Dochter wil jongen zijn

Ik heb er geen ervaring meer, maar ik zou mee gaan met je dochter. Als zij heel duidelijk aangeeft dat ze een jongen wil zijn met daarbij horen een jongensnaam en hij genoemd wil worden (en zo te lezen is dit duidelijk geen bevlieging) zou ik dat ook doen.
Je weet nooit wat de toekomst brengt, dus zeker weten dat je het juiste doet weet je nooit, maar als dit voor nu goed voelt en het beste lijkt zou ik dat gevoel volgen.

 

Ik zou inderdaad doen wat je dochter graag wil en blijkbaar ook goed aan kan geven.

Fijn dat ze (of hij ) zo'n lieve en begripvolle moeder heeft!

 

Ik vind dit zo’n lastige!
Mijn zus heeft als kind een fase gehad waarin ze een jongen wou zijn. Dat ging ook zover als een jongensnaam. Voor mijn ouders lag daar echter de grens; Je mag kort stekeltjes haar en jongens kleding aan, maar we noemen je geen Peter. Bij mijn zus ging het uiteindelijk om een fase. Ik weet niet hoelang deze precies heeft geduurd; een paar jaar iig wel.

Het lijkt me super moeilijk om in te moeten schatten of iets een fase is of dat een kind zich echt identificeert als iemand van het andere geslacht. Waar doe je goed aan? Zowel weigeren als ze echt trans is of voeden als het slechts een fase is lijkt me niet goed. Mja.. hoe weet je wat het is?

Ik zou denk ik op deze leeftijd nog niet meegaan in het echt aannemen van het andere geslacht, incl naamsverandering enz. Maar ik ken je kind niet natuurlijk, alleen mijn eigen ervaring met mijn zus. Dus mijn mening is gekleurd.

Misschien kun je eens babbelen met gespecialiseerde psycholoog hierover?
(Geen idee waar je die vandaan moet halen hoor. Vroegâh bestonden deze nog niet dus het was gewoon afwachten en als ouder(s) een keuze maken in de hoop dat het de juiste was.)

 

Ik kan me voorstellen dat het echt moeilijk is, ja!

 

Ik zou denk ik professionele hulp vragen via de genderpoli. Daar kunnen ze je kind volgen, begeleiden en helpen in de jaren, ook nu als later blijkt dat ze zich toch een meisje voelt. Ze blijft zich hoe dan ook gehoord voelen en zal leren dat nu nu is en later, later. Keuzes van nu maak je omdat je je daar op dit moment beter door voelt. 'Voeden' bestaat denk ik niet, vooral niet wanneer je kind de grenzen mag aangeven en ook als je niet bij een eenvoudige opmerking van je kind hem al in een transhokje wil duwen, maar zo klinkt het bij jouw dochter zeker niet als een bevlieging, ze zegt het al heel lang geef je aan. Als ze nu mag voelen dat ze zich geen meisje voelt zal er ook ruimte zijn wanneer ze dat later eventueel wel weer voelt.
Vandaar dat ik ook hulp via de genderpoli zou adviseren, zij hebben al veel ervaring en kunnen haar helpen uit te zoeken hoe t nu precies zit.
Ik denk ook juist dat voor kinderen die transgender zijn het heel belangrijk is om jong geholpen te worden. In eerste instantie om gedachten te ordenen en uit te zoeken hoe je in elkaar steekt. En mocht t duidelijk zijn dat ze doorzetten kunnen ze ook vroeg geholpen worden met hun pad te volgen wat ook veel voordelen oplevert.

 

Ik weet dat hier iemand op het forum is waarvan ze het traject gaan starten, maar ik weet niet meer wie het is. Zij kan vast ook goed met je meedenken.

 

Ik zou er nog niet te snel in mee gaan. Het is nog een kind en je weet soms niet wat de achterliggende gedachte van een kind is.

