Hoi iedereen... Weet niet eens of ik hier wel goed aan doe... maar toch moet ik het even van me afschrijven... EXCUSES voor het lange verhaal. Mijn verhaal: Ik heb een zoontje van 3.5 jaar oud, uit een eerdere relatie. Deze relatie heeft mij totaal geen goed gedaan. Ondanks dat het een goede vader is, was het een verschrikkelijke vriend. Ik geef 1 voorbeeld en daar hou ik het bij... Toen ik zwanger was zaten we in de auto en ik zei iets wat hem niet beviel... Meneer pakte mijn haar en sloeg mijn hoofd tegen het autoraam. Needless to say, 2 jaar met zo iemand volhouden is al behoorlijk wat. Ik heb het dus uitgemaakt, na HEEL veel moed te verzamelen, toen mijn zoontje 10.5 maand was. Toen mijn kleine vent 11 maanden was zocht ik weer contact met oude vrienden, die mocht ik namelijk niet meer zien van mijn ex. Ik kreeg contact met mijn beste vriend weer en vond het geweldig. Alleen vanaf het moment dat we elkaar weer zagen wisten we het al... er zat behoorlijk wat vuur en vlam. Bij de eerste verjaardag van mijn zoon zat hij erbij... 2 maanden later woonde hij hier in huis (ook door omstandigheden bij hem thuis). VEEEEEEL te snel achteraf, maar ja... Vorig jaar februari zei hij ineens dat ie weg wilde. Hij zag het niet meer zitten en is een maand in een huisje in een andere stad gaan wonen. Zowel hij als ik hebben gewoon ons ding gedaan. Zo heeft hij bijvoorbeeld met een collega zitten zoenen (die overigens 20 jaar ouder is, getrouwd en 2 kids heeft). Na anderhalve maand kwam hij terug. Hij mistte ons toch wel heel erg en besefte zich dat ie eigenlijk erg veel van me houdt. En toen vorig jaar December kwam ik erachter dat ik zwanger ben. Ik was DOODS bang te vertellen tegen hem dat ik überhaupt iets vermoedde, maar toen de test aangaf dat ik het toch echt was... ik wist niet wat ik kon verwachten. Tenslotte was hij pas 20 en riep toch altijd geen kinderen te willen, zeker de komende 10 jaar niet. En idd... het beviel niet goed. Wat nog minder beviel, was dat ik vertelde toch echt geen abortus te willen. Waarom zou ik, ik heb een gezonde zoon waar ik heel goed voor kan zorgen, waarom zou dit babytje dan ineens niet kunnen? Vanwege dat het niet makkelijk is? Dan blijven we bezig... Dus ja, ik wilde mijn babytje houden. Vanaf December was mijn vriend dus sjaggi, liep er met een lang hoofd bij, was snel geirriteerd, wilde geen seks meer, etc etc... In Februari kwam het hoge woord eruit, hij beweerde niet meer van me te houden. Hij wilde het kind niet, hij hield niet meer van me en bleef alleen maar bij me omdat ik het zo zwaar had. Ik heb hem heel snel duidelijk gemaakt dat ik het allemaal prima in mijn eentje kan en dat hij absoluut niet alleen bij mij moet blijven omdat ik het zo zwaar heb met deze zwangerschap. Als je niet van me houdt, moet je hier niet zijn. Schiet voor niemand op. Ondanks dat ik wel heel veel van hem hou. In april was dit ineens het tegenovergestelde. God, wat was hij blij, we waren erachter komen dat we een meisje kregen... Trots belde hij iedereen op dat hij een dochter kreeg... pakjes werden gekocht, er moest een nieuwe kinderkamer komen. Hij hield toch wel van me, hij was alleen maar in de war... en hij zou er alles aan doen dat het weer goed kwam. Lang leve de happiness... Voor hem dan. Want ik ben in de war. Verschrikkelijk in de war. Ik hou VRESELIJK veel van hem, maar mijn hoofd rommelt aan alle kanten. Ik ben bang... bang dat hij ervandoor gaat als de kleine er is. Zelf voel ik bijna niks, deze hele zwangerschap al. Of dit komt door die periode of doordat deze zwangerschap zo zwaar is?? maar ik heb er TE weinig gevoelens bij denk ik. En daar voel ik me zo vreselijk schuldig over. Ga ik wel van dit kindje houden?? Het idee dat ik straks weer moeder ben, straks weer een kleintje totaal afhankelijk van mij is, maakt me zeer angstig, laat me benauwd voelen. Ook heb ik de eerste bevalling een 9.5 ponder uitgepoept, moest ik uiteindelijk naar het ziekenhuis en had ik een vreselijke verloskundige... Had totaal niks