Mijn ex-man en ik zijn ondertussen twee jaar gescheiden. Mijn ex-man is nog steeds alleen en woont in het huis waar wij vroeger samen woonden met onze drie kinderen. Ik heb een nieuwe relatie, woon samen met mijn nieuwe partner en zijn kinderen en samen hebben wij nog een baby van een paar maand oud. De verstandhouding met mijn ex-man is zeer goed. We komen nog steeds goed overeen, communiceren goed over de kinderen, verjaardagsfeestjes voor de kinderen organiseren we samen, ze zien nog steeds een heel goed contact tussen ons. Bij het wisselen gaat het er altijd heel gezapig aan toe, ... Geen vechtscheiding of iets dergelijks dus. Nu geeft onze dochter toch aan dat ze eigenlijk altijd bij mama wil wonen. Ze is voor de volledigheid pas zeven jaar oud... Haar vader zorgt goed voor haar, pakt het wel wat anders aan dan ik doe maar is zeker een liefdevolle papa. Geen sprake van misbruik, verwaarlozing, ... of iets in die aard. Een kind die zegt niet naar school te willen, geef je ook zijn zin niet. Ik vind het ook heel belangrijk dat ze zowel een goede band hebben met mij als met hun vader. Haar broers maken er ook helemaal geen probleem over. Toch vind ik het heel moeilijk om ze daar om de week (co-ouderschap) af te zetten als ze hysterisch aan het huilen is. Ze zegt papa in de week dat ze bij mij is, niet te missen. Hoe reageer ik hier best op? Ik zeg voorlopig, omdat ik niet weet wat ik er mee moet, gewoon dat het bij papa toch ook fijn is en dat we elkaar snel terug zien. Ze mag ook altijd even bellen als ze mij mist. Doe ik het goed op deze manier of pak ik het toch beter anders aan?
Ik denk dat je het prima doet. Maar ken dit probleem wel van een kind van een vriendin. Als het escaleert willen instanties precies wat jij nu doet dus ik heb ook niet echt een oplossing behalve positief blijven benaderen en niet toegeven. Maar misschien toch nog eens door proberen te vragen naar de onderliggende reden.
Toen ik zo oud was als jouw dochter waren mijn ouders ook alweer 2 jaar gescheiden en ik wilde ook niet naar mijn vader toe. De beste man deed echt niets fout. Ik denk dat je het prima doet en ik zou me geen zorgen maken.
Ik lees iets over een baby van een paar maanden, kan er ook een stukje jaloezie in zitten? De baby mag bij mama blijven en zij 'moet' naar pappa? Zomaar een gedachte hoor
Ik denk dat je het heel goed doet. mijn zoon wilde ook een tijdje niet naar zijn papa, dat ging weer over toen zijn vader een vriendin kreeg. Kan het zijn dat een hele week erg lang is? Mijn broertje had als kind erge heimwee. Kon dan vooral niet zonder zijn moeder als hij op kamp was oid. ik denk maar even hardop.. wat net ook al gezegd werd misschien jaloezie. Of mist zij de baby ook in de week bij papa?
Volgens mij doe je het prima en is er (helaas) niet veel meer wat je kunt doen. Misschien eens doorvragen inderdaad wat ze bij haar vader doet en daaruit afleiden wat ze precies "mist" daar en bij jou niet? Waarschijnlijk hangt ze in deze fase gewoon meer aan jou dan aan hem, maar soms is het op die leeftijd ook nog wel eens iets "stoms" als dat de Lego alleen bij jou staat of dat bepaalde vriendjes daar niet kunnen komen spelen. Of iets van dat zij minder haar draai vindt bij haar vader dan haar broers en er daardoor iets buiten valt als ze daar is? Ik roep ook maar wat. Ik had hetzelfde vorig jaar met mijn zoontje (toen ook zeven, toevallig). Moest 'm zowat huilend van me afplukken als het tijd was naar papa te gaan. Vreselijk... Ik heb het niet groter gemaakt dan het was, gewoon rustig gezegd dat dit z'n tijd bij zijn vader was en ik hem over x dagen weer zag, maar zodra hij uit het zicht was, had ik ook de tranen over m'n wangen lopen. Zo moeilijk! Bleek ook wel dat zijn oudere broer en vader heel close zijn en veel meer dingen samendoen, zoals gamen, waar hij geen interesse in heeft. Hij voelde zich daar dan wat verloren en dat was hij eerlijk gezegd ook wel. Uiteindelijk eens over gepraat met zijn vader en langzaam begon hij ook daar opnieuw zijn draai te vinden. Hij is nog steeds wel liever bij mij dan daar (beetje mama's kindje ), maar de drama's zijn gelukkig over gegaan.
Hier geen scheiding ofzo maar zoon was ook 7 toen dochter geboren werd. Hij logeerde elk weekend wel bij opa/oma of zijn tante of andere tante tot zusje kwam. Toen wilde hij ineens nergens meer logeren en zelfs na school nergens meer spelen. Denk je niet dat het met de baby te maken heeft? Dat ze daar gewoon graag bij wil zijn?
Ik lees co ouderschap en een week? Betekent dat de ene week bij papa en de andere bij mama? er zijn kinderen waarvoor dat steeds “verhuizen” echt zwaar is en die meer behoefte hebben aan 1 basis plek waar ze thuis kunnen zijn. En wat al genoemd is de baby kan ook best een factor zijn. je noemt het voorbeeld van naar school gaan. Toch ga ik ook op zoek naar een oplossing als ik mijn kindjes daar iedere dag met veel verdriet afzet. Ook als dat betekent dat ze bijvoorbeeld tijdelijk een halve dag gaan ipv een hele. Maar uiteraard moet dat ook bij jou passen en overleggen met de vader denk ik..
Ik ben het met je eens Wel vind ik een hele week weg een ouder niet zien erg lang (is naar het schijnt ook uit onderzoek gebleken lang te zijn voor jonge kinderen) Zouden jullie wellicht een ander schema kunnen bedenken waardoor ze sneller wisselt van huis?
Ja wellicht inderdaad een ander schema? Wij hebben 2/5 en 5/2 (dus de ene week 2 dagen en de andere week 5 dagen). We merkten zelf dat 5 dagen een beetje de max was voor zowel ons als de kinderen. Nu ze ouder worden neigt vooral mijn oudste wel weer naar week op en week af trouwens. Maar dat heeft denk ik met z'n leeftijd en ontwikkeling te maken.
Ik ben bonusmoeder. De zoon van mn vriend heeft deze fases ook. Zo wil hij de ene keer echt niet bij zn moeder en dat is soms ook zo bij vader. Schema hier is "ma di woe" bij mams... Woe eind middag naar paps en dan de ene vrijdag blijft hij weekend.. De andere vrijdag weekend mams. Dus echt 50/50 maar met halve weken en dan ook om het weekend. Ik denk dat je het prima doet maar blijf wel "in gesprek" zodat ze zich gehoord voelt.