Onze dochter heeft heel lang gezegd dat ze een jongen wilde zijn. Maar wat bleek, (ze heeft hoortoestellen en een bril) Ze wilde dus graag een jongen zijn omdat dat onze jongens geen hoortoestellen en bril hadden. Want dat vond ze erg. Ze koppelde dus het jongen willen zijn, aan het feit dat ze dat dan niet meer zou hebben. Totdat haar nichtje ook een bril kreeg. Toen wilde ze ineens weer een meisje zijn...

 

Ik zou daar echt neutraal in blijven op deze leeftijd. Ze zijn nog jong en veel kan veranderen. Daarnaast heb je tal van vormen en lang niet iedere volwassene wil bijvoorbeeld een transformatie.

Dus geen jongens- of meisjes kleding maar neutrale kleding en kapsel. En ook geen andere naam maar wellicht een neutrale afkorting van haar huidige naam. En hij of zij kan je natuurlijk ook weglaten in gesprekken.

Op die manier wijs je niets af maar laat je het open en geef je ruimte. Het zal zich in de toekomst vanzelf uitwijzen maar dit is een proces van jaren.

 

Er zijn toch ook neutrale kapsels? Daarnaast zijn er meisjes met korte kapsels en jongens met langer haar. Zou een leuk bob kapsel haar niet staan?

Ik zou haar uitleggen dat ook met stekeltjes haar omgeving nog steeds een meisje ziet. Dat is hoe ze haar kennen. En andere kinderen van die leeftijd zijn daar nu eenmaal niet mee bezig. Of thuis is het überhaupt geen onderwerp van gesprek. Die ontwikkeling is echt nog niet zo ver. Bij veel kinderen is dat nog heel zwart wit zeg maar. Dus een jongenstrui en kort kapsel veranderen haar niet opeens in een jongen voor de buitenwereld.

 

Ik weet niet of je mij bedoeld of iemand anders.
Maar hier zijn we thuis er ook mee bezig. Onze middelste werdt zo ongelukkig van een meisje moeten zijn dat we inmiddels een jaar naast jongenskleding en kort kapsel ook hem zeggen en bij door hemzelf uitgekozen naam gebruiken.( hij is nu 8) Dit is dus niet alleen thuis maar ook op school ect. Het is een enorme worsteling geweest maar nu voelt hij zich weer gelukkig in plaats van diep ongelukkig omdat iedereen dacht dat hij een meisje was. Hij staat nu al een poos op de wachtlijst bij de dichtstbijzijnde genderpoli en hopelijk kan hij in het najaar voor het eerst op gesprek. Dat is dan 1 1/2 jaar na het 1e gesprek en doorverwijzing van de huisarts. We weten dat zijn gedachten nog kunnen veranderen, dat dit heel ingewikkeld is en hij nog jong is. Maar als je ziet dat hij eerst ongelukkig werdt van hoe de omgeving het zag en daarmee verwachtingen had hoe hij zich moest gedragen, kleden, hem aanspraken ect en en hoe opgebloeid hij is nu mensen hem zien als jongen ( vooral door onbekende mensen ) denken we dat we de goede beslissing hebben gemaakt. Dingen er middenin laten werkte hier niet afdoende en voelde hij zich juist ongehoord door. Hij zegt dan en toch ben ik een jongen. En om eerlijk te zijn als de buitenwereld mij constant zegt een man te zijn of geen man en geen vrouw schreeuw ik ook van de daken dat ik een vrouw ben. Dus ik wil zijn gevoel serieus nemen. En de mensen op de genderpoli mogen hem hiermee verder helpen aangezien zei hier veel meer van weten dan wij als ouders.

 

Mooi hoe je je kind steunt! En ontzettend lastig ook in "hoe ver" je moet gaan. Is het een idee om een doos of kistje te maken met haar meisjesnaam en meisjesspullen en dat op te bergen, maar dat je kind dan die doos tevoorschijn haalt als ze zich later toch een meisje voelt?

