Ik zit vol vragen vandaag . Ben benieuwd naar jullie ervaringen. Mijn man en ik zijn al 17 jaar samen. De relatie tussen mij en zijn ouders is altijd moeizaam geweest, vooral met zijn moeder. Er zijn heel veel dingen gebeurd en gezegd die ik moeilijk kan vergeten en waardoor ik me oneerlijk behandeld voel. De laatste jaren ging het wat beter. We zagen onze schoonouders zo om de 2, 3 weken, en dan gingen wij er naar toe. Bij ons kwamen ze ongeveer 5 (schoonmoeder) tot 10 (schoonvader) keer per jaar. Toen we vertelden dat ik zwanger was is het circus goed losgebarsten. Ze hebben eigenlijk geen enkele keer aan mij gevraagd hoe het met mij ging, mijn schoonmoeder riep al van verre: hoe is het met MIJN KLEINKIND als we kwamen. Ik ben bevallen met een keizersnede, en ik heb mijn schoonvader met veel moeite duidelijk moeten maken dat ik niet wilde dat hij in het ziekenhuis rondhing totdat we hem belden en vroegen om langs te komen (ik wilde de bevalling in alle rust samen met mijn man beleven en daarna tijd hebben met elkaar als gezin). Toen ze in het ziekenhuis kwamen, hebben ze niet gevraagd hoe het was gegaan of hoe het met me ging. Ze wilden alleen onze zoon uit mijn handen trekken. Vanaf het moment dat hij geboren is, verloopt het voor mij problematisch. Ze komen nu ineens 2 keer per week op bezoek (van 5-10 keer per jaar een heel verschil), smijten overdreven met geld en kadootjes en speelgoed, en hebben overal een mening over. KDV vinden ze niks (want dat betekent dat zij niet oppassen) en borstvoeding ook niet (want dan kunnen zij hem geen fles geven). Als ze op bezoek komen, zegt mijn schoonvader 9 van de 10 keer niet eens 'hallo' tegen mij. Hij loopt regelrecht naar mijn zoontje en negeert me totaal. We zijn het nergens over eens, voeding, hygiëne, opvoeding, speelgoed, noem het op en we verschillen van mening. Ze zijn duidelijk DOL op hun kleinzoon en dat wil ik zowel hun als mijn zoon niet onthouden. Maar door mijn ervaringen in het verleden en ook nu, zijn ze voor mij 'niet veilig' en voel ik me niet op mijn gemak als ze er zijn en heb ik sterk het idee dat ik mijn zoon tegen hun moet beschermen. Mijn man snapt het nauwelijks, eerlijk gezegd. Ik vraag me af hoe jullie omgaan met (schoon)familie die je niet mag of waarmee het niet botert?
nou ik kan je goed begrijpen,, om nu 2 keer per week te komen is ook wel erg overdreven vind ik. om eerlijk te zijn hoef ik die van mij ook echt niet elke week te zien, wij komen daar ook niet heel veel zomers staan ze altij dop markten dus heel druk, als er een markt in de buurt is wil ik nog wel even heen gaan met mijn dochter. maar om ze nu elke week te zien(heb geen vervelende schoonouders) dat hoeft nu ook weer niet. 1 keer in de maand is meer dan genoeg
Ook ik heb niet zo'n goede band met mijn schoonmoeder. We hebben zelfs jaren geen contact gehad. Omdat ik zwanger was hebben we de band weer een beetje aangehaald en neem ik voor lief dat het een raar mens is en dat ze nooit aandacht voor mij heeft gehad (andersom eist ze uiteraard wel alle aandacht op). Dit is dus wel herkenbaar voor mij, wat jij zegt. Als je ze maar weinig ziet is het wel te doen (maak ik op uit je verhaal), maar vaker is gewoon erg vervelend. Dit is bij mij wel zo. Als ik haar zie, slik ik van alles in, doe ik poeslief, en cijfer ik mezelf een beetje weg. Alles voor de lieve vrede. Maar gelukkig zie ik haar bijna nooit. Ze woonde tot voor kort in het buitenland, en nu aan de andere kant van het land. Ik los het eigenlijk zo op dat mijn vriend vooral het contact met haar 'doet', maar hij begrijpt mij dan ook volkomen. Het lijkt me voor jou vooral belangrijk dat je je man duidelijk maakt hoe het voelt (weet hij dat uit het verleden niet?) en dat jullie of het contact wat verminderen, of er een keer iets van zeggen. Maar dan moet je wel een lijn trekken, en je loopt natuurlijk wel het risico dat er echt ruzie van komt. Ik vrees wel dat het met schoonfamilie vooral veel slikken is hoor. En vrolijk blijven lachen. Maar ja, twee keer per week kost dan wel erg veel energie. Mag ik trouwens vragen hoe oud je zoon is? Misschien zijn de bezoekjes namelijk alleen tijdelijk zo intensief, en wordt het later minder.
