Dat idee heb ik helemaal niet. Een paar begrepen rm niet. En ik schreef dat ik het wel begreep met wat ze bedoelde. Jou haalde ik toch niet aan?
RM reageerde op de berichtjes van mij en anderen dat wij niet straffen en wel uitleggen. Dus jij reageerde wel degelijk op mij. Vind het een beetje jammer dat je je daar nu onderuit probeert te praten. Ik val je namelijk helemaal niet aan en ben er niet boos om. Maar zou wel graag een antwoord op mijn vraag willen. Waar haal je dat idee vandaan?
Tis niet mijn manier van straf geven. Trap had voldoende geweest. Of had haar iets laten maken maar haar eigen spulletjes weg geven nee.
Zal even terug lezen. Want snap het nu echt niet Terug gelezen en snap er nu helemaal niks meer van. Ik ben het met het grootste deel eens over t.s en dat de straf maat te zwaar was. Is ook mijn mening. De reacties. Tussen jou en een paar anderen en rm was alleen haar berichtje. Over wat ik begreep wat ze bedoelde. Wat ze vertelde. Om jou en andere er in mee te nemen naar haar bericht toe. Zo had ik het niet eens bekeken ik verdedigde alleen haar stukje dat ik begreep wat ze bedoelde. En wil even voor opstellen dat ik nergens vind dat jij of andere het verkeerd doen. Pff lastig snap er nog niet veel van maar wilde je wel vertellen waarom ik haar stukje begreep. Niet omdat het om jou of een van de andere ging. Pff.
@rozemarijke: het begint mij ook mateloos te irriteren dat jij elke keer je beroep erbij betrekt. Net alsof jij alle wijsheid in pacht hebt doordat je toevallig een of andere pedagogische opleiding hebt gedaan. Wel raar vind ik het vervolgens dat je niet het verschil ziet tussen kinderen die niet gestraft worden en kinderen die niet begrensd worden. Mijn kinderen krijgen geen straf, maar weten dondersgoed wat er wel of niet kan en kennen niet alleen mijn, maar hun eigen grenzen ook goed. En wat betreft minderwaardig, mijn kinderen zijn niet minderwaardig aan mij, nooit. Dat jij dat als pedagoog (oid) zo ziet, maakt dat mijn vertrouwen in de mensen in de jeugdzorg etc echt stijgt (not!). En die uitlating over welke kids jij vaker ziet is natuurlijk gebaseerd op enkel mensen die jij ziet, helemaal niet representatief. Dan kan ik net zo goed zeggen dat die kinderen met de straffen rechtstreeks naar de jeugdgevangenis gaan (oftewel, slaat nergens op).
Nee, ik zeg dat ik meer kids zie van moeders die enkel met praten begrenzen, dan kids van moeders die begrenzen zoals Juul dat doet, en dat is in reactie op de ongelovelijk geschokte reacties die ik echt buiten alle proportie vind. En ik bedoel ermee dat mensen wel geschokt kunnen doen, maar dat hun eigen gedrag mogelijk veel meer problemen oplevert, dan de actie van TS. Kom op zeg, dat meiske heeft straf gekregen omdat ze iets deed wat echt niet kan. Niet meer en niet minder dan dat.
Dat heb ik nergens gezegd, ik heb enkel gereageerd op iemand die verschil in 'positie' tussen ouder en kind leek af te keuren. Je legt me hiermee iets in de mond wat ik absoluut helemaal nooit gezegd heb.
Nou om heel eerlijk te zijn geloof ik bovenstaande gewoon niet, of jij ziet het verschil niet goed, of misschien is je zienswijze niet goed, maar ik denk niet dat je dit soort opmerkingen kunt onderbouwen dmv een onderzoek. Het gaat hier niet alleen erom dat mensen wel of niet straffen, maar ook dat veel mensen de straf gewoon buiten proportie vinden. Kijk, als ze haar kindje een minuut op de trap had gezet, dan had ik er niets over gezegd. Ik zou het zelf niet doen, maar dat is wat anders. Deze straf staat toch niet in verhouding tot wat er is gebeurd? Bijten is ook nog eens helemaal niet zo raar op deze leeftijd. Jij zou toch juist dan moeten weten dat het geen zin heeft om een kind van 3 een week later nog te straffen voor iets, dat ze daar geen lering meer uit trekken en dat boekje waarschijnlijk niet meer in relatie zien met het bijtincident (wat ze sowieso een week later allang weer vergeten is).
