Je leest overal over stemmingswisselingen door de razende hormonen. Ik ben nu 15 weken zwanger en heb geloof ik het tegenovergestelde daarvan. Ik heb eigenlijk gewoon geen stemming. 'Lusteloos' omschrijft het nog het best. Nergens zin in, ik word nergens echt blij van (ook niet van het feit dat ik zwanger ben), maar ik ben ook niet bang of verdrietig ofzo. Ik vind het niet echt leuk zo, en mijn man ook niet. Die is werkelijk door het dolle (we hebben er best lang over gedaan om zwanger te raken) en ik kan er eigenlijk alleen m'n schouders over ophalen nu.... Herkent iemand dit?
Hej misschien wordt je wat minder lusteloos als je buik gaat groeien en als je je baby begint te voelen. Misschien ook wel als je nog een keer een echo krijgt, want dan kan je hem of haar al bewonderen Iedereen heeft wel eens een dipje
Ik heb bij mijn jongens precies hetzelfde gehad! Was niet verdrietig ofzo maar sprong ook niet echt een gat in de lucht. Het is aan het begin ook helemaal niet tastbaar, pas na de 20 weken echo had ik zoiets van, oké, er komt echt een baby. Heel raar. Was wel heel misselijk bij beide, de hele zwangerschap door(op een dag na bij de jongste, whahaha toen heb ik gegeten zeg!). Maargoed dat had weinig met mn stemming te maken. Maar nu!? OOOOOOH ik ben hormonaal! Echt alles schiet me in het verkeerde keelgat en mijn gevoel voor humor is een beetje verdwenen. Ik kan echt woest worden om niks! En janken, nah echt als er een "verkeerd" liedje aan is op de radio zit ik te brullen.. En kan ook idiote lachbuien krijgen om helemaal niks, te raar. Nee nu ben ik echt VERSCHRIKKELIJK! Oh die arme man van me.. Die zou geloof ik heeeeeeeeeeeeel graag hebben dat ik zo was als jij nu bent. Maar vanaf dat ze er waren was het helemaal over hoor. Toen kon ik er echt direct van genieten en was (so te speak) de leeuwin los. Mijn kindjes en niemand die ook maar in de buurt mocht komen