Zaterdag 11 juli. 's Middags nog lekker op visite bij mijn ouders, maar langzaam begint het toch te rommelen. 's Nachts voor het eerst sinds twee/drie maanden weer relatief goed geslapen. Zondag 12 juli. 's Ochtends had ik geen trek in mijn ontbijt. Dat gebeurt me nooit. Toch wel wat gegeten, want stel dat het vandaag zou beginnen. Langzaam begon het gerommel weer tot ik op een gegeven moment het gevoel had dat ze wel heel regelmatig kwamen en ze steeds sterker werden dat ik toch echt even mijn aandacht nodig had om erdoor heen te komen. Dus rond de lunch maar eens begonnen met klokken. Ook een boterhammetje gegeten, voor het geval het nog lang zou gaan duren. Twee uur lang ongeveer om de 10 minuten, maar ze werden wel steeds sterker. Tegen tweeen nog geprobeerd wat te slapen tussen de weeen door, wat redelijk lukte, maar liggend kon ik de weeen niet goed genoeg opvangen, dus dan maar onder de douche. Onder de douche kwamen de weeen gelijk om de 5/6 minuten. Afgelopen dinsdag was alles nog potdicht tijdens de vk controle en dat had ik zelf met m'n vingers ook gevoeld (ik was nieuwsgierig hoe dat voelde). Nu weer gevoeld en dit was duidelijk anders dus vk gebeld vanonder de douche vandaan. Zij wilde toch dat ik ze wat langer om de 5 minuten zou hebben, dus maar weer verder puffen. (Later bleek dat ze me verkeerd had begrepen, en dacht dat ik zei dat ik geen verschil met dinsdag voelde ; misschien door de geluidsvervorming omdat ik onder de douche stond ). Ik bel m'n ouders en waarschuw vast dat ze standby moeten staan om zoonlief op te halen. Dus uurtje later, 15:15 bel ik weer de vk omdat ik om de 5/6 minuten weeen heb met uitschieters naar 2/3 minuten. Ze gaat haar spullen pakken en is rond 15:45 bij ons. Gelijk bel ik m'n ouders dat ze zoonlief moeten ophalen. 15:45, ik ben onder de douche vandaan en zit op de wc, omdat ik het gevoel heb dat er ontlasting uit moet (maar geen echte persdrang). Vervolgens ploft (voor mijn gevoel) iets beneden: dat zijn de vliezen die breken (ik blij dat ik op de wc zat ). Twee tellen later komt de vk binnen en we zien dat het vruchtwater helder is. Tegelijk met de vk kwamen mijn ouders om zoonlief mee te nemen. Ze helpt me naar het bed om te kijken hoe ver ik ben. Ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben, dus geen tijd om het bevalbad op te zetten en ook geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan (als ik dat alsnog had gewild). In dat kwartiertje helpt de vk tijdens de weeen en eerste persdrang het laatste randje weg te masseren. Manlief belt intussen de kraamzorg voor partusassistentie. 16:00, ik mag beginnen met persen. De persdrang komt wel op gang, maar de weeen zijn niet sterk genoeg. 16:20, de vk laat een ambulance komen omdat de persweeen niet krachtig genoeg zijn en bang is dat de baby in ademnood komt. 16:30 de ambulance is er tegelijk met de kraamhulp. Kraamhulp heeft na ons vertrek de spullen voor de thuisbevalling netjes opgeruimd en heeft de deur achter zich dicht gedaan. Intussen ga ik met de ambulancebroeders de trap af. Het laatste stukje red ik niet, dus tillen ze me de trap af, op de brancard en de ambulance in. Manlief voorin de ambulance en vk met haar eigen auto erachteraan. Helaas is een deel van de weg opgebroken, dus moeten we over alle mogelijke drempels die je bij ons in de buurt maar kan vinden . Halverwege stopt de ambulance omdat ik de persweeen niet meer kon wegpuffen, dus vk auto aan de kant en mee in de ambulance voor het geval ik in de ambulance zou bevallen. Op de SEH stonden ze al klaar, maar gelukkig konden ze me doorrijden naar de verlosafdeling zelf. Daar aangekomen ging het snel. Gyn erbij, kinderarts standby, enz. De baby zat klem, zijn hartslag daalde, er kwam steesd meer meconium in het vruchtwater en de weeen waren nog steeds niet krachtig genoeg, dus besloot de gyn een knip te zetten en op een perswee met zijn volle gewicht op mijn buik te duwen. Ik uit alle macht meepersen en ja hoor, uiteindelijk kwam daar mijn prachtige zoontje tevoorschijn. Gelijk een keiharde huil en hij kleurde binnen een paar tellen al goed bij, en de gyn vond het niet meer nodig dat de kinderarts nog kwam. Met mijn zoon tegen me aan moest de placenta er nog uit. Die wilde niet, want ik kreeg geen wee meer, dus injectie in mijn been. Daar kwam met een klein wee-tje de placenta geheel compleet tevoorschijn. Helaas bleef ik vloeien en kreeg ik nog een injectie in mijn been om de baarmoeder sneller te doen krimpen. Dat hielp gelukkig. 17:12 Hoera! mijn tweede zoon is geboren! Runar! Tijdens het hechten werd duidelijk dat er ook een klein scheurtje was ontstaan ondanks de knip. Hoera, de bevalling is voorbij en dat wil ik iedereen vertellen en laten zien! ........ ehm tja, mijn mobiel lag thuis, mobiel van manlief lag thuis, fototoestel lag thuis.... . Het was ook zo hectisch doordat we met de ambulance weg moesten... Gelukkig was onze vk er nog en konden we haar mobiel lenen om mijn ouders te bellen om onze spullen thuis te halen en naar het ziekenhuis te komen met grote broer. En de vk heeft nog een fotootje met haar mobieltje gemaakt . Toen mijn ouders er eindelijk waren, konden we het nieuws wereldkundig maken. Vanwege het bloedverlies moest ik een nachtje in het ziekenhuis, maar maandagochtend waren de bloedwaardes goed genoeg dat ik met een receptje voor staalpillen gewoon naar huis mocht!