Ik zoek tips eigenlijk met betrekking tot mijn dochter (6) Na een drama week is vandaag het hoge woord eruit gekomen. Vanmiddag is ze naar een vriendinnetje geweest om te spelen. Bij ophalen heb ik nog een uurtje een kop koffie gedronken met de ouders van het vriendinnetje. Toen ik aangaf dat we naar huis gingen zo vlak voor het avondeten was het een en al drama. Niet mee willen, verstoppen, weglopen, niet aankleden, bleef roepen dat ze niet naar huis wilde etc. Nu heeft mijn dochter wel vaker last van afscheid nemen hij speelafspraakjes maar dit was next level zeg maar. Uiteindelijk heb ik haar na een gevecht van 20 minuten haar op kousen voeten en zonder jas aan mee naar buiten genomen (over mijn schouder dus) in de hoop dat ze het dan koud kreeg. Niets was minder waar. Ze heeft het hele weg naar huis zo gelopen. Nou ja gelopen... Ik moest haar blijven vasthouden als was ze zo teruggerend. Naast dat ik me wel redelijk opgelaten voelde (het lijkt dat net alsof het zo vreselijk is thuis) vond ik het voor haar toch wel erg sneu. Eenmaal thuis stierde ze woedend naar boven en meldde dat ze haar koffer ging pakken en terug naar haar vriendinnetje ging. Met jas aan, een tas met knuffels en tandenborstel stond ze bij de deur. Ik heb de deur op de knip en op slot moeten doen anders was ze zo weggegaan. Na een hoop stampij over de sleutel (die ik veilig had opgeborgen) kwam het hoge woord eruit. Ze voelde zich ongelukkig. Ik schrok me rot. Omdat ze enig kind is (en ook nog eens met gescheiden ouders) voelt ze zich thuis alleen. En wil ze een zusje. Sja dat gaat niet meer (ook niet als papa en mama nog bij elkaar zouden zijn) Het brak mijn hart. Ze wil iemand om mee te spelen en ze gaat redelijk vaak spelen bij iemand. Maar iedere keer dit gevecht is voor niemand leuk. Zelfs als we daar van te voren afspraken over maken (wat wel eens wil helpen met ander dingen) zit dit haar hoog. Wat kan ik doen om haar toch minder ongelukkig te laten zijn. Ik vind dit moeilijk, ik kan het niet permanent voor haar oplossen, hoe graag ik ook zou willen.
Wat ontzettend sneu. En je voelt je dan zo machteloos natuurlijk. Je wil je kind alles geven om gelukkig te zijn maar dit ligt buiten je macht. Het is in ieder geval goed om te laten weten dat haar gevoel er mag zijn. En misschien helpt het haar als jij uitlegt dat je ook graag nog een kindje had gewild (als dat zo is) maar dat het door de omstandigheden niet kon. Dan is ze in ieder geval niet alleen met dit gevoel. Misschien dat jij of haar vader ooit iemand ontmoet die ook kinderen heeft. Dan heeft ze toch een stief broer en/of zus erbij. Heeft ze verder genoeg te doen naast school? Clubjes, sport enz? Ik denk maar wat mee. Weet het antwoord ook niet. Mijn zoon is ook enigs kind en vraagt ook weleens om broertje of zusje. Maar vindt het gelukkig ook heerlijk om regelmatig alleen te spelen thuis.
Dat is naar maar ik zou het toch luchtig houden. Zelfs onze jongste klaagt weleens dat ze een broertje of zusje had willen hebben omdat ze zich verveeld Ze heeft een grote broer en zus met een aardig leeftijdsverschil dus in wezen is ze ook een soort van “ enig” kind Ik ben er altijd duidelijk over geweest dat er geen kindjes meer komen en we hebben een hond en de moet ze maar zien als dat ene broertje of zusje hihi
Ik zou inderdaad ook uitleg geven waarom dat zo is. Hebben we bij onze zoon van 5 ook gedaan. Gelukkig hebben we 2 katten waar hij dol op is. Hebben jullie huisdieren?
