Dochtertje straf geven

Ja, op dat moment voelt ze het ook echt. Alhoewel ik aanneem dat ze ook al wel verdrietig is geweest op het moment van afspreken.
En ik had zelf denk ik een andere straf bedacht, maar dat maakt verder niet zoveel uit: als mijn man dit bijvoorbeeld had ingezet bij mijn dochter, had ik ook gedacht: Och, ik zou wat anders gedaan hebben, maar dit is ook prima.

Verschilt natuurlijk per kind ook wel of het dit kan snappen en er wat van kan leren. En wat ik aan posts van TS doorgaans lees, denk ik dat die mans (vrouws ) genoeg is om in te schatten wat passende straffen zijn voor haar kind.

@mroos: jep, dat bedoel ik. Niet straffen en altijd maar uitleggen en praten vind ik dus ook eng, want ik zie binnen m'n werk wat het op kan leveren.
Waarmee niet gezegd is dat elk kind dat zo behandeld wordt, in de hulpverlening terecht komt. Dat is uiteraard ook niet het geval, (maar ook mishandelde kids komen niet altijd in de hulpverlening terecht en ook kids die juist wel altijd een goed thuis hebben gehad, kunnen wel in de hulpverlening terecht komen. Uiteindelijk spelen er altijd meer factoren mee dan enkel dat).
Zolang dingen in evenwicht zijn en er niet 1 'methode' tot in extremen uitgevoerd wordt, gaat het doorgaans erg goed met kids en vergeten ze heftige dingen vaak snel weer

 

Ik vind je post vrij veroordelend tov mensen die wel kiezen voor complimenteren of straffen. Mag ik vragen op basis waarvan jij beweert dat complimenteren slecht is voor het zelfvertrouwen? Want ik neem aan dat jij er zelf geen onderzoek naar gedaan hebt en er zijn genoeg onderzoeken die wel aangeven dat complimenteren en straffen werkt. Prima als je deze conclusie voor jezelf trekt en je die opvoedmethode bij je vind passen, maar hou het daar dan ook bij ipv indirect uit te halen naar mensen die het anders doen.

Het niet complimenteren en niet straffen, enkel praten, komt op mij heel mat over, en ik heb er al aardig wat over gelezen en in verdiept.
Misschien maak je je kind wel tot een heel evenwichtige volwassene die zijn geluk enkel basseert op het geluk dat hij of zij zichzelf toeschrijft, en dat is een keuze, maar niet de keuze die ik voor mijn kind maak. Ik vind het nogal ehm 'saai'.
Ik vind het heerlijk om mijn kind te zien groeien van een complimentje, en zie tot dusver niet dat het niet complimenteren hem problemen geeft, vaak genoeg hoor ik hem 'goetzooo Boasj' zeggen tegen zichzelf.

Nogmaals, het is prima dat deze opvoedmetohde bij je past, lekker doen, maar er zijn net zoveel onderzoeken die het tegendeel bewijzen als die het er mee eens zijn, en echt weten lukt toch niet.
Het belangrijkste is dat we onze kinderen lief hebben en opvoeden in liefde naar eigen ideeen (binnen bepaalde grenzen), dan komt iedereen wel op zijn pootjes terecht later.

 

Ik denk dat we ook veel dichter bij elkaar zitten dan we in een discussie die gauw over de uitersten gaat, op uitkomen.
En soms zit je met totaal andere insteek wel op eenzelfde uitvoering.
Ik zie mijn kind namelijk niet als mijn gelijke. Ik ben de moeder, zij is mijn dochter. Ik heb gezag over haar en dat is niet omdat ik beter ben, maar omdat ik volwassen ben en dingen kan overzien die zij niet overziet. Die moet ik voor haar overzien en ik moet voor haar beslissen hoe ik haar dat wil leren.
Bij mijn dochter straf ik ook vrij weinig, omdat ze van een streng woord al ernstig onder de indruk is. Mijn stiefzoon is een totaal ander kind, dat WEL echt straf nodig had, (tegenwoordig -nu hij ouder is- is praten juist vaak wel de manier, hem inzicht geven in wat zijn gedrag veroorzaakt. Alhoewel hij af en toe bij hardnekkig niet luisteren, toch echt weer even nodig heeft om te VOELEN dat hij iets toch echt moet doen).
Mijn dochter lijkt op mij, (gevoelig voor indrukken en sferen van buitenaf, trekt zich iets gauw aan), mijn stiefzoon lijkt op mijn man, (druk en dat moet begrensd worden. Dat lukt niet met praten alleen en we zijn wat dat betreft creatief met straffen: soms op de trap, soms iets creatievers ).

