tja ik vind het erg gemeen om haar lievelings boekje weg te geven die ziet ze nooit meer terug straffen oke maar je had ook het dora boekje 1 dag weg kunnen halen zodat ze dat ook als straf ziet
Ja, met die donker wordende testen is er iig de kans dat het nu wel goed zit. Maar zo voelt het dus vooral: er is een kans dat het nu wel goed is. Gevoelsmatig ben ik eigenlijk alleen maar rekening aan het houden met slecht nieuws, maar daarom erg blij dat we over een week de eerste echo hebben en daarna wekelijks weer mogen komen, mocht het wel goed zijn deze keer. Kunnen we van week tot week gaan leven en wordt het allemaal wat concreter dan een donker wordend streepje op zo'n test...
sorry maar ik vind het verschrikkelijk zielig dat ze haar eigen lievelingsboekje moest afgeven. had haar dan iets van haar spaarcentjes laten kopen en eigenlijk is sorry zeggen ook al gewoon voldoende. ieder kind doet weleens wat bij een ander kind. vind het echt heel erg. als jij mij een klap op mn bek geeft geef je toch ook niet je lievelingstrui,boek of sieraad weg. je maakt je excuus en koopt evt een bloemetje bah kan er niet over uit. ook al vroeg je er niet om.
Tja, ik had haar ook geen lievelingsboekje weg laten geven maar ik vind het idee van een stuk (voor haar minder belangrijk) speelgoed van haarzelf af moeten geven als goedmakertje niet eens zo'n gek idee. Het maakt indruk en dat is toch de bedoeling? Ik vind op de trap zitten een straf van niks. Zeker als er overheen gelachen wordt. Wij runnen hier geen militair gezin hoor Maar ik denk wel dat ik (naast heel erg liefhebbend en knuffelig) best streng ben/kan zijn.
Moet bekennen dat ik je post met gemengde gevoelens hebt gelezen. Zou je eigenlijk de wind van voren willen geven maar doe het niet. Dit werkt juist liegen in de hand besef je dat wel eigenlijk van als ik stout ben dan doet mama dat laat ik maar helemaal niks meer vertellen. Gewoon samen met haar naar het kindje lopen en dan nog eens excuus laten aanbieden. Daar bij ze had al straf gehad. En dat je er als moeder achteraf over blijft praten is niet geen probleem. Dat ze lachten kan ook zenuwen geweest zijn ze is nog geen drie begreep ik? Het geweten is nog niet zo ontwikkeld wel in ontwikkeling. Maar ja denk niet dat je veel aan mij hebt aan gezien ik het helemaal niet met je eens bent. P.s snap je gevoel wel hoor de schaamte van deed mijn kind dat tja dat deed ze. Maar dat is het enigste wat ik er nog in snap.
Maar we hebben het hier wel over een kind en niet over volwassenen. Dus ik vind het ook nog niet zo gek. En daarbij is haar dochter er na het voorval er op voorbereid dat dit de consequentie is. Dus het komt niet helemaal onverwacht. Ik vind het een passende straf bij het voorval en grote kans dat ze het nu niet meer doet.
Nee, wij runnen hie rook geen militair gezin, al lijkt dat misschien wel nu Ik wou toch even reageren op dat veel mensen zeggen dat ik niet kan weten wat er zich afspeelde voordat mijn dochtertje beet. Dat klopt, misschien deed het jongetje wel wat voor die tijd (alhoewel de gast ouder dat niet gezien had). Maar eerlijkheidshalve, dat doet er niet toe voor mij. Er wordt niet gebeten. Punt uit. Voor een kind van 3 zijn er enorm veel goede redenen om letterlijk van zich af te bijten, en ik ga niet bepalen of er goede redenen of niet zijn. Voor mij is er geen enkele goed. Stel je voor dat jij een moeder bent die haar kind ophaalt met een dikke bijtafdruk in het gezicht (ja echt, het gebit stond erin). Maar goed, ik denk dat het allemaal wel goed komt. Vanavond lekker knuffelen en jip & janneke lezen, en dan zijn we er allebei wel overheen
Dat herken ik wel hoor, die onzekerheid en angst gaat niet meer weg. Voor mij werd het pas echter toen ik de baby voelde, maar toen werd de angst ook veel groter, omdat ik het gevoel had dat ik toen nog veel meer te verliezen had. Kon pas opgelucht ademhalen toen hij veilig en wel in mijn armen lag
