Mijn eerste S...de liefde van mijn leven, maar man man, ik krijg er grijze haren van. Haar biologische vader heeft ze niets aan, mijn huidige man is al 15 jaar haar vader. Keurig gescheiden van haar vader, amper een woord gevallen en een verbaasde mediator omdat we zo goed waren met elkaar. Voor de zekerheid S therapie gegeven, want baad het niet, schaad het niet. Na 10 jaar begon ze het zwaar te krijgen, ze werd jaloers op S2. Ik verdeelde mijn aandacht zo eerlijk mogelijk, maar niet alles was voor haar meer. Dus ze zag het leven niet meer zitten en kwam in een inrichting. Daar werd ze na een maand ontslagen en ik kreeg te horen dat ze hoopte vaker zulke makkelijke patiënten te hebben. Daarna nog een jaar in dagtherapie gezeten, daar ben ik ook flink doorgezaagd. Ik ben haar moeder, niet haar bff. Haar niet te veel verwennen, etc etc. Nu begint ze weer....het leven is zwaaaar! Ze is gestopt met haar stage, want 4 dgn per week een paar uur per dag werken zuigt de energie uit haar. Vreselijk zwaar op de hand en haar drama komt weer naar voren. Ze doet nu niets hele dagen, lekker wat hangen en tekenen. Haar vriendinnen zijn allemaal zo, praten elkaar de put in ipv eruit. Ik kan niet bij hun binnenkijken, maar op het oog gouden leventjes. Herkent iemand dit? Heeft er iemand een vriendelijke gouden tip? Het is een vreselijk lief kind, helpt altijd, is grappig, vegan, pro blmt, etc. Perfect op het puntje na dat ze makkelijk “hysterisch” is? Of ben ik gewoon te nuchter? Ik probeer haar echt te helpen en snappen!
Klinkt als een typische "tropische vis". https://www.ru.nl/radboudreflects/terugblik/terugblik-2020/terugblik-2020/20-02-18-curlingouders-lezing-klinisch-psycholoog/
Het lijkt me gevaarlijk om zomaar een “diagnose” te stellen zoals mijn voorganger doet. En ook niet mogelijk adhv 1 beschrijving wat ik me afvraag: toen ze destijds onder behandeling is geweest, was ze toen minderjarig? Je geeft aan ook gesprekken te hebben gehad, zijn daar geen adviezen in gegeven? Het lijkt immers alsof ze “terugvalt”. Is het mogelijk om opnieuw contact op te nemen met een arts/behandelaar als je echt bang bent voor herhaling of als je adviezen nodig hebt? Gewoon even wat dingen die ik me opkwamen Lijkt me echt heel moeilijk om soms tot een lieve maar echte puber door te dringen. En ze worden natuurlijk ook echt beïnvloed door hun vriendenkring.
Geen diagnose hoor. Gezien het verhaal moest ik hier gewoon aan denken. Misschien herkent Cindy hier iets in, maar misschien ook niet.
Nooit eerder problemen met haar gehad, behalve wat he hierboven hebt geschreven? Geen moeite met prikkels verwerken of autistische trekjes gezien? Mijn jongste heeft ook een makkelijk leven, maar alles valt haar zwaar, en dat is absoluut geen hysterie maar ze vindt zoveel dingen lastig. We hebben geen diagnose, maar ze is perfectionistisch, faalangstig, snel overprikkeld, heeft er erg veel last van als anderen niet doen zoals het 'hoort', het vreet haar echt op. En is zo vermoeiend voor haar. Ze heeft al regelmatig geroepen 'ik wil gewoon helemaal niets meer!'. Echt heel sneu. Misschien herken je iets
Meent ze het echt of is het op dit moment haar manier van praten? Ik kan me namelijk voorstellen dat het gewoon puberaal gedrag is. In dat geval zou ik er niet teveel op in gaan, positief benaderen en wanneer kan een compliment geven. Wanneer ze het echt meent zou ik proberen te achterhalen wat deze gedachten nu veroorzaakt. Loopt het niet lekker op stage of heeft ze het er niet naar haar zin, omdat je aangeeft dat 4 dagen stage haar teveel energie kost? Baalt ze ervan dat nu niks kan/mag vanwege corona? Is ze ontevreden over haarzelf? In beide gevallen zou ik eens in de maand een moeder dochter (mid)dag houden, om de band te versterken en ook positieve ervaringen op te doen.
Ik begrijp het gedeelte mbt 'makkelijk leven' wat een aantal hier schrijven niet helemaal...? En ook de relatie met 'curling ouders' niet... Dit meisje heeft best het eea meegemaakt en ik lees in de reactie van TS niet dat ze alles voor haar kind probeert op te lossen. Puberen is ook niet makkelijk. Tel daar mogelijk wat bepaalde karaktereigenschappen bij op en het kan best zwaar worden. Bepaalde dingen horen erbij, zolang het binnen bepaalde grenzen blijft. Als ze het leven zwaar vindt, dan zou ik opnieuw professionele hulp zoeken.
