express niet gekeken,veel te heftig voor manlief zijn oma , oom ,neefje,en zijn eigen vader hebben allen zelfmoord gepleegd. loslaten is idd het enige wat je kan doen,heel moeilijk! het is echt ondraagelijk,heb zelf weleens een zware depressie gehad en kan me de onmacht wel voorstellen,en lijkt dan een goede oplossing
Ik vond het gezin heel moedig, je liefste moeder/vriendin laten gaan, je eigen belang aan de kant zetten voor de wil van de moeder. En na 11 jaar instelling in en van psychiater naar psychiater was er niemand die haar wilde helpen.... Zij had waardig willen sterven met al haar geliefden om het bed, zij had de flatbewoners niet willen belasten met deze gruwelijke daad. Ik hoop dat instellingen en psychiaters mensen gaan horen die echt niet meer willen!
Heel mooi beschreven en echt, zo is het ook. Wij (als vriendinnen) zitten ook nog steeds met vragen. Vragen, waarom besloot onze lieve vriendin dat ze die 24 uur tot opname (intern), niet meer kon opbrengen. Waarom ging ze die avond daarvoor nog oppassen voor een vriendin, en was er toen (schijnbaar) niets aan de hand. Wat is is gebeurd in die periode dat men haar voor het laatst heeft gezien/gesproken. Die paar uren. Wat hadden we kunnen doen/moeten doen.Het heeft geen zin om daarover na te denken want we weten het antwoord (alleen als ze gedwongen was opgenomen had het verhaal anders kunnen lopen). Maar het blijft iets heel ongrijpbaars en nog elke dag een enorm gemis.
Gezien, heftig hoor! Vooral als je hoort dat ze continu "dienst" hadden om om de beurt hun moeder te bewaken....dat moet je een keer opgeven, want dat is niet te doen voor vader en kinderen. Uiteindelijk denk ik dan ook dat zij beter af zijn als moeder rust vindt. Ik ben er van overtuigd dat dit een ziekte is, in de hersenen. Die psycholoog had het daar toch ook over? Iedereen is wel eens neerslachtig en down, maar dit is echt een onrust die heel abnormaal is. Wel bizar hoe die bewoonster van die flat allerlei bloederige details ging geven, vond dat het behoorlijk plat vertelde ( zonder bijbedoelingen verwacht is overigens). Vond dit tenenkrommend om dit te vertellen aan de dochter.
Omg daar woon ik vlakbij die flats, idd ik las wel eens in de krant, en nu moet ik maandelijks erheen naar huidtherapie daar omg ik ben bang om erheen te gaan nu, strax pleegt er 1 zelfmoord daar
heftig. Ken de gevoelens maar al te goed. Als je zo somber , angstig, onrustig bent en aan niets anders meer kan denken is dat echt de hel op aarde. Gelukkig heb ik tot nu toe adequate hulp gehad, opgenomen op het moment dat het niet meer ging. Voelde me ook erg schuldig sinds ik kinderen heb, doe ze dan nog meer verdriet en heeft wel beschermend gewerkt gelukkig. Het gaat gelukkig weer een stuk beter door de juiste pillenmix en therapie. Ik kan me voorstellen dat mensen die zelf geen depressie hebben gehad boos zijn maar als je het zelf hebt meegemaakt kijk je er totaal anders tegen aan.
Ik heb het ook gezien, inderdaad heftig. Ik denk niet dat die vrouw die gesprongen is in de gaten heeft gehad wat ze anderen (flatbewoners en familie) heeft aangedaan, daarvoor was ze te ver heen. Er was een vrouw die haar egoïstisch noemde maar daar ben ik het niet mee eens, die vrouw heeft zo geleden en was op dat moment zo met de "verlossing" bezig dat ze onmogelijk aan de rest van de wereld kon denken want zodra dat gebeurd is er weer een sprankje hoop en was ze niet gesprongen.
Een poos geleden zag ik in een programma een vrouw die jarenlang te kampen had gehad met depressies en suïcidale neigingen. Ook zij had een verzoek tot euthanasie ingediend, maar ook bij haar was het afgewezen. Zij is daar achteraf heel gelukkig mee, omdat de behandelingen die nog volgden wél resultaat hadden gehad en ze was nu heel blij dat ze nog leefde. Ik vind het dus heel lastig om nu, na het zien van deze docu glashard te zeggen: ze hadden haar moeten helpen. Nu heeft het verkeerd uitgepakt, maar het had ook anders af kunnen lopen. Nu ben ik sowieso tegen actieve euthanasie, maar bij psychiatrische patiënten vind ik het nóg lastiger te bepalen wat uitzichtloos lijden is, dan bij een lichamelijke ziekte.
Ik heb hem deze namiddag bekeken en ben er helemaal ondersteboven van... Zo moedig van Elena om deze reportage te maken. Kan niet makkelijk geweest zijn. En vreselijk dat het zo is moeten lopen... Maar het lijkt me ook heel moeilijk om bij psychiatrische patiënten euthanasie goed te keuren. Moeilijker dan bij lichamelijke ziektes waarvan men weet de afloop sowieso slecht zal zijn. En toch, eigenlijk is ieder toch baas voor z'n eigen lichaam. Moeilijk!