Ok, ik ga het even proberen uit te leggen RM maakt de opmerking dat ze kinderen die opgevoed worden zonder straffen, vaker bij haar als hulpverlener terecht komen. Jij bent het daarmee eens. En geeft daarbij een heel riedeltje waarom je het daarmee eens bent. Ik reageer daarop en stel je vragen. Omdat ik mij aangesproken voelde op jou vooroordelen zoals 'in den treure' en 'niet begrensd worden'. Snap je wat ik bedoel? Wat ik overigens een mooi voorbeeld vind, die ik in mijn omgeving vaak zie? Kinderen die gedwongen worden sorry te zeggen, die blik in hun ogen. Schaamte, opstandigheid, liegen. Want als je gedwongen wordt sorry te zeggen, dan is er niets gemeends aan, nietwaar? Steeds wanneer ik mijn zoontje iets uitleg 'je doet mama pijn als je met je hoofd tegen haar buik duwt' dan zegt hij uit zichzelf: óh ja, want daar zit de baby. Sorry mama en baby, ik zal het niet meer doen'. Kijk, da's gemeend. Ik hoefde immers niet eens een excuus van hem. Maar hij snapt het. Hij heeft mij pijn gedaan en vindt dat echt vervelend en dus wil hij daar zijn excuses voor maken. Hij heeft nooit op de trap gezeten, ik duw mijn hoofd niet als wraak in zijn buik, ik dreig niet, schreeuw niet (tenzij hij ineens de straat over rent ofzo en ik hem niet bij kan houden met dikke buik). Ik leg hem uit wat het met mij doet of met een ander en dan zie je dat het hem begint te dragen, een lightball moment. Zo leert een kind empathie. Leg uit dat een ander ook gevoel heeft. Hij heeft immers ook wel eens pijn, verdriet, angst e.d. gevoeld. Een ander heeft die gevoelens ook? Wow, dat wisten ze niet! Echt niet, dat moet een kind léren. En ik kies voor een respectvolle manier om hem dat te leren ipv hem te dwingen. Dwang werkt namelijk averechts. Daar leert een kind geen empathie van, daar wordt een kind achterbaks van, gaat iets achter je rug om doen. Ik kies voor een open en eerlijke relatie en een kind dat weet waarom hij iets doet en laat.
Ik bedoel de kids die geen straf krijgen, met wie alleen gepraat wordt. Ik hoor hier veel mensen roepen dat enkel praten voldoende is. En ik kan je vertellen dat dat vaak niet voldoende is. Tuurlijk past het bij sommige kinderen, of bij bepaalde situaties, maar het is geen heiligmakende methode die je altijd en overal maar toe kunt passen en dat proefde ik wel uit een aantal reacties. Kids die ontsporen komen inderdaad uit milieus waar inconsequent om wordt gegaan met regels en grenzen, of uit milieus waar helemaal niet of buitensporig wordt gereageerd op gedrag. Maar dus OOK uit milieus waar altijd maar lief en rustig wordt gebleven en waar een kind nooit VOELT dat dingen die het deed over de grens waren. Daarvan heb ik binnen m'n werk een paar schrijnende voorbeelden gezien, van ouders die zeiden: Maar we hebben juist altijd ons kind zoveel complimenten gegeven en hem altijd positief benaderd. Ja, leuk, maar daarvan leert een kind geen onderscheid maken tussen wat wel en niet OK is, ontwikkelt het te weinig zelfvertrouwen omdat het nooit weet wat het nou werkelijk goed heeft gedaan, enz enz. En nogmaals: ik reageerde hiermee omdat er een heel stel meiden binnen dit topic hevig verontwaardigd waren over de straf die TS haar dochter had gegeven terwijl dat eeuwige praten met je kind dus juist ook schadelijk kan zijn voor je kind. Dat veroordelen van elkaar, terwijl je het zelf misschien ook helemaal niet zo lekker doet. Daar reageerde ik op. En mocht het zijn overgekomen alsof ik de wijsheid in pacht heb: Nee. Dat heb ik niet. Maar de ervaring die ik heb, die heb ik wel en deel ik graag met anderen. Net zo goed als ik graag andermans ervaringen hoor en lees, omdat je elkaar dan alleen maar kunt scherpen. Maar wel met respect naar elkaar toe. Niet dat gescheld op elkaar.