Wat betreft complimenten: onderzoek heeft aangetoond dat kids die nooit complimenten krijgen, weinig zelfvertrouwen opbouwen. Maar dat kids die dus ALTIJD maar complimenten krijgen, een vergelijkbaar zelfbeeld hebben als die eerste groep kinderen.
De sleutel zit 'm ook hier weer in de balans. En in authentiek zijn: een compliment geven waar dat 'verdiend' is, en dat niet doen als een kind overduidelijk zich daar niet naar gedragen heeft.
Voorbeeld: mijn stiefdochter houdt erg van knutselen. Kon prachtige tekeningen maken en kreeg van iedereen vaak complimenten daarover. Werd ze op den duur, na een eerste opleving waarbij ze steeds meer haar best ging doen, erg gemakzuchtig van. Dat lag niet aan de complimenten, dat lag aan de hoeveelheid complimenten en de manier waarop ze gegeven werden: altijd maar zeggen dat het mooi was wat ze gemaakt had, ook als dat overduidelijk niet zo was.
Ik ben gewoon om -als ze echt haar best heeft zitten doen ergens op- dat te complimenteren, (en dan zeg ik niet perse dat de tekening mooi is, kan ook zijn dat ik aangeef dat ze lekker heeft zitten werken, of zoiets). Maar ik zeg het dus ook als ze iets afgeraffeld heeft en echt wel beter kan. Benoem ook wel dat het niet altijd de top hoeft te zijn, maar als ze me vraagt wat ik van een tekening vind, omdat ze graag wil horen dat ze het goed doet, terwijl ze dat toch echt niet heeft gedaan, dan zeg ik ook dat ze beter kan.
Daarvan leert ze zelf ook te onderscheiden wat wel en niet echt goed is. En goed kan zijn een kwalitatief erg mooie tekening, maar kan ook zijn een uurtje heerlijk hebben zitten knutselen met haar hele hart.

 

Daar wil ik heel graag als rolstoeler op inhaken. Heb jij enig idee hoe denigrerend het kan zijn als iemand groter is dan jij bent tegen je staat te praten? Dat kan heen intimiderend zijn, vooral als je ook nog boos bent en je stem verheft en jij eigenlijk geen kant op kan

Het gaat hier om een peuter vs mama. Ongewenst gedrag vs straf en ik ben van mening dat mama hier teveel haar eigen lichamelijke, verstandelijke èn hiarchische (spelling?) overwicht heeft gebruikt.

Er op aan spreken, prima maar wel op het moment DAT HET GEBEURT IS en geen uren later. Wie weet hebben die 2 na het incident, handjes geschud en gebroederlijk naast elkaar zitten kleien. Kind heeft dan totaal geen weet meer waarom mama staat te stomen uit haar oren en al helemaal een week later niet meer. Maar goed, dat is mijn bescheiden mening

Wat ik nog wel er aan wil toevoegen is dat jij als ouder ook fouten kunt maken. Als jij denkt na het geven van welke straf dan ook, oei die heb ik wel heel hard aangepakt. Leg dat dan uit aan je kind. Mama was wel heel boos op jou hè en praat het samen uit. Ook een kind van net 3 heeft het recht op een excuus.

En het kan dan zijn dat er kinderen murw gepraat worden maar hetzelfde geldt m.i. voor mensen die denken dat alles dat ze overhoop trappen, vergoed kan worden. Vooral geestelijk leed is niet in geld of boekjes of bloemen uit te drukken.

 

Pnirmal had het over mensen die altijd en eeuwig op ooghoogte gaan zitten praten met hun kind en begrijpend doen, enz enz.

 

Dat is heerlijk, als mensen op jouw eigen hoogte komen, dat praat namelijk veel prettiger. En als het voor mij als volwassene al prettig is als mensen het op ooghoogte uitleggen, dan is dat voor een kind dat zoveel moet leren, helemaal prettig bovendien kun je dan veel beter zien wat de ogen doen, staan ze verdrietig, kijken ze weg etc. je pikt veel meer op van de lichaamstaal dan dat jij van boven hun hoofd staat uit te leggen. Het is gewoon veel prettiger als je elkaar recht aankijkt.

