Aan de buitenkant zie je niks aan mij Maar ik heb wel degelijk een beperking Er is zoveel onbegrip door andere mensen Zelfs door familieleden Ik voel me even zo alleen
Mensen begrijpen het vaak helaas niet. Soms heel vervelend, aan de andere kant kun je het ze niet kwalijk nemen, want ze weten niet hoe het is (net als ‘wij’ dat van andere dingen weer niet weten). Misschien ben ik pessimistisch, maar ik heb het ‘opgegeven’ en ik koester de mensen die er wel voor me zijn (ook zonder dat ze dingen begrijpen soms). Digitale knuffel voor jou!
Wil je hier wat meer vertellen over waar je mee worstelt? Misschien herkent iemand het wel, of kunnen we je op een andere manier helpen?
Wat lief Waar het kort op neer komt Mensen zien me naar de winkel gaan en denken dat alles goed is. Terwijl dat mij ontzettend veel moeite kost daardoor kan ik het huishouden niet altijd bij houden. Iemand wou mij helpen met het huishouden en zegt dus nu letterlijk dat ik lui ben. En wil mij niet meer helpen... Terwijl ik niet alles kan vanwege energie Ik moet elke dag kiezen wat ik doe. Dingen buitenshuis of thuis zitten en niet onder de mensen komen wat mij ook niet goed doet Natuurlijk spelen er meer van deze situaties maar mensen zien alleen maar de buitenkant Zo verdrietig word ik er van
Ik begin mensen om mij heen te missen die me wel begrijpen en waar ik gewoon leuk mee kan thee drinken zonder gedoe
Ik herken het aan de buitenkant zie je niks maar mankeer van alles en.soms ga ik nog net niet kruipend over de grond vd pijn dikke knuffel
Waardoor komt het dat je geen energie hebt? Dit kan je uitleggen als je tegen onbegrip aanloopt? Waarom denkt de persoon opeens dat je lui bent ipv ziek? Is er iets gebeurd? Ik heb zelf in mijn omgeving 2 personen die onzichtbaar ziek zijn. Beide lopen ook tegen onbegrip aan, maar door blijven uitleggen helpt het de omgeving om begrip te houden. Want het is gewoon lastig als je week in week uit iemand wel 'leuke' dingen ziet doen maar de 'vervelende' dingen uit handen geeft of annuleert. Natuurlijk is het logisch dat als je moet kiezen tussen leuk/niet leuk je eerder kiest voor leuk, maar daarom is het belangrijk om blijven uit te leggen waarom, om miscommunicatie uit de weg te gaan. Denk ik..
Dit is niet iets sinds kort dit is van jaren Dingen buitenshuis doen is voor mij niet zelf sprekend Ik heb angststoornissen En om dan ook nog het huishouden bij te houden kost mij ontzettend veel energie Ik voel me altijd ziek Dit is al zo vaak uitgelegd Helaas niet veel begrip voor
Heel veel sterkte! Dat is heel vervelend en erkenning is zo belangrijk... ik vind mensen al zo hard naar elkaar, alsof iedereen hetzelfde kan.
Rot voor jou zeg. Hb je wel ondersteuning bij hoe ermee om te gaan? Misschien is een maatjesproject wel wat voor jou. Of Homestart. Denk dat je dat veel kan brengen.
Ik bedoel ook langere tijd, jaren idd. Ik kan me voorstellen dat huishouden niet lukt, misschien dan betaalde schoonmaakhulp inschakelen? Weet dat het je probleem niet oplost, maar iig wel dit probleem. Sterkte!
Vanaf hier ook een dikke knuffel! Wat vervelend allemaal, dat mensen je situatie niet begrijpen en meteen een oordeel vellen terwijl ze er niets van weten. Heb je geen hulp van een huisarts of een psycholoog om je te helpen hiermee? Of een ‘maatje’ ik weet niet of dat er nog is maar dat zijn mensen die zich vrijwillig aanmelden om mensen die een beetje hulp met contact maken hebben of iets dergelijks kunnen helpen. (Ik weet dit omdat iemand in mijn omgeving ook zo iets heeft gehad, en dat gaat nu een heel stuk beter). Je mag me altijd een pb sturen
Een angststoornis is lastig uit te leggen aan mensen die dat niet kennen. Ben je onder behandeling? Wellicht biedt een praatgroep met lotgenoten je iets?
