Ik zie het veel om me heen, men is zoekende... en zo ik ook. Wat wil ik nou eigenlijk en de keuzes die ik maak zijn dat wel de goede en welke keuzes moet ik maken etc etc. Allemaal van die vragen die uitkomen bij de 30'ers crisis. Mijn vraag is aan jullie, waar merken jullie de 30'ers crisis aan bij jezelf?
Ik merk het bij mn man: is dit de baan waar ik wil blijven werken? Moet ik nog een studie doen? Wonen we op de juiste plek? Alsof je op je 30ste definitief een keus moet maken.....je bent nog jong...nu kan het nog. Tja..misschien zit daar wel wat in
Ik heb nergens last van eigenlijk. Ik vind het geweldig om 30 te zijn. M'n vriend is zaterdag 30 geworden maar heeft er volgens mij ook nog geen last van
We gaan nu wel beginnen voor nummertje 2 omdat ik "al" 31 ben. Maar volgens de gynaecoloog ben ik jong vergeleken met de rest van zijn patienten.. Voor de rest weinig last van het feit dat ik 30+ ben en mijn man ook niet eigenlijk.. Ja een nacht stappen en drinken, moeten we iets langer van bijkomen..
ik had er geen last van en inmiddels ben ik ook de 40 gepasseerd. ( wat ik ietsje moeilijker vind merk ik maar niet zozeer om wat ik wil, maar om wat me te wachten staat zeg maar) mijn vriend heeft wel periodes dat hij wat somber wordt en dan denkt is dit het nou?? het volwassen zijn met baan en kind wat ik als puber altijd zo graag wilde. eigen baas zijn betekend in de praktijk dat je toch nog steeds veel verplichtingen hebt waarnaar je moet "luisteren". de baas, het gezin thuis met allerlei verantwoordelijkheden en klussen, zo vrij als een volwassene lijkt in de ogen van een 15 jarige is in de praktijk toch helemaal niet zo ultiem en "vrij" als het leek toen en vooral de sleur benauwd hem weleens. dan praten we erover ( misschien een studie voor iets anders doen ofzo) maar uiteindelijk wil hij dan toch weer niks veranderen en is hij er toch wel weer blij mee en dan is het weer een tijdje goed. ik noem het maar de midlife crisis ofzo.
Mijn 30-ers 'crisis' vond plaats toen ik 35 werd, en nog steeds geen duidelijk antwoord had van mijn vriend op de vraag of hij ook een kind wilde. En toen ik 29 was (was er vroeg bij) ben ik depressief geweest. Onverwerkt verdriet, afgeknapt op m'n werk, geen goed idee van mijn toekomstdromen (ga ik voor ambitie of zou ik ook voor een gezin kunnen kiezen), relatieproblemen, noem maar op. Ben benieuwd wat 40 mij gaat brengen; daar hoef ik niet lang meer op te wachten in elk geval, nog 2,5 maand en dan zal ik het weten
Ik ben 20+ dus er nog geen last van Vriendlief is 31, en die heeft er volgens mij ook geen last van, behalve het feit dat hij toch nog wel een 2e, (en evt 3e) kindje wil, voor hij 35 is. Verder merk ik eigenlijk niet dat hij er 'last' van heeft.
Ik heb er geen last van. Ik vind het een mooie leeftijd. Je hebt (hopelijk) nog een heel leven voor je en je hebt het één en ander al meegemaakt. Dus al wat meer levenservaring opgebouwd. De keuzes liggen bij mij achter de rug (school, werk, settelen, enz.) en heb nu een stabiel leventje. En ik heb voldoende energie. (nou ja, wat je over kunt houden met kleine kids ) Kortom volop in het leven! Misschien dat ik over een aantal jaren wel denk, is dit het nou? Maar dat zien we dan wel, je hebt hier in NL de vrijheid om andere keuzes te maken, dus misschien switch ik wel van baan of man (grapje). Ik geniet iig op dit moment van het hier en nu.
mijn man had het heel erg op zijn 35ste, is toen ook een half jaar bij me weg geweest om nou te bedenken wat ie wou, jeetje wat vond ik dat een moeilijke, frustrerende tijd! ik merk het zelf aan dingen waarvoor ik het nu te "laat" vind zoals een HBO-studie waar ik de kans niet voor heb gehad, 10 jaar eerder moeder willen zijn maar heeft niet zo mogen zijn en nu ik moeder ben ben ik weleens bang dat ik (als ze het huis uit zijn) te oud ben om nog zelf dingen te doen en te genieten van de vrijheid dan. het is niet zo dat het aan me vreet maar het houdt me bij tijden wel bezig.
