Ik lees veel hier over slaapproblemen en verlatingsangst met 8 maanden. Maar is het echt zo erg??? Ik ben ongeveer 1 a 1,5 uur bezig om mijn zoontje in bed te krijgen voor hij slaapt...( en dan nog maar meestal tussen de 30/60 min slaap) Ik ben nu echt wanhopig onderhand! Zodra we naar de slaapkamer lopen gaat hij al huilen... In bed leggen is het krijsen...zich optrekken aan bed, door het bed rollen ( krijsend ) Ik heb al geprobeerd om bij hem aan bed te zitten, op een stoel in de kamer te gaan zitten, weglopen, even laten huilen, om de zoveel minuten binnen komen, eruit huilen troosten erin doen weer, op mij slapen dan in bed leggen, naar beneden doen en na 15 min weer naar bed, bij ons in bed slapen, over zijn gezichtje/rugje, kontje aaien. Niks werkt. Mijn vriend kan helemaal niet tegen het huilen dus sta er alleen voor maar word erg onderhand ook gek van. Is dit normaal? We lopen namelijk ook in het ziekenhuis hem ivm buikpijn...maar ging eigenlijk best goed afgelopen tijd...en vind dit een ander huiltje dan buikpijn. Maar is het normaal dat hij zo krijst en zo lang krijst? Ik doe hem pas echt naar bed als hij moe is (oogjes vrijven )Maar word er echt moe van nu...
Maar echt met krijsen??? Ik ben echt minimaal 1 uur bezig...en dan nog vaak neem ik hem na 1 uur dan in vredesnaam maar mee naar beneden omdat ik het ook niet meer weet...
Ja, wij hebben ook zo'n periode gehad rond 9 maanden. Verschrikkelijk, soms wel 2 uur huilen. Niks hielp, uiteindelijk viel ze dan toch huilend in slaap. Ik heb er toen ook nog een topic over geopend. Ik bleef wel altijd op haar kamertje naast haar bedje zitten. Nu heeft ze het nog soms. Dan wordt ze 's nachts huilend wakker en wil niet meer slapen. Ik denk dat ze dan een nachtmerrie ofzo heeft gehad en zich alleen voelde...
Ik denk dat je te veel proberrt waardoor niks werkt. Als je iets heb gekozen dan doe het aantal dagen/week echt precied hetzelfde zoveel jij en je partner. Als je keertje toegeeft en bijv neemt mee dan is voor niks geweest. Ik weet niet hier juist bij 8-9 mnd goed geslapen. Maar 6-8 slecht(ze begon toen al kruipen, optrekken, lopen du kan zijn dat het verschoven was naar eerder dat sprongetje) Als ze niet wil slapen of lukt nuet: Ze krijst niet maar staat elke keer op en gooit knuffel naar beneden. Enigr wat ik doe alleen terugkomem en terugleggen en knuffel geven. Dat doe ik soms 20x elke 2 minuut voordat ze slaapt (overdag). En omdat ze overdag wienig slaapt ligt ze 19.30 al in coma. Als je kindje overdag wel goed slaapt is logisch dat hij dan avond niet snel wil in slaap vallen. Ik kan ook voorstellen elke keer trap op en neer lopen vetmoeiend is. Ik heb gelijksvloer dus 20x lopen vind ik niet erg. Misschien zit hem toch iets in de weg qua pijn dat kan ook. Lastig zeggen waroom hij zo slecht in slaap gaat maar kies gewoon 1 taktiek die je aanspreekt en doe dat alleen. Succes
Ja dat is echt zo erg, maar gaat ook weer over! Was hier ook een drama rond 9 maanden. Ik dacht soms echt, dit komt nooit meer goed Maar opeens houdt het op.. Even doorbijten, toegeven, meebewegen en overleven en je bent weer door de sprong
Dan hou ik het maar op een sprongetje....een vermoeiend sprongetje Kruipen, staan , zitten enz doet hij al ruim 1 maand...dus denk niet dat het daar van is... Ga duimen dat het snel voorbij is
Bij ons was het ook wel echt zo beroerd met slapen die periode, herken wat je schrijft (huilen bij slaapkamer in lopen, rollend keihard huilend in bed liggen, niets dat leek te helpen). Duurde bij ons ook best lang maar van de een op de andere dag was alles weer ok, ging ze zelf slapen, werd ze niet meer huilend wakker en sliep ze weer veel langer (wat we ook gewend waren van haar, is een slaapkopje). Ik deed altijd hetzelfde als ze snachts wakker werd maar toen huilde ze soms zo erg dat ik zelfs even met haar de slaapkamer uitliep om het te doorbreken. Wij hebben ervoor gekozen om haar op schoot te troosten en als ze rustig was weer terug te leggen of slapend terug te leggen omdat het bij ons toch wel echt verlatingsangst leek en in bed troosten niet hielp (laten huilen voelt voor ons niet goed). Bij ons in bed nemen werkt bij ons niet dus als ze me nodig heeft bleef ik bij haar zitten. Ik vond dit een hele vermoeiende periode ja, was echt helemaal gesloopt erna. Maar ineens was het over. Nu lijken we weer even in zo'n periode te zitten (sprong/tandjes) maar ik merk dat ik er nu wel relaxter in sta omdat ik van de vorige keer weet dat ze wel weer lekker gaat slapen als ze goed in haar vel zit.