Dat zegt zwieber ook altijd oh sorry binnen pretje Maar ontopic Iedereen voed op zijn eigen manier op en iedereen handelt wat goed is voor zijn kind! In iemand anders zijn ogen doe je het nooit goed. Een ding je krijgt op school overal les in behalve opvoeden. Ts vraagt niet om een mening maar verteld dat ze het moeilijk vond om haar kind te straffen
Gelijk heb je hoor, Juul. Want veel van de moeders die nu commentaar hebben, zouden op hun achterste benen staan als het hun kind was, met die tandafdruk in z'n gezicht en enkel een excuus en even op de trap zitten, waar nog overheen gelachen is ook... Verder: dit soort dingen werkt liegen niet in de hand. Liegen gaan kinderen vooral doen als je als ouder heel erg boos reageert op je kind. En te zacht straffen, (enkel sorry zeggen en even op de trap moeten) werkt weer in de hand dat een kind niet onder de indruk is en dus juist niet zal stoppen met ongewenst gedrag. Daarbij: het effect van straffen enzo, verschilt van kind tot kind. Er is niet 1 heiligmakende manier, weet ik inmiddels wel, met m'n stiefdochter van 11, stiefzoon van 9 en onze dochter van 3. Die laatste hoef ik bijna niet te straffen, omdat gewoon rustig vertellen dat ik niet wil dat ze iets doet, vaak al straf genoeg is, terwijl m'n stiefzoon wel eens 3 kwartier op de gang heeft gezeten, voor ie bedacht dat wat ie gedaan had toch wel niet zo leuk was voor z'n zus, (wij nemen geen genoegen met enkel 'sorry', maar vragen door, zodat de kids zich bewust zijn wat ze bij de ander veroorzaakt hebben).
Oke dan antwoord op de vraag of het moeilijk is straf te geven ja dat is moeilijk vind dat het moeilijkste aan het moederschap. Welke straf kies ik uit.?? En weetje de straf ik meestal uit kies is van het praten praten praten en praten. Open en eerlijk over van alles en nog wat. En mijn zoon heeft ook eens zijn klasgenootje gebeten toen hij net 4 was. Tja en ik weet hoe knap lullig dat voelt en ja de schaamte. Tuurlijk worstel je daar mee. Maar praten en praten daar los je nog het meeste mee op. Heb ik gemerkt in de jaren van opvoeden.
Hoop niet dat je hier mij mee bedoeld. Want heb aan meerder kanten van het bijltje gestaan van bijten naar kindje toe en bijten naar mijn kind toe. Dus vooral hier een die niet uit ze nekkie praat.
Hmmm, en ik me maar verheugen op het moment dat ik die kleine ga voelen, want 'dan maak ik me vast minder zorgen'. Nouja, we zullen zien. Als dit goed gaat, heb ik de eerste 1,5 maand nu gehad en hebben we nog maar 7,5 maand door te komen...
Ik weet niet helemaal van welk deel van m'n post je bang bent dat ik jou specifiek bedoel? Ik had iig niemand specifiek op het oog, enkel dat ik wel ongeveer kan indenken hoe moeders doorgaans reageren als hun kind door een ander kind gebeten is... en dat daar in de reacties weinig rekening mee gehouden werd.
Ik snap heel goed dat je je als moeder schaamt voor het gedrag van je kind. En dat ze mee krijgt dat dit echt niet kan. Maar nu wordt je kind thuis gestraft door wat er bij de oppas al is veroordeeld, ze heeft haar boekje niet meer. Iets waar ze thuis zo blij mee is. Vind het wat ver gaan... En als een kindje lacht betekend het niet dat het er lol in heeft. LAchen kan ook een uiting van zenuwen zijn. En misschien wist ze niet hoe ze wel moest reageren, ze is 3, geen 18.
Want veel van de moeders die nu commentaar hebben, zouden op hun achterste benen staan als het hun kind was, Deze zin denk ik. Maar snap je nu.
Daar ben ik het nou helemaal mee eens. Daarom zou ik ook niet gauw oordelen over de straf van een ander. Hier maakt een lichte stemverheffing al zoveel indruk dat dat meest genoeg is. Maar mocht dat niet genoeg zijn dan is het even op de gang. Nou dat vindt ze verschrikkelijk dus dat geeft mij al echt een rot gevoel (ik heb dan ook wel een supergevoelig meisje). Dus TS, inderdaad opvoeden kan inderdaad keihard zijn. Vanavond lekker een dikke knuffel, fijn voor jullie allebei. Succes!
Mijn stiefzoon was zo'n peuterpuber die dus echt een stevige aanpak nodig had. Niet leuk om te doen, maar helaas wel echt nodig. Tegenwoordig kan het allemaal weer veel normaler, dus veel zit 'm ook wel in die peuteruberteit: die is gewoon heftig. @Pnirmal: nee, daarmee bedoelde ik jou zeker niet