Lastig he? Met mij en mijn schoonouders loopt het ook niet lekker. IN de zwangerschap leek ik ook alleen nog maar buik, en nu ben ik de moeder van hun kleinkind. Ze komen alleen als het hun uitkomt, en niet wanneer wij het prettig vinden. Er zijn al heel wat gesprekken met ze geweest maar ze snappen het niet. In de kraamweken heb ik besloten dat ze niet op gaan passen zolang ze mij niet kunnen respecteren. Mijn dochter is nu 5 maanden, en ze hebben inderdaad nog niet opgepast. Ik kan je alleen maar advieseren je hart te volgen met wat jij wilt, en hun gedrag wat proberen in te dimmen.
Heel vervelend! Lekker naar het KDV laten gaan en ook borstvoeding blijven geven, want ander wordt het voor jou alleen maar erger. Dan gaan ze zich nog meer met zijn opvoeding bemoeien, vooral als je je schoonouders laat oppassen. Onzin natuurlijk dat je het eens moet zijn met je schoonouders. Het is jullie kind en jullie doen het zoals het jullie goedlijkt. Adviezen mogen ze geven (af en toe ) maar dan houd het ook echt op. Vervelend dat je man het nauwelijks snapt. Ik zou toch proberen om het hem duidelijk te maken. Geef vooral aan dat het jou enorm stoort en sluit compromissen, anders is het straks helemmal niet meer te doen voor je. Hoe meer jij of je man toegeeft aan je schoonouders hoe erger het wordt. Mijn schoonouders komen eens in de twee weken, omdat ze anders teveel missen van hun kleinzoon. Ik krijgt dus ook één keer in de twee weken te horen dat het zoooooooo ontzettend hard gaat. En als ik aangeef dat hij bepaalde dingetjes ook nog maar net sinds twee dagen doet komt dat niet aan bij ze. Een keer oppassen als wij weggaan vind ik prima, maar zeker niet voor vast. Mijn schoonvader is in staat om bijvoorbeeld het eten nog een keer te pureren, omdat hij bang is dat zijn kleinzoon erin stikt .... Ook mijn schoonouders zijn heel erg gek met hun kleinzoon, gelukkig, maar je kan ook te ver gaan! Ik wens je heel veel succes, het lijkt mij een erg vervelende situatie. Vooral ook omdat je man het niet begrijpt. Ik ben heel blij dat mijn man en ik wel op één lijn zitten.
ik begrijp je helemaal. zou het toch eens met je partner erover hebben hoe jij erover denkt en dat hij ze misschien aan kan spreken. Tussen mij en mijn schoonouders boterd het ook niet echt. Toevallig van de week een goed gesprek met ze gehad hoe ik erover dacht. Je hoort nooit wat van ze maar wel met kerst een kerstkaartje waar opa en oma op staat. Nou sorry hoor zei ik tegen hun. Ik begrijp niet waarom je opa en oma op het kaartje schrijft. Als jullie dat zijn mogen jullie dat zeker meer laten merken. Ik heb het ook zo gehad met die mensen. Ze hebben mijn zoontje 2 keer gezien en dat vind ik eigenlijk wel genoeg. Ik mag die mensen niet. Als mijn partner er wel graag heen wilt moet hij het zelf weten maar zonder mij dan en ons zoontje. Wil mijn zoontje helemaal niet in de buurt hebben van het huisje nooittevreden. (want zo noem ik hun). Moet alleen binnenkort wel want ze willen eens langskomen. Nou dat wordt wat......