Ik heb zelf als thuishulp gewerkt en soms ook bij mensen die dingen mankeerde die je niet kon zien van buiten dat werd toen door de gemeente betaalt als ze zelf niet genoeg verdiende anders werd het deels vergoed , En wat ook heel belangrijk is is vertellen hoe je voelt want anders kunnen mensen niet van buitenaf zien hoe je voelt ,Ik had rond me 20 ste heel veel angstaanvallen en angstgevoelens en ben daardoor flink wat mensen kwijt geraakt die het niet konden begrijpen maar ik heb ook juist door open te zijn mensen gevonden die zich net zo konden voelen als mij.
Ik ben psychisch niet zo ‘sterk’, PND gehad, angstklachten, overzie het huishouden heel slecht. Vind het ook lastig omdat ik graag alles goed wil doen en als ik wat onderneem met de kinderen buiten de deur ik ook vaak echt geen energie meer heb voor het huishouden. Mij helpt het enorm dat er nu eens per week 3 uurtjes iemand komt (particuliere hulp) die zorgt dat minimaal de badkamer gedaan en boven en beneden alles even gestoft en gezogen en zo nodig gedweild wordt. Dan klooi ik zelf een beetje aan met ramen zemen af en toe en verder was draaien. Wat @pippa26 ook zegt, ik heb er soms heel veel moeite mee dat moeders met een groter gezin die hun huishouden wel goed zelf op orde kunnen houden erop neer kijken dat ik met ‘maar’ 2 kinderen en een parttime baan een huishoudelijke hulp heb bijv. Waar is dat veroordelen nou voor nodig..? Maar goed, tip die ik wou geven is: Neem als je het kunt betalen zsm een huishoudelijke hulp. Ook al is het ‘symptoombestrijding’, het kan heel erg veel lucht geven vind ik!
Structuur in huis kan helpen om het makkelijker te maken om het op orde te houden. Overbodige dingen weg, alles een vaste plek, gelijk alles opruimen als je klaar bent en af en toe met een mand verdwaalde spullen verzamelen om terug te zetten. Her en der een pakje schoonmaakdoekjes. Zo kan je veel makkelijker gebruik maken van een piek om alles schoon te maken. Als je dan eerst nog allemaal spullen moet opruimen ben je veel langer bezig. Ik ben thuis vrij streng met opruimen. Maar dat is om het behapbaar te houden. En na een tijdje streng zijn was het voor iedereen ook normaal om erin mee te gaan. Ik heb een angststoornis gehad. Gehad als in het is bij lange na niet meer zo sterk als het was maar ook niet zoals het zou zijn als ik het nooit gehad had. Ik kijk nog vaak tegen situaties op omdat ik bang ben dat de angst het overneemt terwijl het meestal weg blijft. Ik heb niet echt meer vrienden dan toen maar mijn eenzaamheid is wel minder doordat de behoefte afgenomen is. Ik heb juist een aantal personen die het niet alleen niet begrepen maar ook veel kritiek gaven aan de kant gezet. Ik wil niet (meer) dat mensen mij begrijpen, dat is imo een te hoge verwachting. Wat ik wil is vooral niet veroordeeld worden. Mezelf kunnen zijn met mijn nukken en toch genoeg mens zijn. Misschien helpt het als je de behoefte van iemand die het begrijpt veranderd naar behoefte aan iemand die jou in je waarde laat. Als je daardoor meer kan ontspannen bij iemand dan hou je misschien ook meer energie over voor andere dingen.
Misschien helpt onderstaande theorie voor mensen om het beter te begrijpen hoe het werkt voor jou. Via google, lepeltjes theorie en je krijgt nog meer links. Het lijkt me heel frustrerend. Dat ze het lastig vinden te begrijpen snap ik nog, maar dat je dan neergezet wordt als lui vind ik wel erg. https://maartsebuien.com/lepeltjestheorie-tool-metafoor/