Een roepnaam nu voor een jongen zou je desnoods eerst thuis kunnen proberen? Gaat dat vaak ook niet stapsgewijs? Als ze het nu zo duidelijk aangeeft, denk ik dat er in mee gaan wel goed is.

 

Ik zou echt naar je kind luisteren en volgen hierin. Want zoals gezegd: als ze zich gehoord voelt, dan voelt ze zich ook gehoord om weer terug naar meisje te gaan als het toch van tijdelijke aard blijkt te zijn. Zeker wat betreft kleding en haar. Kleding groeien ze uit en moet toch weer nieuw gekocht worden. Daarbij veranderen mensen wel vaker van kledingstijl, dus waarom een kind niet. Haar groeit wel weer aan. Qua naam is wel lastig natuurlijk. Heeft ze daar zelf ideeen over? Een afkorting van haar naam als dat kan. Iets wat misschien op haar naam lijkt maar stoerder klinkt. Misschien een unisex naam die ze mooi vindt? Of een echte jongensnaam natuurlijk. Ik zou dan nu nog niet naar de gemeente rennen om een officiële naamswijziging aan te vragen maar als mensen in de omgeving al bereid zijn om de naam te gebruiken voelt ze zich misschien ook serieus genomen.

Onze oudste dochter zit er een beetje tussenin. Meer richting genderneutraal dan dat ze zich echt een jongen voelt. Ze wilde graag kort haar. We hebben haar door de kapper een “pixiecut” laten knippen. Ik heb haar in geen tijden zo zien glunderen toen de schaar in haar haren ging en het echt kort werd. Ook de kapster viel het op, hoe blij ze was. Het grappige is dat de een zegt: oh wauw; wat een mooie jonge dame, net audrey Hepburn, en de ander zegt dat ze nu jongens haar heeft. Precies zoals ze zich zelf dus ook voelt: een beetje van beide.

 

Dat hadden wij hier thuis ook. Hier zijn we op het begin van dit schooljaar begonnen met de uitleg dat ons kind zich dus geen meisje voelt maar een jongen en dus ook graag zo aangesproken wil worden. De juf heeft dat heel fijn uitgelegd met behulp van een filmpje van het klokhuis over gender.er zijn ook boekjes om dingen op kleuter niveau uit te leggen (oa 1 met een schaap die een varkentje is) de juf heeft ook aan de klas uitgelegd dat een keer vergissen niet erg is omdat ze hem natuurlijk al een poos bij zijn meisjesnaam kende. Dat was een stuk makkelijker voor de kinderen dan voor sommige volwassenen. Daarvoor had hij dus al een poos jongenskleding en zo. Dus ze waren al wat gewend en ik heb het idee dat kinderen veel flexibeler zijn. Het was trouwens niet zo dat het allemaal in 1 keer goed ging maar met veel uitleggen vanuit ons als ouders en door de leerkrachten snappen de meeste het inmiddels wel.

 

Een zoon van een vriendin van mij (hij is inmiddels 15) is geboren als meisje. Het was al vanaf peuterleeftijd duidelijk dat hij zich meer identificeerde met jongens. Op de basisschool ging hij in groep 3 over naar ‘hij’ en bv ook in de jongenskleedkamer (in groep 1 en 2 werden kleedkamers nog niet gebruikt). Wel gebruikte hij nog zijn ‘meisjesnaam’, in groep 7 heeft hij een nieuwe naam gekozen en die werd vanaf dat moment ook actief gebruikt. School ging daar heel goed mee om, klasgenoten vonden het volkomen normaal want die kenden hem natuurlijk ook al vanaf groep 1. Het was wel even wennen aan zijn nieuwe naam, maar niemand deed er moeilijk over. Nu op de middelbare school kent iedereen hem als jongen.
Hij heeft heel lang ondersteuning gehad bij - ik geloof - Youz, daar is ook expertise over gender-issues bij kinderen. Totaal niet ‘gepusht’ naar bv óf een jongen óf een meisje zijn, maar juist ondersteunen en helpen bij het vinden wat bij hem zou passen (en past).