Hallo allemaal, ruim 7 weken geleden is onze dochter geboren. Zwangerschap en bevalling gingen goed. Ook gaat het goed met onze dochter, vanaf het begin al, afgezien wat "opstart-problemen" die je als nieuwbakken ouders ervaart(ze is onze 1e). Alles gaat sinds een week of 3 lekker zn gangetje, we zijn goed gewend aan elkaar, voeding gaat goed en we hebben een prettig leefritme gevonden. Het dagelijks leven is dus weer "normaal", afgezien van het feit dat we nu een kleine hebben die verzorgd moet worden en soms heel veel energie opslokt Ondanks dat alles weer lekker "gewoon" is, wordt ik soms krankjorem van mensen die belangstelling tonen. Heel lief bedoeld, maar ik word nu echt een beetje gek van de vragen:"en, ben je er al aan gewend?" "Hoe gaat het nu met die kleine erbij?" Nou ja, jullie kennen die vragen wel... Ik heb al zó vaak het hele verhaal verteld, over zwangerschap, geboorte, de 1e weken, dat ik er zo langzamerhand wel een beetje klaar mee ben Ik wil weer over "gewone" dingen praten, niet meer zo in de belangstelling staan samen met mijn dochter. Heel veel kraamvisite hebben we nog niet gehad, het komt gelukkig mondjesmaat. Erg gezellig en leuk die belangstelling, en mensen die ik nog niet in levende lijve heb gesproken vertel ik "het verhaal" wel, maar ik wordt met name gek vd mensen die in je dagelijks leven ziet, zoals buren enzo. Loop je even met kinderwagen naar de buurtsuper, kom je een bekende tegen die álweer vraagt hoe het gaat, hoeveel ze nu gegroeid is, of we al gewend zijn, of ze nu al doorslaapt snachts, hoeveel ze drinkt, of ik snel weer naar CB moet... Ben ik nou vreemd? of herkennen meer nieuwbakken moeders dit? Hoe ga jij er mee om? Groetjes!!!
Uhm.. ik snap je wel een beetje. Daarbij vond ik het wel heeeerlijk om de eerste weken in de belangstelling te staan. Niet zozeer omdat ik zo'n aandachttrekker ben, maar wel omdat ik mijn verhaal gewoon wel heel graag kwijt wilde. Voor mijn gevoel had ik heel veel meegemaakt in een korte tijd en dat moest ik gewoon kwijt, zeg maar. Nu (na goed vier maanden) denk ik soms wel.. hallllooooo... J. is vier maanden oud, dus heb echt niet elke keer weer de behoefte om te vertellen hoeveel hij drinkt, poept enz.. Voor de rust geef ik er nu maar antwoord op, als mensen het nog vragen, maar het wordt wel minder.
Nou, dat verhaal ben ik dus na ruim 7 weken wel kwijt, hihi Ik geef ook maar gewoon antwoord hoor, maar soms vertel ik de helft niet eens, haha!
Tja, mijn kinderen zijn inmiddels 4 jaar, en de meeste mensen vragen nog steeds alles over de kinderen (ook al is er niks nieuws). Je kind is nu eenmaal interessanter dan jij, dat is nu een 'normaal' onderwerp bij een kersverse moeder. En eerlijk gezegd zou ik niet weten wat anders te vragen aan een vrouw tijdens haar kraamverlof. De meeste mensen gaan er van uit dat je recent niet echt spannende dingen hebt meegemaakt buitenshuis. Ik was om deze reden wel blij toen ik weer ging werken. Eindelijk andere gespreksonderwerpen.
Gewoon kort antwoorden en verder wandelen of bv een wedervrasg stellen? Als mensen mij vragdn hoe het gaat, zeg ik gewoon 'goed! en met jou?'
Ik kon me groen en geel ergeren aan de vraag (van vreemden!): is de bevalling goed gegaan?? Ja natuuurlijk, anders stonden we hier toch niet?
Ik zou zeggen: nee, wij zijn beiden overleden in het kraambed Hee doeeeegggggg Het zijn toch vreemden? Who cares then?
Wat ben je toch een lekker ding altijd Ik herken het nu al... ben de vragen over hoe het gaat met de zwngerschap ook al aardig zat maar het wordt dus nog erger, zo te horen
Jeps, ik vrees ook eigenlijk wel dat het nooit meer weg gaat. Niemand, partner incluis, heeft persoonlijke aandacht voor J-O-U. Je moet eerst keihard met je vuist op de tafel slaan en raar doen. Dan krijg je verwijten dat het ongetwijfeld wel aan je hormonen zullen liggen, maar dan merkt men jou in ieder geval wel een keer op. Dan luistert men, als je geluk hebt
tja en als er bijna niet naar gevraagd wordt is het ook niet goed.... Is toch logisch dat mensen vragen hoe het gaat, wordt vanzelf weer minder hoor
Durf morgen mijn net bevallen buurmeisje niks meer te vragen.. stel je nou eens voor.. komt er weeeeer zo een...... of denkt ze... niemand toont interesse in mijn baby, zelfs de buurvrouw niet terwijl ze zelf twee kleine kindjes heeft. Zij moet toch weten hoe intens dit is en dat je er niet over raakt uitgepraat... Ik word er eigenlijk een beetje moe van. Heel eerlijk om jullie gevoel zo eerlijk op te schrijven, maar ik vind het zo ondankbaar. Ben blij dat op de dag van vandaag mensen zijn die nog (soms) oprechte interesse tonen!!!
ik vind het er een beetje aan liggen wat er allemaal gevraagd wordt, hoe uitgebreid... waar ik zelf helemaal leip van wordt 'jongen of meisje?' neeeee ik heb een jongen met roze vestje/schoentjes/autostoelhoes/voetenzak gebruik je ogen en hersens eens..... vind ik gewoon overbodige vraag overigens word ik niet zo gauw aangesproken door vreemden, al helemaal niet toen ik zwanger was zal wel iets met uitstraling/houding/e.d. te maken hebben als nu ens een vreemde me aanspreekt en mn moppie bewonderd vind ik dat helemaal niet erg, vaak blijft het ook wel bij de vraag 'doet ze het goed?' 'ja ze doet het goed'...en that's it en ja, pasgeboren baby's zijn nou eenmaal om te knuffelen, maar als ze groter worden zal de aandacht wel wat minder worden, geen zorgen
Nou meid ik heb dat nog steeds en mijn zoon is 4.5 md oud.. Dus hou je maar vast... Ik praat er gewn mee als ze vragen stellen... Enige waar ik me zwaar aan irriteer is als je kleine huilt en je bent ergens winkel supermarkt ect dat ze allemaal naar j toe komen om te vragen ahhhh heeft die honger heeft die buikrampen ect ect zwaarrr irritant!...
Mijn 3 jarige peuter trekt anders nog steeds erg veel aandacht met zijn geklets: "wat kan hij leuk praten, gezellig hoor bla bla bla..." en dan zorgt hij er nog even voor dat zijn broertje ook wat aandacht krijgt: "hier is Mathijs, Mathijs is mijn broertje, kijk maar even bij Mathijs"