Ik dacht idd ook, hebben jullie tijd voor een hond? Kinderen kunnen zo veel leren van een dier. Q is ook lang alleen geweest (zie het leeftijdsverschil) en we hebben altijd een of twee honden gehad. Ze heeft hier altijd veel aan gehad.
Ik moest ook aan een huisdier denken, maar dat moet je als ouder zelf natuurlijk ook echt willen. Verder zou ik haar gevoel erkennen (en dus ook niet meteen met een huisdier als soort van ‘instant oplossing’ komen ) en uitleggen waarom een zusje (of broertje ) niet gaat gebeuren. Super rot voor haar, maar zo is het nou eenmaal. En als het ergste dan wat gezakt is, dan zou ik gaan kijken welke oplossingen er zijn (clubjes, huisdier, ...).
Wat ontzettend sneu!! En ook deels herkenbaar. Hier ook een dochter van 6 die regelmatig om een zusje vraagt. Die gaat er ook niet komen. De ene keer zegt ze dit vaker, de andere keer geniet ze ook wel van de rust thuis. Ze mag regelmatig iemand meenemen als we ergens naartoe gaan. Dat scheelt!
Dank jullie wel voor de reacties. Ik erken haar gevoel ook zeker. We hebben gister daarover gepraat (zij met dikke tranen rollend over haar wangen en ik hard werkend om de mijne binnen te houden). Ze weet dat er geen broertje of zusje komt en ze weet ook dat het al een wonder is dat ze er is. Dat weet ze al vrij lang omdat ze al vaker om een broer of zus vraagt. Alleen niet zo extreem als gisteren. Een huisdier heb ik wel eens over gedacht maar om verschillende reden nu even geen optie. Een hond is geen optie helaas. Ik werk teveel daarvoor. Misschien over een jaar of 2 een kat. Omdat ik werk zit ze smiddags op een (sport)bso zodat ze op die manier ook sport doet en in groepjes (clubjes) van alles doet. Ze heeft ook wel vriendinnetjes daar. En ze vind het ook heel leuk daar, ze is altijd blij om mij te zien maar ze zal niet gelijk de deur uitlopen omdat ze van alles aan het doen is. Of mij wil laten zien wat ze heeft gedaan. Ik ben toch wel "blij" dat het deels herkenbaar is. Je gaat met zo'n situatie toch aan jezelf twijfelen. Nu is het weer een beetje gezakt bij haar en zit ze rustig op de bank. Gelukkig.
Zijn er geen vriendinnen in de buurt met wie ze vaker kan spelen? Een buurmeisje oid Op school afspraken maken dat ze bv 2x per week met ienand mag afspreken Ik zou wel afspreken dat als ze ergens gaat spelen en je haar komt halen dat ze dan meekomt en anders is het klaar met spelen Ze is 6 dus moet dat prima begrijpen
met een katteluikje met chip kan je kat lekker z'n gang gaan. waarom 2 jaar wachten. Wij hebben het als gezin niet makkelijk gehad en de kat is echt heel belangrijk . En trouw, zit echt iedereen op te wachten uit school Loopt een stukje mee naar school en staat om om twee regelmatig voor de deur als ik ga halen van school . Er wordt echt tegenaan gekletst, geknuffeld. Ze is echt heel belangrijk en echt onderdeel van het gezin.
Een huisdier is hier echt niet de oplossing hoor. Ja ze vindt ze leuk, maar ze zou veel liever een broer of zus hebben. Hier is het altijd de zoete inval met vriendjes en vriendinnetjes en zij is ook altijd welkom, heeft een druk sociaal leven zeg maar. Maar dat is toch anders dan een broertje of zusje in huis zegt ze.