Ik probeer me zoveel mogelijk in de kinderen te verplaatsen. Om de een of andere reden bijt het meisje (is het omdat er is afgepakt, omdat ze het speeltje van de ander graag hebben wil of miste ze op dat moment het vermogen van taal om zich uit te drukken, om het even, maakt niet heel veel uit), andere kind schrikt ervan, meisje krijgt straf van de go/kdv en daarmee is het afgehandeld. Als je je kind naar het kdv/de go laat gaan, moet je ook het vertrouwen hebben dat in dit soort incidenten wordt ingegrepen.

Ik denk dat ik het enkel in de avond er nog eens over gehad zou hebben. Gewoon aan tafel, wat heb je gedaan, is er iets gebeurd. Klopt het dat je dat jongetje hebt gebeten? Dat was niet zo aardig om te doen, wat vind je er zelf van. Op die manier kun je rustig en open met elkaar praten en kun je er achter komen of ze daadwerkelijk wat geleerd heeft van het op de trap zitten.


De volgende dag, desnoods dezelfde avond, had je de moeder van het jongetje kunnen bellen en vragen hoe het nu met de arm (?) van hem gaat en dat je het heel vervelend vind dat je dochter hem gebeten heeft en dat je het uitgelegt hebt en daarmee hoopt dat het niet meer voorkomt.

 

Oke dan slikken en pikken.

Nee zo werk ik niet! Gelukkig legde RM het al uit. Heb het over normale zaken en momenten.

Ach weet je wat laat ook verder maar. Niet eens zin om hier een goed en zinnig antwoord op te geven. :-

 

Hier nog zo'n geitenwollensok-type... Ik straf en beloon ook zo min mogelijk.. Straffen doe ik eigenlijk nooit. Belonen ontkom je niet altijd aan.. maar ik zal niet snel zeggen "Als je nu lief gaat spelen, mag je straks..."

Ik hou dit altijd in mijn achterhoofd:

Het breken van de weerbarstige kinderwil | Kiind

(echt even lezen als je wilt begrijpen waarom sommigen niet willen straffen en belonen..)

 

Ik heb die link wel eens gelezen en ben het hartgrondig niet eens met de stellingen in dat artikel. Ze kloppen gewoon echt niet en normaal en schadeloos opvoedend gedrag wordt weggezet alsof daar hele negatieve gedachten over kinderen achter zouden zitten.

Ik heb een totaal ander mens en dus ook totaal ander kindbeeld, dan in dit artikel wordt voorgesteld.

 

Rozemarijke dat kan...
Maar hier werkt het dus heel goed.. ja of ik heb toevallig een peuter die niet 'peuterpubert'....
Het is niet zo dat ik het precies volgens deze visie opvolg hoor, maar ik pik er de dingen uit die bij mij passen.. Gordon, Solter.. ik pik overal wat van mee...

 

Nou werk ik toch al jaren in de jeugdhulpverlening maar dit herken ik echt helemaal niet. Ik heb nog nooit ouders op gesprek gehad die de Gordon methode toepasten. Wel ouders die tot in den treure straffen, die dan weer wel.

 

mischien niet zoals jij en ik het kennen want veel mensen kennen de gordon methode ook niet maar iets in de richting van...

ik ben niet tegen een straf uitdelen mar zoals ts dat heeft gedaan vind ik dus niet kunnen, dat vind ik een té zware straf

 

'Iets in de richting van' dat is wat ik niet prettig vind aan alle reacties op mensen die niet straffen en belonen. Er worden conclusies getrokken die helemaal niet kloppen zoals dat het om grenzeloze opvoeding gaat en dat ze praten tot ze erbij neer vallen.
Veel mensen die bewust kiezen om niet te straffen en belonen hebben vaak heel aardige slimme kinderen die goed begrijpen wat wel en niet mag. Bij die mensen is het thuis trouwens ook vaak een stuk gezelliger.

 

Haha helemaal mee eens... het is hier supergezellig
Mijn zoontje wordt dan misschien 'platgepraat'... Maar hij praat anderen net zo goed plat.. Hij neemt het over van me en als zijn broertje hem wat af pakt of hem per ongeluk pijn doet... lost hij het ook op met woorden!
Hoe doen veel anderen kinderen dat? Ik zie ze niet altijd even geduldig en sociaal met elkaar om gaan hoor!
Als ik het me op deze manier niet zo makkelijk had gemaakt dan zat ik er niet zo relaxed bij zonder partner met een dreumes en een peuter

En Rozemarijke jij werkt in de jeugdhulpverlening en je bent er echt van overtuigd dat daar voornamelijk jongeren zitten met ouders die zich van begin af aan flink verdiept hebben in ontwikkelinspedagogen etc.? Hmz.. ik heb zelf ook met jongeren gewerkt, met kinderen gewerkt.. en heel wat (onwetende) ouders gezien en JUIST daar door sta ik 100% achter mijn aanpak
Heel apart dan eigenlijk. Echt even nieuwgierig.. hoe help jij jongeren dan? Niet door te praten?