Ook hier rond die leeftijd een echte rotperiode gehad, ze sliep van de een op andere dag geen nacht meer door. We hadden een paar variaties, ze was of tot 1 uur 's nachts wakker en viel dan pas in slaap, of ze sliep tot 12 uur en daarna helemaal niet meer of ze werd de hele nacht tot wel 10 x wakker. En dat 2 maanden lang elke nacht. En elke nacht was het anders, waardoor we ook nooit echt een goede oplossing hebben gevonden. En ik vond het echt loei- en loeizwaar, maar het wordt echt weer beter! Bij ons werd ze aan het einde ook nog hardnekkig ziek, dus bij ons kwam het keerput met 10 maanden met een antibioticakuur en een logeerpartij bij oma. Toen kwam ze langzaam in een veel stabieler ritme. Nu is ze eigenlijk al 1,5 maand dat we er hooguit 2 x per nacht voor een speen uithoeven en ze gaat elke avond zonder te huilen lief lachend slapen. Hou vol, het wordt echt beter!!
Hier sowieso een slechte slaper, dus ik kan moeilijk beoordelen wat 'normaal' is. Maar je vriend kan niet tegen huilen, en dus moet jij maar alles op je eentje doen? Dat heeft ie wel mooi voor elkaar. Ik kan zelf ook niet tegen gekrijs, maar ik dacht niet dat je een keuze had als je voor een kind gekozen hebt?
Hier ook een slechte slaper, altijd geweest maar niet zo erg als nu... Ben blij dat het herkenbaar is! Snachts word hij ook wel eens wakker rond 5 uur, dan mag hij bij ons in bed omdat ik de energie overdag hard nodig heb... Bijheeft vanmorgen op de bank geslapen beneden, dan maar op die manier... Ik hou ook niet van laten huilen, maar je gaat dingen proberen... Ga maar duimen dat het snel over gaat gelukkig verder een onwijs vrolijk jongetje alleen zie nu al op om hem weer naar bed te brengen...
Hier viel het mee gelukkig.... twee keer wakker worden, fles en weer slapen. Met af en toe een wat moeilijker moment, maar hier juist overdag. Ik laat een krijsend kind niet alleen. Ik troostte haar dan tot ze weer rustig werd in mijn armen, na een tijdje ging ze in bed en hield ik mijn had op haar hoofd of zo, of ze hield mijn hand een tijdje vast. Als ze ook dan weer tot rust kwam (want gaf weer spanning), dan ging ik ernaast zitten zonder lichamelijk contact. En weer later ging ik pas weg. Gaat niet meteen goed, maar ik vond het belangrijk dat ik haar veiligheid kon geven. Dat ik haar niet zomaar in de steek zou laten. Mijn tip: kies 1 wijze waarop je ermee om gaat! En doe beide hetzelfde! Als je steeds van tactiek veranderd, dan weet je kleine helemaal niet waar die aan toe is en wordt de angst en paniek groter.
Mijn zoontje van acht maanden komt praktisch nog elke nacht...ik accepteer dat maar en geef hem dan een klein flesje. Het gebeuren s avonds is ook hier een vreselijk gdoe,maar nu sinds een week lijken we iets gevonden te hebben wat werkt.... De situatie voorheen; een moe kindje,oogjes wrijven, lekker gebadderd, heerlijk geknuffeld en gekroeld, een wiebelig kind van vermoeidheid. Rustig in bed leggen en huilenhuilenhuilen, wele ven tevreden met speen, zeker anderhalf uur heen en weer,trap op en neer om te aaien,te praten te troosten. Gevolg: papa en mama gesloopt, kindje huilend in slaap en daardoor onrustig. En nu, lekker gegeten en gebadderd en gekroeld. Als het met naar bed gaan gelijk al huilen is....lekker mee naar beneden. Poosje in de box, waar hij rustig ligt te spelen of kijken. Of bij 1 van ons op schoot, met een doekje en knuffel. We dken dan geen spelletjes met hem, maar gewoon rustig. Binnen tien minuten/kwartier begint hij echt te staren of een beetje te murmelen dat hij t niet naar zn zin heeft. 1 van ons pakt hem dan rustig op en brengt hem heeeeel rustig naar bed. Meestal slaapt hij dan binnen vijf minuten.... En als klap op de vuurpijl heeft hij in acht dagen tijd al zeker drie keer doorgeslapen tot na zes uur s morgens! We hebben bedacht dat hij soms wel aangeeft moe te zijn,maar dan nog niet klaar is met de dag.... als t op bed niet lukt,gaan we niet tien keer meer heen en weer lopen,hij lijkt er alleen maar onrustiger en ongelukkiger van te worden ( en zn papa n mamaook)