Voel me ook vaak niet lekker in m`n vel, ongelukkig is niet helemaal het goede woord. Ben supergelukkig met m`n meisje maar had niet echt rekening gehouden met het effect wat moeder worden met zich meebrengt. Dat brengt me geregeld uit m`n balans. Eigenlijk doe ik tegenover iedereen een maskertje op, m`n vriend wil er wel eens doorheen prikken. Het zal waarschijnlijk al een stuk helpen als ik minder zou piekeren en malen....
Ik doe altijd alsof het heel goed gaat ook al zou ik soms wel in janken uit kunnen barsten ... " ooow wat een lief babietje heb je! Ja fijn hoor dat hij/zij zo goed doorslaapt, ja ik zie dat hij/zij hele kleine vingertjes heeft..enz enz enz... Ja joh bij ons komt het ook vanzelf wel een keertje..nee joh wat doe je eraan he dat het nog niet zo ver is...nee hoor maak me niet druk en denk er ook niet zo aan hoor!' Maar vanbinnen ga ik kapot.... x
Echt wel. Tegen mijn man nooit, die kan ook dwars door me heen kijken, dus dat heeft geen enkel nut. Naar de buitenwereld toe vaak genoeg.
Ja veel te vaak. mijn man kan zich eraan ergeren. Het is gewoon een stopwoord van me geworden zodra iemand tegen me zegt Hoe is het? PRIMA. Mijn man moet vaak zorgverlof opnemen omdat ik te ziek ben om voor de kids te zorgen. Een dag later belt zijn baas. Krijgt mij aan de telefoon en vraagt hoe is het???..... je raad mijn antwoord al. Ja ik zeg te vaak dat het goed gaat terwijl het elke dag een stukje slechter gaat
Alleen mijn vriend weet meestal hoe ik me echt voel en vooral tegenover mijn ouders hou ik me heel erg groot altijd, best raar maar ik kan me gewoon moeilijk uiten bij hun. Tegen vrienden ligt het er maar net aan hoe het gesprek loopt en op mijn werk hou ik dingen vaak voor me Maar voel me eigenlijk niet heel vaak rot.
Ik heb het grotendeels afgeleerd. Ik ben een tijd flink depressief geweest, onder andere omdat ik andere mensen altijd maar wilde sparen en zelf met alle problemen bleef zitten... Dus ik heb mezelf beetje bij beetje aangeleerd om met mijn problemen naar buiten te komen.
sja, ik doe mn best weleens, om echt te zeggen hoe ik me voel, maar dan krijg je zo'n onwennige en vreemde reacties. Dat mensen niet weten hoe ze terug moeten antwoorden. Daar heb ik geen zin in hoor. En mn familie hoeft ook echt niet alles te weten. Alleen mn man en wat goede vrienden weten echt hoe ik me voel.
Ja hoor ik doe mij eigenlijk altijd sterker voor dan ik ben. Ik heb het mezelf aangeleerd. Heb in mijn vorige relatie in situaties gezeten waarin ik absoluut niet mijn zwakte moest tonen maar juist sterk moest zijn. Ik doe het nu nog steeds, soms lijkt het voor mensen alsof ik heel hard ben maar eigenlijk ben ik een enorme softy! Ik huil zelfs om reclames van unicef Bij mijn man heb ik ook echt moeten leren om gevoelens te uiten, dat is met de jaren gegroeid. Mijn vriendinnen kennen me gelukkig erg goed en mijn verleden ook en die krijgen het meeste wel uit me maar dat moeten ze er wel echt uit trekken! Ik denk dat het bij mij meer een overlevingsfactor is me gelukkiger en sterker voordoen dan ik ben.
Kennen jullie dit gedicht? Vond het wel toepasselijk nu... en sowieso zeer treffend. Als je mij vraagt Als je mij vraagt hoe het gaat op doorgang dan zeg ik goed Als je vraagt hoe het met mij gaat en je blijft staan en je kijkt me aan dan zeg ik meestal zo, zo of vandaag of deze week wel best of (met een bepaalde intonatie) het gaat of het gaat wel wat wil je wat kun je met een beschrijving van een proces met weergegeven nuances twijfels en pijnen uitweidingen details wat moet je met al die eerlijkheid ik probeer te luisteren naar de vraag achter de vraag of het al gerede antwoord maar soms stik ik erin en laat ik me verleiden door een oogopslag een buiging van je stem een aanraking en vertel Arme jij, die dan soms als jouw vraag alleen code of formule was moest luisteren naar een echt verhaal Jij wou alleen maar zeggen Hallo, hoe gaat-ie? Goed toch zeker? en als het niet goed gaat dan morgen hopelijk beter. En kijk eens wie daar binnen komt, en daar hebben we die en die ook. Hallo, hoe gaat-ie Ach jij Hoe gaat het met jou? Marina San Giorgi
JAAAA!!! Iedereen weet dat ik al enkele dagen een kinderwens heb... 5 jaar geleden werd ik meter van het kindje van mijn tweelingszus en toen is mijn moedergevoel ook "aangewakkerd" denk ik... toen ze beviel van een tweeling en ik elke dag ging helpen werd dit nog sterker... Vorig jaar ben ik met mijn man getrouwd en vanaf de eerste dag van onze relatie wisten we dat we samen kinderen wilden... Toch gaat het voor ons niet zo makkelijk! De mensen (vrienden, familie, kennissen) vragen eigenlijk bijna dagelijks waarom ik nog niet zwanger ben en maken er soms zelfs kwetsende opmerkingen over... Ook de kindjes en ouders van mijn klas vragen er vaak naar! En toch blijf ik altijd glimlachen en het luchtig weglachen...