Ik ben zo blij dat iemand het begrijpt!! Dank je wel voor jullie berichtjes . Ik heb ook al allerlei dingen geprobeerd om het makkelijker te maken, zonder veel succes tot nu toe. Mijn zoontje is 8 maanden. Ik hoop dat ze straks iets minder vaak willen komen, maar erg realistisch is dat niet denk ik. Ik heb me al lang geleden gerealiseerd dat het veel slikken en vriendelijk lachen is vaak, maar nu het om mijn zoontje gaat merk ik dat ik dat steeds moeilijker kan opbrengen. Ik gun hem zijn opa en oma die gek op hem zijn, en ik gun hun een kleinkind, maar vind het te ver gaan dat ze mij blijven negeren en daarmee onfatsoenlijk zijn. Ik wil niet dat mijn zoontje de indruk krijgt dat dat oké is, die manier van met mensen omgaan. Mijn man is iemand die het probleem/conflict voortdurend uit de weg wil gaan. Zijn kop in het zand steken is een beetje de strategie die hij heeft om ermee om te gaan. Erg frustrerend voor mij. Als ik het echt niet meer trek, wijs ik hem (zo voorzichtig en netjes mogelijk) op de invloed die hun gedrag op mij heeft. Vaak doet hij het af met 'ze bedoelen daar niks mee' of 'ze zijn wat onbehouwen/onbeholpen maar bedoelen het niet kwaad' maar dat maakt het voor mij niet goed. Nogmaals, ik wil dat mijn zoon leert hoe je op een fatsoenlijke manier met mensen omgaat, en dan moet je ook het goede voorbeeld geven. We hebben maandenlang (al voor de geboorte) laten weten dat ze eerst moeten bellen als ze langs willen komen. Dat vinden ze ronduit belachelijk en ze hebben zich er nauwelijks aan gehouden. Nu ze dat eindelijk wel doen (na vaak herinneren) , accepteren ze het niet als je een keer zegt dat het niet uitkomt. Mijn schoonvader komt dan gewoon toch. En mijn man zegt dan dat hij daar natuurlijk ook niets aan kan doen (ik vind dat hij dan bij de deur moet zeggen, pa, sorry, maar het komt vandaag niet uit zoals we al gezegd hadden, maar dat is ondenkbaar voor mijn man). Mijn man heeft blijkbaar liever ruzie met mij dan dat hij de confrontatie aangaat . Het ergste is dat ik denk dat hier uiteindelijk gewoon nooit een oplossing voor zal komen. Maat twee keer per week met een knoop in mijn maag het bezoek uitzitten is ook geen fijn vooruitzicht
Ik ben ook niet dol op mijn schoonmoeder. Mijn schoonouders zijn gescheiden, maar mijn schoonvader vind ik prima. Die man kent zijn grenzen, maar staat wel altijd voor ons klaar. Mijn schoonmoeder, pffffff. Ik vind haar gewoonweg irritant! Ze komt nu 1x per maand op visite. Omdat ik haar niet vaker wil zien, ga ik dus bijna nooit met de kleine haar kant op. Mijn vriend bezoekt haar dan wel eens, maar zonder ons dochtertje. Zij gaat no way zonder mij weg! Dan krijg ik een overprikkeld kind terug.