Ben ik met je eens hoor! Maar of je dit nu onder puberen kunt scharen? Een 20 jarige is in mijn ogen toch een jong volwassene en geen puber meer. @Cindy1977 ik meende dat je wel eens geschreven hebt dat ze elders zelfstandig woont. Wil ze perse niet meer bij jullie in huis wonen? Gewoon meedraaien in de dagelijkse routine van een "gewoon" gezin is misschien wel een stukje houvast i.p.v. ergens in je uppie zitten in een kringetje mensen die net zoals je zelf snel depri zijn en je elkaar in de put praat? Als ik jou verhaal zo lees denk ik dat je de goede dingen hebt gedaan, ondersteuning bieden en aanbieden maar niet de regie over haar leven overnemen. Weer in therapie nog een optie? Ze zit nu weer in een andere levensfase dan bij de vorige sessie. Edit: je bent denk ik zeker niet te nuchter hoor! Ben zelf ook van het type: schop onder je kont met je malle fratsen, maar helaas werkt het in de praktijk vaak net even anders
Je hebt gelijk, ik ben niet zo helder vandaag...zat met 15 in m'n hoofd, maar ze is natuurlijk al 20. Dat maakt het deels inderdaad minder waarschijnlijk dat het 'puberen' is, aan de andere kant is 20 nog niet volwassen en voor sommige mensen alsnog (of juist) een lastige fase... (De rest, mbt dingen meegemaakt ed klopt natuurlijk ook in dit geval nog steeds. )
Ow wat fijn die lieve reacties en tips! Ik ben het aan het doornemen. Ik vroeg ook aan haar waarom ze de handvaten uit de therapie van een paar jaar geleden niet kon gebruiken nu. Daar krijg ik maar weinig antwoord op. Ik ga elk jaar een paar dagen met een kind weg, dan krijgen ze “alleen” tijd. We zijn in de zomer bij haar een paar dagen geweest op haar nieuwe kamer. Ik had niet het idee dat het daar toen slecht ging. Ach, mijn hoofd is een chaos momenteel, ik krijg het er hier niet fatsoenlijk uit. Nogmaals bedankt en morgen probeer ik meer te lezen! Het was al fijn dat ik het even kwijt kon. Soms frustreert het mij zo! Waarom lukt het nu niet met haar? Je krijgt dan als moeder toch wel het idee dat het aan jou ligt.
De situatie nu door Corona is wel extra pittig als je alleen bent, denk ik... Zeker als je gevoelig bent voor bepaalde dingen. Wat waren de handvatten uit de therapie? Als dat bv. contact en afleiding zoeken was ofzo, dan kan dat in deze tijd ook amper...
Ja het was idd je zinnen verzetten bedenk ik mezelf net. Ze is ook een braaf kind, houd zich echt zoveel mogelijk aan de regels, dus geen illegale feestjes. Ze moest sporten, bijbaantje, sociaal doen, school, ritme....nu doet ze daar dus niets van. Ze heeft het over emdr therapie, maar als ik dat lees is dat zo heftig? En als ik vraag wat het trauma is, dan komt dat er niet uit.
Hmm ja, ik weet natuurlijk niet wat ze normaal allemaal wel/niet met je bespreekt, maar als ze zelf echt een trauma denkt te hebben, kan ze dat mogelijk makkelijker kwijt aan een onbekende (bijv. de EMDR-therapeut) dan een een bekende. EMDR is er voor iedereen die iets angstigs heeft meegemaakt in zijn/haar leven, wat dan ook zorgt voor dagelijkse belemmering. Zie het zo: sommige mensen zien een ongeluk gebeuren, hebben daar enkele slapeloze nachten van en gaan vervolgens weer verder met hun leven. Anderen zien een ongeluk gebeuren, gaan daarvan hyperventileren, zitten alle 5 hun werkdagen 2x per dag in de auto en denken dan continu dat ze zelf ook zo'n ongeluk zullen veroorzaken of zullen krijgen, praten en dromen over niets anders meer etc. Sidenote: een ongeluk is even een voorbeeld. Het is niet perse voor de buitenwereld een heftig iets, maar als het voor degene die behandeld wordt erg genoeg is dat hij/zij er dagelijks hinder van ondervind, dan is dat genoeg trauma om EMDR te kunnen krijgen. Gezien dat ze nu veel minder kan doen dan voorheen, door corona: zou het niet een gevalletje van pure verveling zijn dat ze het leven op dit moment erg zwaar vindt? Gezien je zegt: 4 dagen per week een paar uur werken zuigt de energie uit haar en daarom is ze gestopt met haar stage, denk ik aan 3 dingen: - is ze overspannen/zit ze tegen een burn-out of (zoals ik hierboven min of meer al zei) bore-out aan? - kan er sprake zijn van autisme? - was die stage wel 'haar ding'? Zit ze niet in een ander werkveld beter op haar plek wellicht?
Jong volwassenen is een groep die wel vaker worstelen met zichzelf. Niet altijd door iets specifieks. Kan je inderdaad niet terug voor advies bij vorige behandelaar / behandeling?
Die heb ik gebeld van de week, maar die zijn voor kinderen onder de 18. Dus daar kan ik niet meer terecht helaas. Ik heb vanmorgen een gesprek gehad met de huisarts over haar, maar die kon natuurlijk ook niets zeggen, ze is boven de 18 en alles is privé.
@suus02 ... ze is bij de ggd geweest, als ik het goed zeg. Daar adviseren ze emdr therapie en klaar. Maar ik heb meer het idee dat ze hun daar naartoe heeft gemanipuleerd, want die emdr had ze het al langer over. Ze is boven de 18, dus niets wordt daarvan vergoed, een rib uit mijn lijf. Als het allemaal nodig zou zijn is het een ander verhaal, maar ik betwijfel het zo.
Je kunt je er aanvullend voor verzekeren. Het is bijna het nieuwe jaar dus het overwegen waard. Ik heb zelf EMDR gehad en heeft mij echt super geholpen. 5 sessies waren er bij mij nodig, werd deels vergoed.
Ik heb geen ervaring....maar als ik Google lees, dan is emdr voor diepe trauma’s, mijn puber is er 1 met een gouden lepel in haar mond. Je hoeft niet in details te treden, maar was het bij jou wel voor een diep trauma? Bijverzekeren is 200 euro per maand premie om 750 euro vergoed te krijgen?