voorbereid, was pas 20 en wist begod niet wat ik moest verwachten... Dit zit ook in mijn hoofd. Gelukkig had ik vorige week een schat van een verloskundige en deze heeft opgeschreven dat ze gaan kijken of ik misschien ingeleid wordt. Maar ja, dan ga je daar weer over nadenken... want dat is toch wel heftig etc... (ja, ik weet het, denk teveel na...) Ook heeft meneer het idee dat ie met de meest verschrikkelijke vriendin samen is geloof ik. Ik mocht ineens niet meer mee wat gaan drinken (nou ja, cola voor mij natuurlijk), want meneer wilde ineens samen met de jongens weg, zonder mij. Dit heeft hij in 2 jaar nooit gehad. Hij is anderhalf jaar niet uitgeweest, geen behoefte aan zei hij... Nu is het ineens ieder weekend raak sinds ik zwanger ben En don't get me wrong, ik vind het heerlijk dat ie het naar zijn zin heeft en vind het ook echt niet erg dat ie alleen erop uit gaat... sterker nog, in die anderhalf jaar stimuleerde ik het alleen maar!!! Zei dat ie vrienden moest opbellen, vertelde dat ie lekker eens moest gaan gamen met vrienden... of uit moest gaan, maar nee, hij had het prima thuis. Soms!!!! Ik ben inmiddels 34 weken zwanger en nu vind hij het raar dat ik zeg "goh... hou ons wel in je achterhoofd alsjeblieft"... in de zin van: drink niet teveel, ga niet te vaak weg etc... Gisteren wilde meneer ineens alleen naar een verjaardag... ik zeg: ik hoor toch gewoon bij jou?? Hij beweerde dat ik dat ineens niet meer kan handelen, naar een verjaardag gaan "zo" laat en mijn zoontje moest ineens naar bed en thuis zijn... en NOUOUOUOUOUOU, dat ik hem eens alleen moest laten gaan en dat hij nooit iets mag en dat ie het toch zo belangrijk vind dat ie iets zonder mij heeft. Ehm... is dit in twijfel genomen nu doordat ik mee wilde naar een verjaardag??? Mag hij niet ieder weekend stappen, ondanks dat 9 van de 10 mensen mij raar aankijken dat hij nog weggaat nu... Mag hij niet iedere week vrienden over de vloer, gaan voetballen, gamen... Biedt ik niet aan of vrienden willen blijven eten of slapen? Dit wilde ik zaterdagavond zeggen... dat ie wel moest beseffen dat ik al 34 weken zwanger ben (en vorige week om de 8 minuten weeën had, al een anderhalve week verdwaalde weeën en harde buiken heb) en vervolgens staat zijn vriend erdoorheen te schreeuwen: LET'S GOOOHOOOOO Ik werd kwaad, echt kwaad. Dat wordt ik niet snel. Ik riep: hou nou eens op man!!!!! Ik zit hier met mijn vriend te praten!!!! Ik vond het vreselijk onbeschoft, totaal respectloos en verdomd asociaal dat die vriend zo deed. Hij staat in MIJN huis, waar bemoeit ie zich mee???? Waar ik nog kwader om werd, is dat hij vervolgens is weggelopen en mijn vriend zomaar in de steek heeft gelaten. SCHANDALIG. Leuke vriend. Maar ben ik nou echt zo onredelijk??????? Ben ik echt de meest verschrikkelijke vriendin ooit??? Want ik heb dus het idee dat ie in zijn handen mag klappen met mij af en toe (als ik verhalen hoor van anderen). Het ergste is ook nog dat mijn familie gelooft dat hij perfect is. Mijn vader heeft letterlijk tegen me gezegd: "je mag deze relatie niet verkloten, want jij kan niet beter krijgen". HOE frustrerend is het, dat je eigen vader denkt dat hij helemaal perfect is en niks fout kan doen!!!!! Oh en mijn moeder die denkt dat ik me aanstel als ik zeg hoeveel last ik heb van mijn bekken, of als ik probeer te praten over de bevalling. En dit is natuurlijk een verschrikkelijk lange brief van klagen, klagen, klagen... Nee, ik hou vreselijk veel van hem en hij heeft enorm veel goede kanten. Zoals dat hij gisteren na die verjaardag dan wel thuis komt met een MCflurry voor me... of hoe hij met mijn zoon omgaat, of hoe hij zegt dat ik nog steeds mooi ben (nou ja, sinds April weer dan)... Zijn dit nou hormonen??? Oh jeejtje, ik deed "voorbeeld van bericht" Nog meer twijfels of ik wel moet posten. Wat is dit laaaaaaaaaaaaang!!!! Ja, toch wel... ik heb blijkbaar niemand hier om advies aan te vragen... en daar is het forum toch voor???? Groetjes en respect voor degene die het gelezen hebben. lol.