Ik begrijp je verhaal helemaal, het had het verhaal van mijn schoonouders kunnen zijn!! Ik lees mee in de hoop een goed advies te lezen. Ook sinds de geboorte van ons zoontje bestaan wij niet meer en is het alleen maar kleinzoon dit of dat. Ze zeggen niet eens hallo meer!! Interesse in mij is er weinig geweest, maar nu is het NIKS meer. Mijn schoonmoeder weet ook alles beter en vraagt zelfs na 11 maanden of ik wel op tijd zn luier verschoon, zn eten geef etc... (ZUCHT!). Ook wordt er niet geluisterd naar onze regels, geeft ze m koekjes en zoetigheid terwijl ik dit niet wil en mat ze m af alles om maar met m te spelen. Ons zoontje is doodmoe als hij er is geweest. En ook is ze mijns insziens overbezorgd naar mn zoontje toe. Ze staat continue achter hem om m op te vangen voor als hij valt etc. onze opvoedstijlen staan haaks tegen over elkaar en dat in combi met dingen op haar manier doordrukken maakt dat ik ons zoontje niet graag achter laat daar... wat natuurlijk niet te voorkomen is. Allereerst probeer ik mijn ergenissen niet te projecteren op mn zoontje en dit los te zien van de band die tussen kind en grootouders moet groeien en er moet zijn (vind ik). Dus ik maak duidelijk als ik het ergens niet mee eens ben, maar maak geen ruzie met ze. Ik slik liever te veel dan dat de band verwatert (hoe graag ik dit voor mezelf eigenlijk zou willen!!) Ik denk dat ik te weinig mn grenzen aan geef, maar ik vind het heel moeilijk kritisch te zijn en mn grenzen aan te geven. Mn schoonmoeder is erg dominant en ik heb tot de geboorte van mn zoontje alles geslikt en dat is lastig ineens om te gooien. Het is er zo ingeslopen in de jaren. Ten tweede hoop ik dat het gewoon ook slijt als de nieuwigheid eraf is (al duurt dit lang!!). Ook hier wordt met dure cadeaus gestrooid en veel te overdreven gedaan met geld. Hier (en ook over andere opvoedkundige zaken) laat ik toch ook mn man er iets van zeggen. Tis zijn moeder, dus..... Mijn man vind overigens dat ik meestal overdrijf dus die staat ook een beetje tussen 2 vuren... maar tis wel heeel belangrijk dat de neuzen dezelfde kant op staan! Heel veel sterkte!
Sjemig, lastig hoor, als je niet op een lijn met je man zit wat dit soort dingen betreft. Misschien moet je tegen hem ook zeggen wat je hier zegt. Dat het zo lijkt dat hij liever ruzie heeft met jou, zijn vrouw, dan met zijn ouders. Ik vind het eerlijk gezegd nogal slap van hem overkomen. Hij laat gewoon over zich heenlopen... Mijn vriend heeft ook heel lang voor zijn moeder gerend, maar ik heb hem wel laten inzien dat zij eigenlijk weinig voor hem heeft gedaan in haar leven. (Nu is mijn schoonmoeder wel een extreem geval, maar toch.) En nu geeft hij ook duidelijk zijn grenzen aan haar aan, houdt haar op afstand (heeft dat ook tegen haar gezegd), en daardoor heeft hij nu controle over de situatie, in plaats van zij. We laten ons niet meer gek maken door haar, en dat heeft voor zoveel rust gezorgd. Maar vooral: mijn vriend heeft nu de touwtjes in handen, en volgens mij voelt hij zich daar erg goed bij. Misschien moet je het zo een beetje brengen bij je man: hij is nu de hoofd van jullie gezin, hij is niet meer 'de zoon van', hij moet nu de touwtjes in handen nemen, met jou een lijn trekken en grenzen aangeven. Uiteindelijk zal hij daardoor een stuk sterker in zijn schoenen staan...