Maar ze werd niet een week later nog gestraft, dit heeft TS direct op de dag zelf met haar dochter afgesproken. De straf is enkel later uitgevoerd, omdat ze eenmaal niet eerder weer bij de gastouder kwam. Maar er is dus geen sprake van dat ze een week later nog eens even gestrafd werd. En een kind van 3 moet dat kunnen snappen hoor, dat als je een paar dagen geleden iets af hebt gesproken, dat dus absoluut wel gaat doen vervolgens ook.
Ik kan dat wat Rozemarijke zegt deels beamen, het zijn vaak ouders van kinderen die enkel met praten begrenst worden bij de hulpverlening, óf juist ouders die geweld/emotionele mishandeling toepassen, of in ieder geval, dit is mijn ervaring. Ik kan me nog herinneren dat er een jongetje van 5 met ADHD was, de moeder vond straf geven zielig en dus vroeg ze hem 30 keer met iets op te houden voordat hij eindelijk luisterde, en toen na 10 minuten deed hij het weer. Doodvermoeiend voor haar als moeder, maarja, straf geven zag ze niet zitten. Uiteindelijk afgesproken dat de jongen 2 waarschuwingen kreeg en daarna even in een strafhoekje moest zitten om na te denken. Na een paar minuten sorry zeggen en zo niet, nog een paar minuten zitten. Na een maand zei ze dat het haar zóveel rust gaf om niet alles eindeloos uit te leggen en dat ze zag dat het haar zoon rust gaf dat hij wist waar hij aan toe was. Daarnaast verschilt het per kind. Ik ben er al lang achter dat wanneer ik enkel tegen mijn zoon praat waarom hij iets niet mag doen, hij écht niet luistert. Pas wanneer ik hem begrens door even weg te zetten/speelgoed tijdelijk af te pakken oid, dan dring ik tot hem door. Dat is niet zielig, dat is hoe het bij mijn zoon werkt, en daarna is het goed. Ik zou niet voor de straf van TS kiezen, omdat er mijns inziens veels te lange tijd tussen de daad en de straf zit, ze snapt het verband wel, maar het echt begrijpen doet ze niet. Iemand noemde trouwens dat ze zo leert om het niet te doen omdat ze iets van zichzelf dan kwijtraakt ipv waaróm het niet mag, dat vind ik persoonlijk onzin omdat een kind van 3 dat nog niet ten volle kán snappen, kinderen van 3 zijn nu eenmaal heel egocentrisch en zijn juist vollop in ontwikkeling om hun eigen ik te ontwikkelen. Waar te zware straffen 'eng' kunnen zijn vind ik de softe aanpak tegenwoordig van veel ouders ook 'eng'. Je kinderen hoeven niet je beste vriendjes te zijn en juist hele duidelijke grenzen zijn voor een kind veilig.
Maar mr je bent het toch wel met me eens het kind is nog geen drie jaar. Een week is dan lang hoor en vind ook de straf maat te streng daar blijf ik gewoon bij. Een week is voor een ouder kind wel te overzien het straf uit delen dan. Een kind van drie zal het nog wel weten maar niet meer weten waarom nu eigenlijk echt precies.
Dit ben ik dus niet met je eens. De daadwerkelijke straf was wel degelijk een paar dagen later, want de pijn die het meisje voelt tijdens het boekje weggeven is natuurlijk de straf, niet het weten ervan, dat zou knap zijn voor een meisje van 3.
Ha daar heb jij een goed punt RM! Ik ben namelijk net zozeer tegen complimenten geven als straffen! Omdat dit idd heel slecht is voor het zelfvertrouwen. Ik wil dat mijn kind blij is met zichzelf en wat hij doet. En dat leert hij door juist te weten wat goed en slecht is. Dat ram ik er niet in met straffen en belonen. Dat begrijpt hij gaandeweg uit zichzelf. Opvoeden gaat niet in 1 dag, dat duurt jaren. En daar mag je best wat energie in stoppen als ouders. Straffen en belonen is de makkelijke weg en de schadelijke weg. Ik ben zeker geen softie, ben consequent en duidelijk. Ik kies er alleen voor om hem als een mens te zien, als mijn gelijke. Niet als een joch dat ik wel eens eventjes ga leren hoe het moet Pnirmal, blij dat we elkaar begrijpen