Moeilijke situatie meid. Maar het allerallerbelangrijkste denk aan jezelf en je kinderen. Als jij onzeker bent over jullie je relatie jezelf er niet goed bij voelt, het niet zo gaat of is als het zou moeten kies dan voor jezelf. Je bent nog jong haal ik uit je verhaal en je hebt nog een hele toekomst voor je. Laat geen enkele vent je leven verkloten. Wat andere mensen ook zeggen. Je vader mag hem misschien helemaal geweldig vinden maar die woont niet met hem samen? Die weet niet wat er thuis gebeurd. Hij is natuurlijk ook nog jong en begint hem misschien nu echt te knijpen nu het moment van vader worden steeds dichterbij komt. Want wat ik uit je verhaal begrijp wilde hij eigenlijk verlopig geen kinderen? Waarom hebben jullie dan geen veilige sex gehad? Het is moeilijk maar ik wens je het allerbeste toe en veel sterkte en denk aan jezelf en je kinderen. Zo jong en al een rot relatie achter de rug dat is niet nodig en hoeft geen 1 vrouw te verdienen. Je hebt recht op een man die om je geeft en voor je wil zorgen. Ik hoop dat jullie eruit komen.
Meid het was idd een lang verhaal maar als je ergens mee zit moet je dit lekker van je afschrijven Ik snap helemaal hoe je je voelt en ik zou toch echt met hem erover praten. Zeggen hoe je je voelt en dat je hem vaker thuis wilt zien omdat je hem nodig heb wat heel logisch is! En jij moet ook gewoon je rust hebben en dat kan niet als je elke keer een huis vol visite hebt en nog een kleine heb om voor te zorgen. Ik maak er niet een te lang verhaal van het enigste wat ik wil zeggen gooi je hard leeg tegen hem en als hij volwassen genoeg is snapt hij het echt wel. Succes ermee Liefs brenda
@Gaab, Ik wordt over 2 maanden 24... dus ja, nog jong, maar niet extreem denk ik. Over de veilige sex... ik slikte de pil gewoon, hetzelfde met mijn oudste zoon. Lang verhaal, ik roep ook al sinds ik mijn oudste heb tegen de dokter dat ik ervan overtuigd ben niet tegen de pil te kunnen (mijn moeder heeft hetzelfde), maar volgens hem kon het echt niet daaraan liggen dat ik zwanger was geraakt, die pil werkt gewoon en ik kreeg geen toestemming voor wat anders. Uhuh. En toen werd ik weer zwanger. Ik ga ook na deze zwangerschap terug en EIS iets anders. Bedankt voor je berichtje iig, idd, mijn vader woont niet met hem samen en ieder huisje heeft zijn kruisje natuurlijk. Voel me alleen zo in de war!! @Brenda, Tsja, sorry Ik bleef maar typen, hihi... Ik ben nu een brief aan het opstellen (al bijna 3 kantjes) met ook dit verhaal erin. Ik wil dit vanavond voorlezen en vraag hem pas te reageren nadat ik klaar ben. Ik hoop ook dat hij het uiteindelijk wel snapt. Bedankt voor je reactie!
slim om het op papier te zetten en voor te lezen of hem te laten lezen. doe ik ook altijd bij me vriend als iets me dwars zit en hij niet naar me luisterd dan schrijf ik het op zo kan ik me ook veeeel beter verwoorden en dan komt het op de een of andere manier ook goed bij hem binnen succes meid :-D
Meisje, Ik wens je toch zo veel sterkte!! Wat je vriend betreft kan ik je geen advies geven Zoals je weet, ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar wat betreft je angst voor de bevalling en aankomende wederom moederschap, hier herken ik veel in. Ook ik heb een zoon van 3,5 jaar en ben nu bijna 10 wk zwanger (wel gepland dan). Ook ik ben enorm blij met deze zwangerschap maar die angsten van: kan ik het wel weer allemaal, zal ik net zoveel van deze baby kunnen houden als van mijn zoon, zal de bevalling wel goed gaan enz enz spelen ook bij mij. Ik denk dat het ook heeeeeeelllll veel aan de hormomen te danken is. Rationeel weet ik ook dat het echt wel allemaal goed komt. Meisje, heb ook vertrouwen, ook voor jou zal het zeker allemaal wel goed komen.
thx Kaat Gaab, Ik hoop dat het hier ook zo is Zal het vanavond weten denk ik!!! Loes, Dank je wel!!! Inderdaad, dolblij ermee, maar al die gedachtes en angsten spelen gewoon heel erg mee. Hormonen... bah, rot dingen!!! Net wat je zegt, rationeel WEET ik dat ik teveel nadenk en dat alles goed komt en dat ik super veel van dit meisje ga houden... dat is ook het frustrerende denk ik Ook jij veel succes!