O, en over die bezoek frequentie: heeeeel herkenbaar! Tot voor kort "moesten" wij er elk weekend heen (anders werd er steevast geklaagd dat ze hun kleinkind al zooooo lang niet meer hadden gezien!). Mn man voelt zich dan ook verplicht. En mn schoonvader kwam steevast elke week een avond onaangekondigd langs. Ik zorg er nu voor dat we een druk sociaal leven ernaast hebben en het voor hun duidelijk is dat we ons EIGEN leven hebben en er niet steeds tijd is om elke week vaste prik op visite te gaan. Over frequentie valt te twisten, maar het gaat toch om de kwaliteit ervan en niet om de kwantiteit? hier helpt t ook om het voor te zijn: Nodig hen uit wanneer het jullie uit komt. (etentje, koffie etc.) Zorg ervoor dat ze hun tijd zo goed mogelijk spenderen met jullie kindje en laat dan subtiel weten dat jullie dan en dan weg zijn/ de avond samen doorbrengen/ dit of dat van plan zijn etc. Zo voelen ze zich misschien minder gepasseerd? En wat hier (voor mezelf) wel werkt: Laat ze oppassen op jullie kind als jullie een verjaardag hebben of iets willen doen waarbij het handig is als jullie dat zonder kindje doen. Zo hebben hun, hun dag en hoef jij er niet met een knoop in je maag bij te zitten! (Ik geef eerlijk toe dat ik dit zelf wel moeilijk vind hoor, het voelt niet veilig om hem daar te brengen, maar er bij zitten levert ook heel veel frustratie op...)
Misschien wordt het tijd dat je , om het bovenstaande, minder voorzichtig en netjes tegen je man te zeggen dat je het zo wil. Neem van mij aan dat het er niet beter op word naarmate je zoon ouder word ... eerder erger! Mijn ervaring is inmiddels dat als we meteen zeggen dat we iets niet willen of niet gediend zijn van bemoeizucht (de opmerking "we willen ons nergens mee bemoeien, maar ....", komt hier ook nog wel eens langs. Mijn man reageert dan meteen met "doe dat dan ook niet!") dit wel hard aankomt, maar wel het beste is. Voor ons, maar ook voor de opa's en oma's. Weten die ook waar ze aan toe zijn; wij doen de opvoeding, zij mogen alleen maar genieten. Liefs!
Oh, een vriendin van me heeft zo ongeveer hetzelfde met haar schoonouders als jij met de jouwe. Haar vriend gaat sinds een tijdje alleen met zoonlief naar zijn ouders één keer in de week; zij ergert zich nu veel minder aan haar schoonouders, omdat ze ze nu veel minder vaak ziet en opa en oma zien kleinzoon regelmatig .... ideetje voor bij jullie?
Druif, wij hebben precies dezelfde ervaringen! Bah, wat is dat verschrikkelijk moeilijk he? Het gaat bij ons dus echt hetzelfde. Totaal geen interesse in ons. Mijn schoonmoeder weet na 17 jaar nog steeds niet welke opleiding ik heb gevolgd of welk werk ik doe. Mijn schoonvader roept iedere keer dat wij onze zoon niet goed vasthouden (?), dat hij gaat vallen, wil hem dingen geven die van ons niet mogen (nee, hij mag niet op de telefoon sabbelen, zielig he?) en zegt ook dat hij dat zeker wel zal geven als wij er niet bij zijn.Wat dus niet snel zal gebeuren. Als ze iets doen wat ik niet wil (mijn schoonvader heeft astma, maar springt en hupt met mijn zoon door de kamer totdat hij buiten adem is) zeg ik dat, maar dat helpt ongeveer 30 seconden. Daarna begint het opnieuw. Kadoos en geld: ik zeg het iedere keer, het helpt niet. Wat ze nu doen is bergen speelgoed kopen, dat in hun huis laten staan waar hij misschien 1 keer per maand komt en er dan mee MOET spelen. Ze hebben een wipstoel aangeschaft waar hij 2 keer 3 minuten in gezeten heeft. Ze wilden ook een bed kopen, en ik heb hun gevraagd waar ze dat voor nodig denken te hebben, en aangegeven dat hij zeker niet bij hun komt slapen. Ik vind het persoonlijk niet nodig dat hij ergens anders gaat slapen. Wij werken allebei, en als ik dan thuis ben hoeft hij niet ergens anders te gaan slapen (dus niet alleen niet bij hun). Gelukkig hebben mijn man en ik voor dat ik zwanger was afgesoroken dat zijn ouders niet zouden oppassen, en daar houd ik hem aan. We verschillen te veel van mening over alle wezenlijke dingen om dat een succes te laten zijn. Ik vind het ook moeilijk om voor mezelf op te komen, maar heb dat de afgelopen jaren wel steeds een beetje meer geleerd. De dingen waar ik écht moeite mee heb, zeg ik. Ik probeer het netjes te doen, maar ik ben wel duidelijk. Ik probeer altijd wel vantevoren na te denken over of het echt een probleem is, of dat ik het alleen als een probleem zie omdat ik toch al niet goed met ze overweg kan. Lastig...