Ze heeft ook best veel vriendinnetjes. Maar idd anders. En er zijn redenen waarom een huisdier nu gewoon even geen optie is. Vandaag hebben we even een andersom dag gehad. Ze bepaald vandaag wat we gaan doen (tot op zekere hoogte natuurlijk, de snoeppot omkeren is geen optie natuurlijk) en het gaat al wat beter vandaag. Gelukkig maar.
Het is ook anders, uiteraard, maar als een broertje of zusje geen optie is, dan is het misschien wel een goed alternatief.
Sneu of niet sneu, ik hoop dat je haar wel duidelijk hebt uitgelegd dat je dit gedrag echt niet accepteerd. Dat ze over alles met je kan praten, maar niet op deze manier. Daarnaast zou ik vragen wat precies haar verwachting zou zijn van een zusje. Samen praten, samen spelen? Daar kun je dan beter op in gaan. Samen geheimen delen? Is een dagboekje misschien iets voor haar? Samen spelen? Welke spellen? Ik heb 3 broers maar heb me ook regelmatig eenzaam gevoeld. Een ander mens, of dier, is op zich geen oplossing voor een gemis dat in jezelf zit. Ik zou beter in kaart brengen wat ze precies mist en hiervoor samen oplossingen zoeken. Ik zeg niet dat broers (of zussen) niet geweldig zijn hoor (meestal), maar er is ook een rijk leven invulbaar zonder broers en zussen.
Update: de week is wat rustiger verlopen. Ik merk wel aan haar dat haar iets dwars zit en ik probeer er met haar over te praten. Helaas is het geen prater en moet ik het er vaak uittrekken. Tot nu toe heeft ze niets losgelaten. Ik heb haar verteld (aan het begin van het schooljaar overigens al) dat ze zelf afspraken moet maken. Als ze met iemand wil spelen vraagt ze dat aan het desbetreffende kindje en dan ga ik wel daarna met de moeder of vader van dat kind een afspraak plannen. Ze wil vooral spelen. Dat doet ze nu ook. Promt krijg ik een briefje van de moeder van een kindje van de bso om een speelafspraak te maken. Natuurlijk was haar gedrag niet goed. En heb ik uitgelegd dat dit niet de manier was om.het te uiten. Dat ze prima boos mag en kan zijn. Maar dat ze dan wel moet praten. Als ik.niet weet wat er aan de hand ik, kan ik ook niet helpen of er iets aan doen. Hopelijk gaat ze er een plekje in vinden. Want ik kan er momenteel echt niets aan veranderen.
Wat sneu voor haar. Moeten opgroeien zonder siblings kan best vervelend en lastig zijn. Aan jou als ouder de taak dit gemis te compenseren door haar te helpen dit te kunnen accepteren. Haar te ondersteunen bij extra sociale activiteiten (zit ze al op een teamsport), of clubjes. Maar ook door zelf actief speelafspraakjes te maken (in overleg met haar). En een huisdier kan ook zeker helpen tegen de eenzaamheid. Ze moet immers naast een sibling ook haar vader missen dus wellicht is dat extra moeilijk. Wellicht kan je ook denken aan vakanties voor alleenstaande ouders?
Zoals ik het lees bedoel je dat TS de afspraakjes moet maken? Of lees ik het verkeerd? Want denk dat het juist goed is om haar daar vooral zelf in te stimuleren (wat TS ook doet), want op een gegeven moment kom je niet meer in de klas, op het schoolplein, en dan zal ze het zelf ook moeten regelen.
Je kunt als ouder je kind helpen bij het maken van afspraken. Door te stimuleren. Maar ook door zelf contacten te leggen met andere moeders. Juist bij kinderen die dat nog wat moeilijk vinden.
Ah, dan las ik het verkeerd! Ik dat het dat je bedoelde dat ze de afspraakjes voor haar zou moeten regelen. Maar inderdaad, kinderen stimuleren en helpen bij het leggen van nieuwe contacten is een ander verhaal