Hoi! Ik heb hier een account aangemaakt in de hoop dames te treffen die in dezelfde situatie zitten/hebben gezeten. Vier jaar geleden ben ik gescheiden waarvan ik inmiddels 2,5 jaar samen ben met mijn nieuwe partner, welke ook vier jaar geleden is gescheiden. Ik heb twee kinderen van 9 en 6 en hij één kind van 5. We wonen samen en hebben allebei een andere regeling met onze ex. Mijn kinderen zijn de ene week bij ons, de andere week bij mijn ex-man. Zijn kind is hier elk weekend. Nu is het zo dat wij allebei de sterke wens hebben om een kindje van ons samen te krijgen. Alleen twijfelen we tegelijkertijd of we de kinderen hiermee niet te kort doen. Aangezien zij moeten pendelen tussen twee huizen en het kindje dan hier zou wonen. We hebben de kinderen wel eens ‘’gevraagd’’ hoe zij een broertje of zusje zouden vinden en deze reactie was positief. Maar goed, in hoeverre kan een kind daadwerkelijk nadenken over zoiets. Zijn er hier dames die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe hebben jullie uiteindelijk de beslissing om er wel of niet voor te gaan genomen?
Niet helemaal dezelfde situatie.... maar ik heb een zoon uit een vorig huwelijk en samen hebben we 2 jaar geleden een zoon gekregen. Mijn oudste is om het weekend bij zijn biologische vader. Hier geen problemen. De jongens weten niet beter en de oudste geniet van alle aandacht dat hij krijgt van zijn vader. De jongste begint nu wel te vragen waar zijn broer is als hij er niet is. Maar voor de rest loopt het soepel
Hij had er al drie en ik had er vijf toen we elkaar leerden kennen. Interprovinciaal verhuisd voor hem. En nu een kindje samen. Pm me gerust als je uitgebreider praten wil.
De beslissing hebben we nooit hoeven nemen, want ik raakte redelijk onverwachts maar zeer gewenst zwanger Iets andere situatie wel, want hij had geen kinderen, ik had er al twee. Ik heb me wel veel afgevraagd hoe het zou gaan. Vooral of ze het niet erg zouden vinden dat de baby er 100% van de tijd is en zij 50%. Maar vooralsnog gaat het prima. Ze zijn gek op hun broertje, maar ze genieten ook van de rust als ze bij hun vader zijn Geen jaloezie, ze vinden het logisch dat een baby iets meer aandacht en zorg nodig heeft en helpen graag mee. Ik plan ook wel eens dingen met hen zonder de baby erbij. Ik weet alleen niet hoe het over een paar jaar zal zijn. Vooral voor ons gezamenlijke kindje dan: hij zal dan ook gaan vragen waar zijn broers zijn en waarom. Maar ook dat zal vast loslopen. Dus een positieve ervaring hier
Volgens mij nemen kinderen het gewoon zoals t is, mits ze het fijn hebben op alle plekken. En het zal ook best verschillen met hoe ex-partners met elkaar omgaan. Jongere kinderen zullen echt weleens vragen waarom broer of zus naar zijn vader gaat en hij/ zij niet. Maar met uitleg is het gewoon heel duidelijk. Dat ze nieuwsgierig zijn is natuurlijk ook weleens logisch. Kinderen die naar de andere ouder gaan en daar graag heen gaan, zullen dat niet zo niet erg vinden, misschien juist ook wel fijn. Wat dat betreft zijn kinderen echt wel flexibel en nemen ze dingen meestsl wel hoe ze zijn. Een goed contact tussen exen zal dat alleen maar makkelijker maken.
Een van de vele redenen van ons in geen kindje samen te willen. wij vinden een samengesteld gezin al ingewikkeld genoeg zonder een kindje van ons samen. Het geromantiseerde beeld van een kindje van ons beiden vinden we best leuk, maar als we heel realistisch kijken naar wat het inhoudt voor alle partijen, dan kan ik het in mijn hoofd niet recht breien. 1 kind die altijd mag blijven, 3 kinderen die steeds van huis wisselen, 3 kinderen die bij hun andere ouder spullen/uitjes etc krijgt, 1 die alles van jullie moet krijgen. Daarnaast weer altijd in de papa/mama rol waarin je best kans heb elkaar deels uit oog te verliezen als partner zijnde. nee wij willen het niet. Voor de kinderen (die het uiteraard wel allemaal (moeten) nemen zoals het is) lijkt het ons heel heftig en mijn partner en ik hebben naar elkaar uitgesproken te veel van elkaar te houden en het te fijn hebben met elkaar om het risico te lopen dat een nog onverwerkt/ongeboren kind en alle zaken die daar bij komen kijken daar tussen te laten komen.
Mijn kinderen hebben een broertje bij hun vader (en diens vriendin) en ze vinden het fantastisch. Totaal geen issues mbt dat het broertje altijd daar is, en zij de helft van de tijd. Ik vroeg het me van tevoren ook af hoor, hoe het voor hen zou zijn. En hun vader maakte zich daar ook echt wel druk om. Hij is ook wel bewust bezig met de jongens genoeg aandacht te geven als ze er zijn. Maar het is dus echt meegevallen, en ik zou het hier niet om laten als je de wens echt hebt samen.