Vanochtend ging ik met mijn twee meisjes schoenen kopen. Mijn oudste was aan het passen en mijn kleine meis heerlijk in de knuffel hoek. Ik hield haar goed in de gaten maar blijkbaar niet goed genoeg!! Ze was opeens weg. Een meisje vertelde dat ze haar de winkel zag uit rennen. Gelukkig was de winkel juffrouw zo lief om bij mijn oudste te blijven. Ik zoeken en roepen maar ze was niet te vinden gelukkig hielpen er een hoop mensen mee. Het paniek in mij begon de overhand te nemen met tranen in mijn ogen het winkelcentrum door rennen en maar roepen. uiteindelijk kwam er een meneer naar mijn toe dat hij mijn dochter gevonden had boven in de h&m, ik daar naar toe gerend en ja hoor daar zat ze op haar gemak te spelen. Mijn eerste reactie was mijn stem verheffen en ik riep haar bij haar naam dat ik zo geschrokken was!! Nou en wat er toen gebeurde daar schuurde ik vanuit mijn panty. Er was een man die zich er mee ging bemoeien. Hij zei het is nog maar een klein meisje bla bla nou ik werd zo boos waar hij zich wel niet mee bemoeide!! Hij zag immers toch dat ik geschrokken was en dat mijn reactie puur daar door kwam. Ik heb hem een veeg uit de pan gegraven bah wat een rot reactie. Dit waren mijn langste 20 Min uit mijn leven. Zo ben mijn verhaal kwijt! Heb mijn dochter inmiddels 10000 kusjes gegeven en mijn reactie uitgelegd.
Wat vreselijk om zoiets mee te moeten maken... moet er niet aan denken om mijn kind kwijt te zijn. Gelukkig niks gebeurd. En wat betreft die man... hij bedoelde het waarschijnlijk gewoon goed, niet boos zijn en ga lekker verder met je dochter kroelen.
Altijd als ik dit soort verhalen hoor en lees, van forumleden maar ook van mijn eigen vriendinnen of familie, dan krijg ik gewoon zo sterk de neiging om ongeacht het karakter van mijn kind een tuigje te halen en vast te maken aan mezelf Is dat normaal?
Wat schrikken! Moet zeggen dat ik de reactie van die man wel snap. Ook jouw schrik reactie(schreeuwen) snap ik wel. Vraag me alleen af hoe je dochtertje zo ver weg kon raken......dan is ze toch best wel een tijdje weg geweest voor je het ontdekte, toch? Jeetje wat een angst zal je hebben doorgemaakt! Gelukkig niets aan de hand en lekker verder gaan met kusjes en knuffels!
Tja... Het kan zomaar een keer gebeuren dat een kind ontsnapt. Maar ze was wel een heel eind weg...dus misschien de volgende keer toch nog beter opletten. En de reactie van die man kan ik me wel voorstellen. Maar goed, jou reactie op hem ook wel weer. Het is goed gekomen...een gewaarschuwd mens telt voor twee
De reactie naar je kind toe. ( zelf toen ook zo gereageerd toen ik zoon kwijt was in de Ikea.) vriendin zou op letten. Het eerste wat ik deed was hem even heel dicht tegen mij aan drukken. En dat ik zo ontzettend geschrokken was dat hij weg was gegaan. Zonder mama. Maar jou reactie naar die man toe. Meid trek het je niet aan. Het is gebeurt in het heetst van de strijd je had net je dochter en alle stress gierde nog door je lichaam. Als je je kind kwijt bent word je letterlijk overmand van angst. En weet je van gekkigheid niet meer wat je moet doen. Ik riep alleen maar ben me kind kwijt kind kwijt helpppp helpp. Die mensen in de Ikea zullen wel gedacht hebben die is gek geworden( was ik ook van angst)
Tja, ik snap het wel. Ik snap jou ook hoor, echt. Maar zo'n man heeft niet in de gaten dat jij in een heel andere winkel 'begonnen' was. Ik vind eerlijk gezegd wel dat ze best wel een eind van je vandaan was.