Rodi, ik weet dat je gelijk hebt. En ik heb in een door hormonen gestuurde huilbui al eens eerder tegen mijn man gezegd wat ik er nu precies van vind, maar afhankelijk van zijn bui is hij eerlijk en redelijk of doet hij het af als onzin. Ik geef het ook duidelijk aan als er dingen gebeuren die ik niet wil, maar ik vind het moeilijk om rechtuit te zeggen dat ik vind dat ze te vaak komen. Ik heb een hele goede verstandhouding met mijn eigen moeder (mijn vader is twee jaar geleden overleden) en zij past een dag in de week op. Mijn man vergelijkt dan ieder keer het aantal keren dat mijn moeder ons zoontje ziet met de keren dat zijn ouders hem zien, en die zijn volgens hem al in het nadeel omdat ze niet oppassen...
Oh, vreselijk dat er een "wedstrijdje" van gemaakt wordt, dat het goed gepraat moet worden. Het gaat er toch om dat je het niet fijn en veilig vind bij je schoonouders? Voelt je vriend dat ook zo? Bergijp me niet verkeert hoor, ik snap precies wat je bedoelt en voelt. Mijn zoon gaat niet naar mijn ouders o.a. omdat ik daar een slecht gevoel bij heb. Ook ik vond het heel lastig om aan te geven dat ik iets niet wilde en als ik dat al deed, deed ik dat ook veel te voorzichtig en werd er gewoon overheen gewalst of niet geluistert. Sinds zoonlief is geboren en er een aantal dingen zijn voorgevallen (ook tijdens de zwangerschap) ben ik daar wel een heel stuk makkelijker in geworden. Ik hoop voor jou dat je ook ooit nog eens gaat lukken, is fijner voor je zoon en ook voor jezelf! Heel veel liefs!
Wat een herkenning! Ook mijn schoonmoeder weet niet eens wat voor werk ik doe! En ook constant dat corrigeren: "muts op, anders vat ie kou!" Kijk uit hij valt! Billetjes goed insmeren, anders krijgt ie uitslag!" ZUCHT!! Voor zn eerste verjaardag heb ik expres voor hun een verlanglijstje gemaakt want anders wordt hij weer overladen met rommel waar hij nog helemaal niet mee speelt (want voor 2+ bijvoorbeeld!) of overladen met kleertjes (waar hij er al meer dan genoeg van heeft en bovendien ook onze smaak niet, maar dat terzijde). ze lapt het lijstje gewoon aan haar laars, ze heeft nu al bergen met speelgoed en kleertjes gekocht. ik moet enerzijds misschien niet zo ondankbaar zijn, maar ze beseft niet dat ze mij en andere familieleden en vrienden hiermee de kans ontneemt om ook wat te kopen. En daarnaast vind ik het ook opvoedkundig niet goed dat hij zo onwijs belachelijk verwend wordt (na hetzelfde te hebben meegemaakt met sinterklaas EN kerst...) Mijn schoonmoeder heeft dus WEL een ledikantje gekocht wat ik belachelijk vond. Wij schuimde heel marktplaats af en zij koopt gewoon in een dure speciaalzaak een ledikantje.... voor de 2 keer dat hij erin heeft gelegen! Ook heeft ze een box gekocht (nooit gebruikt) een wipstoel(2x?), een kinderstoel (deze wel vaker, maar kunnen wij natuurlijk ook gewoon meenemen), een autozitje (nooit gebruikt), dozen speelgoed, etc.... ook hun passen het liefste op ipv dat hij naar het KDV gaat, maar gelukkig denken mn man en ik er hetzelfde over. Nee dus. hij omdat zn ouders vrij oud zijn, ik omdat ik het echt niet zie zitten om bovenstaande dingen. ze zijn gewoon zo claimerig! Eigenlijk als ik dit zo teruglees bedoelen ze het allemaal goed en zijn ze gewoon stapeldol op hem... Misschien moeten we ons dat beter beseffen? Maar ik kan mn ergenissen niet zo makkelijk loszien! En ik vind het ook allemaal TOO much....
