Snap ik maar ik krijg nog geen antwoord op mijn vraag als je het nu eng vind om te doen. Om te dwingen? Dan is mijn alternatief toch de goede tweede? Dat ernu problemen zijn legde ik net al uit. niet alleen van het ( zelf poetsen) als haar papa er is mijn lat dus doet hij het voor mij. Ik vind het gewoon zo eng. Zal het van af morgen eens gaan proberen op jullie manier. Zoon deed het wel dat ik het na kon poetsen. Heeft een prima gebit.
Pnirmal, snap je heel goed hoor. Denk dat je even voor ogen moet houden dat je kindje niet het gevolg zie van zijn keuze en wij als ouder wel. Dit maakt dat je soms iets moet doen wat tegen je gevoel indruist maar wel noodzakelijk is... Moet zeggen dat hier ook geen discussie bestaat over tanden poetsen. Nu mijn zoontje dit weet maakt hij er geen issue van en is het gewoon een leuk onderdeel van de dqg. Ik zing een liedje en hij mag napoetsen.... Hij weet namelijk dondersgoed dat het moet!
Ik vind het soms ook heel moeilijk hoor.... Om daadwerkelijk de consequenties van bepaald gedrag door te voeren. Wat anderen ook al zeggen: Ik zeg altijd 'als je dit/dat nog één keer doet, dan mag je zus of zo niet/dan pakt mama het af' etc. Maar lastig dat ik het vind
Denk ook idd dat het dat is. Ben strikt genoeg alleen met dit net echt net niet vind het zo eng. ik kan wel eens onredelijk ontploffen en daar heeft het denk ik ook echt mee te maken. Wil niet te boos doen of wat of te veel dreigen. Omdat ik mij zelf wil beheersen whaha lastig uit te leggen en ga ik er nog om lachen ook. Voor de rest ben ik wel echt streng zat. Stom eigenlijk. Iedere ouder heeft ergens wel een zwakte punt dit is mijn zwakte punt.
tja, ik denk dat jouw kind het ook eng vindt om onder narcose te gaan. Sorry hoor, maar ik kan hier echt niet bij. Je vindt het eng om haar tanden goed te poetsen???
Waarom vind je het eng? En wat vind je er eng aan? Ik kan me hier namelijk niet bij voorstellen, vandaar. Sommige dingen moeten nou eenmaal. Persoonlijk zou ik liever het heft in eigen handen nemen door goed na te poetsen, zodat hij, of jouw geval je dochter en zoon, straks niet al op jonge leeftijd gebitsproblemen heeft. Neefje van ons heeft nu ( wordt 4 jaar) al een verrot gebit, door o.a. speen, fles ipv beker, veel zoetigheid en niet goed poetsen. Tandjes zijn gewoon zwart. Ik bedoel het ook helemaal niet als een aanval hoor, onze tandarts gaf dit advies omdat kinderen tot hun 10e niet goed genoeg alles poetsen. Zo is bijv een elektrische tandenborstel voor volwassenen ook beter, omdat een normale tandenborstel niet goed bij de achterse kiezen kan. Dit wist ik ook niet, maar ook een advies van de tandarts.
Het klinkt nu een beetje als dubbel straf. Als je haar in de houdgreep neemt is dat al een hele straf. Gewoon van te voren waarschuwen. Als je niet meewerkt gaat mama je handjes vasthouden want we moeten wel tanden poetsen. Als ze dan vervolgens gaat huilen zou ik dat tijdens het poetsen gewoon negeren. Als het klaar is gewoon vrolijk verder met de rest van je routine.
Zoals ik de openingspost lees, krijg ik een beeld van een kind dat loopt te klieren. Dat is één. Maar ik mis een stap. Namelijk het kind uitleggen dat tandenpoetsen belangrijk is en dat ze even stil moet staan en dan vertellen dat als dat niet lukt, mama even helpt door haar vast te houden. Nu komt het op mij over alsof kind kliert en er stilzwijgend een kind in de houtgreep wordt genomen, dan weer wordt losgelaten en als beloning ook nog eens zonder verhaaltje naar bed mag. Onduidelijk dus. Als dat het werkelijke beeld is, had ik het toch anders aangepakt. Tandenpoetsen moet. Klaar. Maar dan zou ik bij klieren toch eerst aangeven dat ze stil moet blijven staan, omdat tandenpoetsen belangrijk is. En als dat niet lukt, ik aangeef haar vast te houden, zodat het wel lukt en dan zijn we lekker snel klaar en kunnen we gezellig een boekje lezen. In weze doe je hetzelfde, maar wel op een wat vriendelijkere manier en daar is denk ik niets mis mee. Ik heb er zo de pest aan als kinderen out of the blue ineens geconfronteerd worden met een consequentie. Het lukt niet altijd natuurlijk, maar als ik af en toe eens om me heen kijk, krullen mijn tenen omhoog. Met als argument : "ze hebben maar te luisteren". Uhuh... hoe zou jij het vinden als je werkgever je ineens een schop onder je hol geeft omdat je niet doet wat hij van je verwacht en hij je dat niet eerst even uitlegt? Of je staat de tuin te sproeien en je man rukt ineens die tuinslang uit je handen zonder te vertellen waarom eigenlijk. Je mag een kind best wat meer ruimte geven en wees creatief. Je bereikt hetzelfde, maar met minder boosheid en frustratie.
Ik ben ook consequent. Ze mogen hier best veel, maar nee is nee en wat van mama en papa is moeten ze afblijven. Ik waarschuw 1 keer voor overdag is het meestal in de hoek/geen t.v. en in de avond geen verhaaltje.
Ik vind grenzen stellen en consequenties stellen soms ook best lastig hoor maar dan denk ik aan een stelling die ik weleens gelezen heb: Net zoals een kind recht heeft op eten, heeft een kind recht op grenzen. (en hoe je die grenzen dan invult is aan ieder voor zich he)
Tuurlijk doe je het goed! Opvoeden moet je ook leren en afstemmen op je kind. Moeilijke taak! Ik zou ook juist consequent blijven, helemaal met een kind dat makkelijk grenzen op zoekt. Niet te vaak waarschuwen, 1 of 2 keer is echt genoeg. En dan voorbereiden wat de consequentie is. Naar de gang, op de trap, op de grond tegen de muur, verzin eens iets handigs. Vooral vaak dezelfde consequentie werkt hier goed, dan weten ze echt dat ze fout zitten. Ga zo door, consequent zijn maakt de band alleen maar sterker, want dan biedt je grenzen en dus veiligheid. Op mama kan je bouwen.