Ik snap dat je super erg geschrokken bent, maar ik denk dat die man gewoon niet begreep waarom je tegen je dochtertje " tekeer" ging en hij dat sneu vond. Dus ik begrijp zijn reactie wel, ben eigenlijk blij dat er juist dat soort mensen nog bestaan die nog opkomen voor een kind. Begrijp me niet verkeerd hoor snap ook wel dat je super erg geschrokken bent
Wat een vreselijke ervaring! Denk dat ik daarna naar een psychiater zou moeten, jezus. Anders dan andere mensen vind ik dat die man zijn mond echt vreselijk stijf dicht had moeten houden. Alle ouders hebben weleens een krijsend kind, worden weleens boos, zijn weleens geschrokken of weten soms niet wat ze met hun kind aan moeten. Waarom anderen zich er dan op zo'n manier mee moeten bemoeien, ik zou het niet weten. Wat helpt dat, ben je dan opeens niet meer boos? Denk je opééns heel anders over opvoeden omdat die persoon zijn hart zo nodig moest luchten? Het is namelijk niet dat als je een keer chagrijnig bent, je elke dag je kind mishandelt? Nee die man verdient het om een veeg uit de pan te krijgen, goed gedaan.
He schrikken zeg.. Haha die man durft voortaan niets meer t zeggen tegen iemand, hihi ik snap je reactie helemaal hoor. In zulke situaties reageer je toch anders. Je hebt haargevonden en het is klaar.. Enne betreft andere reacties wat belachelijk om t zeggen dat de kleine tever weg was, die kids zijn zo snel en als jij aan de ene kant Zoekt en je kind gaat de andere kant op ja tja dan kunnnen ze ver uit de buurt raken hoor.
Nou echt te keer gaan was het niet tegen mijn dochtertje en schreeuwen al helemaal niet. En zo ver was ze niet ze zat in de winkel ernaast en daar was ik als eerste gaan kijken maar mijn dochter heeft als gewoonte om geen antwoord te geven als je haar roept en ja mijn reactie naar die man was misschien wat overdreven maar de adrenaline gierde door mijn lijf
Ben het volledig met je eens. Ben de mijne ook wel eens kwijt geraakt. Mijn zoon niet hoor, die zit met een onzichtbaar touwtje aan me vast,maar mijn dochter, Pfoe. Gelukkig gaat het beter nu ze wat ouder is en meer begrijpt. Maar toen ze twee was, mén! Heb voor haar toen inderdaad een tuigje gekocht. Dan maar zo
Tja, tijdje terug ook in de winkel een moeder die haar kind kwijt was. Ging verschrikkelijk tekeer tegen haar kind. Ik kreeg echt medelijden met dat kind. Vond het zo zielig. En aan de andere kant begreep ik die moeder ook. Ik zou me ook rotschrikken.
Wat een bullshit joh, annet, daarom kun je het ook niet onderbouwen met argumenten. Daarom kun je ook niet ontkrachten dat werkelijk niemand er iets aan heeft dat zo'n vent random opmerkingen gaat lopen maken die gebaseerd zijn op gebrek aan kennis. Maar wat fijn voor hem, dat hij zo makkelijk zijn gevoelens uit?
Ik snap je reactie en iedereen reageert op haar eigen manier. Waarschijnlijk bedoelde die man het inderdaad goed maar was het voor jou niet het juiste moment. Ik ben onze kinderen ook weleens kwijt geweest maar meestal waren ze vlakbij en zo weer gevonden maar wij hebben sindsdien dog tags Niet dat ze dan niet weglopen maar het is iig iets Je knippert met je ogen en ze zijn weg
Ik heb zo'n kinderriempje van pols-tot-pols voor mijn bijna 2-jarige . Ik weet het: het ziet er niet uit maar ze wil gewoon echt niet altijd een handje geven en is echt een wervelwind als je dr los laat . Ik snap ook wel dat ze moet leren om bij mama te blijven maar voor als ik daar geen zin in heb/tijd voor heb is dit ideaal!!!