ik doe me echt nooit gelukkiger voor dan ik ben. Ik ben een open boek en al zou ik willen 'acteren' zou het niet lukken. Ik spreek echt met mijn gezicht en laat dus snel zien hoe ik me voel. Als mensen aan me vragen hoe het met me gaat dan zeg ik precies hoe ik me voel. De ene dag is het antwoord: kut. de andere dag, het gaat en weer een andere dag: Goed. Ik merk dat wanneer ik zeg dat het niet goed gaat dat mensen zich geen houding weten te geven en dan maar snel doorlopen, vraag dan niet hoe het met me gaat. Ik vraag nu vaak, wil je een eerlijk antwoord of een antwoord wat je wil horen? Meestal weet je dan genoeg. Ik maak het me niet extra moeilijk door me gelukkiger voor te doen dan ik ben.
Dagelijks, ik ben zwaar depressief maar wil de buitenwereld hier niet mee lastig vallen .. Ik wil dit voor mezelf oplossen en daar hoeft niemand mij bij te helpen .. Uiteraard kent mijn moeder mij al langer dan vandaag en kan dan precies zien of ik echt wel zo gelukkig ben als dat ik zeg dat ik ben... Begrijp me niet verkeerd want ik ben zielsgelukkig dat ik een leuke man heb en een wonderschoon kind maar ondanks dat zijn het afgelopen jaar zoveel dingen gebeurd dat ik gewoon blij ben als 2010 gaat beginnen .. mijn vriend is ook overal van op de hoogte en is een echte steun voor mij, hij accepteert het als ik een rot dag heb en laat mij altijd in mijn waarde ( daar ben ik dus ook wel gelukkig mee ) Ik heb zo mijn goede dagen maar ook zeker mijn slechte dagen .. zoals Krokus hierboven zegt zie ik het niet als '' acteren '' ik wil gewoon andere er niet mee lastig vallen .. Miss dat sommige zullen denken '' Nee, ben jij depri, nooit gedacht '' maar ja ik wil jullie er niet mee lastig vallen en er zit zoveel in mijn hoofd dat ik dat gewoon niet op 1 pagina kan zetten .. Bedoel er verder niets lullig over dat andere mensen hier wel hun problemen neer zetten, vind dat juist goed want je schrijft het van je af, maar als ik van me afschrijf dan kan ik denk ik een eigen forum gaan beginnen Maar goed, gelukkig komt er weer een lekker druk weekend aan dus kan ik weer heerlijk aan alle leuke dingen denken
dus jij vindt, dat als je gewoon eerlijk voor je gevoel durft uit te komen dat je mensen dan lastig valt. hmmm vreemd. Dat gevoel heb ik echt nooit. Als ik me kut voel dan voel ik me kut en als iemand vindt dat ik diegene daar lastig mee val dan loop je toch lekker verder. Daar kan ik me echt niet druk om maken hoor. Dan heb ik wat te doen joh, de hele dag nadenken hoe ik moet antwoorden op mensen en een masker voorzetten. nee dankje. Dit is geen aanval he.
ik ben trouwens ook heel erg depressief geweest na de geboorte van Mert en heb dat gewoon eerlijk tegen iedereen gezegd. Hierdoor werd er ook veel meer rekening met me gehouden. Als je een masker voor zet dan zullen mensen het niet snappen als je een keer snauwt of chaggie bent. Dan zou ik denken, waar heeft die last van en zou ik ook onbewust met onbegrip reageren tegen iemand die toch al depressief is en daar raak je nog depressiever van. Ik ben heel erg van, ben eerlijk, daar bereik je echt veel meer mee.
Weet dat het geen anval is Ik vind persoonlijk idd dat IK mensen niet hoef lastig te vallen met mijn problemen, ik wil het zelf oplossen, niet iedereen hoeft te weten hoe het er thuis en in mijn hoofd aan toe gaat .. Dan maar een masker op .. Ik maak me er ook niet druk om als andere het wel weten maar niet iedereen hoeft alles te weten... Nogmaals iedereen moet het voor zichzelf weten maar zo doe ik het En ook ik ben eerlijk maar ik ga gewoon niet al mijn problemen tegen iedereen vertellen .. Waarom zou ik ? Wat heeft het voor meerwaarde ? .. Dan krijg ik reacties van '' Meis, sterkte ik denk aan je '' etc etc .. Is lief bedoeld maar daar heb ik niets aan .. Ik hou het gewoon lekker voor mezelf en weet zeker dat ik me er niet beter van ga voelen als ik het zo gaan vertellen
Ik ben ook na mijn 2e in een postnatale depressie geraakt en ik ben hier voor de verandering ook eerlijk over geweest, maar ik stuitte bij de een op een hoop begrip maar de ander begreep dit totaal niet. Of lieten vervolgens niks meer van zich horen. Of kwamen met een raar antwoord, mijn vader zei bijvoorbeeld: "Ach we zijn allemaal wel eens depressief geweest!" Ik ben daarom wel voorzichtig geworden wie ik wat vertel.