 

Op de eerste plaats: ieder straft of beloont zijn kind op zijn eigen manier. Zolang je je gevoel volgt is dat meestal in orde. Echter, als je kind al gestraft is (in dit geval de trap) voor hetgeen zich heeft voorgedaan, dan heeft het geen enkele zin meer om daarna nog een extra straf uit de delen. Concreet gezien heeft het weggeven van haar lievelingsboekje een verkeerd effect. Dit is om geheel andere redenen haar lievelingsboekje dan de reden waarom ze heeft gebeten. Voor kinderen kunnen dingen om (voor ons onduidelijke) redenen enorm belangrijk zijn.

Volg je gevoel en doe wat met mijn 'pleidooi'. Ik heb ook een dochter van 3 en voedt mijn kinderen op volgens gevoel en ratio.

 

@ts; fijn dat je nu weet hoe half zp opvoedt.

Jouw manier zou mijn keuze niet zijn maar het gevoel erbij snap ik heel goed. Ik heb 2 kinderen en die hebben allebei een andere benadering nodig. Bij de ene moet ik veel strenger en consequenter zijn. Die zoekt zijn grenzen meer op.

Mijn tip; Diep ademhalen, slikken en doorgaan. Het is nu zoals het is. Je hebt nog een waardevolle tip gekregen voor de toekomst.

Wat ik me wel afvraag en ik hoop dat je wilt antwoorden. Wat als jouw kindje gebeten wordt en het andere kindje moet alleen maar op de trap en sorry zeggen maar niks aan haar geven. Hoe leg je dat dan uit? Ik kan me voorstellen dat zij dan denkt dat het oneerlijk is dat zij haar boekje heeft moeten weggeven.

 

TS: probeer het los te laten. Je hebt zelf wat geleerd en die les neem je mee. Je hebt hier kunnen lezen hoe anderen dat doen en neem daaruit wat jij goed vindt maar voel je niet schuldig voor je eigen keuzes en in één ding heb je gelijk: erop terugkomen is geen optie. Hervind jezelf en bepaal een nieuwe route! Opvoeden gaat met vallen en opstaan en hoewel sommige mensen de wijsheid in pacht lijken te hebben, is er maar een bewijs voor een goede opvoeding en dat is het resultaat over 20 -30 jaar.. en ik vermoed zo dat we dat niet met elkaar zullen gaan delen...

 

Knap dat jij wel zo respectvol wil en kan blijven naar anderen die denken het allemaal veel beter te weten. (ik ben meerdere keren op mijn handen gaan zitten...) Ik denk dat je een mooie sluitingspost hebt neergetzet. Heb er alle vertrouwen in dat je bewust bezig bent met de opvoeding van je dochter. Geniet lekker van een fijne dag!

 

Ben het met Cygnet eens. Ik persoonlijk zou niet alsnog het boekje afpakken. Maar dat is jou keus geweest op dat moment. De boodschap zal nu ongetwijfelt duidelijk overkomen bij je dochter.

Mijn zoontje heeft 3 weken terug nogal hard gegilt naar een baby op de creche, dat arme mannetje was zo geschrokken dat hij moest overgeven. Mijn zoontje heeft toen straf gekregen op het kdv van zijn leidster. Toen ik hem kwam halen heb ik het er over gehad met de leidster, en s'avonds heb ik nog een gesprek met mijn zoontje erover gehad dat ik dit absoluut niet wil hebben,hij was erg onder de indruk van alles. De week erna is hij uit zich zelf naar dit kleine jongetje toe gegaan. Heeft hem een kusje gegeven en sorry gezegd. Ik had er niet aan moeten denken om op dat moment ook nog een zijn favo speelgoed/boekje af te pakken. Hij is helemaal uit zich zelf naar dit jongetje toe gegaan en bood zijn excuses aan. Mijn zoontje begint ook snel te lachen als hij straf krijgt, dit is op de 1 of andere manier zijn reactie op straffen. Ondanks dat hij er van onder de indruk is.