telt toch En sterkte met deze situatie zal niet makelijk voor je zijn te helpen met zo'n grote beslissing van een vriendin
Waarom zou iemand geen adoptiekind kunnen krijgen omdat ze.zelf 2 kinderen verloren is? Lijkt me onzin. Het is niet zo dat iemand geen goede thuissituatie kan.bieden hierom. Ik vertel alleen wat ons verteld word, ik vraag niet voor niets hier naar soort gelijke verhalen want ik heb me er nooit in verdiept. Mijn vriendin gaat echt niet van de daken schreeuwen dat het meisje bij hun mag blijven als ze helemaal geen enkele zekerheid heeft.. De politie belde haar op, omdat die vader haar als enige wilde noemen voor opvang van zn dochtertje. Vreemd hoeft het niet te zijn als je als jong iemand geen vader of moeder meer hebt, geen broers of zussen. Ik heb zelf geen omas of opas gekent, mijn ouders zouden de zorg over mijn zoon nooit krijgen ivm ziektes, mijn schoonvader is 74 terwijl mijn vriend pas 23 is.
De politie kan voor crisisopvang iemand uit het netwerk benaderen, bijvoorbeeld een vriendin. Maar over pleegzorg en adoptie gaan BJZ en uiteindelijk de rechter. En die stellen hoge eisen aan degenen naar wie een kind gaat. Gebeurt vaak genoeg dat kinderen niet bij hun eigen grootouders of tante/oom geplaatst worden omdat de rechter dat niet goed vindt. Dat is geen oordeel van de mensen die hier posten, dat is de realiteit bij Jeugdzorg. Je vraagt hier om ervaringen: ik heb in mijn kennissenkring mensen die geadopteerd hebben...die mensen zijn zo'n 5 jaar 'in verwachting' geweest. Kennissen van me doen aan pleegzorg, long term en crisis. Voor je mag adopteren of pleegouder worden moet je door een heel traject, je moet cursussen volgen, je hele huishouden wordt uitgepluisd, je verleden wordt nagegaan. Dat gaat allemaal niet 1-2-3! Zoals ik al eerder schreef, een kind is geen hondje dat je aan een andere eigenaar overdoet of ophaalt of aflevert in het asiel!
Dit is niet de gang van zaken: als een kind in gevaar is, wordt het weggehaald en in de crisisopvang geplaatst.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik vraag me af of de RvdK niet pleegzorg bedoelt i.p.v. adoptie? Ik zou je vriendin aanraden om daar mee te beginnen, dan komen ook niet alle kosten voor haar rekening maar kan ze pleegzorgvergoeding krijgen. Mocht het na een tijdje nog steeds goed gaan, kan ze altijd nog één-hoofdige pleegoudervoogdij krijgen, dan behoudt ze recht op pleegzorgvergoeding.
Maar er wordt in eerste instantie wel gekeken of het kind in het netwerk geplaatst kan worden, dat is minder traumatisch dan in een vreemd crisispleeggezin of op een leefgroep.
Ben het helemaal met Dirksmama eens!! Als je eens wil weten welke weg wij hebben afgelegd naar onze oudste zoon, dan snap je wel waarom ik hier even op reageer. Ik vlak ook echt het verdriet van je vriendin niet uit, in tegendeel zelfs. Maar hier gaat het echt niet om adoptie! Ik denk ook dat zij nog veel te veel verdriet heeft om geschikt bevonden te worden door de Raad om NU al een kindje te adopteren. Bij mij vroegen ze zich af (en let wel ik was al tegen de 30) of ik mijn miskramen wel al een plekje had gegeven. Want als je zelf nog in de knoop zit, verdriet hebt, kan je gewoonweg nog niet adopteren, omdat die kinderen al een flinke rugzak hebben. Een adoptie procedure is zoveel anders dan wat jij hier verteld. Dit zal idd eerder crisis opvang zijn, pleegzorg, en als ze dan evt een adoptieprocedure willen starten, mag ze alles gaan doen wat ik al schreef.
Dat vind ik niet raar. Ik denk dat als je jezelf het leven wilt ontnemen, je niet de geschikte persoon bent om te bepalen wat het beste is voor je kind. Ik vind het heel goed dat er instanties zijn die zich hierover buigen.
Dat mag je wel, alleen kan dit overruled worden door een rechter maar dan moeten de omstandigheden wel heel bijzonder zijn. In principe worden kinderen toegewezen aan hen die de ouders bedacht hebben (zolang zij niet om juridische redenen geen gezag kunnen aanvaarden)