Rodi, dank je wel ). Fijn zo'n begrip! Ik ben blij dat jij voor jezelf een oplossing hebt gevonden, alhoewel ik je gun dat het allemaal makkelijker was en je gewoon een goede verstandhouding had en een leuke opa en oma voor je kind. Maar knap dat je voor je kind opkomt en je gevoel volgt. Ik hoop ook dat mij dat nog eens gaat lukken! En ja, mijn man maakt er een wedstrijd van. Omdat ik nogal problemen heb met zijn ouders schiet hij vaak meteen in de verdediging. Ondanks het feit dat hij ook geen leuke jeugd heeft gehad. Het is vaak zo gecompliceerd...
Druif, heerlijk zo'n herkenning (al wilde ik dat we ons konden herkennen in veel positievere verhalen, haha!). Thanks voor je openhartigheid . Ik weet dat ze het goed bedoelen, net zoals jouw schoonouders het goed bedoelen. Maar ik vind desondanks dat ze hun fatsoen moeten houden tegen de ouders van hun kleinkind (ja, wij dus!!) en ook de wensen van de ouders moeten respecteren als het om opvoeden gaat. En bergen speelgoed wel of niet kopen hoort daar bij in mijn ogen. Het gaat niet om goede/kwade bedoelingen, het gaat mij om respect. En dat uit zich in onaangekondigd langskomen, tegen je zin overladen met kadootjes, geen interesse tonen in jou als moeder van hun kleinkind, etc. We hoeven geen dikke vrienden te zijn, maar als ze op bezoek komen moet er op z'n minst 'hallo' vanaf kunnen. Dat heeft niks met onredelijk zijn of zeuren te maken vind ik. Das zijn gewoon de basisregels van fatsoen tussen mensen. Dus ik begrijp je ergernissen maar al te goed en vind ook dat er toch zeker een reden voor is (ondanks goede bedoelingen). Trouwens, je gevoel dat ze je de kans ontnemen om zelf iets te kopen, is hier PRECIES hetzelfde. Ik baal daar gewoon van. En ja, de kleertjes die wij krijgen is ook mijn smaak niet, hihi! Zijn onze schoonouders misschien familie van elkaar?!
Juist omdat je man geen leuke jeugd heeft gehad moet hij toch meer begrip op kunnen brengen voor jouw ergenissen. (zegt iemand die net sinds een maand of tien pas echt in de gaten heeft hoe haar ouders zijn ) Mijn man en ik voldoen niet aan de verwachtingen van mijn familie; we gaan onze eigen weg, als mijn man iets niet aanstaat of hij is het ergens niet mee eens zegt hij dat gewoon en we vragen ook eigenlijk nooit advies. Al met al is dat tijdens mijn zwangerschap tot een uitbarsting gekomen. Ik heb me daar tot in de kraamweek erg rot over gevoeld en heb toen belsoten dat ik nu een eigen gezin heb en niet alleen maar meer "kind van" ben maar ook moeder. Wat ik ook doe, in de ogen van mijn familie doe ik het toch nooit goed en anders wordt er wel wat gezocht om over te zeuren. Ik heb belsoten dat ik me er zo min mogelijk druk over probeer te maken en lekker ga genieten van mijn zoon en mijn man! Ons gezinnetje! Mijn ouders zijn best een leuke opa en oma hoor, maar mijn vertrouwen in hun is gewoon weg. Als zoonlief er niet was geweest hadden mijn ouders het contact met mijn man en mij verbroken .... zegt genoeg toch? Ik hoop voor jou dat je man binnenkort ook beter gaat inzien hoe zijn ouders zijn en wat het met jou doet. XXX