Er is zelfs een boek van, het 30-ers dilemma. Heb er zelf niet echt last van eigenlijk maar zie het heel veel om me heen, vrienden/vriendinnen die zich afvragen: 'is dit het nou?', vind ik mijn baan nog wel leuk, wil ik dit nog 20 jaar doen, wil ik nog 40 jaar met dezelfde man/vrouw verder? En zeker denk ik dat ook weleens, maar het houdt me niet echt bezig zoals bij velen wel het geval is.
Ik word volgens jaar 30 maar gister was ik in de stad om nieuwe kleren te halen en ik kwam er maar niet uit. Wat mmoet ik aan waar hoor ik bij/ Ben niet oud en hoor ook niet bij de jongeren. Kwa kleding vind ik dat dus ook erg lastig
Ja daar zit ik al mijn hele leven in, ha ha Maar we hebben het niet makkelijk inderdaad. Alle kans en heel veel keus. Maar eerlijk Ik ben nu gelukkiger en rustiger dan ooit. Dat heeft ook wel te maken met dat ik duidelijk nu heb gekozen voor thuis met de kinderen en daarnaast te gaan werken voor mezelf ( kunst maken). Dat werken voor mezelf hoeft helemaal geen geld op te leveren. Het gaat me puur om zelfontplooiing. Over 4 jaar ga ik weer studeren ( Master of Education) en dan ga ik weer een nieuwe fase in.
Ik wordt in januari 30 en merk dat ik ineens dingen NU wil of via een strakke planning i.v.m. mijn leeftijd hihi. 30 is helemaal niet oud maar toch geeft het een soort grensgevoel. Volgend jaar gaan we dus trouwen en ik wil het liefst eind volgend jaar proberen voor een 2e.....allemaal op mijn 30ste hihi. Volgens mij heb ik ook echt een "30lifecrisis" wahahah.
Ik heb er wel last van gehad! Eigenlijk net voor mn 30ste. Hoor het ook van veel vriendinnen. Alle jaren ben je gewend aan vrijheid en het maken van keuzes was nog helemaal niet nodig, maar toen kwam de 30 in zicht (en voor sommige voorbij) en dan bedenk je je toch: wat wil ik nu echt? Sommige hadden nog heel veel plannen, waar ze stiekem helemaal geen zin meer in hadden (wereldreis, nieuwe studie), andere hadden veel moeite met hun werk en carierrekansen. Uiteindelijk is iedereen die ik er over gesproken heb wel sterker uitgekomen. Je vind daarna vaak toch meer rust omdat je bewust je keuzes hebt gemaakt. En natuurlijk kun je na je 30ste, 40ste, 50ste etc ook nog genoeg keuzes maken. Dat is toch ook luxe?!!
Hier geen crisis geloof ik (bijna 35). Merk wel dat ik heel erg het gevoel heb dat ik op moet schieten wat betreft de kinderwens, gezien mijn leeftijd. (Alsof je dat kunt regelen, maar goed.) terwijl ik wel weet dat het nog kan. Verder wel de schok dat ik AL 35 ben bijna. Kan het niet geloven want voel me geen 35. Ik weet niet eens hoe dat moet voelen. Dus nee, geen crisis. (althans, nog niet).
Had er met me begin 30 niet z.n last van maar nu ik richting de 40 ga begin ik me wel wat meer zorgen te maken haha. Begin 30 leek ik de wereld aan te kunnen maakte de juiste keuze.s Wel vond ik begin 30 dat je sommige dingen niet meer kon maken. Meer na denken over je handelen. Meer volwassenheid uitstralen. ( dat is niet gelukt haha) En merk dat ik in mijn dertige jaren rustiger ben geworden milder, je veranderd nooit het aard van het beestje maar de wilde haren. Als ik die al had verdwijnen wel met de jaren. Nu richting 40 dus en merk nu ik suiker heb en meer lichaamlijke klachten van he ik wil eigenlijk toch ook wel 80 worden en mijn kleinkinderen zien. En zien opgroeien Gek gedacht he.
Ik ben dit jaar 30 geworden en merk er weinig van. Ben nu lekker gesetteld, heb een über-burgerlijk leventje en vind het heerlijk Ik geniet van mijn gezinnetje, heb werk dat ik leuk (genoeg) vind en heb eigenlijk ook verder weinig ambities. Hooguit dat ik nog eens leidinggevende wil worden van mijn afdeling ofzo, maar verder vind ik het wel lekker zo. Het enige dat ik wel heel erg merk, net als Ellen, is dat ik me met kleding gewoon niet zo goed raad meer weet. Ik wil er zeker voor waken dat ik me niet 'te jong' ga kleden, maar aan de 'bejaardenkleding' ben ik natuurlijk ook nog lang niet toe... Daar moet ik nog wel even naar zoeken: wat ik nog vind kunnen en waar ik dat kan vinden, hahaha!